1. Философия как особый тип мировоззрения
жүктеу/скачать 46,05 Kb.
|
философя сессия
|
1.Философия как особый тип мировоззрения (понятия мировоззрение, философия, происхождение философии, ее фундаментальные вопросы ). /Философия дүниегекөзқарастың ерекше түрі ретінде (дүниегекөзқарас, философия ұғымдары, оның шығуы және фундаменталды сұрактары )/ Дүниетаным-адамның әлемге және өзіне деген көзқарасын көрсететін әлемге, ондағы адамның орнына көзқарастардың тұтас жүйесі. Адамзат қоғамының дамуы, адамның болмыстың белгілі бір заңдылықтарын орнатуы, танымдық аппаратты жетілдіруі кезінде дүниетанымдық проблемаларды дамытудың жаңа формасының пайда болу қажеттілігі туындады. Философия-бұл әлемді танудың ерекше формасы, қоғамдық сана формасы, болмыстың, танымның ең жалпы принциптері туралы, табиғаттың, қоғамның және ойлаудың дамуының жалпы заңдылықтары туралы, адамның әлемге және оның осы әлемдегі орнына қатынасы туралы теориялық білім жүйесін дамытатын рухани қызмет түрі. Философия әлемді ұтымды түсіну қажеттілігінен туындайды, бұл ақыл-ой арқылы негізгі дүниетанымдық мәселелерді шешудің алғашқы әрекеті, яғни.белгілі бір логикалық заңдармен байланысты ұғымдар мен пайымдауларға негізделген ойлау. Философия дүниетанымның басқа формаларынан пәнмен емес, оны түсіну тәсілімен, проблемалардың интеллектуалды даму дәрежесімен және оларды шешуге көзқарас әдістерімен ерекшеленеді. Философия мифология мен діннен олардың дүниетанымдық сипатын, яғни әлемнің пайда болуы туралы сұрақтардың бүкіл жиынтығын және басқаларын, сондай-ақ мыңдаған жылдар бойы адамзат жинақтаған оң (оң, пайдалы) білімнің барлық көлемін мұра етті. Алайда, пайда болған философиядағы дүниетанымдық мәселелерді шешу басқа қырынан, атап айтқанда ұтымды бағалау тұрғысынан, сенім немесе фантастика емес, ақыл тұрғысынан болды. Философияның мәні - "Әлем-Адам" жүйесіндегі жалпы проблемалар туралы ойлауда. Осылайша, Философия пәні әлемнің жалпы мәнін және оның негізгі фрагменттерін құрайды. Философия рухани мәдениеттің әр түрлі салаларында қалыптасқан әлем мен адам туралы жалпы идеяларды ұтымды етеді, олар мәдениеттің әмбебаптығы деп аталады. Мәдениеттің әмбебаптығы-бұл тарихи жинақталған әлеуметтік тәжірибені жинақтайтын және белгілі бір дәуірдегі адам әлемді бағалайтын, түсінетін және бастан кешіретін, оның өмір саласына енетін шындықтың барлық құбылыстарын тұтастыққа келтіретін категориялар. ФИЛОСОФИЯ ертедегі грек сөзінен аударғанда (phileo – сүйіспеншілік, sоріа – данышпандық деген сөздер) данышпандыққа құштарлық деген ұғымда, ең алғаш ертедегі грек философы Пифагор (б.з.д. 580-500 жж.) еңбектерінде философия термині кездеседі. Бұл сөздің рухани мәдениетке, ғылыми білімге енуі Платонның (б.з.д. 428-347 жж.) есімімен байланысты. Философия болмысты рухани игерудің жаңа түрі есебінде ежелгі мәдениеттің үш түрлі ошағында Үнді, Қытай, Грецияда (б.з.д. VIII-VI ғғ.) бір уақытта пайда болды (Ясперс К. «Смысл и назначение истории». Бұл кезеңді Карл Ясперс «тарихтың осьтік уақыты» деп атады. Яғни К.Ясперстің сөзімен айтсақ, философиялық пайымдау дегеніміз философия тарихына үңілу. Философия пәні. Адам мен ғаламның арақатынасы – адамның ондағы алатын орны философияның қарастыратын әмбебап мәселесі. Жалпы философия таным, табиғатты бастама ретінде, адам мен қоғам мәселелерін зерттейтін ғылым. Философиялық негізгі категориялар (ұғымдар): материя (бізді қоршаған барлық материалды (жасанды) және табиғи заттар мен объектілер), сана, болмыс. 2. Теория психоанализа З. Фрейда. / З.Фрейдтың психоанализ теориясы/ Фрейд (1856-1939жж. Австрия)– психоаналитикалық теорияның негізін қалаған. «Психоанализ» термині 3 мағынада қолданылады. 1) тұлға және психопатология теориясы; 2) тұүлғалық ауытқуларды терапиялау әдісі; 3) индивидиуумның санасыз ойлары мен сезімдерін зерттеу әдісі. Фрейд психиканың ұйымдасуын «топографиялық модельі» арқылы түсіндіреді. 1. «Топографиялық модель» сананың деңгейлерін береді: саналы, сана алды, санасыз. 2. «Топографиялық модель» тұлғаның құрылымын жасайды: Ид, Эго, Суперэго. Ид (оно) – адамның қарапайым, инстинктивті, туа пайда болған аспектілері. Ид санасыздықты тұтастай қамтиды және инстинктивтіні ішінара қарастырады (тамақтану, ұйқы, дефекация, копуляция). Қанағаттану принціпін ұстанады. Эго (мен) – шешім қабылдауға жауап беретін психикалық құрал. Эго идтің тілектерін қоршаған орта тыйымдарына қатысты шешуге тырысады. Реалдылық принціпін ұстанады. Суперэго(жоғарғы мен) – адам қоғамда тиімді қызмет атқаруы үшін оған қоршаған адамдарымен қабылданған құндылықтар, норма, этикасы қажет. Эго-идеал қажет. 3. Пихоаналитикалық теория бойынша адамды қозғаушы күш – инстинктер. Фрейд бойынша инстинкт дегеніміз дене қажеттілігінің тілек түрінде бейнеленуі. Эергияның шығуын қалайтын қозу жағдайы. Фрейд бойынша адамның кез-келген белсенділігі инстинктер арқылы түсіндіріледі. Адамның белсенділігін санасыздық тудырады. Фрейд инстинктер шексіз болса да оның негізгі 2 тобы боларын атады: өмір(Эрос) және өлім инстинктері. Өмір инстинктерін физикалық ұйымдасуға негіздей отырып, Фрейд сексуалды инстиктерді алдынғы орынға қойды. Сексуалды энергияны либидо деп атады. Фрейд бойынша бірнеше сексуалды инстинк болады, оны эрогенді аймақтар деп атады. Бастысы ауыз, анус және жыныстық мүшелер деді. Олар қанақаттану тудырады деді. Өлім инстинктерін Танатос деп атады. Оған қатігездік, агрессия, өз-өзіне қол салу, кісі өлтіруді жатқызды. Фрейд «Өмір сүру мақсаты өлім» деді. Кез-келген организм өзінің пайда болған белгісіздік күйіне қайта тап болуына ұмтылады деп түсіндірді. ПСИХОСЕКСУАЛДЫ ДЕҢГЕЙЛЕР Фрейдтің ұсынған психоаналитикалық теориясы психотерапияда қалай қолданылады? Психоаналитикалық теория клиникалық бақылаулар нәтижесінде пайда болған. психоанализ қазір де кеңінен қолдпнылады. Бағыттары: 1. Екін ассоциациялар;- ойыны келгеннің барын айту – 1 ассоциация өзінің соңынан санасыз жатқан 2-шісін ерте жүреді; 2. Қарсылықтар шешімін табу – адам өзінің қашқалақтайтын тақырыбының қарсылығын түсінуі 3. Түс жору – санасыздық құпиясын ашу; 4. Трансферді талдау – танылмаған импульс қорғаныс механизмі түрінде бір адамға қатысты шығуы; 5. Эмоциональды қайта үйрету – клиенттерді жаңа эмоцияналды күйді қолдануға үйрету. 3. Взаимосвязь мифологии, религии и философии, их различия./ Мифология, дін және философияның арақатынасы, олардың бір-бірінен айырмашылығы/ ФИЛОСОФИЯ ертедегі грек сөзінен аударғанда (phileo – сүйіспеншілік, sоріа – данышпандық деген сөздер) данышпандыққа құштарлық деген ұғымда, ең алғаш ертедегі грек философы Пифагор (б.з.д. 580-500 жж.) еңбектерінде философия термині кездеседі. Бұл сөздің рухани мәдениетке, ғылыми білімге енуі Платонның (б.з.д. 428-347 жж.) есімімен байланысты. Философия болмысты рухани игерудің жаңа түрі есебінде ежелгі мәдениеттің үш түрлі ошағында Үнді, Қытай, Грецияда (б.з.д. VIII-VI ғғ.) бір уақытта пайда болды (Ясперс К. «Смысл и назначение истории». Бұл кезеңді Карл Ясперс «тарихтың осьтік уақыты» деп атады. Яғни К.Ясперстің сөзімен айтсақ, философиялық пайымдау дегеніміз философия тарихына үңілу. Философия пәні. Адам мен ғаламның арақатынасы – адамның ондағы алатын орны философияның қарастыратын әмбебап мәселесі. Жалпы философия таным, табиғатты бастама ретінде, адам мен қоғам мәселелерін зерттейтін ғылым. Философиялық негізгі категориялар (ұғымдар): материя (бізді қоршаған барлық материалды (жасанды) және табиғи заттар мен объектілер), сана, болмыс. Философиялық білімнің құрылымы – 1) онтология, 2) гносеология, 3) логика, 4) методология, 5) этика,6) эстетика,7) психология, 8) әлеуметтану, 9) философия тарихы. 1) Онтология (грекше ontos – болмыс) – жалпы болмыс (қозғалыс, кеңістік, уақыт, сана, әлемдік дамудың мақсаты, табиғаттың даму заңдылықтары) туралы ілім. Болмыстың түрлері – адам, заттар мен табиғат, рухани, әлеуметтік болмыстар. 2) Гносеология (грекше gnosis – таным) – таным теориясы. Әлем өз негізінде танымды ма; адамның тану мүмкіндіктері қандай сияқты мәселелреді зертейді. Дүние танылмайды деу – агностицизм деп аталады. Ең әйгілі философ-агностик – И.Кант. 3) Логика (Қисын) – (грекше – logic – сөз, сөйлем, ой, ақыл) – дұрыс ойлау заңдары мен формаларын зерделейтін ғылым. Логиканың үш түрі бар – диалектикалық, математикалық, формальді. 4) Аксиология – құндылықтар мәселелері: игіліктер деген не; құндылықтардың табиғатын, адам қызметінің өзгертушілік мәселелерін (праксиология) немесе адамның әлемді өзгерту қабілетін зерттейді. 5) Этика (грекше ethos – дағды, әдет-ғұрып) – мораль және адамгершілік жайындағы ілім. Басты категориялары – жақсылық пен жамандық. 6) Эстетика (грекше aisthetikos – сезіну) – адамның дүниені эстетикалық немесе әсемдік заңдары тұрғыда түсіну ғылымы. Басты категориялары - әсемдік пен ұсқынсыздық. 7) Психология (грекше psyhо – жан) – адам жаны мен психикасы туралы ғылым. Басты ұғымдары – психика, мінез, темперамент, ес, интеллект, қиял, іс-әрекет, энергопотенциал т.б. 8) Әлеуметтік философия (әлеуметтану) (грекше societas – қоғам) – қоғам мен әлеуметтік процестерді зерттейтін философияның тармағы. 9) Философия тарихы – философияның даму тарихын зерттейді. Неміс философы Г.Гегель айтқандай «Философия Шығыста басталып, Батыста аяқталады». б) Мифология Адамның әлемнің шығу тегі мен құрылымын, табиғи құбылыстардың себептерін және басқаларын түсіндіруге алғашқы әрекеті мифологияны тудырды (грек тілінен. Mifos-дәстүр, аңыз және логотип-сөз, ұғым, ілім). Қарабайыр қоғамның рухани өмірінде мифология үстемдік етті, қоғамдық сананың әмбебап формасы ретінде әрекет етті. Мифтер-әртүрлі халықтардың фантастикалық жаратылыстар, құдайлар, ғарыш туралы ежелгі аңыздары. Мифтер әдет-ғұрыптармен, әдет-ғұрыптармен байланысты, моральдық нормалар мен эстетикалық идеяларды, шындық пен қиялдың, ой мен сезімнің үйлесімін қамтиды. Мифтерде адам өзін табиғаттан ажыратпайды. Әр түрлі елдердің мифтері әлемнің басталуы, пайда болуы, табиғаттың ең маңызды құбылыстарының пайда болуы, әлемдік үйлесімділік, тұлғасыз қажеттілік және т. б. туралы сұрақтарға жауап беруге тырысады. әлемнің қалыптасуы мифологияда оның жаратылуы немесе алғашқы формасыз күйден біртіндеп дамуы, тәртіпсіздік, хаостан ғарышқа айналу, жаратылыс ретінде түсінілді. жын күштерін жеңу. Сондай - ақ, мифтер болды-эсхатологиялық, әлемнің алдағы жойылуын сипаттайтын, кейбір жағдайларда оның қайта жандануымен. в) Философия және дін Дін (лат. Religio - тақуалық, тақуалық, ғибадатхана, табынушылық нысаны) - дүниетанымның бір түрі, онда әлемді игеру оның екі еселенуі арқылы жүзеге асырылады - "жер", табиғи, сезім мүшелері қабылдайды, ал басқа әлем - "аспан", өте сезімтал. Діни дүниетаным мифологиялық көзқарастан табиғаттан тыс күштердің бар екендігіне және олардың ғаламдағы және адамдардың өміріндегі басты рөліне сенуімен ерекшеленеді. Діни сенім жоғары күштерге табынудан көрінеді: мұнда жақсылық пен зұлымдықтың бастаулары тоғысқан, діннің жын-перілер мен құдайлық жақтары ұзақ уақыт қатар дамыған. Демек, сенушілердің жоғары Күштерге деген қорқыныш пен құрмет сезімі араласады. Кейінірек бір Құдайдың бейнесі - жоғарғы болмыс қалыптасады. Діндердің жетілген түрлерінде Құдай идеясы барлық жындарды жеңеді, одан босатылады. Құдай әдет-ғұрыпты, дәстүрді, адамгершілікті сақтаушы ретінде қарастырылады. Сенім-діни сананың өмір сүру тәсілі, ерекше көңіл-күй, тәжірибе. Сенім көрінісінің сыртқы, әлеуметтік маңызды формасы-қалыптасқан рәсімдер мен догмалардың Культ жүйесі. Мифология, дін және философия бір-бірімен тығыз байланысты. Философияның бастауы мифология мен дін болды, бірақ олардан айырмашылығы, әлем мен адамды түсіндірудегі философия сенімге емес, ақылдың күшіне, оның шындықты ғылыми зерттеу қабілетіне сүйенеді, нәтижесінде ол ғылыми дүниетанымның негізіне айналады. Дін моральдық нормалар жүйесінің негізгі нұсқаларының бірі болып табылады. Діни ойлау, мысалы, өлімнің табиғи және қажетті процесс екенін дәлелдейтін ұтымды дәлел емес, адам үшін жайлылық пен жанашырлық маңызды болуы мүмкін шекаралық өмірлік жағдайларға бағытталған. Онда адам өмірде ұстануы керек абсолютті шынайы моральдық өсиеттер тұжырымдалған. Бір жағынан, бұл адамның бостандығына нұқсан келтіретін сияқты, оны "Құдайдың жаратылысы" деп тану, жоғары болмысқа мүлдем тәуелді. Екінші жағынан, дін-бұл адамдар арасындағы қарым-қатынасты реттейтін қоғамдық өмірдің шоғырландырушы факторы, бұл адам өз бостандығын рұқсат ретінде қабылдайтын қоғамдар үшін өте маңызды. Мифологияға келетін болсақ, бұл философиялық білім жүйесінің өте маңызды құрамдас бөлігі. Мифологияның қалыптасуы философиялық өзін-өзі тану генезисінің қажетті шарты және оның салдары болды. Миф адамзаттың рухани мәдениетінің алғашқы формасы ретінде білімнің, діни нанымдардың, саяси көзқарастардың, әр түрлі өнер мен философияның бастауларын біріктірді. Тек кейіннен бұл элементтер тәуелсіз дамуға ие болды. Миф сананың біртұтас, әмбебап түрі ретінде әрекет етті. Ол өзі құрылған дәуірге деген көзқарасты, дүниетанымды, дүниетанымды білдірді. Ежелгі дәуірден романтизм дәуіріне дейінгі мифология философиясының тарихи дамуында мифтің мәнін бірқатар түсіндірулер дамыды: шынайы шындық, Құдайдың аяны, қиялдың мағынасыз ұшуы, бос қиял, дұрыс түсіндірілмеген оқиға, ежелгі ұлы адамдардың қызметі туралы тарихи жады, қоғамның билік-идеологиялық қатынастарының факторына айналды. 4. Наука как социальный институт. Этика науки и социальная ответственность ученого./ Ғылым әлеуметтік институт ретінде. Ғылым этикасы және ғалымның әлеуметтік жауапкершілігі/ Ғылым өзінің мәні бойынша әлеуметтік құбылыс. Оны екі мың жылдан астам уақыт бойы ғалымдар қауымдастығы құрды және бұл ғалымның өзі білетін шындыққа қатынасы ғана емес, сонымен бірге ғылыми қоғамдастық мүшелері арасындағы белгілі бір байланыс жүйесі. Әрине, ғылым тарихында ғалымдардың әлеуметтік ұйымдастырылуы мен қарым-қатынасы оның даму ерекшеліктеріне, қоғам өміріндегі мәртебесінің өзгеруіне және жалпы қоғамның дамуына сәйкес өзгерді. Ғылымның әлеуметтік институт ретінде ресімделуі XVII - XVIII ғасырдың басында Еуропада алғашқы ғылыми қоғамдар мен академиялар құрылып, ғылыми журналдар шығарыла бастаған кезде болды. Бұған дейін ғылымды тәуелсіз әлеуметтік білім ретінде сақтау және көбейту негізінен бейресми түрде - кітаптар, оқыту, хат алмасу және ғалымдардың жеке қарым-қатынасы арқылы берілетін дәстүрлер арқылы жүзеге асырылды. Ғылым өзінің өмір сүру кезеңінде үлкен өзгерістерге ұшырады. Философиялық мектептерде өз қалауы бойынша зерттеумен айналысатын ондаған ежелгі грек ғалымдарының қызметінен бастап, өз қызметін ұлттық және халықаралық деңгейде, зерттеу топтарында, зертханаларда, институттарда ұйымдастыратын кәсіби түрде біріктірілген Қазіргі бес миллион халықаралық ғылыми қауымдастыққа дейін. Бүгінгі таңда ғылым-бұл үлкен материалдық базасы бар, дамыған коммуникация жүйесі бар білім өндірісінің қуатты саласы. Ғылым қоршаған шындықты ғана емес, сонымен бірге ғылымның тарихы мен логикасы, білім мен ғылым әлеуметтануы, ғылым және т.б. кіретін пәндер кешенінің көмегімен өзін де зерттейді. Ғылым-бұл гетерогенді білім: алдыңғы және қалыпты ғылым, жаңа заман және қазіргі заманғы ғылым, кәсіби және әуесқой ғылым, Батыс және шығыс ғылымы, мемлекеттік және "халықтық" ғылым және т. б. Ғылым-бұл ғылымдар дамыған сайын тереңірек және кеңірек енетін шындық туралы объективті білімді дамыту және теориялық жүйелеу жүзеге асырылатын адам қызметінің саласы. Ғылымның даму процесінде пайда болатын және дамитын ғылыми этика нормаларында, біріншіден, "ұрламаңыз", "өтірік айтпаңыз"сияқты жалпыадамзаттық моральдық талаптар орындалады. Сонымен, ғылымдағы плагиат ұрлыққа ұқсас нәрсе ретінде қарастырылады; эксперимент деректерін қасақана бұрмалау (бұрмалау) өтірік болып саналады. Екіншіден, ғылымның этикалық нормалары ғылымға тән құндылықтарды бекітуге және қорғауға қызмет етеді. Олардың ішіндегі ең маңыздысы-шындықты жанқиярлықпен іздеу және қорғау. Мысалы, Аристотельдің "Платон менің досым, бірақ шындық қымбатырақ" деген сөзі кеңінен танымал, оның мәні ақиқатқа ұмтылу кезінде ғалымды өзінің субъективті қалауымен, ұнатуымен немесе ұнатпауымен, басқа да жағдайлармен санауға болмайды. Алайда, күнделікті ғылыми іс-әрекетте алынған білімді бірден шындық немесе қате түсінік ретінде анықтау өте қиын болуы мүмкін. Бұл жағдай ғылыми этика нормаларында көрінеді, олар әр зерттеудің нәтижесі міндетті түрде шынайы білім болуын талап етпейді. Сонымен қатар, олар бұл нәтиже жаңа және негізделген логикалық немесе эмпирикалық тәсілдермен білім болуын талап етеді. Ғалым осы талаптардың орындалуына жауап береді. Осы талаптарды қанағаттандыру үшін ол өзінің ғылым саласында не істелгені және не істелгені туралы жеткілікті толық ақпаратқа ие болуы керек; ол қандай предшественниктер мен әріптестердің зерттеулеріне сүйенгенін нақты көрсетіп, сол арқылы өзі ашқан және жасаған жаңа нәрселерді көрсетуі керек. Сонымен қатар, басылымда ғалым өзі алған нәтижелерді негіздейтін дәлелдер мен дәлелдерді ұсынуы керек; бұл ретте ол олардың тәуелсіз сараптамасын жүргізуге мүмкіндік беретін толық ақпарат беруге міндетті. Ғылыми этика нормалары жас ғалымдарға өздерінің тәжірибелі мұғалімдері мен предшественниктерінен беріледі. Алайда, ғылымның философиясы мен әлеуметтануында осы нормаларды анықтауға және теориялық негіздеуге тырысулар белгілі. Сонымен, ХХ ғасырдың 40-жылдарында әйгілі американдық әлеуметтанушы Р. Мертон өзінің "Ғылым және демократиялық әлеуметтік құрылым" мақаласында ғылымның әмбебап этикасы тұжырымдамасын негіздеді. Ғылымның этикасы-бұл ғылыми қоғамдастық үшін жалпыға бірдей міндетті мінез-құлық нормалары жүйесі. Р. Мертон ғылыми этиканы сипаттайтын келесі нормаларды анықтады: * әмбебаптылық (объективтілік) - өзінің ғылыми қызметінде дәлелділіктің, сенімділіктің, объективтіліктің жалпы өлшемдерін басшылыққа алу талабы. Ғалым объективті шындықты іздеуге назар аударуы керек, сонымен бірге барлық жеке, субъективті нәрселерден мүмкіндігінше абстракциялауға тырысуы керек; * коммуналдық (әмбебаптық) - бүкіл ғылыми қоғамдастық үшін білімнің қолжетімділігіне, ашықтыққа, қарым-қатынасқа, ақпарат алмасуға дайын болуға бағдарлану; * қызығушылық — шындыққа жанқиярлықпен қызмет етудің талабы; ғылыми қызметтегі таза танымдық қызығушылық кез-келген басқа психологиялық мотивацияның (материалдық сыйақы, әлеуметтік тану, Даңқ)маңыздылығынан асып кетуі керек; * ұйымдастырылған скептицизм-ештеңені дәлелсіз қабылдамау, басқа ғалымдардың идеяларына ғана емес, сонымен бірге өз мақсаттары мен жаңалықтарына сыни көзқарасты сақтау, осы идеялар мен жаңалықтарды сынға алу міндеті. Р. Мертон ғылыми этиканың екі жақты сипатына назар аударады-ғылыми танымның ұтымдылығын анықтайтын әдіснамалық және ғалымның кәсіби міндеттерін анықтайтын этикалық. Бұл тәсілмен ғылыми қоғамдастық мүшелерінің мінез-құлық нормалары мен қарым-қатынастарын бұзу олардың ғылыми зерттеу мақсаттарына сәтті қол жеткізуіне кедергі болады. Ағылшын зерттеушісінің көзқарасы бойынша ғылымның даму процесінде өзгермейтін нормативтік-құндылық жүйесі Реформация кезеңінің және жаңа уақыттың басталуының белгілі бір әлеуметтік-мәдени жағдайларында қалыптасты, олардың арасында Р. Мертон діни пуританизмнің жаңа моральының классикалық ғылымының қалыптасуына әсер етеді. Ол ғалымдардың мінез-құлық нормалары, ең алдымен, жоғары демократиялық идеалдарды жүзеге асыра отырып, олардың сөзсіз адамгершілік құндылығына байланысты қалыптасқан деп санайды. 5. Наука с точки зрения античной и средневековой арабской философии (Аристотель, Аль-Фараби, Ибн Сина)./ Ғылым ұғымы, оның антикалық және ортағасырлық арабтық философиясындағы түсінігі (Аристотль, Әл-Фараби, Ибн Сина). Ғылымды ежелгі ойшылдар жаңа білім алу үшін қызмет түрі ретінде қарастырды. Ғылым өзін-өзі бағалаумен ерекшеленді, оның теориялылығы, білімнің өзі үшін білімге деген ұмтылысы, білімнің ұтымды сипаты, бұл ең алдымен оның ережелерінің дәлелі және білімді игеру мен тексерудің арнайы әдістерінің болуымен көрінді. Өзінің қалыптасу кезеңінен бастап араб философиясы қоғамның саяси және мәдени өрлеуінің талаптарына сай болды және негізінен логика, ғылым, математика және медицинаға қызығушылық танытты. Бұл араб философиясы мен қазіргі еуропалық арасындағы айтарлықтай айырмашылықты көрсетеді. Соңғысы, араб тілінен айырмашылығы, жаратылыстану ғылымдарымен емес, дінмен тығыз байланысты болды. Аристотель философияның негізгі ережелерін "Метафизика" трактатында, таңдалған адамдар тобына оқылатын дәрістер конспектісі түрінде жазылған.мұндай мәтінді тиісті дайындықсыз оқу қиын және тіпті ауыр. Автор өзінің оқырмандары мен "Акме" арнасының қонақтарын "ежелгі дәуірдің ең әмбебап басы" (К.Маркс) философиялық тұжырымдамасымен таныстыру үшін Аристотельдің кейбір ережелерін "өз көзімен"ұсынуға батылдық танытты. Аристотель ғылыми танымды сезімдерден дерексіз ойлауға дейінгі процесс ретінде түсінеді. Ғылыми таным жолы келесі қадамдарды қамтиды: сезім, презентация, есте сақтау тәжірибесі, өнер және ғылым. Таным міндеті сенсорлық қабылдаудан абстракция шыңдарына көтерілу процесін қамтиды. Танымда тақырып белсенді бастама ретінде көрінеді. Сезім мүшелеріне әсер ету арқылы зат сезім тудырады. Заттардың алуан түрлілігі, олардың әртүрлі табиғаты әртүрлі сезімдердің қалыптасуын анықтайды. Өзгеретін заттар сезімдердің сипатын да өзгертеді. Білімнің аталған белгілері білімнің болмысқа сәйкестігі критерийін анықтауға мүмкіндік береді. Егер диалектикалық-материалистік философия ғылымның ақиқатының сөзсіз критерийі ретінде тәжірибе алса, онда Аристотель дәлелді ғылымның алғашқы ерекшелігі деп санайды. Ғылым, Аристотельдің пікірінше, дәлелдеуге қабілетті болмыс түрі бар. Мұнда логика Аристотельге көмекке келеді. Шынында да, дәлел басқаша болуы мүмкін емес нәрсе туралы айтқан кезде ғана күшке ие болады. Дәлелдеу процедурасы дәлелдеу тақырыбына қатысты болуы керек шынайы және қажетті принциптерден туындайтын осындай қорытынды шығарудан тұрады. Кездейсоқ және өтпелі дәлелдер болуы мүмкін емес. Ол тек жалпы туралы болуы керек. Ерекшелік ретінде Аристотель жалпыға ортақ, бірақ тек жиі болатын ерекше жағдайларға қатысты дәлелдеу мүмкіндігін мойындайды. Мысалы, Айдың тұтылуы. Аристотельдің еңбектерінен оның ортақ нәрсесі қажеттілікпен бірдей екендігі шығады. Егер біз жалпыны қажет деп білсек, онда болмыстың мәнін білу туралы айтуға болады. Жалпы-бұл бәріне тән нәрсе, яғни.әр нәрсе. Егер біз әр нәрсе туралы білетін болсақ, онда біз оның мәнін білеміз. Ибн Сина немесе Авиценна (980-1037) ар-Разидің жұмысын жалғастырды. Дәрігер ретінде Ибн Синге Гален қатты әсер етті [5-тарауды қараңыз]. Оның негізгі жұмысы медицина ғылымының каноны (медицина каноны) грек және араб медицинасындағы үздіктердің кең синтезі болды. Еуропалық университеттерде бұл жұмыс XVI ғасырға дейін қолданылды. медицинаның негізгі оқулығы ретінде [қараңыз N. Siraisi. Avicenna in Renaissance Italy: The Canon and Medical Teaching in Italian Universities after 1500. — Princeton, 1987.]. Ибн Сина да көрнекті философ болды. Ол аристотельдік логика мен кейінгі Грек метафизикасынан (неоплатонизм) алынған ұғымдар арқылы исламның ережелерін тұжырымдауға тырысты. Ибн Сина үшін Құдай негізгі себеп немесе жаратушы болды, бірақ жаратылған әлемді ол Құдайдан шыққан эманациялар сериясы ретінде түсінді. Адам жаны Құдайдың нұрының эманациясынан туады,ал адам өмірі-жарыққа, Құдайға оралу. Ибн Синаның философиясының маңызды сәті оның материяны түсінуі болды. Платон мен Аристотельдің көзқарастарына сүйене отырып, ол Құдайдың ештеңеден материя жасау идеясын жоққа шығарады (ex nihilo). Құдайдың нұрының эманациясы материяны толтырады, бірақ тудырмайды. Бұл көзқарас ерте ислам философиясында қызу пікірталас тудырды. Ибн Синаның неоплатонизміне Аль-Газалидің бірнеше жазбаларында шабуыл жасалды (әл-Газали, 1058-1111), ірі ислам мистиктері мен теологтарының бірі. Әл-Ғазалидің басты айыптауы-философтардың Құдайы Құран Құдайы емес. Егер философия Құранмен соқтығысса, онда ол шегінуі керек. Өздеріңіз білетіндей, ұқсас қақтығыстар бір уақытта христиан әлемінде де болған. Орта ғасырлардағы араб философиясының негізін қалаған тағы бір философ әл-Фараби (872-950 жж.) болды, ол Оңтүстік Қазақстан аумағында дүниеге келді, содан кейін Бағдадта тұрып, христиан дәрігерінің білімін қабылдады. Бұл білімді адам, басқалармен қатар, музыкант, дәрігер, риторик және философ болды. Ол сондай-ақ Аристотельдің жазбаларына сүйеніп, логикаға қызығушылық танытты. Оның арқасында "Органон"деп аталатын аристотельдік трактаттар ұйымдастырылды. Логикада мықты бола отырып, Әл-Фараби араб философиясының кейінгі философтары арасында "екінші мұғалім" деген лақап атқа ие болды. Ол логиканы барлығына қажет шындықты білу құралы үшін құрметтеді. Математика мен физикамен қатар метафизикада ұсынылған теориялық негізсіз Логика да пайда болған жоқ, ол осы ғылымдардағы пәндердің мәнін және метафизиканың орталығы болып табылатын Құдай сілтеме жасайтын материалдық емес пәндердің мәнін түсіндіреді. Сондықтан Әл-Фараби метафизиканы құдайлық ғылым дәрежесіне көтерді. Әл-Фараби әлемді болмыстың екі түріне бөлді. Біріншісіне ол мүмкін болатын нәрселерді-осы нәрселерден тыс өмір сүруге себеп болатын нәрселерді жатқызады. Екіншісіне-олардың өмір сүру себебін қамтитын заттар, яғни олардың бар болуы олардың ішкі мәнімен анықталады, мұнда тек Құдай ғана жатқызылуы мүмкін. Бөгет сияқты, Әл-Фараби де Құдайды танылмайтын мән ретінде қарастырады, алайда ол элементтердің идеясын шындыққа айналдырған кейінгі ақыл-ойды құруға ықпал еткен жеке ерік-жігермен байланыстырады. Осылайша, философ гипостаздардың плотиналық иерархиясын мұсылман креационизмімен біріктіреді. Сонымен Құран ортағасырлық араб философиясының қайнар көзі ретінде Әл-Фараби ізбасарларының кейінгі дүниетанымын қалыптастырды. Бұл философ әлемге ақыл-ойдың төрт түрін ұсына отырып, адамның танымдық қабілеттерін жіктеуді ұсынды. Ақыл — ойдың бірінші төменгі түрі пассивті болып саналады, өйткені ол сезімталдықпен байланысты, ақыл-ойдың екінші түрі өзекті, формаларды түсінуге қабілетті таза форма. Ақыл-ойдың үшінші түріне кейбір формаларды білген сатып алынған ақыл кірді. Соңғы түрі-белсенді, формаларды білуге негізделген, қалған рухани формалар мен Құдайды түсінеді. Осылайша, ақыл-ой иерархиясы құрылады-пассивті, өзекті, сатып алынған және белсенді. - 6. Предмет и методы философии, особенности философского познания. Роль философии в системе гуманитарного знания/ Философияның пәні мен әдістері, философиялық білімнің ерекшелігі. Философияның гуманитарлық білім жүйесіндегі рөлі/ Subject and methods of philosophy, features of philosophical knowledge. The role of philosophy in the system of humanities. Предмет философии 1,3 суракта Философия әдісі-философиялық зерттеулер жүргізілетін құралдар. 1. Диалектика 2. Метафизика 3. Догматизм 4. Эклектика 5. Софистика 6. Герменевтика Диалектика-бұл заттар, құбылыстар олардың ішкі қайшылықтарын, өзгерістерін, себептері мен салдарының дамуын, қарама-қайшылықтардың бірлігі мен күресін ескере отырып, сыни, дәйекті түрде қарастырылатын философиялық зерттеу әдісі. Метафизика-бұл диалектикаға қарама-қарсы әдіс, онда объектілер бөлек қарастырылады (олардың өзара байланысы тұрғысынан емес), статикалық (тұрақты өзгерістер фактісі ескерілмейді), біржақты (абсолютті шындықты іздеу жүргізіледі, қарама-қайшылықтарға назар аударылмайды, олардың бірлігі танылмайды). Догматизм - догма призмасы арқылы қоршаған әлемді қабылдау-біржола қабылданған нанымдар, дәлелденбейтін," жоғарыдан берілген " және абсолютті. Бұл әдіс ортағасырлық теологиялық философияға тән. Эклектика-бұл бытыраңқы, біртұтас шығармашылық бастауы жоқ фактілерді, ұғымдарды, тұжырымдамаларды ерікті түрде біріктіруге негізделген әдіс, нәтижесінде Үстірт, бірақ сырттай ақылға қонымды, сенімді болып көрінетін тұжырымдарға қол жеткізіледі. Көбінесе эклектика бұқаралық сананы қызықтыратын кез-келген көзқарастарды, идеяларды негіздеу үшін қолданылған. Софистика-бұл жалған, бірақ шебер және дұрыс берілмеген, шынайы пайымдаулардан шығаруға негізделген әдіс. Ежелгі Грецияда жиі қолданылған және шындықты алу емес, дау-дамайда жеңіске жету, шешендік өнерде қабылдау ретінде қолданылған. Герменевтика-мәтіндердің мағынасын дұрыс оқу және түсіндіру әдісі. Философиялық дүниетанымда бірнеше сипаттамалық белгілерді ажыратуға болады: сенім мен сезімге емес, білімге негізделген; рефлексивтілік; тұжырымдама мен категорияларға сүйену; логика; теориялық сипаты; оның мәні бойынша сарқылмас; ішкі үйлесімділік пен бірлік. 1. Сана туралы білім айқындық принципіне негізделген. Сонымен, Р. Декарттан кейін [2] көп нәрсеге күмәндануға болады. Мысалы, сезімтал заттардың нақты өмірінде (өйткені біздің сезімдеріміз бізді алдауы мүмкін). Бірақ таным процесінде біз сана күйінде екендігімізге күмәндану мүмкін емес. Өйткені, біз күмәнданған кезде, күмән процесінің өзі сөзсіз. Басқаша айтқанда, бізді қоршап тұрған нәрселер шын мәнінде болмауы мүмкін, бірақ олардың біздің санамыздың объектілері екендігі айқын және сөзсіз [1]. Демек, зерттеушінің санасының болуы айқын көрінеді. 2. Сана туралы білім-бұл ешқашан объективтілікті талап етпейтін және талап ете алмайтын жеке субъективті әрекет. Зерттеуші өзінің санасында және басқалардың санасына қол жеткізе алмайды (олардың болуы мүлдем күмән тудырады). Сондықтан, мысалы, менің сананы тану процесі тек субъективті әрекет. Зерттеуші әрқашан тек өзінің жеке санасымен айналысады. Сана әрқашан жеке. Бұл тағы да айқындық принципінен туындайды. 3. Рефлексия-сананы танудың философиялық әдісі. Бұл әдіс біршама парадоксалды. Шынында да, онда сана таным субъектісі ретінде танымдық белсенділікті өзіне бағыттайды, бірақ сонымен бірге объектіге айналмайды. Сондықтан, шын мәнінде, сананы тану өзін-өзі тану ретінде өзін-өзі жеке ойлау күйінде әрекет етеді. Гуманитарлық ғылымдардың объектісі-жеке тұлға, дәлірек айтсақ, оның рухани, ішкі әлемі және онымен байланысты адами қатынастар әлемі және қоғамның рухани мәдениеті әлемі. Гуманитарлық ғылымдарға психология (тұлға психологиясы, эмоциялар психологиясы, Әлеуметтік психология), азаматтық тарих (мұнда гуманитарлық білім әлеуметтік ғылыммен үйлеседі), әдебиеттану, лингвистика және т.б. жатады. Гуманитарлық білімде ғалым тірі адам рухымен бетпе-бет келеді. Адамның өмірі ойлар мен тәжірибелерге толы, оны жобалар, жоспарлар, үміттер мен үміттер, оларды жүзеге асырудағы жетістіктер мен сәтсіздіктер анықтайды. Адамның өмірі, В. В. Мантатов атап өткендей, адамның өзімен сәйкес келмейтін нүктесінде, өзінің кім екенін, ол болғысы келетін нәрседен бөлетін және адам үнемі жеңетін шетте жасалады. Адам болмысы (гуманитарлық білімнің объектісі ретінде) ешқашан өзімен сәйкес келмейді, ол бір уақытта "әлі болмау категорияларында, мақсат пен мағына категорияларында"болады. Гуманитарлық ғылымдар үшін ерекше әдіс адамның ішкі рухани әлеміне енуіне мүмкіндік беретін зерттеулер болып табылады түсіну. Түсіну басқа адамның "мағыналар әлеміне" енуімен, оның ойлары мен тәжірибелерін түсінумен және түсіндірумен байланысты. Бұл процеске зерттеушінің құндылық-дүниетанымдық көзқарастары сөзсіз әсер етеді. Басқаша айтқанда, түсінуде танымдық қатынас құндылықтан бөлінбейді. В.г. Кузнецовтың "Герменевтика және гуманитарлық білім" (М., 1991) кітабында философиялық білімнің гуманитарлық сипатына да назар аударылған. Мұнда философиялық білімнің түбегейлі интерпретациялық білім екендігі көрсетілген. "Жаңа философиялық білім, — деп жазады В. Г. Кузнецов, - әрқашан түсіндірудің нәтижесі. Философиялық білімнің өсуі, оның жаңалығы, жойылмайтын плюрализм философиялық білімнің интерпретациялық сипатымен қамтамасыз етіледі. Интерпретация, өз кезегінде, соңғысының ерекшелігін ескере отырып, тарихи, мәдени, күнделікті және әлеуметтік контексттерден ерекшеленетін ерекше пәнмен таным субъектісінің диалогтық қатынасын болжайды. Философиялық рефлексия әрқашан диалогтық қатынастың мағынасына диалектикалық түрде енуге тырысады, түсінуге тырысады, бұл өз кезегінде философиялық білімді герменевтикалық тондарға "бояйды". Герменевтика-түсінуге болатын әдістердің бірі-философияның табиғи қасиеттерімен байланысты 7. Философская антропология и ее основные проблемы (природа человека, смысл жизни, жизнь и смерть, эвтаназия)/ Философиялық антропология және оның басты мәселелері. (адам болмысы, өмірдің мәні, өмір және өлім, эвтаназия) Философиялық АНТРОПОЛОГИЯ сөздің кең мағынасында-адам, оның "мәні" және "табиғаты" туралы философиялық ілім; бұл мағынада ол әр түрлі философиялық бағыттарды қамтиды, олардың шеңберінде адамды түсінудің белгілі бір тәсілдері ұсынылған және философияның бүкіл тарихына енеді. Сөздің ерекше мағынасында-1920-50 жылдары, негізінен неміс тілді елдерде дамыған философиялық пән. Гуссерлдің қазіргі антропологиялық философияға тигізген әсері неғұрлым орташа болса да, кем емес. Бұл, біріншіден, іргелі антипсихологизм феноменология, семантикалық байланыстардың себептік-генетикалық немесе тарихи байланыстарға азаюы туралы ілім. Адам, Гуссерльден шелер, Хайдеггер, Сартр, Ясперс, Левинас, Мерлот-Понти және басқалардан алған сабаққа сәйкес, тек өзіне сүйене отырып түсінілуі керек; сыртқы детерминацияларға (биологиялық, әлеуметтік, психофизиологиялық) ешқандай көрсеткіш оның ерекшеліктерін ашпайды. Екіншіден, 20 ғасырдағы антропологиялық әзірлемелерге арналған бағдарлама "өмір әлемі" санасының конституциялық рөлі туралы гуссерлев ережесі болды (Lebenswelt). 1) адам болмысы-саналы болмыс; бұл постулат Маркс түрінде ("саналы болмыс" ретінде) немесе гуссерлевскийде (сана болмысы немесе "саналы болмыс" ретінде) қаншалықты түсіндірілсе де, оны аксиоматикалық деп санауға болады; адам жай ғана емес, белгілі бір түрде өзінің болмысына қатысты; 2) адамның санасы-өзін-өзі тану. Егер сана туралы ішкі және сыртқы бөлудің қабілеті ретінде жануарларға қатысты айтуға болатын болса, онда адамның рефлексия қабілетіндегі ерекшелігі, яғни сананың өзіне айналуы; 3) адам тәжірибесі - практикалық белсенділік тәжірибесі. Адам өзі өмір сүретін әлемді жасайды. Бұл тұрғыда Гелен мен Плеснер адамның "өмір сүрмейтінін", бірақ "өмір сүретінін"баса айтады. Дәл сол мағынада неомаркс адам болмысын "тәжірибенің анықтамасы"ретінде айтады; 4) адам өмірінің модулі-бұл мүмкіндік. Адам өзін қалай болса солай етсе, сонша ғана "бар". Осыған байланысты адамның "өзін-өзі өндіруі" туралы марксистік тезис, "жоба" туралы Хайдеггер ережесі және Dasein "мүмкін" ретінде, Сартрдың адамды "өзі үшін-болу" деп түсінуі (таза табиғи "өзін-өзі жаратудан" айырмашылығы), Ясперстің "экзистенцияны" "бірегейліктің" мүмкіндігі ретінде сипаттауы"(Selbstsein – können), блохтың болмысқа қатысты қалыптасудың басымдығы туралы афоризмі және т.б. мәні сол жағдайды сипаттаудың әртүрлі тәсілдері. Қазіргі антропологиялық философияда екі негізгі парадигманы байқауға болады: "өмір" парадигмасы және "болмыс" немесе "экзистенция"парадигмасы. Біріншісі Ницшеден, екіншісі Кьеркегордан басталады. Өмір парадигмасы адамның өмірлік болмыс екендігі, яғни өмірлік процестің құрамдас бөлігі (яғни, сайып келгенде, табиғи) екендігі туралы жағдайды алға жылжытумен байланысты. Осы парадигма шеңберінде Бергсонның спиритизмдік витализмінен және Л.Клагестің биологиялық витализмінен механикалистік эволюционизм мен әлеуметтік дарвинизмге, философиялық бағдарланған биологиядан (я. Икскюль) биологиялық бағдарланған философияға (г. Дриш) дейінгі әртүрлі антропологиялық тұжырымдамалар дамуда. Аталған парадигмалардың екіншісінің негізі Кьеркегордың адам туралы тезисін "өзін – өзі" ретінде қалыптастырады: ол, бір жағынан, өзінің "сенімінің" нәтижесі, ал екінші жағынан, өзін "белгіленген"нәрсе ретінде сезінеді. Осыдан экзистенциализмде "проективтілік" және "бас тарту", "еркіндік" және "фактілік" диалектикасы ретінде көрінетін "өзін-өзі болжау" және "тиімділік"диалектикасы шығады. Экзистенциализм категориясы экзистенциалистік вокабулярдың кездейсоқ меншігі емес, негізгі антропологиялық сипаттама екенін есте ұстаған жөн. адамның табиғаты-бұл адам болмысына имманентті (яғни ішкі) қайшылық. Бірақ адамның табиғаты сонымен бірге бұл қайшылықты өзінің ішкі қақтығысы ретінде түсінуді және оны жеңуге ұмтылуды қамтиды. Э. Фроммның пікірінше, бұл теориялық ұмтылыс емес, бұл жалғыздықты жеңу қажеттілігі, көбінесе оның "табиғатының"бір жағынан бас тарту құны. Өмірдің мәні, болмыстың мәні-болмыстың түпкі мақсатын, адамзаттың, адамның биологиялық түр ретіндегі, сондай-ақ адамның жеке тұлға ретіндегі мақсатын анықтауға қатысты философиялық және рухани мәселе. Өмірдің мәні туралы мәселені өмір сүрген өмірді субъективті бағалау және қол жеткізілген нәтижелердің бастапқы ниеттерге сәйкестігі, адамның өз өмірінің мазмұны мен бағытын, әлемдегі орнын түсінуі, адамның қоршаған шындыққа әсері және адамның өмірінен тыс мақсаттар қою мәселесі ретінде де түсінуге болады. Бұл жағдайда сұрақтарға жауап табу қажеттілігі туындайды: "Өмірдің мақсаты неде?"(немесе адам өмірінің ең жалпы мақсаты) "Неге (не үшін, кім үшін) өмір сүру керек?»[1] "Өмірлік құндылықтар неден тұрады?» Философия тұрғысынан өмір мен өлімнің қарама-қайшылығы дұрыс бола алмайды. Өйткені, өмір-бұл процесс, ал өлім-бұл процесті тоқтату. Осы тұрғыдан алғанда, философиядағы өлім ұғымы туылумен салыстырылады. Егер сіз адамның өліміне қатысты барлық діни көзқарастарды алып тастап, философтардың пікіріне тоқталсаңыз, онда бірнеше негізгілерді бөліп көрсетуге болады: Аристотель әлемнің құдайлық қағидасы тұжырымдамасына сүйенді, сондықтан жанның әр түрлі деңгейде бар екеніне сенді, олардың бірі оның өлмейтіндігін болжайды (Құдайдың ақыл-ойының бөлігі ретінде) Эвтаназия термині гректің "жақсы" және "өлім" сөздерінен шыққан және айықпас азап пен азапты тоқтату үшін үмітсіз науқас пен азап шеккен адамның салыстырмалы түрде тез және ауыртпалықсыз өліміне әкелетін саналы әрекетті білдіреді.Философиялық энциклопедиялық сөздік эвтаназияны "өлімге көмектесу, дәрігердің өліп бара жатқан адамды жеңілдету немесе өліп бара жатқан адамды азаптан құтқару үшін өлімді тездету өнері"деп анықтайды. Ең жаңа Философиялық сөздік эвтаназияны "жеңіл және ауыртпалықсыз өлім немесе өлімге жол бермеу әрекеттерінің болмауы ретінде анықталатын медициналық-биологиялық зерттеулер саласына қатысты қолданбалы Этика контекстінде әзірленген ұғым"ретінде сипаттайды. 8. Проблема человека в древней философии. (Древняя Индия, Китай, Греция). / Ежелгі философиядағы адам мәселесі. (Ежелгі Үндістан, Қытай және Грекия)/ Ежелгі Греция жалпы батыс еуропалық философиялық дәстүрді және әсіресе философиялық антропологияны бастады. Ежелгі грек философиясында бастапқыда адам өздігінен өмір сүрмейді, тек абсолютті тәртіп пен ғарыш ретінде қабылданатын белгілі бір қатынастар жүйесінде. Өзінің барлық табиғи және әлеуметтік ортасымен, көршілерімен және саясатымен, жансыз және жанды заттармен, жануарлармен және құдайлармен ол біртұтас, бөлінбейтін әлемде өмір сүреді. Тіпті ғарышта орналасқан құдайлар да адамдар үшін нақты актерлер. Ғарыш ұғымының өзі мұнда адамның мағынасына ие, сонымен бірге адам ғарыштың бір бөлігі ретінде, тірі организм деп түсінілетін макрокосмостың көрінісі болып табылатын микрокосмос ретінде қарастырылады. Милет мектебінің өкілдері гилозоизм позициясында тұрған, яғни тірі мен жансыз арасындағы шекараны жоққа шығарған және әмбебап анимацияға сенген адамға деген көзқарастар осындай. Антропологиялық мәселелерге бетбұрыс софистердің сыни және ағартушылық қызметімен және философиялық этиканы жасаушы Сократпен байланысты. Олардың жетекшісі Протагор тұжырымдаған софистердің бастапқы қағидасы: "барлық нәрсенің өлшемі – бар адам, олар бар және жоқ, олар жоқ" [359]. Софистер тұжырымдамасында ең алдымен үш тармаққа назар аудару керек. Біріншіден, олардың релятивизмі мен субъективизмі жақсылық, ізгілік, әділеттілік және т. б. сияқты этикалық құбылыстарды түсінуде. Екіншіден, олар адамды болмысқа басты кейіпкер ретінде енгізеді. Ақырында, олар бірінші рет таным процесі экзистенциалды мағынаға толы және шындықтың экзистенциалды сипатын негіздейді.Сократ үшін адамның ішкі әлемі, оның жаны мен ізгілігі басты қызығушылық тудырады. Ол алғаш рет этикалық рационализм принципін "ізгілік-білім"деп дәлелдейді. Сондықтан жақсылық пен әділеттіліктің не екенін білген адам жаман және әділетсіз әрекет жасамайды. Адамның міндеті - әрқашан шындықты білу негізінде адамгершілік кемелдікке ұмтылу. Ең алдымен, ол өзін, адамгершілік мәнін және оны жүзеге асыруды білуге дейін азаяды. Өмір бойы Сократ өзінің адам философиясының моральдық пафосын жүзеге асыруға тырысты, ал оның өлімі, әділеттілік үшін өмірден бас тартқан кезде, оның моральдық философиясының апофеозы болды. Демокрит-адам туралы ілімдегі материалистік Монизмнің өкілі. Демокриттің пікірінше, адам табиғаттың бір бөлігі және ол барлық табиғат сияқты атомдардан тұрады. Атомдардан адамның жаны да тұрады. Дененің өлімімен бірге жан да жойылады. Адамның жан дүниесіне деген осындай дөрекі-материалистік көзқарастан айырмашылығы, оның этикалық тұжырымдамасы неғұрлым нәзік. Өмірдің мақсаты, оған сәйкес, бақыт, бірақ ол дене ләззаты мен өзімшілдікке дейін азаяды. Бақыт – бұл ең алдымен рухтың қуанышты және жақсы орналасуы-эвтумия. Оның ең маңызды шарты-адамның ақыл-ойы оны сақтауға көмектесетін шара. Демокрит айтқандай," тілек күйеуіне емес, балаға тым сәйкес келеді", еркек адам-бұл өз құмарлықтарынан күшті адам. Адамның ежелгі үнді философиясы, ең алдымен, ежелгі үнді әдебиетінің ескерткішінде — мифологиялық, діни және философиялық дүниетанымды білдіретін Ведаларда ұсынылған. Адамға деген қызығушылықтың артуы Ведаларға іргелес мәтіндерде — Упанишадтарда байқалады. Олар адамның адамгершілік мәселелерін, сондай-ақ оны объектілер мен құмарлықтар әлемінен босатудың жолдары мен тәсілдерін ашады. Адам неғұрлым кемелді және адамгершілікті деп саналады, соғұрлым ол осындай азаттық ісінде сәттілікке жетеді. Соңғысы, өз кезегінде, жеке жанның (атман) әлемдік жанға, әлемнің әмбебап принципіне (брахман) еруі арқылы жүзеге асырылады. Упанишадтар " біз қайдан келдік?", "біз қайда тұрамыз?", "біз қайда бара жатырмыз?"және т. б. Упанишадтың маңызды құрамдас бөлігі-жазалау Заңы (карма) тығыз байланысты өмір циклі (сансара) тұжырымдамасы. Сансара ілімінде адам өмірі шексіз қайта туылу тізбегінің белгілі бір түрі ретінде түсініледі. Мұндай түсінік адамдардың анимистік көріністерінен бастау алады. Карма заңы жеке тұлғаны қайта туылудың тұрақты цикліне қосуды көздейді және алдыңғы өмірдің барлық әрекеттерінің нәтижесі болып табылатын адамның болашақ туылуын болжайды. Сондықтан, бұрын лайықты әрекеттер мен игі әрекеттер жасаған адам ғана жоғарғы таптың (Варна) өкілі ретінде туады: діни қызметкер (брахман), жауынгер немесе тайпалық биліктің өкілі (кшатрия), фермер, қолөнерші немесе саудагер (вайшя). Әділетсіз өмір салтын ұстанған адам болашақта төменгі Варна-шудраның мүшесі ретінде туады (тікелей өндірушілер мен тәуелді халықтың массасы) немесе оның атм жануардың денесіне түседі. Сонымен қатар, варна ғана емес, сонымен бірге адам өмірінде кездесетін барлық нәрсені Карма анықтайды. Анимизм (лат. anima, animas-рух, жан) - адамның, жануарлардың, өсімдіктердің және басқа заттардың тәуелсіз бастамасы ретінде жанның болуы туралы фантастикалық идеялардың жиынтығы. Ежелгі Үндістан философиясындағы адам әлемдік жанның бөлігі ретінде қарастырылады. Жанның қоныс аударуы туралы ілімде тіршілік иелері (өсімдіктер, жануарлар, адамдар) мен құдайлар арасындағы шекара өтімді және қозғалмалы болып шығады. Бірақ бостандыққа, құмарлықтардан арылуға және самсара-Карма Заңымен эмпирикалық болмысқа деген ұмтылыс тек адамға ғана тән екенін ескеру маңызды. Бұл пафос Упанишад. Упанишадтар Үндістандағы бүкіл адам философиясының дамуына үлкен әсер етті. Атап айтқанда, олардың джайнизм, буддизм, индуизм, санхья, йога ілімдеріне әсері зор. Бұл әсер әйгілі Үнді философы М.К. Гандидің көзқарасына да әсер етті. Ежелгі қытай философиясы адам туралы ерекше ілім жасады. Оның маңызды өкілдерінің бірі-Конфуций, әдебиетте көбінесе Кун-цзы-Кун мұғалімі деп аталады. Ол үшін табиғаттың бір бөлігін ғана емес, сонымен бірге әлем мен адамның дамуын анықтайтын жоғары рухани күшті білдіретін "аспан" ұғымын қарастыруға болады. Бірақ оның философиясының орталығында аспан емес, жалпы табиғи әлем емес, адам, оның жердегі өмірі мен тіршілігі, яғни ол антропоцентристік сипатта болады. Қазіргі қоғамның ыдырауына алаңдаған Конфуций, ең алдымен, адамның моральдық мінез-құлқына назар аударады. Ол аспанға белгілі бір этикалық қасиеттер берілген адам моральдық заңға — дао-ға сәйкес әрекет етуге және оқу процесінде осы қасиеттерді жетілдіруге міндетті деп жазды. Оқытудың мақсаты-тұжырымдамасын алғаш рет Кун мұғалімі жасаған "мінсіз адам", "асыл күйеу" (Джун-цзы) деңгейіне жету. "Джун-Цзыға" жақындау үшін әркім бірқатар этикалық қағидаларды ұстануы керек. Олардың арасында орталық орын "адамдарға өзіңіз қаламайтын нәрсені жасамаңыз"ережесіне сәйкес отбасы мен мемлекеттегі адамдар арасындағы идеалды қатынастар Заңын білдіретін жен (адамгершілік, адамгершілік, адамдарға деген сүйіспеншілік) тұжырымдамасына жатады. Бұл ереже әртүрлі нұсқалардағы моральдық императив ретінде кейінірек Ежелгі Грецияда, Киелі кітапта, Кантта, Вл-да "жеті данышпанның" ілімдерінде кездеседі. Соловьева және т.б. Конфуций басқа ізгіліктердің негізі және "үлкен отбасы"ретінде қарастырылатын елді басқарудың ең тиімді әдісі болып табылатын сяо қағидасына (ата-аналар мен үлкендерге деген құрмет пен құрмет) ерекше назар аударады. Ол сондай-ақ ли (этикет) және син (әділеттілік) және басқалар сияқты мінез-құлық принциптеріне көп көңіл бөлді. Конфуций мен оның ізбасарларының ілімдерімен қатар, ежелгі қытай философиясында тағы бір бағыт — даосизмді атап өту керек. Оның негізін қалаушы Лсю-цзы болып саналады. Даосизмнің бастапқы идеясы — Дао (жол, Жол) туралы ілім-бұл табиғаттың, қоғамның, жеке адамның мінез-құлқы мен ойлауының көрінбейтін, барлық жерде кездесетін, табиғи және стихиялық Заңы. Адам өз өмірінде дао қағидатын ұстануы керек, яғни оның мінез-құлқы адам мен ғаламның табиғатына сәйкес келуі керек. Дао принципін сақтай отырып, әрекетсіздік, әрекетсіздік болуы мүмкін, бұл соған қарамастан толық еркіндікке, бақыт пен өркендеуге әкеледі. Даоны ұстанбаған адам өлім мен сәтсіздікке ұшырайды. Ғаламды, адам сияқты, жасанды түрде тәртіп пен үйлесімділікке әкелуге болмайды, ол үшін олардың табиғи ішкі қасиеттеріне еркіндік пен стихиялық даму беру керек. Сондықтан даоға ерген дана билеуші елді басқару үшін ештеңе жасамайды (әрекетсіздік принципін сақтайды); содан кейін ол және оның мүшелері өркендеп, тыныштық пен үйлесімділік жағдайында болады. Даода барлық заттар бір-біріне тең және бәрі біртұтас тұтастыққа біріктіріледі: Ғалам мен жеке тұлға, еркін және құл, ұсқынсыз және әдемі. Данышпан, келесі дао, бәріне бірдей қарайды және өмірге де, өлімге де қайғырмайды, олардың еріксіздігі мен табиғилығын түсінеді және қабылдайды. 9. Онтология как теория бытия, основные вопросы и понятия (четыре формы бытия)/ Онтология болмыс теориясы ретінде, негізгі сұрақтары мен түсініктері (болмыстың төрт формасы)/ Ontology as a theory of being, basic questions and concepts (four forms of being). Болмысты нақты бар нәрсенің бәрі ретінде анықтауға болады, ол көрінетін емес, шындық ретінде бар, адамның санасына тәуелсіз анықталған шындық ретінде, адамның өмір сүруінің жалпы тәсілі ретінде. Бұл ұғымды орыс тілінде білдіретін "болу" сөзі "болу" сөзінен шыққан, оның синонимдері "болу", "өмір сүру" және басқалары. Лингвистикалық зерттеулер "болу" сөзінің біртұтас үндіеуропалық (және тіпті жалпыадамзаттық – ностратикалық) Прайм-тіл болған Тарихқа дейінгі дәуірден өте көне шыққанын көрсетеді. Бұл, атап айтқанда, үндіеуропалық отбасының көптеген заманауи тілдерінде мағынасы мен дыбысы бойынша "болу"сөзіне жақын сөздер бар екендігімен расталады. "Болу" ұғымының синонимдерінің арасында "мән" ұғымы ("мәннен" – ежелгі орыс тіліндегі "болу" етістігінің көпше түрінің 3-ші тұлғасы), мәні, "өмірі" (тіршілік иелері үшін болу процесі "өмір" сөзі деп аталады), шындық шындық және сол сияқтылар. Ежелгі грек философы Парменид шынайы болмысты өзгермейтін және тұрақты деп санады, ал байқалған өзгерістер-бұл болмыс, қате түсінік. Гераклит тұрақты, тұрақты болмыс жоқ екенін атап өтті. Болмыс пен болмыстың бірлігі ретінде Мәңгілік қалыптасудағы болмыстың мәні. Ежелгі философ Платон болмыс мәселесін "біртұтас" категориясы арқылы шешуге тырысты, оған тек дене ғана емес, сонымен бірге адам жанының даналығы, әділдігі және басқа да қабілеттері кіреді. Аристотель болмысты бірлік пен жалпыға қатынасы арқылы анықтады. Бірлік сезімтал түрде қабылданатын нәрсе ретінде бар, ал ортақ нәрсе тек ақылмен танылады. Ортағасырлық философияда шынайы болмыс тек Құдайға тиесілі, ал шынайы емес – ол жасаған барлық нәрсе – материалдық, тәндік сезімталдықта. Христиан дінінде болмыс Мәсіхте болу болып табылады, бұл аспан тәніне қатысуды білдіреді, сондықтан сенуші адам күнәға, қарғысқа, Заңға және өлімге ұшырамайды. Гегельдің пікірінше, болмыс әлемдік ақылда жатыр, оның формасы логика, ал мазмұны Құдай өзінің мәні бойынша абсолютті шығармашылық бастама ретінде. Материализм шынайы болмыс санаға қарсы тұрған материяға, дене бітіміне, заттыққа ие болды. Болу-бұл сезімтал түрде қабылданатын, пайда болатын, болатын, іс жүзінде бар және жоғалып кететін нәрсе. Марксизм материяны бастапқы және санаға қатысты анықтай отырып, оны өзінің предшественники материалистері ретінде болмыспен анықтамайды. Энгельс әлемнің шынайы бірлігі оның болмысында емес, оның маңыздылығында деп сенді. Қазіргі философия болмысты бар нәрсені қамтитын категория ретінде түсіндіреді: материалдық және рухани құбылыстар. Болмыс тек материалдық білімге ғана емес, сонымен бірге адам рухының әлемін, мәні бойынша идеалды барлық рухани құбылыстарды қамтиды. Сана да болмыстың бір түрі, бірақ идеалды форма. Болмыс аморфты емес, бірақ әрқашан белгілі бір құрылымға ие, ол құрылымдалған. Нәтижесінде салыстырмалы түрде тәуелсіз болмыстың әртүрлі формаларын ажыратуға болады: табиғаттың болуы, адамның болуы, қоғамның болуы, идеалдың болуы. Табиғат болудың ерекше ерекшелігі-ол адам пайда болғанға дейін бар. Ол болмыстың басқа түрлеріне қатысты бастапқы, негізгі болып табылады. Оның негізінде ізгілендірілген табиғат пайда болады, Әлеуметтік және рухани болмыс қалыптасады. Ізгілендірілген табиғаттың болуы-табиғи заңдылықтар мен әлеуметтік процестердің бірлігі. Бұл адам өмір сүретін және оның қажеттіліктері мен мүдделеріне сәйкес өз қызметі арқылы жасаған жасанды әлем. Адам болудың формаларының ішінде пәндік-практикалық іс-шаралар, әлеуметтік қайта құру практикасы және адамның "өзін-өзі құру" процесі ерекшеленеді. Пәндік-практикалық іс-әрекеттің мәні мынада: адам физикалық дене ретінде басқа физикалық объектілерге әсер етеді және оларды тамақ, баспана, киім-кешек қажеттіліктерін қанағаттандыру үшін өзгертеді, өзгертеді. Адам-бұл әлеуметтік болмыс, ол әлеуметтік ортадан тыс адам бола алмайды, басқа адамдардан толық оқшауланған жағдайда өмір сүре алмайды. Сондықтан адамдар өмірлері үшін оңтайлы әлеуметтік жүйені құру үшін көп күш жұмсайды. Болмыс-болмысқа қарама-қарсы: бұл шекаралар, заттар (құбылыстар, заттар) әлі жоқ немесе жоқ сәт. Болмау-біреуінің пайда болу және екіншісінің жоғалу сәті немесе керісінше. Өліммен ғана емес, іске асырылмаған жоспарлармен, алданған үміттермен, үзілген байланыстармен де байланысты болмау. Болмаудан қорқу адамды болмыс туралы ойлануға, оны түсінуге, оған мән беруге мәжбүр етеді. Болмыс болмыстан гөрі маңызды деген пікір бар, ол тек "болмыстың көлеңкесі, оның астыңғы жағы". Парменидтің өз уақытында көрсеткен "болмауды" түсінудің күрделілігі келесідей: жалпы мағынада болмау - бұл болмау, бірақ болмаудың сипаттамасы кейбір белгілерге негізделуі керек, ал белгілердің болуы, өз кезегінде, сипаттама объектісінің болуын анықтайды. Осылайша, болмау парадоксы пайда болады. - материал студворк сайтынан алынды https://studwork.ru/spravochnik/filosofiya/bytie-kak-filosofskaya-kategoriya-ee-smysl-i-specifika 10.Проблема человека в средневековой христианской и арабо-мусульманской философии. / (А. Августин, Ф. Аквинский, Аль-Фараби, Ибн Сина. / Орта ғасырлық христиандық және араб-мұсылмандық философиясындағы адам мәселесі. (А. Августин, Ф. Аквинский, Әл-Фараби, Ибн-Сина) / The problem of man in medieval Christian and Arab-Muslim philosophy. (A. Augustine, F. Aquinas, Al-Farabi, Ibn Sina). Орта ғасырларда адам ең алдымен Құдай орнатқан әлемдік тәртіптің бөлігі ретінде қарастырылады. Ал оның өзі туралы түсінік, христиандықта айтылғандай, адамның "Құдайдың бейнесі мен ұқсастығы"екендігіне байланысты. Бірақ, осы көзқарасқа сәйкес, іс жүзінде бұл адам оның құлауына байланысты іштей екіге бөлінеді, сондықтан ол Мәсіхтің жеке басынан өз көрінісін табатын Құдай мен адам табиғатының бірлігі ретінде қарастырылады. Бастапқыда әркімнің құдайлық табиғаты болғандықтан, ол Құдайдың "рақымына" іштей қосылуға және сол арқылы "Суперменге"айналуға мүмкіндік алады. Бұл тұрғыда Супермен ұғымы көбінесе орыс діни философиясында дамиды. Ортағасырлық христиан философиясының көрнекті өкілі-бақытты Августин. Оның онтологиясы мен Құдай туралы ілімі ғана емес, сонымен қатар адам туралы ілім Платоннан көп нәрсе алады. Адам-тәуелсіз интеллект жанына қарама-қарсы. Алайда, адамды адам ететін жан. Бұл оның меншікті, имманентті заты. Августиннің бұл мәселе бойынша жаңашылдығы-ол "конфессияда"қарастыратын адамның жеке басының дамуы. Ол автордың жеке тұлға ретінде ішкі қалыптасуын сипаттайтын өмірбаяндық зерттеуді ұсынады. Мұнда біз психологиялық интроспекцияны және жеке тұлғаның дамуының қарама-қайшы сипатын көрсетуді және жанның қараңғы тұңғиықтарын көрсетуді табамыз. Августиннің ілімі экзистенциализмнің кейінгі қалыптасуына әсер етті, оның өкілдері оны өзінен бұрынғылар деп санайды. Августиннен айырмашылығы, Аквинский адам туралы христиандық ілімді негіздеу үшін Аристотель философиясын қолданады. Адам-жануарлар мен періштелер арасындағы аралық тіршілік иесі. Ол жан мен дененің бірлігін білдіреді, бірақ бұл дененің "қозғалтқышы" болып табылатын және адамның мәнін анықтайтын жан. Бұл мәселеде оның Августиннен ілімінің айырмашылығы-соңғы жан үшін ол денеден тәуелсіз және адаммен бірдей, ал Томас Аквинский үшін адам екеуінің де жеке бірлігі бар. Жан-материалдық емес зат, бірақ оның түпкілікті орындалуын тек дене арқылы алады. Осы мақаланың атауында қолданылған "антропологиялық көзқарастар" ұғымы Ибн Синаның әртүрлі ілімдері мен идеяларында қарастырылған адам проблемаларының тұтас кешенін қамтиды. Философтың тақырыбында бұл ұғым сөзбе-сөз қолданылмайды, бірақ оның ілімдерінде қарастырылатын мәселелер тек антропологиялық ғана емес, сонымен қатар философиялық, сонымен қатар әлеуметтік, психологиялық болып табылады.адамның мәні мен табиғатымен байланысты. Авиценна Орта Азиядан шыққан жан-жақты ойшыл ретінде танымал. Оның мұрасында философия, емдеу, саясат және т.б. салалардағы көзқарастарды сипаттайтын "медицина туралы Канон", "медицина туралы өлең", "импульс туралы Трактат" сияқты 100-ден астам кітап бар. Оның антропология саласындағы көзқарастары адамның мәнін білуде туындайтын көптеген сұрақтарға жауап береді Ибн Сина Гален, Аристотель, Платон идеяларын дамыта берді. Ол психологиялық процестер мен ми арасындағы байланыстарды сипаттауды жалғастырумен айналысты және психикалық негіз ми екенін дәлелдеді, өйткені мидың зақымдануы кезінде психологиялық бұзылулар пайда болады. Авиценна философтардың алғашқысы болды жас психологиясы бойынша зерттеуді бастаған ол өмірдің әртүрлі кезеңдеріндегі адамның физиологиялық дамуы мен оның психологиялық ерекшеліктері арасындағы байланысты зерттеді. Ол тәрбиеге үлкен мән берді, ол арқылы психиканың адам ағзасына әсері жүзеге асырылады, ал психика осы ағзаның белгілі бір бағытта өзгеруінің қозғаушы күші болып табылады. Сондай-ақ, Авиценна өмірдің алғашқы кезеңінде балаға әсер ететін сезімдерге, эмоцияларға мән берді. Бұл әсерлер оның болашақ тұлғасын, мінезін, дүниетанымын, басқа адамдарға деген көзқарасын қалыптастырады. Авиценна өзінің ілімінде төрт негізгі жас кезеңін анықтады. Бірінші кезең - "өсу". Ол туғаннан отыз жасқа дейінгі уақытты қамтиды, оның ішінде нәресте, балалық шақ, жасөспірім. Екінші кезең - "өсуді тоқтату". Ол отыз-қырық жыл аралығын қамтиды. Келесі кезең - "күштердің бір бөлігін сақтай отырып, төмендеу", бұл аралық қырық жылдан алпыс жылға дейін. Ал төртінші кезең - "күш әлсіреген кездегі құлдырау". Мұнда ол алпыс жастан өлімге дейін қарады Фарабтық ғалымның өз шығармаларында адамға тереңірек көңіл бөлгенін, оның негізгі шығармаларының бірі – «Қайырымды қала тұрғындары» атты еңбегінен көре аламыз. Бұл шығармасында ол «идеалды қаланың» мәнін, құрылымын, дамуы мен өркендеуін талқылайды. Ал бұл «идеалды, қайырымды қаласы» мәселесінің ажырамас бөлігі – әртүрлі моральдық категориялар мен кемел адам тәрбиесі. «Инсан-и камил» немесе «кемел адам» ұғымдарын бұл еңбегінде көп қолданады. Фараби адамдардың «ізгілік қасиетіне» үлкен мән береді. Атап айтқанда, философ ең қайырлы, ізгі қасиетті – болмысы ұзағынан болатын халыққа, адамдарға және қалаларға қамқорлық жасау деп тұжырымдайды. Фарабидің пікірінше, адамның жетілуі, оның ізгілік қасиеттері өмір бойы жалғасатын және тек өліммен аяқталатын процесс. Сонымен қатар батылдық, жомарттық, әділеттілікті адамгершілік қасиеттер деп санайды. Алайда, толық жетілуге рационалды қасиеттердің көмегімен ғана қол жеткізуге болатынын айтады. Фараби философиясының негізгі идеясы – нағыз адамгершіліктің кемелденуі мен бақытқа жетелейтін білімнің көрінісі деп баяндайды. Адамның нағыз бақытқа жету жолы зұлымдылық пен кемелсіздіктермен күресте ізгілік, пәктік секілді игі істерден өтеді. Ал мемлекеттің, адамдарды біріктірудің басты мақсаты – барлық азаматтардың бақытқа жетуін айтады. Адамның кемелденуі өзінің адами болмысына сәйкес келген кезде, әртүрлі құндылықтарға әлеуметтік қатынастарға қол жеткізуі арқылы жүзеге асады. Фараби де, Ислам философтары адамды «нәпсі мен ақыл» секілді ұғымдармен тарқатады. Философтарының «ақыл мен нәпсі» пікір-таластарының негізінде Аристотель мен Платон философиясы мен әсері бар. Әл-Фараби де бұл екі философтан алған әсерімен адам туралы өз философиясында баяндайды. Фарабидің адам туралы тарқатуы еңбектерінде екі түрде қолданылады. Біріншісі, «инсан/адам (әл-инсан)» болса, екіншісі, «инсани/адами, инсанға/адамға тиесілі (әл-инсания)» терминдер. Әуелгі ұғым, логиканың бір түрі, яғни бес сипаттың бірі. Екіншісі, біріншісін толықтыратын сипат. Фарабидің еңбектерінде қолданған «инсан/адам» терминін шынайы болмыс ретінде қарастырады. Бұл шынайы болмыс амал, есту, көркем дауыс, мақсат, көркем мінез-құлық секілді қасиеттерге ие. Фарабидің дүниетанымында адам екі жауһардан құралған бір бүтін ретінде қарастырылады, яғни адамдағы бүтіндік ұғымы екі жауһарға бағынышты. Болмыстардың барлығы өмір сүру мен күйреушілікті бастан өткереді. Бұл екі жауһар ретіндегі адамның өмір сүру мен күйреуге тән болмыс екендігін айтады. Адамның ішкі әлемі екі заттан құралған. Олар: материя мен сыртқы көрініс. Сонымен қатар адам жанды болмыстың бірі болып есептеледі. Жанды болмыс ретіндегі адам Фарабидің пікірінше, ой жүгіртетін және ажал құшатын жаратылыс болғанына байланысты өз еңбектерінде бірқатар тақырыптар арнайды. Әл-Фарабидің пайымдауынша, адамға екі нәрсе тән. Олар: табиғаттан алынған, екіншісі «ниетпен» келген, яғни ұйымдасқан түрде оқыту әдістемесімен басқарылатын оқыту мен тәрбиенің нәтижесі. Әл-Фарабидің адам туралы ілімінде үйлесімділік идеясы басым. Әсіресе, адам мен табиғат арасындағы үйлесімділік, жалпыға ортақ қатынас идеясын көбірек насихаттаған. Х ғасырда Араб халифатындағы ғылым мен өнердің өркендеуі қоғамның рухани және мәдени өмірінің дамуына ықпал етті. Әл-Кинди, Ибн Туфайл, Ибн Рушд секілді философтардың мұндағы рөлі орасан зор болды. Әл-Фараби де аталған ғалымдар секілді әр адам өзінің іс-әрекетін біліп, моральдық қағидалардың мәнін түсініп, осы қағидалармен имандылық принциптерін жетілдіру керектігін айтқан. Фараби: «Адамгершілік пен адамдық қағида – утопиялық сананың альфасы мен омегасы. Адамдағы моральдық принципті терең түсінбестен бірде-бір әлеуметтік жобалар жасалмайды», – деп, адамның қоғамдық болмыс болғанын, игі бастамалардың барлығы адамгершілікке тірелетінін айтқан. жүктеу/скачать 46,05 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|