Айтыс Биржана с Сарой как один из лучших образцов песенного состязания

Серия «Филология». № 2(66)/2012 
107 
ƏОЖ 82.0 
Ж.Қ.Смағұлов, Б.Төребекова  
Е.А.Бөкетов атындағы Қарағанды мемлекеттік университеті 
Қазіргі қазақ прозасындағы романтикалық сарын 
Мақалада  Т.Ахметжанның  «Сұлу  мен  суретші»  повесі  материалы  негізінде  қазақ  прозасындағы 
көркемдік  бейнелеу  принциптері  қарастырылады.  Романтизм  теориясын  түсіндіре  отырып,  авторлар 
бұл көркемдік əдістің белгілерін айқындайды. Адамзаттың мəңгілік тақырыбына: қоғамның махаббат 
пен өнерге деген қатынасына үлкен көңіл бөлінеді. Романтикалық тұлға белгілерін бойында сақтаған 
кейіпкер  бейнесіне  талдау  жасалған.  Кейіпкер  тұлғасының  басым  белгілері — əрекеттер,  мінез, 
дүниетаным.  
Кілтті  сөздер:  қазақ  прозасы, романтизм  теориясы,  көркемдік  əдіс,  адамзаттың  мəңгілік  тақырыбы, 
романтикалық тұлға, кейіпкер тұлғасы, іс-əрекет, мінез, дүниетаным.  
 
Көп  ғасырлық  бай  дəстүрі  бар  қазақ  əдебиеті  ұлттың  рухани  мəдениетінің  үлкен  бір  құрамдас 
бөлігі  ретінде  үздіксіз  жүйелі  əрі  көп  кешенді  зерттеуді  қажет  етеді.  Əдебиет  тарихының  түрлі 
кезеңдерін  теориялық  тұрғыда  бағымдау  əлемдік  көркем  мəдениет  дамуының  жалпы  жүйесінде 
диахрондық, синхрондық аспектілер тұрғысынан халықтың рухани ізденістерінің орны мен қызметін 
анықтауға,  сол  арқылы  егеменді  еліміздің  жалпыазаматтық  ғылыми-мəдени  үрдіске  батыл  қадам 
жасауына мүмкіндік береді. 
ХХ ғасырдың соңы — қазақ əдебиетінің даму тарихындағы күрделі кезеңдердің бірі. Бұл тұста 
əлеуметтік-саяси  формацияның,  қоғамдық  сананың  өзгеруіне  байланысты  қоғамда  қалыптасқан 
эстетикалық идеалдар мен рухани мəдениетіміздегі құндылықтарды қайта қарау, бағалау орын алды. 
Қазақ елі тəуелсіздікке қол жеткізген 1991 жылғы атаулы күннен жаңа қоғамдық дəуір, жаңа тарихи 
кезең  басталды.  Еліміздің  егемендік  алып,  рухани  еркіндікке  ие  болған  бұл  кезеңді  «тəуелсіздік 
жылдарындағы  қазақ  əдебиеті»  деп  атаймыз.  Осы  тұста  ұлттық  əдебиеттің  даму  ерекшеліктерін 
жаңаша көзқараспен, əділ бағалау үшін қазақ əдебиеті тарихын ешқандай идеологиясыз, таза əдеби, 
рухани  мұра  ретінде  зерттеу  мүмкіндігі  туды.  Тəуелсіздік  жылдарындағы  əдебиеттануда  бет  алған 
басты  ғылыми  бағыттардың  бірі — бұрындары  ойдан  шығарылған  социалистік  реализм  əдісімен 
əдіптеліп,  сыңаржақ  көзқарас  тұрғысынан  бағаланған  əдеби  шығармаларға  жаңаша  ойлау  жүйесіне 
əділ бағасын беру қолға алынды. 
Əдебиет  тарихына  көз  жіберсек,  қашанда  жаңа  дəуірдің  жаңа  тақырып  ала  келетіні  белгілі. 
Еліміз  егемендік  алғаннан  кейінгі  жылдар  əдебиетінде  жаңа  бетбұрыс  байқалды.  Жаңа  заман  лебі 
дүниеге  жаңаша  көзқарасты  қалыптастырды.  Əдебиетке  жаңа  қаһармандар  келді,  өмірді  бейнелеу 
кеңістігі кеңейді, философиялық сарын, драматизм күшейді. Əдебиет өмірді бұрынғыдай таптық аяда 
бейнелемей,  əлеуметтік-шаруашылық  мүддені  емес  ұлттық  мүддемізді  жоқтаған  күрескер 
кейіпкерлерді алға тартты. Тəуелсіздік жылдарындағы проза кеңес дəуіріндегі қуғын-сүргіннің сырын 
тереңдете ашуға бет қойды. Руханият, инсаният мəселелеріне терең бойлауға мүмкіндік туды. Уақыт 
талабына  орай  тереңге  тамыр  жайып,  жаңа  сапалық  қасиеттермен  толыса  түскен  əдебиетіміздің 
қуатты бір бұтағы прозада өзгеше бояу, соны нақыштар, рухани ізденістер бой көрсетті. 
Жаңа  дəуір  жаңа  мазмұн  əкелсе,  көркем  əдебиеттің  оның  табиғатына  сəйкес  жаңа  формада 
бейнеленуі  заңдылық.  Осыған  орай,  тəуелсіздік  жылдарындағы  қазақ  прозасының  мақсат-мұраты, 
тыныс-демі,  өрнек-айшықтары  да  жаңаша,  өзгеше  болып  қалыптаспағы  заңды  болатын.  Алдымен 
кешегі кеңестік замандағы идеология келмеске кетті. Қазақ прозасы айтар ойының ауқымдылығымен, 
психологиялық  тереңділігімен,  көркем  образдардың  кеңдігімен,  сан  алуандығымен  ерекшеленеді. 
Прозада түрлі тенденциялар, алуан əдеби дəстүрлер табиғи үйлесті. 
Қазіргі  қазақ  прозасы  егемендікке  қол  жеткізген  тəуелсіз  қазақ  мемлекетінің  аяғына  тұруы, 
қалыптасуы жағдайында дамыды. Осыдан келіп қаламгерлер жаңа мазмұндық, пішіндік ізденістерге 
ұмтылып,  болмыстың  дəстүрлі  түсініктері  мен  «социалистік  реализмге  тəн  концепциялардан»  бас 
тартты.  Тəуелсіздік  жылдарындағы  қазақ  əдебиетінде  тарихымызды  қайтадан  жаңа  көзқарас 
тұрғысынан саралау, тарихи оқиғаларға жаңаша баға беру орын алды. Жазушы халқымыздың өткен 
тарихи  бастауларына  ден  қойды.  Осы  ретте  қаһарманның  ішкі  əлемінің  ұңғыл-шұңғылына  бойлау, 

Ж.Қ.Смағұлов, Б.Төребекова  
108 
Вестник Карагандинского университета 
оның  қоршаған  ортамен,  болмыспен  қарым-қатынасын  көрсету  басты  бағдарға  айналды.  Прозалық 
шығармаларда адамгершілік жады, инсаният, жатсыну мəселелері алдыңғы қатарға шықты. 
ХХ ғасырдың соңғы онжылдығында «күрделі» көркем проза ағыны қарқындылығымен жəне сан 
алуандығымен  ерекшеленді.  Көркем  проза  контекстінде  бинарлық  оппозицияларға  құрылған 
«мəңгілік»  тақырыптар  (өмір  мен  өлім,  жақсылық  пен  жамандық,  махаббат  пен  зұлымдық, 
жалғыздық,  жатсыну)  алдыңғы  қатарға  шықты.  Əлемнің  шектеулілігі  мен  шексіздігі,  ғарыш,  өмір, 
кеңістік пен уақыт мəселелерінің драмалық кернеуі ұлғайып, ұлттық прозамыздың көркемдік тініне 
жымдаса өрілді. 
Махаббат — адамзаттың даму тарихында, жеке адамның ғұмыры мен тағдырында, жүрегінде із 
қалдыратын сезім. Мəңгілік махаббат — романтикалық тақырыптардың бірі. Əлем əдебиетінің алтын 
қорына  кірген  мəдени-рухани  жəдігерлердің  алтын  арқауы — жастық  пен  махаббаттан  құралған. 
Жалпы  романтизм  эстетикасында  махаббат  сезімі  айрықша  орында.  Романтиктердің  махаббатты 
бейнелеуге  көп  мəн  беруі  кездейсоқтық  емес.  Тек  махаббат  арқылы  адам  жанының  бірлігін,  екі 
жүректің одағын көрсетуге болады деп пайымдайды. Романтиктер махаббатты «адамды адаммен ғана 
емес,  барлық  тірі  дүниемен  жақындастыратын,  біріктіретін  ұлы  құпиялардың  бірі» (Шелли 
«Махаббат  философиясы»)  деп  таныды.  Өмірдің  бірлігі  тек  махаббат  арқылы  ғана  жүзеге  асады. 
Махаббат арқылы əлемді тануға, ең жоғарғы үйлесімге жетуге болады. Махаббат — күйкі тіршілікке 
ұлы  өзгеріс  əкелетін,  адам  жанын  түлететін,  жаңартатын  қуатты  күш.  Романтиктер  тек  сүйетін 
адамның ғана көзі ашық, ал сүйе алмайтындар соқырлар деп таныды. Махаббат туралы шығармалар 
көркем  əдебиетте  бұрын  да  жазылған.  Алайда,  Ж.  де  Сталь  əділ  бағасын  бергендей,  тек 
романтиктердің туындыларында ғана махаббат киелі, рухани толымды қасиетке, құрбандыққа, өлімге 
де даяр тұратын мазмұнға ие болды. 
Еуропа əдебиетіндегі романтикалық шығармаларда да махаббат тақырыбы ерекше орын алады. 
Романтиктер сүйіспеншілік сезімімен тұлғаның терең рухани болмысын сабақтастырады. Кейде тіпті 
тұлғаның тіршілігі, өмірінің мəні махаббатқа, сүйетін адамының өмірімен ғана байланысты болады. 
Мəселен,  Байронның  шығыс  поэмаларында  басты  кейіпкер  сүйікті  жарын,  махаббатын  жоғалтса, 
өлімге  бел  байлап,  өмірден  безеді.  Мұнда  жалғыз  махаббат  сезімі  ғана  емес,  сонымен  бірге  оны 
жоғалтқаннан кейінгі қайғы-қасірет те маңызға ие. Махаббат сезімі қаншалықты күшті болса, оның 
қайғысы  да  соншалықты  ауыр.  Романтиктерге  тəн  «əлемдік  қайғы»  да  осы  сезімдермен  өзектес. 
Байрон, Эдгар По қаһармандары, Шатобрианның Ренесі, орыс əдебиетіндегі Онегин мен Печориндер 
де осындай кейіпкерлер галереясын құрайды. 
Махаббат  тақырыбы,  махаббат  туралы  түсінік  романтиктердің  əлем,  өнер  мен  адам 
концепциясында  үлкен  орын  алады.  Махаббат — ол  бүкіл  Ғарыштың  (Вселенная)  құпиясын 
айқындайтын жəне түсіндіретін нəрсе, ол «өзінің қасиеті жағынан əрі шексіз, əрі адал, əрі құпия, əрі 
ғажайып  болуы  қажет» [1]. Тек  махаббат  ғана  табиғатты,  əлемді  тануға  мүмкіндік  береді.  Ғашық, 
сүйетін  адамның  жағдайы  былайша  айтқанда,  тұлғаның  ішкі  көзін,  жанарын  ашатындай,  оның 
қабілетін  күшейтеді,  шығармашылыққа  бастайды.  Шығармашылық — романтиктер  үшін  өмір 
сүрудің  шарты.  Сезімдер  əлемі  ғарышты  тануға  мүмкіндік  береді.  Повесте  де  осы  сарын  Шалдың 
ғарышпен байланысы, олардың бірігуі, өзара түсінісуі арқылы маңызды орын алады. 
Махаббат — қазіргі қазақ əдебиетіндегі тым тереңдемеген тақырып болғанымен, бұл бағыттағы 
нəрлі ізденістеріміз бен рухани олжаларымыз жоқ деп айта алмаймыз. Бұған халық ауыз əдебиетінің 
үлгілері,  лиро-эпостық  жырларымыз,  ежелгі  əдебиет  пен  жыраулар  поэзиясы,  Абайдан,  Мағжанға, 
Əуезовтің көркемдік əлеміне ұласқан ғашықтық иірімдері мысал бола алады. 
Т.Ахметжанның  «Сұлу  мен  суретші» (2001) шығармасы  адамзатты  ықылым  заманнан  бері 
толғандырып  келе  жатқан  мəңгілік  тақырыптарды:  қоғамның  махаббат  пен  өнерге  деген  қарым-
қатынасын  суреттейді.  Повестің  негізінде  драмалық  ширығыс  пен  адамгершілік  проблематикасы 
жатыр. Жазушы повесте адам тағдырының рухани драмасын жан-жақты талдайды. Шығармада шым-
шытырық оқиғалар тізбегінен гөрі жеке адамның санасындағы өзгеріс, рухани қопарылыс, ішкі сезім 
құбылыстары талданады. 
Жазушының  тағы  бір  повесі — «Нобель  сыйлығында»  реалдылық  пен  романтикалық 
фантастиканың, тұрмыстық жəне поэтикалық деңгейдің бір шығарма аясында өзара ұштасқан бірлігін 
көреміз. Ар-ұят періштесінің адамдарды сынауы үшін жерге түсуі, олардың ұятын оятуға тырысуы, 
соңында  не  Иранбаққа  қайта  алмай,  не  жерде  қала  алмай  əуеде  қалықтап  қалуы  шығармадағы 
фантастикалық сарынды күшейткен. Шығармадағы оқиға желісінде періште қаланың ол шетінен бір, 
бұл  шетінен  бір  шыр-пыры  шығып,  адамзаттың  санасына  ұяттың  ұрығын  себу  үшін  жанталасады. 

Қазіргі қазақ прозасындағы… 
Серия «Филология». № 2(66)/2012 
109 
Шығармадағы  періште  автор  қиялының  жемісі  болғанымен,  жер  бетіндегі  періштенің  көзімен, 
ойымен суреттелетін оқиғалардың барлығы дерлік шынайы өмірден алынған. 
Шығармада  қатар  жатқан  екі  əлем  бар.  Бірі — Иранбақтағы  періштелер  əлемі,  екіншісі — 
«пенделер  əлемі».  Шығарманың  алғашқы  беттерінен-ақ  жазушы  дүниетанымындағы  екі  əлемнің 
қарама-қарсылығын  аңғарамыз.  Иранбақтың  таңғажайып  көрінісі: «шекесі  торсықтай,  беттері 
албыраған  қып-қызыл  алмалар  көрінеді.  Содан  соң  сылдырлап,  сылаңдап  аққан  мөлдір  бұлақкөзге 
шалынады. Түбіндегі ақ тастарына шейін жылт-жылт етіп көрініп жатыр. Маңайдың бəрі көк майса. 
Ақ,  қызыл,  сары,  көк  гүлдердің  хош  иісі  көкіректі  ашады.  Қыз-қайыңның  бұтағына  қонақтаған 
бұлбұл  құс  тамылжыта  əн  шырқап  отыр.  Жауырыны  жылт-жылт  еткен  боз  биені  күрең  құлын 
борпылдыта еміп тұр. 
Əне,  ақ,  сары,  қызыл,  көк  гүлдердің  арасында  хор  қыздары  серуен  құрып  жүр...  Кейде 
сықылықтасып күліп қоя ма, бірін-бірі қуып ойнай ма, енді бірде қол ұстасып, айдың жүзіндей дөп-
дөңгелек боп тұра қалып, мың бұрала билей ме, немене...» деп суреттелген [2; 4]. Ал енді періштенің 
қабылдауы  арқылы  берілген  адамдар  əлемі,  қала  көрінісі  бұған  мүлде  кереғар.  Періштеге  қаланың 
ығы-жығы үйлері, ию-қию көшелері, ары-бері сабылған көліктері, абыр-сабыр тіршілігі біртүрлі ерсі 
көрінеді. Ол «қолқаны қапқан сасық иісі көкірегін қысып барады. Осыншама түтін құсқан көп көлік 
кімге  керек  екен  деп  таң  қалады.  Қимылсыздықтан  шошқадай  семіріп,  ырс-ырс  етіп  жүре  алмай 
қалған пенделерді көргенде көлігінен түсіп, біраз болса да неге жаяу жүрмейді екен деп» толғануы 
нанымды [2; 5]. Шығарманың  басталуында  аңғарылған  контраст  тереңдей  келе,  сюжеттік  желіге 
арқау болады. Повестің көркемдік тілінде періште мен пенделер арасындағы қақтығыс ширыға келе, 
адамдардың періштені қуып жіберуімен тынады. 
Екі  əлемді  жалғастырып  тұрған  Ар-ұят  періштесі  «өзінің  адамдық  қасиетін  жоғалта  бастаған» 
адамзаттың  арын  оятамын  деп  жерге  түседі.  Адамдардың  қалыбын,  пиғылын  сынақтан  өткізген 
періште  жас  қыз  бейнесінде  көрінеді.  Періште  əр  пенденің  құлағына  оның  ар-ұятына  маза  бермей, 
жанын  жеген  үнге  айналады.  Ішкі  ар  талқысынан  құтылғысы  келіп,  жаны  шыдамаған  жер  жүзінің 
адамдары  барлығы  бірлесе  отырып,  періштеге  қарсы  тұрар  ем  іздейді.  Періштенің  өзін  құртып, 
жерден  қуып  жібере  алған  адамды  тіпті  Нобель  сыйлығына  ұсынбақшы  болады.  Жер  шарының 
барлық  адамдары  періштенің  неліктен  жерге  түсіп,  адамдардың  ұятын  тексермек  болғаны 
турасындағы сырға үңіліп, ойланғысы да келмейді. Адамдарды толғандыратыны — қалайда қандай 
жолмен болса да періштені жою. Олар ізгілік үшін күреспей, жамандықтың жолында періштені құрту 
үшін жанын салады. Атаққа қол жеткізу үшін барлық ғұламалар күні-түні толғанып, жаны байыз таба 
алмайды. Бір қызығы, періштеге қарсы күшті қаланың ең білгір ғұламасы ойлап табады. Жағдайдың 
абсурдқа  жеткендігі  сондай,  ғұламаның  баласы  қоғамда  өркендеген  ұятсыздықтың,  ашкөздіктің, 
рухани енжарлықтың құрбанына айналады. Оның жанын арашалап аман алып қалуға, айналасындағы 
адамдардың ұятын оятуға талпынғандардың бірі де періште еді. Алайда оған ойланып жатқан ғұлама 
жоқ. 
Шығарманың  кеңістік-мезгілдік  құрылымында  тəуелсіздік  жылдарындағы  прозаға  тəн 
кульминациялық,  жалпы  стильдік  тенденциялар («ақыр  заман»,  құрылым  мотиві,  өлім  мен  өмір 
арасындағы  шекаралық  жағдай  т.б.)  аңғарылады.  Хаос  əлемінде  барлығы  алогистік,  абсурдтық 
деңгейге  жетті.  Жер  бетіндегі  пенделердің  ар-ұяттан  безгендігі  соншалық,  олардың  қылықтарынан 
періштенің өзі ұялып, теріс айналады. Ар-ұятын  оятамын деп келген періштенің өзі енді адамдарға 
жақындай  алмайтын  болды.  Адамдар  періштеге  оқ  атты. «Екі  оқ  та  қыздың  ар  жағында  тұрған 
генералға  тиді.  Қыз  сап-сау,  генерал  сылқ  құлап  түсті.  Бір  топ  офицер  өз  көздеріне  сенбей  сілейіп 
тұрып қалыпты. Періште жоқ болып кетті»[2]. 
Шығармада  періштенің  жерге  түсіп,  адамдардың  жан  дүниелерін  тексеруден  өткізуіне 
байланысты фантастикалық элемент болғанымен, рухани азғындауға ұшыраған адамдардың арасында 
келеңсіз қылықтар: маскүнемдік, пайдақұмарлық, дүниеқоңыздық, жезөкшелік, тіпті мешіттің өзінде 
орын  алған  имансыздық,  тағы  басқа  жағымсыз  құбылыстардың  сыры — бүгінгі  қоғамымыздың  да 
ащы шындығы. Адамдардың нарық заманына қарай барлығын ақшамен өлшеуі, ұятты ұмытуы, бірін-
бірі  алдап-арбауы,  адамдардың  бір-бірімен  қырық  пышақ  болып  қырқысуы,  соғысуы,  жердің 
тамтығын қалдырмай, жара беруі, тағы басқа періште назарынан тыс қалмайды. 
Жазушы бүгінгі сауда заңына бағынған қоғамының рухани, адамгершілік көкейкесті мəселелерін 
жалпы  адамзаттық  деңгейге  көтереді.  Автордың  айтатын  ойының  ауқымы  да  жаһандағы 
проблемалық  мəселелерді  көтереді.  Т.Ахметжан  романтик-суреткер  ретінде  адамзатты  ежелден 
толғандырып келе жатқан, қазіргі уақытта да аса алаңдатып отырған мəселелерді түбегейлі шешуге 

Ж.Қ.Смағұлов, Б.Төребекова  
110 
Вестник Карагандинского университета 
тырысады. Жазушы тазалықтың, ар-ұяттың символы болған періште бейнесі арқылы адам баласының 
ғұмыры  жаратушыға  тəуелді  болатынын,  адамның  жан  дүниесінің  ғарышпен,  тылсым  күштермен 
байланысты екенін жəне адамдардың оны жадында мықтап ұстауы қажеттігін бағдарлайды. Қаламгер 
адамдардың  пенделік  мінез-құлықтары  мен  имандылық  тұғырын  өзара  сабақтастырып,  болмыстың 
мəнін ашуға тырысады. 
Повестің өн бойында рухани құндылықтарды жоқтаған мұң жатыр. Шығарманың романтикалық 
арнасымен  байланысы  да  осы  тұстан  байқалады.  Шығарманың  көркемдік  шешімінде  періштенің  өз 
«миссиясын» орындай алмағаннан кейін əуеде қалықтап қалуының өзі үлкен трагедия. Бұл қоғамның 
қасіреті.  Жаратушының  бұйрығын,  өз  міндетін  орындай  алмаған  періште  кері  қайта  алмайды. 
Осындай  шешім  арқылы  автор  адамдардың  əзəзілдің  жетегінде  кетіп  бара  жатқанын  меңзейді. 
Жазушының  біз  қарастырып  отырған  «Нобель  сыйлығымен»  қатар, «Сұлу  мен  суретші»  повесі  де 
трагедиялық туындылар санатына жатады. 
Қаламгер  туындыларынан  байқалатын  тағы  бір  ерекшелік — жазушы  адам  жанын  ғарышпен 
байланыстыруға  тырысады.  Оның  үстіне  мұндай  ерекше  қасиетке  тек  жаны  таза,  таңдаулы  рух 
адамдары  ғана  ие. «Сұлу  мен  суретші»  повесінде  де  өнер  туындысын  дүниеге  əкелу  барысында 
суретші  жанының  ғарышпен,  тылсым  күштермен  байланысына  көп  орын  берілген. «Нобель 
сыйлығында»  да  періште  адамдардың  ішкі  жан  əлемдері  мен  ғарыштың  арасындағы  байланыстың 
алтын көпіріндей, дəнекеріндей. Періште адамдар жоғалтып алған сол байланысты орнатқысы келеді. 
Шығарманың негізгі қазығы — ар-ұят, имандылық десек, періште мен əзəзілдің күресі нені меңзейді? 
Автор  «адамдардың  пендешілікке  бой  алдырғаны  соншалық,  өздері  əзəзілге  айналып  бара  жатқан 
жоқ па?» дегендей ойларды ортаға тастайды. 
Жазушы  періштенің  жанары  арқылы  бүгінгі  таңда  адамзатқа  ортақ  кеселді  құбылыстардың 
барлығын:  рухани  азғындау,  ашкөздік,  атаққұмарлық,  рухани  құндылықтардың  аяқ  асты  болуы, 
материалдық  байланыстың  рухтан  жоғары  тұруы,  соғыс  қаупі,  т.т.  өзектілігі  глобалды  мəселелерді 
алға  тарта  отырып,  қоғамға  сауал  тастайды.  Сол  арқылы  үлкен  философиялық  ойларға  жетелейді. 
Т.Ахметжан  қазіргі  қазақ  прозасында  өзіндік  қолтаңбасымен,  ой  тұғырымен  ерекшеленеді.  Бүгінгі 
қоғамның  рухани  жұтаңдығын  терең  сезіне  білген  жазушы  шығармалары  осы  олқылықтың  орнын 
толтыруды  мақсат  еткен  өзекті  ойларымен  құнды.  Жаһандану  дəуірінде  қоғамда  бел  ала  бастаған 
еуроцентристік  көзқарас  аясында  адамдардың  дінсізденіп,  иманнан  айырылуы,  рухани  идеалдарды, 
құндылықтарды  аяқ  асты  етуі  жазушыны  толғандырады.  Қаламгер  періште  қиялы  арқылы  қоғамды 
рухани  тұйықтан,  құрдымнан  құтқаратын  жол  іздейді,  адамдар  санасына  ар-ұяттың  ұрығын  сеуіп, 
ойлануға шақырады. 
Тəуелсіздік  жылдарындағы  проза  баяндау  күрделілігімен,  көп  деңгейлігімен  ерекшеленеді. 
Жазушы  бейнелеген  оқиғалар  бірнеше  кеңістіктік,  уақыттық  желілерде  қатар  өтеді.  Кейде  олардың 
арасындағы  шекара  жойылып,  оқиға  шарттылығымен,  иллюзиялық,  салыстырмалы  сипатымен 
танылады.  Осы  кезеңдегі  повестер  мен  романдардағы  сюжеттер  «ашықтығымен,  еркіндігімен  жəне 
оқиға дамуының сан тарам желілерімен» сипатталады [3]. 
 
 
Əдебиеттер тізімі 
1  Волков И. Творческие методы и художественные системы. — М.: Искусство, 1989. — С. 40. 
2  Ахметжан Т. Мұң. Хикаяттар мен əңгімелер жинағы. — Алматы: ҚазАқпарат, 2003. — 31 б. 
3  Қазақ əдебиетінің тарихы: 10 томдық. Тəуелсіздік кезеңі (1991–2001). — Алматы: ҚазАқпарат, 2006. — 420-б. 
 
 
Ж.К.Смагулов, Б.Торебекова  
Романтизм в современной казахской прозе 
В  статье  рассматриваются  принципы  художественной  изобразительности  в  казахской  прозе  на 
материале  повести  Т.Ахметжана  «Красавица  и  художник».  Осмысливая  теорию  романтизма,  автор 
выявляет  признаки  этого  художественного  метода.  Особое  внимание  уделяется  вечной  теме 
человечества: отношению общества к любви и искусству. Анализируются образ героя, который несет 
в себе черты романтической личности, его поступки, характер, мировоззрение. 

Қазіргі қазақ прозасындағы… 
Серия «Филология». № 2(66)/2012 
111 
In this paper only consider the principles of artistic portrayal of kazakh prose material T.Ahmetzhan story 
«Beauty and the artist.» Comprehending the theory of romanticism, the author reveals signs of artistic 
method. Particular attention is paid to the eternal theme of humanity: the society's attitude toward love and 
art. Analyze the image of the hero, who bears the features of a romantic personality. The dominant 
personality traits of the hero — the actions, character and worldview. 
 
 

112 
Вестник Карагандинского университета 
ƏОЖ 82.0 
С.Б.Жұмағұл, Ə.Ж.Жетібаева  
Е.А.Бөкетов атындағы Қарағанды мемлекеттік университеті 
2000 жылдардағы қазақ əдеби сынындағы полемикалық мақалалар 
Мақалада  полемикалық  мақалалардың  əдеби  сынның  күрделі  жанр  ретіндегі  ерекшеліктері 
қарастырылады.  Нақты  айтатын  болсақ,  көркемдік  дамудың  тенденциясы,  жазушының  шеберлігі, 
көркемдік шындық пен тарихи шындықтың сəйкестігі, жазушының шығармашылық лабораториясына 
қатысты полемикалық пікірлер, əдеби сын этикасы мен қаламгер эстетикасы сарапталады.  
Кілтті сөздер: полемикалық мақала ерекшеліктері, күрделі жанр, əдеби сын, көркемдік даму тенден-
циясы, жазушы шеберлігі, полемикалық пікірлер, жазушының шығармашылық лабораториясы, əдеби 
сын этикасы, қаламгер эстетикасы. 
 
Қоғамдық  өмірдегі  тəуелсіздік  рухындағы  күрделі  өзгерістер  тоталитарлық  жүйе 
қалыптастырған  қасаң  ұғымдарға  деген  жаңаша  танымдағы  əдеби-эстетикалық  көзқарастарды  алға 
тартты.  Əдеби  даму  үрдісінің  көркемдік-эстетикалық  сипаты,  жанрлық  түрленулердегі  жаңашыл 
қадамдар,  тарихи  шындық  пен  көркемдік  шындық  ара  қатынасы  жəне  қаламгердің  азаматтық 
ұстанымдары  сынды  өзекті  тақырыптар  қазақ  əдеби  сынының  соны  сипаттағы  бағытын  көрсетті. 
Кеңестік  идеологияның  санаға  күштеп  сіңірген  догмаларынан  арылу  жолында  эстетикалық  талғам 
мен  көркемдік  əлемімізді  тазарту  мейлінше  қажет  етеді.  Бұл  ретте  екі  мыңыншы  жылдардың 
басындағы  қазақ  əдеби  сынының  жанрлық  табиғатындағы  күрделі  өзгерістер  полемикалық 
мақалалардан айқын танылды. 
Əдеби  сынның  дамуына  қажетті  полемикалық  мақалалар  мақсаты  əдеби  жəне  рухани  өмірде 
қордаланған түйткілдерді байыпты жəне парасат пайымында зерделеуден туындайды. Сын этикасы, 
сыншы  эстетикасы  полемикалық  мақалалардың  басты  принципі  болуы  тиіс.  Ал  осы  «ғылыми 
қағидалар,  яғни  əдеби  сынның  ажырағысыз  ғылыми  жəне  əдіснамалық  табиғаты  екі  мыңыншы 
жылдар басындағы қазақ əдеби сынында қандай сипатта болды?» деген заңды сұрақ туындайды. Оған 
төмендегі полемикалық мақалаларды қарастыру барысында жауап табуға тырысамыз. 
«Қазақ  əдебиеті»  газетінде  екі  мыңыншы  жылдар  басында  ұлттық  руханияттың  түрлі 
мəселелерін  полемикалық  сипатта  қарастырған  Ə.Меңдекенің  «Əдебиет!  Əдебиет?  Əдебиет...» 
(2000.№ 21.),  Ə.Бөпежанова  мен  Ə.Қодардың  «Өнер — өмір,  өнер — көркем  текст,  немесе  таным 
тайталастары» (14.07.2000), А.Əлімнің  «Модернизм...Постмодернизм...Одан  кейін  қандай...  Изм?!» 
(21.7.2000), «Жетеудің» «Мен» мен «Ол»-дың арасы» (29.03.2002), М.Мағауиннің «Мен»-нен «Ол»-ға 
дұғай сəлем» (05.04.2002), М.Шашкина мен Ө.Əбдіраманның «Қаламгер тағдыры — атақ шығаратын 
алаң  емес» (1.03.2002), Х.Əдібаевтың  «Жазушы  З.Шашкинді  өлтірген  кім?» (22.02.2002), «Отырар 
ойраны»  шайпауға  көнетін  шығарма  емес» (1.02.2002), С.Дауымовтың  «Некрасовшыл  сыншының 
аузын  білеміз…  Ал,  беті  қандай?» (21.11.2003), М.Есмағамбетовтің  «Əдебиетті  Алдамжаровша 
ревизиялау» (28.11.2003), М.Шахановтың  «Құлдық  сана  формуласы,  немесе  Шыңғыс  ханды  пір 
тұтушылар əлегі» (05.01.2002), «Шыңғыс хан төңірегіндегі пенделіктер» (01.02.2002) деген мақалалар 
жарық көрді.  Оларға көркемдік  даму  үрдісі, шығармашылық  ізденістегі жаңашыл  қадамдар,  тарихи 
шындық  пен  көркемдік  шындық  ара  қатынасы,  қаламгердің  азаматтық  ұстанымдары,  айтулы  сөз 
зергерлері өмірінің беймəлім қырлары, шығармашылық зертханасы сынды өзекті тақырыптар арқау 
болды. Аталған өзекті мəселелер əдебиет мүддесіне деген адалдықтан туындап жатқынымен, кейбір 
үстірт те біржақты көзқарастар орын алғанын байқаймыз. 
«Қазақ  əдебиеті» (2000. № 17)  газетінде  жарияланған 1999 жылдың  əдеби  қорытындысында 
жазушы Ж.Шаштайұлы проза жайлы сөйлеген сөзінде қаламгер Р.Тоқтаровтың «Абайдың жұмбағы» 
романының соңғы уақыттарда жазылған назар аударарлық үлкен еңбек екенін айта отырып, романда 
жиналған  материалдың  тым  көп,  тіпті  шығарманы  кернеп  тұрғанын,  барлығын  қамту  үшін  автор 
хабарламалық  жасандылыққа  ұрынатындығына  көңіл  аударады.  М.Əуезовтің  «Абай  жолы»  роман-
эпопеясымен  салыстыра  келе,  Р.Тоқтаров  шығармасының  кейбір  тұстарының  поэтикасы  осал  деген 
полемикалық  пікір  айтады.  Бұған  қатысты  жазушы  Р.Тоқтаров  сыншыға  бірден  жауап  қайтарып, 
«Маған  келген  «сыншының»  бəрі  осылай,  біржақты  сөйлейтіні  бар.  Жұмабай,  жалпы,  жаман  жігіт 

2000 жылдардағы қазақ… 
Серия «Филология». № 2(66)/2012 
113 
емес.  Жақсы  жазушы.  Бірақ  маған  ақыл  үйретудің  керегі  жоқ.  Мен  қалай  жазуды  білем.  Ақыл 
айтатын жастан кеткем» [1] деп сыншы пікірін терістейді. 
«Қазақ  əдебиеті» (2000. № 21)  газетінде  «Əдебиет!  Əдебиет?  Əдебиет...»  атты  мақалада 
Ə.Меңдеке  қазақ  əдебиетінде  соңғы  жылдары  жазылған  романдарға  талдау  жасаған  болатын. 
Мақалада автор Р.Тоқтаровтың «Абайдың жұмбағы» романын саралай отырып сынаған еді. Газеттің 
келесі нөміріне тағы да Р.Тоқтаровтың қарсы «Мен ешкіммен конгениалды емеспін» мақаласы жарық 
көрді.  Сыншы  Ə.Меңдеке  мақаласындағы  М.Əуезов  пен  Абай  өзара  конгениалды  тұлғалар,  рухани 
жақын,  ал  Р.Тоқтаров  пен  Абай  конгениалды  емес  деген  пікірін  құптау  қиын.  Сондықтан 
Р.Тоқтаровтың «Əмірханның ойынша, ұлы адам туралы тек қана ұлы адам, яғни конгениалды ерекше 
тұлға ғана жазуы керек екен. Басқа, орта жаралған дарын иесі жазса, ол батпаққа белшесінен батады» 
[2], — деп жазуы орынды болатын. 
Конгениалды — терминдік ұғым. Мағынасы да аса ауқымды əрі терең. Осы ретте Р.Тоқтаровтың 
ғана емес, сыншылардың «конгениалды» сөзінің мəн-мағынасын тұлғаны тұлғаға қарсы қоя отырып 
ұғындырудағы  қадамдары  сəтті  деп  ата  алмаймыз.  Осы  бір  келеңсіз  дау-дамайдың  барлығы  дерлік 
қаламгер  Рамазан  Тоқтаровтың  сырқат  меңдеген,  өмірінің  ең  ақтық,  қалжыраған  шақтарында 
жазылғаны,  сыншылардың  «Абайдың  жұмбағы»  романына  қатысты  ауыр  сындар  айтып, 
жазғандарының  ішінен  артық-кем  кеткендерін  іздестіріп,  шу  шығарып  жатқаны  көңілсіз  ойларға 
жетелейді. 
Əдеби сынның негізгі мақсаты көркем шығармалардағы кемшіліктерді объективті де принципті 
түрде  ашып  көрсете  көзін  жеткізу  болса,  оған  ешкімнің  жөнсіз  таласпасы  анық.  Сондай-ақ 
полемикалық  мақалалардың  негізгі  эстетикалық  ұстанымы — қарсыластың  жеке  басына  деген 
этикалық  құрмет  болса  керек.  Ал  енді  сынды  жазушының  сан  жылғы  тынымсыз  еңбегінің  жемісі 
көркем туындыларын емес, оның жеке басын орынсыз сынауға, мұқату мен кекетуге пайдаланса, бұл 
—  əдеби  айтыстың  парасат  пайымындағы  кісілік  ережелерінен,  жалпы  əдебиеттанудың  басты 
қағидаларынан хабары жоқтықтың көрінісі. 
«Қазақ  əдебиеті» (14.07.2000) газетінің  жиырма  сегізінші  нөмірінде  сыншы  Ə.Бөпежанова  мен 
мəдениеттанушы  Ə.Қодардың  «Өнер — өмір,  өнер — көркем  текст  немесе  таным  тайталастары» 
деген сұхбаты басылды. Əдебиет пен өнер мəселелерін ашық сын талқысына салған олар əдебиеттің 
өте маңызды проблемаларын сөз етумен қатар Ə.Меңдекенің жазушы Д.Амантай шығармашылығын 
орынсыз  сынағандығын  айта  кетеді.  Сұхбаттасушылар  «гипертекст», «интертекст», «көркем 
авангард»  деген  сияқты  көптеген  терминдерді  қолдана  отырып,  біздің  сыншыларымыздың 
осалдықтарын  көрсетуге  тырысады.  Сұхбаттың  сыншылар  арасында  наразылық  тудырғаны  сонша, 
газеттің келесі нөміріне А.Əлім мен Ə.Меңдеке жарыса жазысты. 
А.Əлім («ҚƏ». 21.07.2000) «Модернизм...Постмодернизм...Одан  кейін  қандай...  Изм?!» 
мақаласында  сұхбаттың,  біріншіден,  басқа  тілден  аударылғандай  əсер  қалдыратынын,  екі 
əдебиетшінің басты кемшіліктері олардың көтерген мəселелеріне өздерінің қансіңді ойлау жүйесімен 
емес, бойсіңді болған сырттан телінген пікір-пайымдарымен келеді дегенді айтты. Сондай-ақ сыншы 
сұхбаттың  əңгімеге  мүлде  ұқсамайтынын,  оның  тек  үздіксіз  монолог  тəрізді  екенін  баса  көрсетті. 
Ə.Қодар  мен  Ə.Бөпежанова  расында  да  бірін-бірі  тыңдап  отырмағандай,  əркім  өз  ойын  үзілген 
жерінен  жалғастыра  беруі  «постмодернизм»  жайлы  ой  қозғаудың  екі  мыңыншы  жылдары  ертелеу 
болғандығын да атап көрсетті. 
«Қазақ  əдебиеті» (29.03.2002) газетінде  «Мен»  мен  «Ол»-дың  арасы»  деген  тақырыппен 
«Жетеудің» — А.Əшімовтің, 
К.Ахметбекұлының, 
Қ.Салғараұлының, 
К.Сегізбаевтың, 
Қ.Құрманғалидың,  С.Əбдірайымұлының,  Ж.Əбдіхалықтың  «Жұлдыз»  журналының  бас  редакторы 
Мұхтар Мағауинге ашық хаты жарияланды. Мұнда «Жетеу» «Жұлдыз» журналының соңғы жылдары 
басқаша сипат ала бастауына, дəлірек айтсақ, «жеке бастың пендешіл пиғыл-ниетін жүзеге асыратын 
трибунаға  айналып  бара  жатқанына»,  əсіресе  қазақ  зиялыларының  арасына  іріткі  салатын,  сөйтіп 
коғамдық-ұлттық  пəтуа-бірлікке  зиян  келтіру  қаупін  тудырып  отырған  жəне  мұндай  жағымсыз 
үрдіске Сіздің тікелей мұрындық болып отырғаныңызға үлкен өкінішпен алаңдаушылық білдіреміз» 
—  делініп,  осы  журнал  беттерінде  Əз-Тəуке  хан,  С.Сейфуллин,  С.Мұқанов,  Ж.Молдағалиев, 
Ə.Нұрпейісов,  Т.Ахтанов,  Қ.Жұмалиев,  Ш.Мұртаза,  М.Базарбаев,  С.Мұратбеков,  Н.Жанділдин, 
С.Имашев,  Қ.Закирьянов,  А.Сейдімбек  хакында  жағымсыз  пікірлердің  айтылып  жатқанына 
наразылық білдіреді. Ашық хат «Қысқасы, Мұхтар Мағауин мырза, ұдайы «Мен!», «Мен!» деп кеуде 
қаға  бергеннен  гөрі  бір  мезгіл  «Ол!», «Ол!»  деп,  тым  болмаса, «Біз!»  деп,  өлі-тірімен  де  санасып 

С.Б.Жұмағұл, Ə.Ж.Жетібаева  
114 
Вестник Карагандинского университета 
отыру əрі əділдік, əрі имандылықтың жөні, əрі былайғы жұртқа үлгі-өнеге болады демекпіз» («ҚƏ». 
29.03.2002), — деген жолдармен аяқталған. 
М.Мағауин  жауабын  кешіктірген  жоқ.  Осы  газеттің  келесі  санында  «Мен»-нен  «Ол»-ға  дұғай 
сəлем» (ҚƏ. 05.04.2002) деген  «Мұхтар  Мағауиннің  жетеуге  жауап  хаты»  жарық  көрді.  М.Мағауин 
өзіне айтылған сындармен келісе қоймайды. Ол «Өтірік пе, Сейфуллиннің кызыл белсенді болғаны? 
Жанділдиннің қазақ рухын қудалағаны? Мұқановтың Алаш қайраткерлерін айыптағаны?.. Əр жерден 
үзіп  алған,  зорлықпен  тіркелген  жарым  сөзбен  ақты  қараға  айналдыра  беріпсіз.  Əз-Тəуке…  Менің 
белгілі  кітабымда  тұтас  бір  тарау  арналған,  ірілігін  айта  отырып,  хандық  билікте  жіберген  ғапыл 
істерін  де  жасырмадық  сонда.  Сіздіңше, «Колбиннің  көреген  саясаты»  деп,  сыпырта  беру  керек  пе 
еді?  Сіз  Əз-Тəуке  ханмен  қатар  қойып  отырған  Əбдіжəміл  Нұрпейісов…  Мен  үшін  ортадан  төмен 
ғана жазушы.  Басқаны  былай  қойғанда,  қарапайым  оқырман, қатардағы қазақ  ретінде  өз  пікірімізді 
айтуға  болмай  ма?..  Баяғы  бала  кезімізде  Мені  ұлтшыл  деп,  айыптаушы  еді.  Сіз  жікшіл  деп, 
қорқытқыңыз келеді… Мені тайғақ кешулі қанды-терлі большевизм жолына түсіре алмайсыз» — деп, 
өз  көзқарастарын  тағы  да  нығырлай  түсіп,  алған  бағытынан  кайтпайтындығын  ашық  айтқан. 
«Жетеудің» жасы үлкені, əрі тізімде бірінші тұрған А.Əшімовке бағышталып жазылған жауап хатта 
Асанəліні  «бауырым», «қазақтағы  бір  тұлғасыз»,  кейін  «жақсылап  тұрып  бір  шай  ішейікші»  дей 
отырып,  оның  өзін  де  желтоқсан  оқиғалары,  демократиялық  таңдау  қозғалыстары  кездерінде 
тайғақтық көрсеттіңіз деп, қағыта кеткен. 
Аталған  жылдардың  əдеби  сынында  зиялы  қауымды  елең  еткізген  тағы  бір  оқиға  болды. 
Жазушы  Х.Əдібаев  «Қазақ  əдебиеті»  газетінде  жарты  құлаш  мақала  жарияласа  да,  суреткер 
З.Шашкиннің алдында кешірім сұрай алмады. Газеттің жетінші нөмірінде жарияланған Д.Досжан мен 
М.Шахановтың  сұхбатында  екі  қаламгер  əдебиет  жайлы  əңгімелесу  барысында  З.Шашкиннің 
«Теміртау»  романының  алпысыншы  жылдардың  ортасында  сын  сойылына  ұшырағандығына 
тоқталады. «60-жылдардың  ортасында  Зейін  Шашкиннің  «Теміртау»  романы  жарық  көрді.  Сол 
жылдары  марқұм  өндіре  жазып,  қалың  жұрттың  ерекше  құрметіне  бөленіп  жүрді.  Міне,  осы  тұста 
Х.Əдібаев  «Теміртау»  романының  оқиғасы  В.Овчинников  романынан  ұрланған  деген  мақала 
жариялады», — деген  М.Шахановтың  пікірін  Д.Досжан: «Жазушылар  одағының  бір  жиналысында 
өзін орнықты дəлелдермен қорғап, көзіне жас алып сөйлеген Зейін ағаға бəріміз аяй қарағанбыз. Көп 
ұзамай марқұм боп кетті», — деп жалғастырады. 
Газеттің  сегізінші  нөмірінде  жарияланған  «З.Шашкинді  кім  өлтірді?» («ҚƏ». 22.02.2002) атты 
мақаласында  Х.Əдібаев  көп  жылдар  бұрын  З.Шашкинге  таққан  айыбы  үшін  кешірім  сұраудың 
орнына белгілі жазушының шығармасын одан бетер сынап, өзін ақтап алуға тырысады. «Əдебиетші 
ретінде  бір  «ауруым» — кітап  оқу.  Орыс  тілінде  шыққан,  əлем  əдебиетінде  мен  оқымаған 
шығармалар  кемде-кем  шығар.  Көп  жағдайда  ағайындар  болмашы  дүниелікті  мақтап,  мадақтап 
жатқандары  маған  надандықтай  көріне  береді.  Сондықтан  да  шығар,  көпшіліктің  байқамаған 
«жиендігі» көз алдымнан өтіп жатады», — деп жауап береді [3]. Онымен қоймай автор кезінде жазған 
сын-мақаласының  өте  дəлелді  екендігін  баса  айтады.  Сондай-ақ  автор  мақалада  З.Шашкиннің  сын 
мақала жазылғаннан кейін үш жылдан кейін қайтыс болғандығын, оның сырқаты ауыр болғандығын 
ескертуі түсініксіз əсер қалдырады. 
З.Шашкиннің  жары  М.Шашкина  мен  Ө.Əбдіраман  «Қазақ  əдебиетінің»  тоғызыншы  нөміріне 
«Қаламгер тағдыры — атақ шығаратын алаң емес» деген қатулы мақала жазады. Олар Х.Əдібаевтың 
жазушыға таққан айыбы орынсыз екенін айта отырып, Х.Əдібаевтың З.Шашкинді өлтірген мен емес 
деп  өз  көлеңкесінен  өзі  шошынып,  тарпаң  мінез  танытқанына  таңқалғандықтарын  білдірді.  Айта 
кететін жайт: М.Шаханов пен Д.Досжанның сұхбатында З.Шашкинді Х.Əдібаев «өлтірді» деген пікір 
айтылмаған.  Сондай-ақ  сұхбатта  кездесетін  қателік  Х.Əдібаев 1965 жылы  жазған  мақаласында 
«Теміртау» романының оқиғасы В.Овчинников емес В.Кочетовтан көшіріп алынған деген болатын. 
Осы  жылдардың  əдеби  сынында  Бегділда  Алдамжаров  ерекше  еңбек  етті.  Оның  қаламынан 
туған  əрбір  мақала  əдебиет  жанашырлары  арасында  кызу  пікірталастар  туғызып  жатты. «Соңғы 
парыз» — қай  парыз?» («Жұлдыз». 2001. № 4),  «Күлдібадам  күлше» («Жұлдыз». 2002. № 11), 
«Евгений Онегинді» Гоголь неге жазбаған?» («Жұлдыз». 2003. № 9), «Өмірге өрелі өлең келетін кез» 
(«Жұлдыз». 2003. № 10),  «Жампоз жанр көтерер жүк» («Жұлдыз». 2004. № 1), «Өткінші өлең өрісі: 
магнит  өрісіндегі  сол  қол  заңы» («Жұлдыз». 2004. № 8),  т.б.  мақалаларын  жазып,  жалпы  қазақ 
əдебиетіне деген өзінің өзгеше пікірін танытты. 
Жалпы,  Б.Алдамжаровтың  сын  мақалаларына  тəн  басты  ерекшелік:  катты  айтушылық,  кейде 
туралығын батыл айтамын деп, артық кетіп қалушылық. Осындай себептерден автор макалаларының 

2000 жылдардағы қазақ… 
Серия «Филология». № 2(66)/2012 
115 
артында дау-дамайлар туындап жатты. Даулылық — оның барлық мақалаларына тəн қасиет десе де 
болғандай.  Мысалы,  сыншының  бүгінгі  қазақ  поэзиясы  хақындағы  «Өмірге  өрелі  өлең  келетін 
кезінде»  сыналмаған  ақын,  қазіргі  қазақ  хикаялары  жайындағы  «Жампоз  жанр  көтерер  жүк»  сын 
зерттеуінде  сынға  ұшырамаған  прозашы  жоқтың  қасы.  Осыны  ескергендіктен  де  болу  керек, 
мақалалардың  соңында  «пікір  алмасу  ретінде  беріліп  отыр», «даулы,  таласты  пікір  болуы  мүмкін. 
Біраз (көпшілік, бірталай) мəселенің жаңсақ айтылуы да ықтимал» дегенді де ескерте кетіпті. 
Сынағанын  сындырмай  қоймайтын  Б.Алдамжаров  атақты  ақын  Мұхтар  Шахановтың 
шығармашылығын  сын  сойылымен  түйреп,  əдебиетпен  қаруланбаған  қарапайым  оқырман  назар 
аудармайтын  кемшіліктерін  ашуға  біраз  күш  жұмсады. «М.Шахановтың  «варианты»,  немесе 
механиканың алтын заңы қалайша қара бақырға айналды» («Жұлдыз». 2003. № 2), «Құзға құлар қос 
мұңлық, немесе Ш.Айтматов не деп аңырайды, М.Шаханов не деп шарылдайды» («Жұлдыз». 2005. 
№ 6),  т.б.  мақалаларын  жазып,  ақынның  бүкіл  шығармашылығынан  іске  аларлық  ештеңе  таппады, 
онымен қоймай, оның жеке басына тиісті. Ол атақты ақын М.Шахановты ғана қоймай, онымен біраз 
жыл  шығармашылық  байланыста  болған  жазушы  Ш.Айтматовты  бет  жүзіне  қарамастан,  сойып 
салды. 
Б.Алдамжаровтың сынындағы осындай өрескелдіктерді сынаған С.Дауымовтың  «Некрасовшыл 
сыншының  аузын  білеміз…  Ал,  беті  қандай?»  ҚƏ. 21.11.2003), М.Есмағамбетовтің  «Əдебиетті 
Алдамжаровша ревизиялау» (ҚƏ. 28.11.2003) мақалалары жарық көрді. М.Есмағамбетов мақаласында 
Б.Алдамжаровтың көзі тірі қаламгерлерді қойып, өмірден əлдеқашан өтіп кеткен Алаш арыстары мен 
ендігі əдебиеттің классиктері деуге ыңғайланып жүрген алыптарымызды күстаналауына қатты реніш 
білдіреді. 
Шындығына  келсек,  А.Байтұрсынов,  М.Дулатов,  Ж.Аймауытов,  М.Жұмабаевтар  орыс 
жазушылары А.Пушкин, Л.Толстой, А.Чеховтың дəрежесіне жете алмады деп, оларды «алыптар» деп 
атау  əлі  ерте,  олардың  шығармаларын  терең  зерттеп  барып  бағалау  керек  деген  ойларды  ойланбай 
айтқан  Б.Алдамжаровтың  пікірімен  келісе  алмаймыз.  Оқырман  қауымның  зиялы  орта  өкілдерінен, 
сыншылардан,  ірі  қаламгерлерден  не  айтады  екен  деп  маңызды  мəселелердің  саралануын,  құнды 
пікірталастардың  туындауын  күтетіні  белгілі.  Б.Алдамжаров  секілді  əдебиеттің  қабырғалы 
қаламгерлерінің  шығармашылығынан  кемшілік  көре  білу  де,  сынның  көрігін  қыздыра  түсу  де 
əдебиетке керек-ақ. Алайда сол кемшіліктерді тігісін жатқызып, келістіріп айта білу — нағыз ерлік. 
Осы  тұрғыдан  келгенде,  біз  əдейі  тоқталып  отырған  Б.Алдамжаровтың  мақалаларында  айтысу 
мəдениеті  жетісіңкіремей,  оңды-солды  сілтенген  сөз  сойылдан  əдебиетке  де,  оның  жанашырларына 
да пайдадан гөрі зиян көбірек келіп жатқаны байқалады. 
М.Мағауиннің  «Ешкі  жетектеген  екеу,  немесе  Зор  мен  Шоң  ақыл  айтады» («Жұлдыз». 2003. 
№ 1), «А.А.» ашуланып жатыр» («Жұлдыз». 2005. № 5)  мақалаларында да қазақ ақыны М.Шаханов 
пен  қырғыз  жазушысы  Ш.Айтматов  бірге  сыналып,  сын  қыза  түсті.  Мұның  аяғы  екі  Мұхтардың 
Шыңғыс хан туралы ымырасыз айтысына жалғасты. 
Еліміз  егемендікке  қол  жеткізгеннен  кейін  кеңестік  кезеңде  қалыптасқан  рухани  қазынамызды 
қайта  қарастыру  басталды.  Ұлттық  мүдде  тұрғысынан  жүргізілген  зерттеулердің  барысында  бір 
кездерде  əлемді  тітіркенткен  Шыңғысханның  тұлғасы  хақында  да  өзгеше  пікірлер  айтыла  бастады. 
Бұрындары ол еуроцентристік көзқарас түрғысынан қанішер, басқыншы аталып келсе, енді басқаша 
көзқарастар  бой  көрсете  бастады.  Шыңғысханның  қазаққа  қатысы,  дала  тарихындағы  орны  туралы 
айтыс  қыза  түсті.  Мысалы,  Ə.Балқыбек  «Шыңғысхан  жайлы  шындық  неге  біржақты  бейнеленуге 
тиіс» («ҚƏ». 25.05.2001), «Шыңғыс  хан — далалық  тұлға» («ҚƏ». 30.11.2001), Т.Ахметжан 
«Рухсыздық апатынан сақтандыру» («ҚƏ». 15.06.2001), Х.Əдібаев «Қара күйе жақпайық, Отырарды 
сақтайық» («ҚƏ». 14.12.2001) сияқты мақалалар пікірталасты қыздыра түсті. 
Пікірталас  барысында  қаламгерлер  екіге  жарылды.  Бір  топ  Шыңғысханды  бұрынғыша 
«қанішер», қазаққа қатысы жоқ десе, екінші бір топ ол «ұлы» қайраткер, керек десеңіз, ол — қазақ 
деп, оның руына дейін таласып жатты. Өкінішке орай, осы бір дабырлы дау-дамайдың барысында екі 
Мұхтар — Шаханов  пен  Мағауин  қарама-қарсы  жақта  калды.  Осы  бір  даулы  мəселеге  орай 
М.Шаханов  «Құлдық  сана  формуласы,  немесе  Шыңғыс  ханды  пір  тұтушылар  əлегі» («ҚƏ». 
05.01.2002), «Шыңғыс  хан  төңірегіндегі  пенделіктер» («ҚƏ». 01.02.2002), т.б.  мақалаларын  жазып, 
Шыңғысханды  даланың  қатыгез,  қанішер  ханы  десе,  М.Мағауин  «О  дүниеден  жеткен  дабыл» 
(«Жұлдыз». 2005. № 7), «Отырарды «ҚТ»-дан қорғайық» («ҚƏ». 01.07.2005), «Ешқашан бітіспейміз» 
(«Жұлдыз». 2005. № 12),  т.б.  деп,  аттасының  пікірлерін  теріске  шығарып,  оны  Шығыстың  ұлы 
қайраткері деп бағалады. Қалай дегенмен де Шыңғыс хан сынды ұлы тұлғаларды бағалауға ұлы дала 

С.Б.Жұмағұл, Ə.Ж.Жетібаева  
116 
Вестник Карагандинского университета 
тарихының  ақиқатымен  келіп,  даңқты  бабамыздың  тарихи  қызметін  қазақ  мүддесімен  бағалаудағы 
М.Мағауин пікірін қостаймыз. Жазушының «Шыңғыс хан» туындысындағы тың тарихи деректер де 
соған иландырады. 
Қаламгер М.Мағауиннің əдеби əлемді ойға тартқан тағы бір айтысы екі мыңыншы жылдардың 
бас кезінде жарық көрген Қадыр Мырзалиевтің «Жазмыш» (Алматы, 2001), «Иірім» (Алматы, 2004) 
кітаптары төңірегінде ширықты. Алдымен «Жас алаш» газетінде жариялана бастаған естеліктердегі 
қазақтың көрнекті қалам кайраткерлері, өнер иелері жайлы боямасыз, ащылау жазылған жағдайларды 
түсінгендер  де,  қабылдамағандар  да  болды.  М.Мағауин  ең  алдымен  «Өтірік  қостым  ішіне…»,  яғни 
Қадыр Мырза Əли кейіптеген Ілияс Есенберлин» («Жұлдыз». 2004. № 6) деген атпен көлемді мақала 
жазды. 
Мұхтар  Мағауиннің  мақаласы  хат  түрінде  жазылып, «Құрметті  Қадыр!»  деп  басталған.  Автор 
«Жазмышты» «мұнда  ешқандай  жазмыш  жоқ,  арғы-бергі,  əрқилы  халық  ортасынан  шыққан 
жазармандар туралы деректі-дерексіз, өтірік-шынды, дүмбілез-күмəнді, өсек-аяңды, кайткенде де өзі 
де  қалам  ұстаған  азаматтың  тергіштеп  жинақтауы  колайсыз,  əнтек,  шетін  жағдайлар  жиынтығы 
ғана… Жалғыз-ақ қорытынды — бұрын-соңғы ақын, жазушы атаулы түгел азған, тозған жұрт екен-ау 
деген  түңіліс  емес,  жиреніш  қана» — деп,  бағалаған.  Əсіресе  «қазақ  халқының  ұлттық  рухының 
бірден-бір  айқын  көрінісі,  əлемдік  деңгейдегі  əулие  Абай  есіміне  көлеңке  түсірмек  былғаныш 
əрекетіңді  қалай  бағалау  керек?..  Өнері  ғана  емес,  өмірі  де  мəңгілік  үлгі,  адамдық  пен  адалдықтан 
ғана жаралған, мінезі кесек, болмысы мінсіз ұлы Абайға соншама күйе жағып отырып, артың қуыс, 
«Жазмыш»  деген  дерексіз,  жалғыз  сөзбен  құтылып  кеткің  келеді» — деп,  Қадырдың  Абай  туралы 
«арағыңды  да  ішкен», «наша  тартса,  қайтіп  кінə  тағасың?» — дегенін  «жалалы  өтірік»  санайды. 
Осындай  жолдарды  жазып  отырған  авторға  «Сонда  сенің  осыншама  имансыздығың  да  «жазмыш» 
па?» — деп, тікелей сұрақ қояды. «Иірім» туралы «Кітаптың жалпы құрылымы туралы айтар болсақ, 
мұнда не хронологиялық, не тақырыптық жүйе жоқ, əлденедей композициялық желі де байқалмайды, 
əйтеуір мыйдай араласып жатқан қойыртпақ», — деген. 
М.Мағауин «Иірімді» талдау барысында аса қатты шүйліккені — автордың І.Есенберлин туралы 
жазғандары. Ілияс Есенберлин жайлы кітаптың тоғыз жерінде айтылғандарды түгелдей үзінді ретінде 
келтіре  отырып,  осыларда  артық-кем  санайтын  тұстарын  нақтылы  дəлелдермен  теріске  шығарады. 
Қ.Мырзалиевке «ең басты қателігің — Ілияс Есенберлин туралы айтылған мынау тоғыз бөлек əңгімең 
—  түгел  өтірік...  Бұрмаланған,  əсіреленген,  теріп  алынған  емес,  бастан-аяқ  дүмше  қиялдан  туған 
қисынсыз өтірік», — дейді [4]. 
Қ.Мырзаливетің  қарсы  мақаласы  «Əулие  Есенберлиніңе  адами  Есенберлинімді  айырбастағым 
келмейді» («Жас  алаш»,19.08.2004)  деген  тақырыппен  жарық  көрді.  Қ.Мырзалиев  те  мақаласын 
«Құрметті  Мұхтар!» — деп  бастап,  бірден  «Сен  маған  өмір  бойы  өкпе  артумен  келесің.  Қит  етсең 
болды,  себепсізден-себепсіз  кінə  тағасың» — деп,  мəселеге  тура  кіріскен.  М.Мағауиннің  қойған 
негізгі  кінəсі  І.Есенберлинге  қатысты  болса,  Қадыр  оған  «Ілияс  Есенберлин  туралы  менің 
пікірлерімнің  қалыптасуына  ақиқат  қана  себепкер.  Өзің  айтқандай,  мен  ол  кісіден  ешқандай  зиян 
көрген жоқпын. Бірақ солай екен деп, шындықты қалай айтпай, қалай жазбай тұра аламыз?.. Замандас 
əріптестерімнің шынайы портретін жасау — негізгі мақсатым. Біржақты болмау, сыңаржақ болмау — 
принципім.  Сөйте  тұра  көргенімді  көрмеген  болып,  естігенімді  естімеген  болып,  қалай  жəдігөйлік 
істей аламын?! Қалай қабылдасам, солай суреттедім…Мен шындықтан жалтармайтын, сыннан қорқа 
қоймайтын қазақпын. Тек, дұрысын айт. Ал Сен бұрмалайсың» — дей келіп, «Менің Есенберлинге 
байланысты каламымнан шыккан əр сөз, əр сөйлем — жүз пайыз ақиқат. Тұнып тұрған шындық. Бұл 
үзінділердің растығына Құран ұстап тұрып ант-су іше аламын!» — деп, жауап берген. Бұл сөздердің 
шынайылығына  сенгіңіз  келеді.  Сонда  оқырман  І.Есенберлин  туралы  айтылған  Мұхтар  мен  Қадыр 
пікірлерінің  кайсысын  қабылдайды?  Екеуі  де  мен  ғана  шындықты  айтып  отырмын  деп, 
айтқандарынан қайтпайды. Бұл жердегі шындық осы екі пікірдің арасында жатса керек. М.Мағауин 
І.Есенберлинді пір тұтса, Қ.Мырза Əли қарапайым, жұмыр басты пенденің бірі ретінде қабылдайды. 
Бұл турасында Қадыр «Ал, сен ол кісіні пайғамбар тұтады екенсің — тұт! Əулие көреді екенсің — 
көр!  Солай  жаз!..  Саған  да,  маған  да  өз  Есенберлинімізбен  қалған  дұрыс  шығар.  Сенің  əулие 
Есенберлиніңе мен өзімнің адами Есенберлинімді айырбастағым келмейді» [5], — депті. 
М.Мағауиннің мақаласы бастан-аяқ қатаңдау сөздермен, Қадырды «имансыз» атап, тұқыртумен 
жазылса,  Қ.Мырза  Əли  де  «есесін»  жібермейді.  І.Есенберлинге  қатысты  жауабын  беріп  алған  соң, 
енді  оның  өзінің  жеке  басына  тиседі. «Жұлдыз»  журналына  редактор  бола  отырып,  қазақ  əдебиеті 
үшін  ештеңе  тындырған  жоқсың, «тапқаның — жалғыз  Бекділда!  Оның  өзі  жаңа  дарын  емес, 

2000 жылдардағы қазақ… 
Серия «Филология». № 2(66)/2012 
117 
«Жұлдыздың»  босағасында  жүрген  əдеби  бомж», — дейді. «Жас  алаштың»  тұтас  бір  бетін  алған 
«Қарсы  мақаланың»  жартысы  М.Мағауиннің  жеке  бас  кемшіліктерін  қазбалауға  арналған.  Оның 
ішінде  М.Мағауиннің  журналы  рушылдықты,  жікшілдікті  қоздырып  отырған  зиянкес  журнал  деген 
пікір айтып, М.Мағауинге хат жазған жетеудің пікіріне қосылатындығын білдіреді. 
Қадыр  Мырзалиевтің  «Мұхтар!  Сен  болмысыңмен  диктат  жігітсің.  Өте  өзімшілсің!  Мен — 
сөздің жақсы мағынасында кешірімпаз адаммын. Өз болмысыңа байланысты кесіп-пішесің, жұрттың 
бəрін  менің  көзіммен  көріп,  менің  кұлағыммен  естіп,  менің  акылыммен  қорытынды  жасасын  деп, 
талап етесің. Сонда маған көз бен құлақты жəне ақылды Құдай не үшін берді? Екінші Мағауин болу 
үшін  бе?  Жоқ,  бауырым!  Екінші  Мағауинді  айтамыз,  екінші  Абай  да  болғым  келмейді.  Өйткені 
екінші болу деген — кайталау, көшірме болу деген сөз. Сондықтан не болса да, өзім боп қалғаным 
абзал», — деген  сөздері  оқырманды  тіпті  қайран  қалдырары  анық.  Қазақ  əдебиетінің  бетке  ұстар, 
ақсақалдарының біріне айналған М.Мағауин мен Қ.Мырза Əлидің І.Есенберлин туралы пікірталасы 
осылайша бірін-бірі мұқатуға, бет жыртысуға дейін барып, дөрекілік сипат алғаны тек қана əдебиет 
жанашырларын ғана емес, жалпы қазақ халқын қынжылтады. 
Екі  мыңыншы  жылдардың  əдеби  сынында  М.Шаханов,  М.Мағауин,  Ə.Нұрпейісов, 
Қ.Мырзалиев,  Х.Əдібаев  сияқты  қабырғалы  қаламгерлердің  баспасөз  беттеріне  шығармашылықтан 
гөрі пендешілік сындарды көбірек жариялағандары назар аударады. Тырнақ астынан кір іздегендей, 
олардың  көркем  туындыларынан  кейбір  кемшіліктерді  тауып  алып,  тасты  тасқа  ұрып,  айқайлатып, 
шу көтеріп, оның аяғын жазушының жеке басына тиісу үшін пайдалану сын мəдениетінің төмендігін 
көрсетсе керек. «Сынаған дұрыс. Бірақ қалай сынау керек? Мəселе осыған келіп тіреледі. Ол сыншы 
өресінің биіктігіне, азаматтық болмысына байланысты болса керек» [6]. 
Ескінің орнын жаңа басып, қалыптасқан өмірдің өзгеріске түсуі адамзатқа қашанда ауыр тиеді, 
оның үстіне кемшіліксіз де болмайды. Сол сияқты жаңа ғасыр көгіндегі қазақ əдеби сынындағы қызу 
пікіралысулар  барысында  пікір  айтудың  орнына  сынампаздыққа  ұрынған,  көркем  шығарманы 
сынаудың орнына оның авторының жеке басына тиіскен, қыза-қыза келе есе қайтарысып, соттасуға 
дейін барған жағдайлардың да көрініс табуы, бір жағынан, əдеби өмірге жаңа бір лептің, өзгерістің 
келгенін, екінші жағынан, əдебиеттің де күрделене түсіп, оны түсіне білудің өзі де қиындай түскенін 
байқатты.  Оның  үстіне  демократиялық  коғамда  плюрализм,  яғни  əр  түрлі  пікірлердің  болуы 
заңдылық болса, сол көп пікірліліктің қазақ əдеби сынында да орныға бастағаны көрінді. «Атаусыз 
қалу — атумен тең» деп Асқар Сүлейменов айтпақшы, кез келген қаламгер үшін өзінің шығармасына 
сыни тұрғыда баға берілуі, шығармалары төңірегінде əдеби айтыстардың туындауы, тіпті жағымсыз 
күйде  болса  да,  маңызды  екені  анық.  Ол  əдебиеттің  өсуіне,  қаламгерлердің  шығармашылық 
серпілуіне  өрісті  ықпал  етсе  сын  эстетикасының  өз  мұратына  жеткені.  Сондықтан  полемикалық 
мақалалардың  сын  табиғатының  əсемдік  үйлесімінде  өрістеуі  қазақ  сөз  өнерінің,  өнер  құдіретін 
жасаушы қаламгерлердің де жеңісі мен жемісі деп білеміз. 
 
 
Əдебиеттер тізімі 
1  Тоқтаров Р. Əдебиет өлді, əдебиет өлген жоқ. 1999 жылдың əдеби қорытындысы // Қазақ əдебиеті. — 2000. — 28 
сəуір. — 5-б. 
2  Тоқтаров Р. Мен ешкіммен конгениалды емеспін // Қазақ əдебиеті. — 2000. — № 22. — 11-б. 
3  Əдібаев Х. З.Шашкинді кім өлтірді? // Қазақ əдебиеті. — 2002. — № 8. — 11-б. 
4  Мағауин М. Өтірік қостым ішіне, яғни Қадыр Мырза Əли кейіптеген Ілияс Есенберлин // Жұлдыз. — 2004. — № 8. 
— 3-б. 
5  Мырзалиев  Қ.  Əулие  Есенберлиніңе  адами  Есенберлинімді  айырбастағым  келмейді // Жас  алаш. — 2004. — 19 
тамыз. 
6  Ысқақұлы Д. Зобалаң, немесе қапасқа қамалған рух // www.abai.kz. 
 
 
С.Б.Жумагул, А.Ж.Жетибаева  

жүктеу/скачать 2,03 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: