Абай даусын көтеріңкіреп, көңілді үнмен:—Дәмежанбысың! Қалай, үй ішің, бала-шағаң аман ба?- деді.Дәмежан ашық жауап беріп амандығын айтып, Абайдың үй- жайын, ауыл-аймақ,ел-жұртьіның амандығын байыптап сұрады.
Бұл сөйлемді Педагогикалық тұрғыға жатқызатын болсақ Бұл жерді бір бірінің қалын сұрау және кішіпеймділік пен құрмет көрсету айтылған.
Түн түнекте
Абайға арнап пісірген құймағы, мол бауырсақтың ортасына табаққа салынып қойылғанеді. Жаңағысақалдар Абайдан бұрын қол қойып, еңсере тиіскенде Дәмежан Абайға қарап:6 —Абайаға, күймақжеңіз, алыңыз!-деп, сыпайы қонағуарлық көрсетті.
Осы кезде жанағы сақалдар абай атамызға құрмет көрсетпей Абай атамыздың алдын алып тамаққа бірінші жүгірді ал Дәмежан Ағамыз Абай атамызға құрмет көрсетіп өл кісіге құймақтан алып отырыңыз деп өз құрметтін білдірді
Құз қияда
Есентай —кесек мүрынды, мандайы тайкылау келген зор басты, бітік көзді, зіл салмакты адамның бірі. Оразбайға жасы да тақау. Елде Сармырза деген үлкен рудың аса соткар, жуан бел атқа- мінердін, бірі. Бірі ғана емес, тіпті, бірдіңөзі. Ол —Оразбайдыңәр пәледе, әр кесір әлекте ұдайы қасынан табылатын үзеңгі жолдасы.
Осы кішкентай сөйлемде Есентай мен Оразбайдың достығы және қасынын әр дайым табылатын жолдасы туралы айттылған
Есентайдың Оразбайдан айқын бір басқашалығы да бар. Ол өте азсөйледі.Оразбай- сапылдап,ашуында,боктығында,шешентілді қара борандатқан дауын, жаласын да аласапыран айта жөнелгіш кісі.
Бұл сөйлемде Тұлғвлардың мінез құлқы басқаша болсада бірақ олардың айрылмас достықтарын айтады.
Есентай өте аз сөйлейтін момын кісі ал Оразбай болса көп сойлеп аузынан сөз түспейтін кісі.
Қапада
Әйел үнсіз жас төгумен отырған қалпынан көп ауысып, өзгерген жоқ. Абай бұл адамдармен ақырын, кысқа ғана амандық айтысты да, аурудың халін сұрады.
Абай оічың не тілегенін аңғарып, аурудың сақалыңа бетін әкеп баса берді. Наукас бұнысын кұптап, бас изегендей ишаратжасады да, Абайды күлағынан, самайынан, мандайынан коса иіскеп, сүйгендей белгі етті. Көптен көзден шықпаған кесек тамшы, ыстық жастар Абайдың көзінен кәрі досы Дәркембайдың мұрнына, оң жак бетіне сап-салқын тамшы боп қат-кат тамды.—Қайран картым-ай!.. Қадірлім-ай!—деп Абай, өзімен-өзі сөйлескендей күрсініп, бір жалын атты.
Осы кезде Абай атамыз досын жаман хәлде көріп оның жүрегі аурғанын және досын сағынғанын білдіреді.
Қастықта
Жиренше Оразбайды түртіп қалып, мысқылдап:— Байқұстың, кәрі жыны қозды-ау мынаның!—деп сыкылықтап күліп, Есентайдың жас шағында ұры болтанын еске адды.Оразбай күлмесе де, сығырая қараған жалғыз көзін Есентайдың сыртынан сүйсінгендей қарап түр.
Бұл жерде баяғы кезды еске алып бірақ сол адамның айтып жатқан адамның ыңғайсыздануы жане досының оны қорғауы туралы.
