Абайдың адам болу және өмір кешу шарттарының қағидасы

          Абайдың адам болу және өмір кешу шарттарының қағидасы 

 

Хакім кешегіден де бүгінімізге қажет. Елбасы Нұрсұлтан Назарбаев Абай 

мерейтойында сөйлеген сөзінде осы жайтты нықтап-нықтап айтқан болатын. 

"Абайды  мұқият  оқыған  адам  оның  көзқарастары  күні  бүгінгі  нарық 

экономикасымен де тікелей үндес екенін айқын аңғарар еді: Абай әлемі бізді 

жеті  түнде адастырмас темір қазық іспетті. Соған қарап тірлігіміздің дұрыс-

бұрысын сараптай аламыз. Өйткені жанды жегідей жеп жүрген көп сауалдың 

жауабын  Абай  әлдеқашан  айтып  кеткен.  Өз  халқын  "жұрт  болсын,  өссін, 

өнсін" дейтін әрбір азамат әуелі Абайды оқысын. Абайға құлақ ассын" [1].  

Әр заманда момынның жоғын жоқтап, мұңын тыңдап, жағдайын жасауға 

тырысқан  халық  перзенттері  ғаделет,  рахым,  қайрат,  қажыр  иелері  болған. 

Абай сөздерінде ондай кісілерге тән қасиеттер мыналар: махаббат, шапағат, 

нысап,  мархама,  таза  пиғыл,  мағрифат,  көкірегі-көңілі  тірілік,  имандылық, 

мұсылмандық, еңбекқорлық, адалдық, ұяттылық, бауырмалдық, мейірімділік, 

сезімталдық,  ақылдылық.  Адамшылық,  адам  табиғатына  сай  болу  үш 

ғашықтықтан  туады.  Бірінші,  дүниені,  адамның  өзін  жаратқан  Аллаға 

ғашықтық.  Ғылым  алланың  бір  сипаты  болғандықтан,  ғылымға  ғашықтық. 

Алланың жолы хақиқат жолы болғандықтан, хақиқатқа, растыққа ғашықтық. 

Ал  егер  мал,  мақтан,  қадір,  сый,  құрмет,  алланың  ықрарымен,  адамды  өзі 

іздеп  тапса,  ол  адамды  бұзбайды,  керісінше  адамдыққа  көрік  береді. 

Сондықтан  да  халқымыздың  ділін,  яғни,  менталитетін,  дінін,  тілін  сөз 

қылғанда,  тағылым  іздегенде  Абайдан  алшақ  кету  қиын.  Қазақ  бүгін  өз 

табиғатын сонау Абай арқылы түсініп отыр. 

Сонымен Абай философиясының өзегі  адам  мәселесі  болып,   адамның 

өмір сүру тәсілі, тіршілік ету ерекшеліктері,  діні,  ділі, білімі,   мінез-құлқы,   

мұрат-мақсаты  және  де  басқа  тылсым  сырлары  сарапқа  салынып  жатса, 

мұндай  дүниетанымнан  өмірмәнділік  сипат  іздеу  біздің  рухани 

тәуелсіздігіміздің бір көрінісі дер едік. 

"Абайдың  дүниетанымында  философиялық,  этикалық,  эстетикалық, 

танымдық  және  әзіл-сықақ,  кеңес  беру  түрінде  жазылған  "Қара  сөздер" 

маңызды орын алады. Онда  ойшылдың мәні мен мақсаты, адам тіршілігінің 

негізі  туралы  түсініктері  шеттей  қабысқан.  Мұнда  философия  адамдардың 

рухани танысуын, адамдық қасиеттер жүйесін, әлеуметтік этика мен қоғамды 

көркейтудің жолдарын көрсетпекші болды. Таза философиялық терминдерге 

бой ұрмай, әр алуан әлеуметтік топтағы жетілуді түсінікті түрде ұғындырып, 

қоғамдық  сананың  дертін  айқындайды  да,  бейнелі  түрде  жеткізеді.  Оның 

сөздері қазақтың жүрегіне өтімді, өйткені ол ұлттық психологияның негізіне, 

барлығын  да  тарихи  жадында  сақтап  қалған  халықтың  ойына  бағытталған. 

Абай  ойы  қазақ  арасында  зор  мәнге  ие  болып,  күнделікті  өмірде 

қолданылатын мақал-мәтел дәрежесіне көтерілді" [2, 5- 6 бб.]. 

Жалпы  руханилық,  адамшылдық  деген  түсініктер  адамзат  тарихымен 

бірге жасап келе жатқан және де дәстүрге айналып кеткен нәрселер. Әсіресе, 

өскелең  өсу жолында жаңалықтар көп бола бермейді. Бүкіл адамзатқа ортақ 

ұждандық өсу талабы  - жастарды адам болуға баулу, адамшылықтың негізгі 

принциптеріне  үйрету.  Ал  адам  болудың  жолдары  әр  халықтың,  ұлттың 

дәстүріне, салтына, тарихына, діліне, дініне, рухани болмысына байланысты. 

Қазақтың өмір салтында адам болу жолдары үлкенді сыйлаумен, ата жолын, 

ана жолын қуумен, ар-намысты, ұятты бетке ұстаумен, өнер-білімге, еңбекке 

ұмтылумен анықталады. Абайдың өз басында осы қасиеттердің бәрі де болды. 

Сондықтан  да  ұлт  ұстазы  болуға,  неден  қашық  болып,  неге  асық  болып, 

немен дос болуға шақырып жөн, көрсетуге моральдық құқығы болды. 

Ұлттық  тәрбие  ісіне  уақыт  өз  талаптарын,  өз  өзгерістерін  енгізді.  Абай 

заманында  тәлім-тәрбие  ісін  ең  қарапайым  элементарлық  нәрселерден 

бастауға  тура  келді.  Себебі  адамдар  жас  баладай  аңқау,  аңғал,  тек  біреудің 

жетегінде  жүруге  бейім  болды.  Жөн  білетін  дана  азаматтар  оларға  ақ  пен 

қараның, адал мен арамның, жақсы мен жаманның не екенін айтып көрсетуге 

борышты  болды.  Абай  солардың  асқар  шыңы.  "Халық  ешқашан  толас 

таппаған  және  таппайтын  рухани  күресіне  адастырмас  нысана, 

жаңылыстырмас  бағдар  сілтеп  бере  алатын  көреген  көсем  тұлғаларды 

әрдайым сусай аңсаған, әрдайым төбесіне көтере құрметтеген. Өйткені ақыл 

табылмай  тұрып  ештеңе  табылмайды.  Ол  жетілмей  тұрып  ар-намыс 

шыңдалмайды.  Ар-намыссыз  азамат  өзгелердің  көсегесі  түгілі,  өзінің 

көсегесін көгерте алмайды. Онсыз ұлттық сана мен ұлттық намыс та тұл» [1].  

Абай  қазақтардың  кешегісі  мен  бүгінін,  болашағын,  олардың  мінез-

құлқын,  салт-дәстүрлері  мен  рухани  мәдениетін,  оқу-білімін,  жастарға 

адамгершілік  тәрбие  беру  жолдарын  тынымсыз  ойлаумен  өтті.  Бір  сөзбен 

айтқанда,  бүгінгі  уақыттың  түсініктерімен  зерделеп  айтқанда,  хакімнің  ой 

барысы  қазақтың  менталитеті  қандай,  оған  тән  кемшіліктерді  қалай  жоюға 

болады, не істеу керек ол үшін?  

Әсіресе,  өмірінің  соңында  дүниеге  келген  "Қара  сөздеріндегі"  ой  желісі 

осы мәселелер маңында түйінделеді. Адамгершілік, толық адам туралы ойлар 

үшінші,  бесінші,  алтыншы,  тоғызыншы,  он  сегізінші,  жиырма  үшінші, 

жиырма  жетінші,  жиырма  сегізінші,  отыз  алтыншы,  отыз  жетінші,  отыз 

сегізінші, қырық екінші, қырық төртінші сөздерінде жан-жақты сарапталады.  

Әрбір  ұлттың  ұлылығы  өздеріне  тән  жағымсыз  жақтарын  жасырмай, 

аяусыз  сынап,  көрсете  алатындығында  деген  пікір  бар.  Абай  қазақ  халқын 

басқа  халықтардан,  ұлыстардан  кем  деп  санаған  емес,  керісінше  халқының 

озық ойлы, озық мәдениетті елдер санатына қосылып, олардан да асып түссе 

екен  деп  армандады.  Осы  арман үшін  өмірін  сарп  етті.  Өз халқының  аяулы 

ұлы  ретінде  өз  заманында  орын  алған  қаракетсіздікке,  жалқаулыққа  қарсы 

аянбай  күресті.  Абай  ең  алдымен  бес  нәрседен  -    өсектен,  өтірік  айтудан, 

мақтаншақтықтан,  еріншек,  жалқаулықтан  және  бекерден-бекер  мал 

шашудан қашық болуға шақырды. Әрбір жалқау адам, қаракетсіз, қорқақ та 

болады, оның тіршілігі де мардымсыз, сүреңсіз болады. Ал мақтаншақ адам - 

ақылсыз, надан адам. Кісі қашық болуы керек бес нәрсе, әрі қарай сабақтаса 

көптеген  келеңсіз  қасиеттерге  апарып  тірейді.  Оны  Абайдың  өзінен  артық 

зерделеу  қиын.  Ол  былай  дейді:  "Бүкіл  ғаламға  белгілі  данышпандар 

әлдеқашан  байқаған:  Әрбір  жалқау  кісі  қорқақ  қайратсыз  тартады:  Әрбір 

қайратсыз  қорқақ,  мақтаншақ  келеді:  Әрбір  мақтаншақ  қорқақ,  ақылсыз, 

надан  келеді,  Әрбір  ақылсыз  надан,  арсыз  келеді:  Әрбір  арсыз  жалқаудан 

сұрамақ,  өзі  тойымсыз,  тыйымсыз,  өнерсіз,  ешкімге  достығы  жоқ  жандар 

шығады"  [6,  148б.].  Ғаламға  белгілі  данышпандар  байқаған  деген  сөздерге 

назар  аударған  жөн.  Кейбір  зерттеушілер  айтатындай  бұл  тек  қазақ  ұлтына 

тән  жұғымсыз  қасиеттер  емес,  жалпы  адамның  тозу  әдісі.  Бұлар  басқа 

ұлттарға  да  тән.  Бірақ  Абай  өз  отандастарының  жайын,  болашағын  ойлаған 

соң  бұл  сөздерді  соларға  арнағандай  болып  отыр.  Бес  қашатын  қасиетті 

көрсетісімен, көпке созбай, осы жерде бес асыл қасиетке де тоқталады. Олар 

тек  қана  адамның  адамшылдығының  белгісі  емес,  әлгіндегі  айтылған 

кемшіліктерден арылу үшін де қажет. Абай қазақтардың кешегісі мен бүгінін, 

болашағын,  олардың  мінез-құлқын,  салт-дәстүрлері  мен  рухани  мәдениетін, 

оқу-білімін,  жастарға  адамгершілік  тәрбие  беру  жолдарын  тынымсыз 

ойлаумен өтті. Бір сөзбен айтқанда, бүгінгі уақыттың түсініктерімен зерделеп 

айтқанда,  хакімнің  ой  барысы  қазақтың  менталитеті  қандай,  оған  тән 

кемшіліктерді қалай жоюға болады, не істеу керек ол үшін?  

Әсіресе,  өмірінің  соңында  дүниеге  келген  "Қара  сөздеріндегі"  ой  желісі 

осы мәселелер маңында түйінделеді. Адамгершілік, толық адам туралы ойлар 

үшінші,  бесінші,  алтыншы,  тоғызыншы,  он  сегізінші,  жиырма  үшінші, 

жиырма  жетінші,  жиырма  сегізінші,  отыз  алтыншы,  отыз  жетінші,  отыз 

сегізінші, қырық екінші, қырық төртінші сөздерінде жан-жақты сарапталады.  

"Адам  баласына  адам  баласының  бәрі  -  дос.  Не  үшін  десең,  дүниеде 

жүргенде  тууың,  өсуің,  тоюың,  ашығуың,  қайғың,  қазаң,  дене  бітімің, 

шыққан жерің, бармақ жерің бәрі бірдей, ахиретке қарай өлуің, көрге кіруің, 

шіруің махшарда сұрауың бірдей, екі дүниенің қайғысына, пәлесіне қаупың, 

екі  дүниенің жақсылығына  рахатың  бәрі  бірдей  екен.  Бес  күндік  өмірің бар 

ма,  жоқ  па?...  Біріңе  бірің  қонақ  екенсің,  біреудің  білгендігіне  білместігін 

таластырып,  біреудің  бағына,  малына  күңдестік  қылып,  я  көрсеқызарлық 

қылып көз алартыспақ лайық па?"  [3, 188-189 бб.].  

Дананың бұл пікірі дүниежүзілік философия тарихындағы адам мәселесі, 

адам  теңдігі  жайлы  аса  маңызды  ойлар  қалдырған  Сократ,  Сенека, 

Канттардың қағидаларынан, ар ілімінің императивтерінен артық түспесе кем 

түспейді  Мысалы,  Сенеканың  құл  мен  қожайынның  теңдігі  жайлы  айтқан 

мынадай әңгімесі бар. Өзінің бір досына қонаққа барғанда былай дейді: "Мен 

сенің  үйіңде  болған  кісілерден  естідім,  сен  өзіңнің  құлдарыңмен  достық 

қарым-қатынас жасайды екенсің. Бұл ісің сенің адамгершілігіңе, біліміңе сай 

қылық. Тағдыр адамды бір жағдайда мырза қылады, басқа бір жағдайда құлға 

айналдырады.  Ойлансаң  сенің  құл  деп  тұрған  адамың  да  дәл  сен  сияқты 

жолмен  жарық  дүниеге  келді,  сен  сияқты  ауа  жұтады,  өседі,  өледі.  Ортақ 

аспан,  ортақ  жер.  Сонда  сенің  нең  бөлек,  ерекше.  Ал  құлдыққа  келсек, 

адамның бәрі құл. Біреу нәпсінің құлы, біреу сараңдықтың құлы, тағы біреу 

мансаптың  құлы,  ал  адамның  бәрі  қорқыныш  пен  үміттің құлы.  Сондықтан 

сенің құлдарыңа дұрыс көзқараста болғаныңды мен құптаймын". Әрине бұл 

да дәлелдері мінсіз керемет түсінік. 

Бірақ  Абайдың  ойлау  құдіреті  одан  да  жоғары.  Бұл  жерде  біржақты 

таптарды ғана үйлестіру, келісімге келтіру шарт емес. Абай ұлт пен ұлттың, 

нәсіл мен нәсілдің, ел мен елдің достығын, теңдігін өз пікіріне тиек етіп отыр. 

"Адамшылық"    қағидасын  жалау  қылып  көтеретін  себебі  де,  адамзаттың 

баласы  бол,  біреуді  орыс,  біреуді  ноғай,  біреуді  сарт  деп  күлме,  өзіңді 

ешкімнен  артық  санама,  ғылымын,  өнерін,  жақсы  қасиеттерін  үйрен,  жаман 

қасиеттерінен  жирен,  адамзаттың  барлық  асыл  қазынасын  өз  жаныңа  азық 

қылсаң ғана адам атын қабылдауға негіз бар дегендік. 

Тарих  тағылымы  тек  қана  ұлы  тұлғаларымыз  емес,  жалпы  өткен  -

кеткенімізді, дәстүрлі мәдениетімізді, рухани болмысымызды шын мәнісінде 

бағалай білуіміз үшін де қажет.  

Қазақ "Жеті атасын білмеген жетесіз" дейді. Кейде біздің туған әкелеріміз 

бен  аталарымыздың  ғұмырын,  жеңістерін,  жетістіктерін,  ерен  еңбегін, 

қайғысын-қасіретін, қуанышын-сүйінішін жоққа шығарғымыз келеді. Кешегі 

дәуір,  қандай  да  болса  солардың  дәуірі.  Ол  дәуірді  сылып  алып  тастасаң 

ұрпақтар 

үндестігі, 

сабақтастығы 

қайда 

қалады. 

Біздің 

бүгінгі 

менталитетімізді  қалай  ашып,  түсіндіре  аламыз.  Ол  мүмкін  емес.  Тарих 

талқыға  көнбейтін  шындық.  Өйткені  ол  ойдағы  жорамал,  қиял,  арман  емес, 

қандай да болса болған, өткен процесс. Тарихты ананың, мынаның қалауына 

қарай бұрмалауға болмайды, оны жауып тастауға да болмайды. Ал адам осы 

тарихтың  бір  тармағы,  тарихты  жасаушы.  Сондықтан  адамды  тарихтан, 

халықтан  бөлек  қарастыруға  тіптен  де  болмайды.  Осы  себептерден,  Абай 

"Қара  сөздерінде"  қазақ  табиғатының  ең  бір  жағымсыз  жақтары  баса 

айтылғанмен,  оны  айту  керек,  сынау  керек.  Одан  бері  екі  дәуір  өтті, 

бақытымызға орай халқымыз олардың біразынан арылды, саналы, мәдениетті, 

білімпаз  халықтар  санатына  қосылды  Жан  саулығы  адамның  өз  өмірінде 

жоғары  құндылықтар  мен  ұлы  идеяларды  санасына  тірек  ете  алғанына  да 

байланысты.  Жан  тазалығы  адамның  алдына  қойған  мұрат-мақсаттарының 

биік  адами  дәрежеде  болғанына  да  байланысты.  Абай  жолымен  жүріп  келе 

жатқан қазіргі қазақ философиясы да осы мәселелерге өте зор көңіл бөлуде. 

Әрине  рухты,  сананы  өзгерту,  дамыту  мәселесі  қилы  кезеңдердің 

баршасында қоғам алдына қоярлық маңызды тапсырма.  

Абай  өз  парызын  түсініп  саналы  түрде  жаңа  ізденістер  мен  ерекше 

әрекеттер  жасап  адамтану,  адамгершілік  ілімінде  көп  жаңалықтар  ашты. 

Абай дүниетанымының басты мақсаты адамды барынша кемелдікке жеткізу, 

ол кемелдікті адамға лайықты түрде көрсету, пайдалану, бүкіл өміріне азық 

ету, басқаға да шарапатын тигізу. 

 

Әдебиеттер: 

     1. Назарбаев Н.Ә. Абай туралы сөз //Егемен Қазақстан. - 1995. - 10 тамыз. 

2.

 

Абайдың  дүниетанымы  мен  философиясы.  -  Алматы:  Ғылым,  1995.  - 

184б. 

 

3.

 

Құнанбаев  Абай.  Шығармаларының  екі  томдық  толық  жинағы.  - 

Алматы: Жазушы, 1968. - Т.2. - 250 б.