142
Қазақ өнерінің антологиясы
Жомарттық етпесең де Атымтайдай,
Ағаңа бермеймісің қонақасы?
Ырысты қыз:
Бұл кезде, би мен болыс – төр ағасы,
Жылқының көзге қораш көк аласы.
Қыс болса,
шаруаның жайы мәлім,
Көп болмас, көңіл-қоштық ырадасы.
Қар жауып, үй тігілмей жатқанында,
Қой, жаным, қонақасы сұрамашы.
Оңғар:
Дау болды-ау қонақасы арамызда,
Бар болса, түсінер ең санаңызда.
Еншіміз қонақасы айрылмаған,
Айрылып, көре тұра қаламыз ба?
Құдайым
қайдан бізді кез келтірді,
Кескенде, қан тамбайтын сараң қызға?
Ырысты қыз:
Қонағым, ақырында, қас болдың ба?
Білместей жай-жағдайды жас болдың ба?
Мен саған «Жөн сілте» деп тұрғаным жоқ,
Айта бер ақылыңды басқа орныңда!
Аузыңа келген сөзді қайтармайсың,
Базаршым, тентіреген, мас болдың ба?
Оңғар:
Ау, жаным,
мынау сөзің тиді жаман,
Айтасың ашындырып қалай маған?
Кемді күн қыз да – қонақ, біз секілді,
Бұтына ошағының болмас таған.
Сөгесің неге бізді жүрген түзде,
Далаға шықпайтын ба ед сенің ағаң?
Ырысты қыз:
Қолында құсбегінің биялай-ды,
Атады мерген тосып құралайды.
Айтылған ишаратқа түсінеді,
Жақсы адам жайды білген, сынамайды.
