Ү ғы м д а р д ы ң  крры ты нды сы

бастады  (Weitz,  2012).  Мұндай  сынға  «Науқас  рөлі  моделінің  әлсіз 

тұстары» тұжырымдамасының қысқаша сипаттамасында баса мән 

беріледі.

Біріншіден,  кейбір  жағдайларда  науқас  адамдар  Парсонстың 

талдауындай емес, өзіміз күткеніміздей, қалыпты әлеуметтік қыз- 

меттерін  атқара  беруі  мүмкін.  Солай  бола  тұра  қатерлі  ісігі  бар 

науқас әрі қарай жұмыс істеуін жалғастырады деген тұжырым еш- 

кімнің  ойына  келмейді.  Керісінше,  буын  ауруы  бар  науқастардан 

немесе дәрігерлер нақты диагнозын анықтай  алмағаннан бізге си­

мулянт немесе ипохондрик ретінде көрінетін адамдардан осындай 

іс-әрекеттерді күтеміз.

Екіншіден,  адамдар  ауырып  қалғаны  үшін  жауап  беретін  кез- 

дері  болады.  Ауырып  қалган  кезде  сізді  уақтылы  С  дәруменін  қа- 

былдамады,  жеткілікті  мөлшерде  ұйықтамады  және  құнарлы 

тамақ ішпеді деп айыптады ма? Дәл осылай бұқаралық ақпарат құ- 

ралдары өкпенің қатерлі ісігімен ауыратын адамдарды көп шылым 

шеккені үшін, қант диабетіне шалдыққан адамдарды көп тәтті же- 

гені үшін және т.б. жағдайларда айыптап жатады.

Үшіншіден, науқас адам айығу үшін бар күшін салу керек деген 

пікір -  созылмалы ауруға шалдыққан, дәрі-дәрмектер эсер етпейтін 

адамдарға  қатысты  емес.  Сонымен  бірге  ауру  адамдар  дәрігерлер- 

дің  барлық  нұсқауын  сақтау  керек  дегеи  ұстаным  медициналық 

қызметке  қол  жеткізе  алмайтын  немесе  медициналық  қызметке 

жүгінбейтін адамдардың жағдайын елемейді.