72
шақырым
жердегі
Айнабұлақ
станциясында
түйіскен.
Жолшыларды КСРО мемлекетінің басшысы И.В. Сталиннің ӛзі
құттықтаған. РКФСР Халкомсовы жанына құрылған Түркісіб
құрылысына жәрдемдесу комитеті тӛрағысы Тұрар Рысқұлов та
қажырлы қызмет еткен» - деп кӛрсетілген. (Мырзахан Ахмет.
Жері, суы дуалы – Жуалы. Алматы: Тоғанай Т, 1998, 29 – 30 бет)
Қазір ӛмірде жоқ сол кездегі шойын жол құрылысына
қатынасқан қариялардың айтуынша жол құрылысына күш – кӛлік
жылқы, арба, кетпен-күрек, қайла сияқты материалдар зембілмен
тасып тӛгілгендігін еске алушы еді.
Сол кезде Түркістан – Сібір темір жолынның құрылысын
жеделдету міндеті қойылғандықтан жұмыс ешқандай тоқтаусыз,
үлкен қарқынмен жүргізілген. Жол салуға 20 мыңнан астам
жұмысшылар қатынасқан, олар барактарда, палаткаларда тұрған.
Аудан орталығы болған Бурное селосы мен осындағы темір
жол бекетінің неге бұлай аталғанын кӛпшілік әлі біле бермейді.
1913 - 1914 жылдардың қысында Ташкентттен бері қарай
тартылған шойын жол құрылысы дәл осы біздің ӛңірге келіп
жеткен-ді. Табиғаты қатал, қысы боранды, аязды, ызғарлы Жуалы
жеріне жеткенде жол құрылысы тоқтап қалады. Айлап соққан ақ
боран жолшылар жұмысын бір адым ілгері жылжытпайды. Қыс
бойы жаман барақтар мен шатырлардың жыртығынан сыртқа
сарыла қарап, Жуалының дүлей боранынан мезі болған
жолшылар «бұл жер боранды жер екен» ғой, болашақ бекет
«Боранды», болып аталсын - деген екен. Борандының орысшасы
«Бурный» емес пе? Жол құрылысында жұмыс істегендердің
басым кӛпшілігі орыс ағайындар болғандықтан, бекет салынып
болған соң, олар оның маңдайшасына «Бурное» - деп жазып
кеткен деседі. Кейінірек темір жол бекетінің айналасына қоныс
тепкен үлкен елді - мекен де осылай аталып кетіпті.
Жауынгер жазушы Д.Фурманов ӛзінің Ташкент - Әулиеата
сапарында осы Бурныйда болғандығы туралы ӛзінің «Мятеж»
атты романында баяндайды.
Достарыңызбен бөлісу: