C 32 Сейілхан Р. С 32

АҚ БҰЛТТАР
39
ӨСКЕМЕНГЕ
Табиғат берген қала сыйын үйіп,
Ойлантпай қоймайды екен шыңы биік.
Қазақтың жүрегі мен пейіліндей,
Бұралып бал қарағай тұр иіліп.
Таңырқап бұл ғажапқа қарар аспан,
Таулары ақша бұлтпен жағаласқан.
Көліне кәусар бұлақ араласқан.
Жел анау есеңгіреп, есі кетіп,
Жұпарын сай-салаға ала қашқан.
Ертістің өзімсініп жағалауын,
Үмітпен балықшылар салады ауын.
Толқындар дауылдан соң саябырсыр,
Шешкендей өзара бір жаңа дауын.
Бұл мекен міне, осындай жәннат мекен,
Таусылып біткендей ғой, тағат көкем,
Тұндырып сұлулыққа тұла бойын,
Жаныңды қандай нұрдан жаратты екен.

Роза СЕЙІЛХАН
40
ЕСЕНҚҰЛ ЖАҚЫПБЕККЕ
Есаға, есіл ағам-ау,
Бәрін де есіме алам-ау.
Алдыңда болса айыбым,
Кешірші, кешір ағам-ау.
Баладай жаныңды көргем,
Шарасыз хәліңді көргем.
Ақын ең, амал бар ма енді.
Өлеңге барыңды берген. 
Мұңайған шағыңды көргем,
Жүзіңнен сабырды көргем.
Сіз жоқсыз, Ұзынағашта,
Сол ойдан тарылды кеудем.
Асығып Алматы жақтан
Ақындар іздеп баратын.
Біз жақты көрсек деп емес,
Өлең деп, Сіз деп баратын.
Шаттанып қалатын едің,
Күлімдеп көгілдір көзің.
Лапылдап жанатын едің,
Шын сүйіп өмірдің де өзін.
Қалтарыс-бұлтарыстарын,
Тағдырдың қалдырып ұмыт,
Ап-адал жүрегіңде аға,
Тұратын жаңғырып үміт.
Жығылсаң, тұратын ең ғой,
Жасанып шығатын ең ғой.

АҚ БҰЛТТАР
41
Өмірді тап басып, жырлап,
Талайды жылатып ең ғой.
Асығып кеткенің қалай,
Енді-енді бүр атып ең ғой.
Сабырға жеңдіріп бәрін,
Ішіңнен тынатын ең ғой.
Төгілді жанардан бұлақ,
Кетпейсің санамнан жырақ.
Алдыңнан қарсы алсын аға,
Шындықтан жаралған жұмақ.
Жүрегің ауырмайды енді,
Ешкімді сағынбайды енді.
Бұл жақта өлеңің лаулап,
Баурайды, жалындайды енді.
Тұлпардай бәйгеге қосқан,
Шапқанда бағынбайды енді.
Туғанмен тағы бір ақын,
Дәл сіздей табылмайды енді.
Есаға, есіл ағам-ау,
Өткенді есіме алам-ау,
Алдыңда айыбым болса, 
Кеш енді, кешір ағам-ау.

Роза СЕЙІЛХАН
42
МАХАББАТ БИГЕЛДИЕВКЕ
Біраздан мәлім еді есіміңіз,
Жақсыға ашық дейді есігіңіз.
Қанымда жағымпаздық жоқ жан едім,
Сізге енді жыр арнасам, кешіріңіз.
Өлеңмен өтемекпін айыбымды,
Жан деп жүр, Сізді ағалар қайырымды.
Тербеліп теңізсіз-ақ толқынымда,
Ел жаққа мен де бұрдым қайығымды.
Дәметіп келгенім жоқ бірдеңені,
Жанымды жабырқатты «жыр» дегені.
«Қайтейік, ақын болса» – дегені емес,
Батады «үйсіз-күйсіз жүр» дегені.
Оған да көргенім жоқ жасып тағы,
Ішінде адамның бар пасықтары.
Кейбіреу талантсыз-ақ тайраңдайды,
Түскенде алшысынан асықтары.
Анамын – алдамаған арман әні,
Ақынмын – қалам мен жыр жалдағаны.
Ақтарғым келген сырды бүге алмадым,
Бұл өлең – аға, сізге арналады.
Алланың қолында ғой көреріміз,
Лайым таусылмасын береріміз.

АҚ БҰЛТТАР
43
Көтеріп мәртебемді жұрт алдында,
Тигенін ұмытқам жоқ көмегіңіз.
Жылқының жылқысынан тұлпар шығар,
Сарауыз балапаннан сұңқар шығар.
Бір шумақ жазғандардың бәрі ақын ба,
Тек қана шын шайырдан жыр тамшылар.
Ұлына қарап білген өсер елді,
Төгеді шын тілектің нөсері енді.
Рухы Жамбыл менен Сүйінбайдың,
Аралап жүрген шығар көшелерді.
Аруағы қолдай берсін бабалардың,
Құдайым көгертсінші көсегеңді.

Роза СЕЙІЛХАН
44
ӨЛЕҢ, КЕШІР
Саудаға салсам, кешір
Сені өлеңім,
Сенімен деп ем, 
Көктеп, көгеремін.
Өңменнен өтіп кетсе,
Шарам қайсы,
Киізі шұрық тесік 
Керегемнің.
Өзіммен өзім жүргем 
шықпай үнім,
Нөсерін төкті келіп 
Бұлттай мұңым.
Туысың кінәлайды
Онан қалса,
Сендегі алапаттың 
Ұқпай бірін.
Ол түгіл,
Жарың қойып кінә тағы,
Жаныңды 
Жылатқанды ұнатады.
Ақынның мұң шекпеген 
Кезі бар ма,
Күмәнмен атар ылғи
Сірә, таңы.

АҚ БҰЛТТАР
45
ӨКІНІШ
Ертіс, 
Сен қалай ағасың 
Түнеріп, 
Қап-қара мұң көрдім 
Көзіңнен.
Жағаңа қайтеді 
Қойса егер гүл егіп,
Мұң емес, 
Гүл егіп төзімнен.
Көз жасым ағады 
Шүпілдей төменге,
Паромнан құлағым келеді
Түсінші.
Ол нені ойлады,
Үлгіріп өлерде,
Шағала, 
Арманды өзіңмен ұшыршы.
Кінәлай көрмеші, 
Өтінем, жазғырма.
Ініге мәңгілік «қош» дегем 
Тым ауыр.
Жүрегім шымырлап тағы бір саздың да,
«Арқалап кеткен жоқ» дедің ғой,
Күнәні ұл.

Роза СЕЙІЛХАН
46
Сыбырлай айтқансың 
Оны сен тым әлсіз,
Ол мені жұбатты 
Неліктен, дем беріп.
Күлкіні жек көрдім 
Өлердей,
Шын арсыз,
Қара Ертіс,
Тынымсыз ағады тербеліп.
Жынданып кетермін
Жыласам, қайғырып,
Ұзақтау болған жоқ
Бұрындар бұлай түн.
Қапыда қалғанда
Бір ұлдан айырылып,
Сен болдың
Ей, Ертіс,
Хәлімді сұрайтын.
Шағалаң сияқты 
Шарқ ұрған жем іздеп,
Біткенше жүрерміз
Күніміз сенделіп.
Әттең-ай, кеш қалдық 
Келгенмен сені іздеп,
Деді жұрт: 
«Жігітті сендерсіз жерледік»,
Толқындар қабады
Жағаны тістелей тебініп,

АҚ БҰЛТТАР
47
Өкініш дегеннің 
Сол сәтте ұғасың азабын.
Жалғанға жалынғың келеді, 
Вулкан боп жарылғың келеді 
Егіліп,
Содан соң жүресің 
Амал жоқ,
Өлшеніп берілген 
Өмірге жегіліп.

Роза СЕЙІЛХАН
48
ЖҰМАБАЙ ШАШТАЙҰЛЫНА
Алматы қарсы алған жоқ 
күліп мені,
Есімде үмітімді үгіткені.
Қаланың қатыгездеу тіршілігі,
шығарды қанша ма рет сілікпені.
Сол кезде дем бердіңіз
бауырымдай,
Көрсетіп сабырлылық,
Тау ұлындай.
Білсеңіз, содан бері,
бұл шаһарың,
боп кетті маған туған
Ауылымдай.
Жаныңыз жақсылықты
көксер білем,
Бізге ортақ, туған жердің
өскен гүлі ем.
Шимайлап қаламым мен
қағазымды.
Өзімше басып келем
өкшеңді мен.
Жаныңыз адал аға,
баладай-ақ,
Биіктен неге, тағы Ай
қарады аяп.
Тәңірім, кейде сізге 
беретіндей
жақсының барлығын да
аямай-ақ.

АҚ БҰЛТТАР
49
Тұнықсыз, көк жайлаудың 
бұлағындай,
Шыдам жоқ, аға, сенің
шыдамыңдай.
Жайқалып шыға келер
ексе болды,
Жер бар ма аға, сенің
құнарыңдай.
Қызылсай, сіз білетін,
мен білетін,
Ерекше бір арманға
сендіретін.
Қырғызбай, менің әкем
Айтжандарсыз.
ол мекен, қалған сынды
Енді жетім.
Қашанда серік еттің қаламыңды,
Жан аға, мұң шалмасын
жанарыңды.
Ұлтына берері көп
аман қылғай,
Пайымы бөлек туған 
Саналы ұлды.

Роза СЕЙІЛХАН
50
БАҚДӘУЛЕТКЕ
Балапаным, кішкентай жарық күнім,
Сенсіз өмір сүргенім бекер менің.
Тәй-тәй ботам, жүруден жалықпа ұлым,
Тәп-тәттім-ай, бал ма едің, шекер ме едің.
Сенсіз қалай атты екен таң арайлы,
Былдырлаған тіліңе тояр ма екем.
Жан-жүйемді бір сезім аралайды,
Бағаласаң бақыт та баянды екен.
Жақындады көп күткен бір алысым,
Аман болшы, шаттығым, жұбанышым.
Жабығудан сақтайтын, қамығудан,
Сен анаңның мәңгілік тұмарысың.
Судан аман бол, ұлым, оттан аман,
Ай сәулесі жолыңды жарық етсін.
Үлесіңді ал уақыттан тоқтамаған,
Өмір теңіз, шайқалтпай алып өтсін.

Ақ жүрегім,
Адалдықпен ағарам,
Ақ сүтімен аялаған
Ақ анам.
Баладай пәк 
Жырларымды өбектеп,
Арманымның 
Ақ құсына балағам.

Роза СЕЙІЛХАН
52
***
Жылт етпей қойды жақсы үміт,
Есалаң күйден мезі еді ол,
Қатпарын мидың тарсынып,
Санасыз ойды кезеді ол.
Ақылды жеңіп мұң деген,
Арманды кетті ада ғып.
Өзімді өзім күндер ем,
Дұшпанға қойса таба ғып.
Аңсамас едім түкті мен,
Қолымнан келсе саналы іс.
Күндердің бәрі күп-күрең,
Шын күткендердің бәрі алыс.

АҚ БҰЛТТАР
53
ҚОҢЫР
Жүректі тербеп қоңыр ән,
Қоңырқай мұңмен жолығам.
Қоңыр күз, қоңыр жапырақ,
Түсімді саған жорығам.
Меселі қайтып мелшиген,
Бар болсаң бақыт, келші үйге.
Қоңырқай көзі мөлдірер,
Сол жігіт қайда мен сүйген.
Соны айтшы, маған қоңыр күз,
Тақпаспын кінә орынсыз.
Изейді басын күзгі бақ,
Соқпаса самал, ол үнсіз.
Өзіңнен хабар жоқ бүгін,
Жаныма батты жоқтығың.

Роза СЕЙІЛХАН
54
***
Керегі жоқ ештеңе, ештеңенің,
Бір жарқ етер, ерте ме, кеш пе өлеңім.
Түсіне алмас жанымды жүрген дос та,
Ойық-ойық көңілдің кестелерін.
Ерте барып мұңыма кеш келемін,
Самалдың да түсінем еспегенін.
Жабыққанда құлазып жалғыздықтан,
Жұбатпасаң «жаным» деп не істер едім.

АҚ БҰЛТТАР
55
***
Сағынып жүрмін мен сені,
Сағыныш ол бір ғаламат.
Көрсем ғой деген бір ойлар,
Дегбірімді де барады ап.
Өзіңсіз мені меңіреу,
Қызықтырмайды қала, бақ,
Осы бір шумақ жолдарды
Арнадым саған қалам ап.
Кетпегін бірақ мендегі
Әлсіздеу жанды жаралап.
Көлгірсулерден бол аман,
Жүрегің керек маған ақ.

Роза СЕЙІЛХАН
56
САҒЫНДЫҢ БА ДЕП СҰРАЙСЫҢ
Сағындың ба, деп сұрайсың сен менен,
Есіңе алып күндеріңді келмеген.
Сұрамашы, сұрақ толы кеудемде,
Барлығына жауап іздеп сенделем.
Сүйесің бе деп сұрайсың сен менен,
Шын сүюге тұра алмайтын пенде ме ең.
Сені қайдам, ал мен өзім өмірдің,
Бар ғажабын бір өзіңе теңгерем.

АҚ БҰЛТТАР
57
***
Тарылды тынысым, демім,
Қаладан безуге шақ қап.
Тірлігі құрысын дедім,
Жығылсаң кетеді таптап.
Несіне құмарттым екен,
Қатыгез мекенге мына.
Ес жисам жылап тұр екем,
Арқалап кетем бе күнә.
Ұғындым осында келіп,
Адамның аласы барын.
Көп жерде тосылған едік,
Сезінбей жаны ашығанын.
Жасыған көңілдің жасын,
Көрсетпеу керегін ұғып.
Болады өмір болғасын,
Адамға керегі де үміт.

Роза СЕЙІЛХАН
58
***
Кетсем бе екен біржола ауылға енді,
Төтеп берер күшім жоқ дауылға енді.
«Үйсіз-күйсіз жүргенің қалай» – десе,
Не деп жауап беремін бауырға енді.
Алматыдан баспана бұйырмады,
Неге сонша барлығы қиындады.
Жұдырықтай жүрегім жаншылады,
Салмағы ауыр ойлардан миымдағы.
«Үй алдың ба», – дейді ылғи туысқандар,
Атадан бір туысып бір ұшқандар. 
Жақсылықта бастары біріге алмай,
Жамандықта бір-бірін ұғысқандар. 

АҚ БҰЛТТАР
59
***
Елегізи берем неге мен,
Жылымшы тамшы аймалап.
Жындыға мені теңемен,
Табаным жүр тек тайғанап.
Мылқауға барам айналып,
Жұлдызда сан жоқ, ай қарап.
Қиялым кетті қайда алып,
Қыдырған сол бір қайда бақ.
Шашымды тарап тарағым,
Кірпігім тұрды суланып.
Сансырап қалған сананың,
Сарқыншақтары уланып.
Ұйқы мен ойым алмасып,
Салады келіп, түн дүрмек.
Қараңғылықтан таң қашып,
Жанады шамдар бір-бірлеп.
Ұсынған көп сый тас қала,
Қалың жұрт жалғыз емеспін.
Бәрі бар, бақ та, басқа да,
Ермегім, еншім егес күн.
Тілекті пұлға сатып ап,
Халқы осы тұйық қаланың.
Сыртынан ғана бақылып,
Мұңыма кетіп барамын.

Роза СЕЙІЛХАН
60
***
Мен бүгін тағы өлтірдім,
Жерледім ұятты селт етпей.
Көлшігім көзде мөлт етпей.
Көміліп қалған күнәмді,
Қойнына алған жер теппей.
Жын ұрып кеткен тентектей,
Өкініштерім өртеп кей.
Өмірімнің де өзін мен,
Елестетіппін ертектей.
Бір үміттен соң бір үміт,
Бірі өліп, бірі тіріліп.
Ертегі деген елінен,
Еңіреп шықтым бүлініп.
Тас-талқан етті миымды ой,
Айта алмай жүрмін түйінді ой.
Ақымақтығың түк емес,
Ақын боп туған қиын ғой.

АҚ БҰЛТТАР
61
***
Сүйдің бе демен, сен мені ұнаттың ба екен,
Түспейді маған өзіңсіз шуақ, нұр көкем.
Білер ме екенсің, өзімшіл өмір өткелден,
Өтем деп қанша құлап тұрды екем.
Ешкім де оны ұқпайды, ұқтыра да алман,
Жек көріп кетем көзімді шық тұна қалған.
Мен үшін бақыт алыста, ал біреулер үшін,
Шаттыққа бөлеп көңілін тік тұрады арман.
Сағына да алмай шаршағам сағынып болғам,
Қызығы жоқтай түктің де бәрі ұмыт болған.
Бақыт құс ұшып келмей ме, бәлсіне бермей,
Бәдәуи жанның басына жаңылып қонған.
Қызғаныш емес, бұл менің нала бір өкпем,
Сауалым көп-ақ, жоқ бірақ жауабы көптен.
Сағынып жүрмін даланың самалын өпкен,
Оралсаң етті өлердей күтумен жүрмін,
Өзіңсіз тағы қол бұлғап барады көктем.

Роза СЕЙІЛХАН
62
***
Жан дүнием шаршады езілуден,
Соның бәрі түйсіну сезінуден.
Қайғырмайтын, түкті де ойламайтын,
Пенделердің болмайды кезі мүлдем.
Арманымды қашан мен жоғалтқалы,
Басқа болғам, сезімді тоналтқалы.
Менің жаным тұратын өртенуден,
Шырпыға ұқсап қалады қораптағы.
Мезі болған жан едім бәрінен де,
Жоқ демеймін, үміт көп әлі менде.
Бар салмағын тағдырдың көтеретін,
Менің нәзік жүрегім зәру емге.
Бақытым бар кезіккен сорым болып,
Барым да оңып тұрған жоқ, жоғым да оңып.
Ақылынан алжасқан ақымақтай,
Мендік емес бір жанның жолын қорып.
Сезімімді жүргенім сарқып алып,
Бар азапты арқама артып алып.
Тасып жатқан өзенге өкпе айтып ем,
Суын шашты бетіме шалқып ағып.
Есін жисын деді ме, ұқпағамын,
Қопарылған жанымды құптар ағын.
Адалдықтың алдында аласардым,
Биіктерге сол екен шықпағаным.

АҚ БҰЛТТАР
63
***
Жүрегімді өзіңе жұлып бергем,
Үміттерге толғанда тұнып кеудем.
Бақыт деген сағым ба, елес пе еді,
Жеткізбеді, соңынан қуып көргем.
Өзгелерден мен сені дара деп ем,
Жүрегімнен тамшылап тамады өлең.
Сезім атты шаһардан қайтарымда,
Саған да бір нала, мұң ала келем.
Сонда бәрін айтпай-ақ түсінесің,
Шоғы түсіп сезімнің ішіңе шын.
Иілмейтін басыңды иіп талай,
Еңсеңді де сан мәрте түсіресің.
Бағалайсың сол кезде бәрін де сен,
Мағынам да емессің, мәнім де сен.
Қабылдармын өзіңді жақсы адам деп,
Сондықтан да барлығын, бәрін кешем.

Роза СЕЙІЛХАН
64
***
Тағдырымның түсініп өктемдігін,
Қатыгездеу болып тым кеткем бүгін.
Сүйенетін бір жан жоқ сүрінгенде,
Жақсылыққа тек өзің жеткер Күнім!
Күн не білер көктегі төккен нұрын,
Күнделіктен ақтарам беттерді мың.
Сар далада сарғалдақ теріп кетіп,
Құшып өлсе, арман не көктем гүлін.
Ешкім сенің ұғынбас жаныңды бір,
Таяп келе жатыр ғой жарым ғұмыр.
Қимасаң да бағың мен бақытыңды,
О, Жасаған, жырымды жалынды қыл.

АҚ БҰЛТТАР
65
***
Ақылым-ау, есіңнен адастың ба?
Көлеңке бар көгілдір шам астында.
Ашу, сен де алжасып қалып па едің,
Жауың барын біле алмай жар астында.
Төзім, сен ше, күйі жоқ күйкі өмірде
Ойыма ой сап, адассам қарастың ба?
Жанарымда білемін бұлақ барын,
Тәлтіректеп жүргенде құлатпа мұң.
Жапырақтай сарғайып сары уайым,
Ұмыттырып жіберді шуақ барын.
Арбап-алдар түлкі ме мына тірлік
Көкейдегі быт-шыт боп сұрақтарым.
Бір жан қалмай жанымда жалғыз өзім,
Жүректегі жырыммен тұрақтадым.
Қоңыр самал еспеді қоңыр кеште,
Одан өзге түкті де ұнатпадым.
Гуілдеген естімей күңкілдерді,
Тас боп бітіп қалса ғой құлақтарым.
Соны ғана тіледім сенсең енді,
Тұла бойым сенделген сел-сел еді.
Жақсы адамға жала да жабу оңай,
Жамандардың сөзіне ел сенеді.

Роза СЕЙІЛХАН
66
***
Бара алмаймын ауылға,
Барар едім...
Бақытымды сол жақтан табар едім.
Бәлкім, сонда от болып жанар едім,
Тамшы болып мөлтілдеп тамар едім.
Ағын судай тасып бір ағар едім.
Сырқаты көп анама,
Бауырға да,
Ініге де, сіңліге алаң едім.
Бара алмаймын ауылға
Барар едім...
Мен ауылда жүргенде
Самал едім,
Алынбайтын мәңгілік
Қамал едім.
Әлі сонда жүргенде кім біледі,
Періштеге өзімді балар едім.
Кінә тақпас ол үшін маған елім,
Бара алмаймын ауылға,
Барар едім.
Түк бергем жоқ, ауылға.
Ауыл – маған
Өлең берді, бұрқаған, дауылдаған.
Жүрегіме от берді жалындаған,
Сезім берді ақылға бағынбаған.
Ауыл аман болсыншы
Тауым аман,

АҚ БҰЛТТАР
67
Ауылдағы аңқылдақ,
Қауым аман.
Таудың қызы екенім рас болса,
Бір биікке шығармын,
Жанымда аман.
Мен бір бұлтпын,
Түнерсе жауындаған.
Жақсылығы көңілде арындаған.
Өз жерінде жүрсе де өгейсітіп,
Жүк көтеріп арқасы жауыр болған.
Жертөленің сызы өтіп кетсе дағы,
Төменшектеп тауы бір шағылмаған.
Сонда-дағы біреуге жағынбаған,
Сонда-дағы біреуге шағынбаған.
Білсеңдер ғой, білсеңдер,
Ауылдастар!
Бүгін менің жерім жоқ ауырмаған.
Сендер бірақ білмей-ақ өтсе деп ем,
Ақын қыздың хәл-күйін ауырлаған,
Бара алмаймын ауылға
Барар едім...

Роза СЕЙІЛХАН
68
***
Томаға-тұйық күн кешіп,
Жырымды жүрем жұбатып.
Санамды шайқап түн бесік,
Өмірді кеткем ұнатып.
Арманға сенгем алдамшы,
Жанардан саулап көлшігім.
Тұншығып іште жан даусы.
Бұлқынып барып көншідім.
Тағдырдың сыйын қабыл ап,
Осыған тәубе деген ек,
Бір Тәңір куә, жаным ақ,
Мен де бір көзсіз көбелек.
Не дермін, не деп кінә артам,
Жазғыруға да жоқ себеп.
Бір жанға үнсіз құмартам,
Дәл менше сүйіп кетсе деп.

АҚ БҰЛТТАР
69
ДӨҢГЕЛЕК
Дөңгелек Ай көктегі дөңгелек күн,
Төніп тұрар үстінен дөңгелектің.
Дөңгелек көз ішінде дөңгелек жас,
Мен де сені неше рет дөңгелеттім.
Дөп-дөңгелек әлемнің дөңдерінен,
Бара жатыр көңілсіз дөңгелеп түн.
Дөңгелейді бәрі де, дөңгелесін,
Солар білер өмірдің өр, белесін.
Дөңгелетіп өрмекші тор салады,
Кейбіреулер көңіл де бөлмегесін.
Дөңгелейді бәрі де, дөңгелесін,
Дүние ыстық, өмір сол өлмегесін.
Таусылғанда талқаның пенде ғұмыр,
Дөңге қарап жалған деп көрге енесің.

Роза СЕЙІЛХАН
70
ҚЫЗЫЛСАЙ
Қызылсай, 
Қызыл өңір, қызыл құмдар,
Төріңді мекен еткен 
Қызырың бар.
Қайран сол, балалық шақ 
Бақытты еді-ау,
Өзіңде қап кеткендей 
Қызығым бар.
Қызылсай, 
Қызыл мекен, 
Қызыл арай,
Биікте саған тіпті 
Қызығар Ай.
Үйірін көп бөкеннің 
Қызықтаушы ем,
Қалған ба, енді соның 
Ізі қалмай.
Қызылсай, қызыл алап, 
Қызыл бәрі,
Суың бал, шөбің шүйгін, 
Тұзың дәрі.
Жәудіреп топ киіктің 
Жанарындай,
Көңілдің қиын болды 
Бұзылғаны.

АҚ БҰЛТТАР
71
Қызылсай,
Қараңғы түн,
Жасырынды Ай,
Мен оны жақсы көрем 
Ғашығымдай.
Тосқанда жалғыз ұлдың
Аман жолын,
Апамның алшы түскен 
Асығындай.
Жалғыз үй, 
Жалғыз отар, 
Жалғыз үміт,
Қарайтын күн күлімдеп, 
Таң қызығып.
Білдім бе, білмедім-ау, 
Сол бір сәттің,
Кетерін көз алдымнан 
Мәңгі үзіліп.
Қызылсай, 
Болдың арман,
Елесің бар,
Мен оны сүйіп өтем 
Сенесің бе Ар!
Әкемді менен, 
Сенен алып кеткен,
Өмірге өле өлгенше 
Егесім бар.

Роза СЕЙІЛХАН
72
Қызылсай, 
Қызыл арай, қыналы сай,
Сол шақтың тәттісін-ай, 
Тым алысы-ай.
Әкетіп бара жатыр 
Екеумізді,
Өмірдің өзгермейтін 
Бір ағысы-ай.
Қызылсай, 
Сұрайыншы, 
Күйің қалай?
Қоштасу өзіңменен 
Қиын қалай.
Топ киік ол да кетті 
Сені тастап,
Өзіңе жалғыздықтың 
Бұйырғаны-ай.

АҚ БҰЛТТАР
73
***
Іздесе деп ем, сені де мендей сағынып,
Күтсе ғой деп ем, сені де менше сарылып.
Арманшыл болып кетсе ғой деп ем өзіңді,
Ойыңа келген ойларға түгел бағынып.
Білемін, білем, бұл күнде бәрі кеш бірақ,
Жауынсыз жерде жайқалған емес еш құрақ.
Саясын аңсап, баратын барып, сырласар,
Армансыз ба едің, аққайың, сен де кешкі бақ.
Жыр жазбай қайтем, 
 
көңілде ылғи барда алаң,
Жаным бір дауыл, ұйтқиды одан қар, боран.
Сен аман болшы, естиін сырттай атыңды,
Сен болсаң күнім, тірімін, мен де бар болам.
Өмірде құшып, сүйгеннің жөні бөлек қой,
Өкпелей бермей біреуді сен де демеп қой.
Бақыттымын деп сезіну үшін өзіңді,
Қамығып тұрып, сағынып тұру керек қой.
Іздесе тілеп, қаласа жүрек несі мін,
Дұрыс та бұрыс беретін солар кесімін.
Абайсыз келіп, аңдаусыз қадам бастырған,
Сезімім «Ардан» сұрасаң етті кешірім.
Кіршіксіз, адал жүрегің үшін ұнатқам,
Сен маған кейде жаралғандайсың шуақтан.
Сен кейде тіпті биіктеп бара жатасың,
Таулардай сонау, алыстан маңғаз мұнартқан.

Роза СЕЙІЛХАН
74

жүктеу/скачать 1,42 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: