«Даудың басы Дайрабайдың көк сиыры»

Драмада Талтаңбаев сол кездегі қазақ халқының берекесін алған, басмарқа сымақ, қазаша мен орысшаны араластырып сөйлейді.Шығармада шляпа, ақ жаға, көзілдірік, білегінде таяқ деп суреттеледі.

Сүндет жалған есеп жазушы, халықта қырық бес мал болса жүз қырық бес деп жалған цифпр беруші, әрі өлең де шығара алады.

Текті байдың бала ем уыз емген,

Кез болып қара күнге басқа төнген,

Тепкісінде кедейдің өлгім келмей,

Қаңғырып кетші едім шығып елден.

Шапшаңбай колхоз басқармаға ағасы, оның әйелі Күнжан. Талтаңбаев Күнжанның шайын ұнатып ішетін. Шапшаңбай мен Сүндет елдің астығын өз мүделеріне пайдаланатын. Талтаңбай да осылар сияқты еді. Ал Хайдар, Жанбол, Қамза басшылардың бұл елдің астығын өз пайдаларына асыратының білсе де оны дәлелдей алмай жүреді. Әділдік жолында жүргендердің қатарында Жұпар да бар еді.

Автор осындай басшыларды сынға алады, сол кездегі айла, арамылықты әшкерелеп жазады. Ауыл тағдыры суреттеледі.

Шығарманың соңында әділдік орнап Жасылық хатшы колхозға кенеттен тексереді. Талтаңбаев, Шашаңбайлардың, Парыз, Өтемістің істерін біліп, жазалайды.