Арман пв баспасы

195
атан ған оба шық тың та ри хын ай тып бе-
ре ді: «Бұл – қы зық әң гі ме, тың да ңыз, – 
де ді. Сөз ді бас тап та жі бер ді... – Ба ла 
кү ні міз де анау кө рін ген тө бе нің ба сын-
да талай асық ой нап едік... Ол да бір 
дәу рен. Иә. Бұл – ел дің күз ге қа рай қо-
на тын же рі, жаз ғы тұ ры ба рып та мыз ға 
шей ін оты ра тын жай ла уымыз, бұл көл 
де «Шұ ға ның бел гі сі» атан ды, бұ рын 
«Тар ғыл өгіз сой ған» деу ші едік. Есім-
бек сол «Өгіз сой ған ның» ең шұ рай лы 
же рі не қо ну шы еді... Ор тан қол дай төрт 
ұлы бол ды – ше ті нен қас қыр. Сол төрт 
ұл дың ор та сын да бұ лаң дап өс кен Шұ ға 
дейт ін қы зы бол ды, Шұ ға де се – Шұ ға, 
өй, шір кін нің өзі де кел бет ті еді-ау...». 
Бұл – сю жет тің бас та луы (экс по зи ция). 
Әб ді рах ман ның Есім бек ау лы на ал ғаш 
ке ліп, оны Шұ ға ның тұң ғыш кө руі по-
вес тің бай ла ны сын құ рай ды.
«– Мы нау ат тан тү сіп жат қан кім? – 
де ді Шұ ға.
Ар ты ма жалт қа ра сам, екі жі гіт 
тү сіп, ат та рын бай лап жа тыр екен. 
Бі реуі орыс ша лау ки ін ген. Та ни кет тім.
– Әб ді рах ман ғой, – де дім.
– Әб ді рах ма ның кім?
– Қа зақ бай дың ба ла сы.
– Иә, әл гі учи тель ба ла сы ма?
– Иә.
– Жап-жас жі гіт екен ғой, – деп бі рер 
қа ра ды да, Шұ ға отау ға кі ріп кет ті.
Мен Әб ді рах ман ға аман да сып, үй ге 
ер тіп жүр дім. Отау дың сы қыр ла уы ғы-
нан Шұ ға ның сы ға лап, біз ге қа рап тұр-
ға ны бі лін ді...»
Әб ді рах мен мен Шұ ға бір-бі рі не 
ға шық бо лып, бі рін сіз бі рі тұ ра ал май-
ды. Бұл Шұ ға ның әке сі не ұна май ды. 
Әб ді рах ман ға жа ла жа бы лып, ол ай-
да лып ке те ді. Ай да лып ба ра жат қан 
Әб­ді­рах­ман­мен­Шұ­ға

жүктеу/скачать 4,97 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: