Нәзила. Бір күнге сұранасыз да.
Қамажай. Шықпай жатып па? Қызық болдыау, өзі. Телефон соғып
ескертейін десем, әлі ешқайсысын да танымаймын. Ертең ерте тұрып
барып айтармын енді.
Сұлтан. Сонымен, ертең автобустар кондукторсыз жұмыс істейді.
* * *
(Қабен мен Қамажай есік алдына келіп тоқтайды.) Қамажай. Міне, енді үйге де келдік. Енді қоштасайық.
Қабен. Бірнеше күн бойы жолыңды тосқанымда маған арнағаның осы
бірақ сағат болғаны ма? Біраз жүре тұрсақ қайтеді?
Қамажай. Жоқ. Мен болмасам кішкентайымыз ұйықтамайды.
Қабен. Ал... менің... әлгі сөзіме сол күйі жауап бермедің ғой.
Қамажай. Қабен...
ол... ол қиын сияқты. Бір сағатқа қиып тастап кете
алмай тұрған інілерімді өмір бақи қалай қиямын. Мен... мен олардың
әпкесі емеспін, анам көз жұмған сәттен бастап мен оларға ана болғанмын.
Саған үйлену керек... Ал, маған інілерім мен сіңлімді тәрбиелеу керек.
Қабен. Қамажай, сен уайымшылсың. Қойшы, осындай сөздеріңді.
Екеуіміз үй болған соң кішкентай Ермекті қолымызға аламыз.
