171
ИМАНИ ГҮЛ
лып, Құранның тілімен айтқанда
«түтілген жүндей»
болды. Таулар көшіп, сынаптай толқып, әр жерден
атқылап шыққан жанартаулар сай-сайды қуалап, алдынан
шыққанды өртеп, жұтқан күйде ағып барады. Әшейінде
отты сумен өшірсек, бүгін, міне, су атасы теңіздер де өртке
айналып, жалын шашып тұр. Жай уақытта аз ғана жер
сілкінуден үрейі қашып, жүрегі жарылатын адамның бұл
күнгі жағдайын бір ойлаңызшы?! Жер беті қап-қараңғы.
Тек әр жерден аққан жанартаулар мен теңізден шыққан
қалың өрттің қорқынышқа толы қызғылт түсті жарығы
ғана бірде сөніп, бірде жанып, бірде күшейіп, бірде
әлсіреп тұр. Бұл көріністерге куә болған тау-тастағы, ну
ормандағы жай уақытта бір-бірінен үрке қашатын жабайы
аңдар да қорқыныштан бір-біріне үйездеп, бүріскен бойда
шоғырланып әр жерде топ-топ боп, шыңғыра шыққан әр
түрлі дауыстарымен қорқынышқа қорқыныш қосқан.
Иманнан нәсібін ала алмаған
«шығайбайлардың»
бір-бірімен бәсекелесіп, жарыса соққан ұзын-ұзын, қабат-
қабат үйлері күлдей үгітіле құлап, ішіндегі адамдар
«ой-
бай» деген үйреншікті сөзді ғана айтуға шамалары келіп,
жермен-жексен болып, бетондардың астында мыж-тыж
боп жаншылған бойда көміліп жатыр. Қорқыныштан
не істерін білмей, жүректері аузына келіп, өне бойы
қалтырап, не болып кеткенін түсінбей абдырап қалған
адамдар. Ары-бері сабылып шырқырай жүгірген жандар
бір-бірін танымайды. Бұл күні қорқыныштан аяғы ауыр
жүкті әйелдер де түсік тастайды.
Күн-түн демей тер төгіп қол жеткізген байлықтарға
да, асыл, құнды дүниелерге де бұл күні ешкім пысқырып
та қарамайды. Бұл сәтте асыл тастардың да, алтын-
әшекейдің де ешкімге керегі жоқ. Хадисте айтылғандай
Достарыңызбен бөлісу: