«Оқы, жаратқан Раббыңның атымен!» делінеді. Яғни,
Ұлы Құдіретті танытудан ада, Оның ризашылығы жоқ
оқу – ғаламға пайдасынан гөрі зиянын тигізбек. Ыбырай
Алтынсариннің:
«Бір Құдайға сыйынып,
Кел, балалар, оқылық!»-деп, оқудың жанына жарату-
шы иеміз Алла Тағаланы да қосуы, ақын Мұқағалидың:
«Қол қусырып Құдайға,
Ғылым мен дін бірге бар!»
173
-деуі де бекер болмаса
керек-ті.
Өкінішке орай, кейбір адамдардың «Батыс діннен алшақтағанда ғана ғылымда қайта өрлеу дәуірі бастал- ды, дамушылық белең алды. Мұсылмандар да діндерінен алшақтар болса, бәлкім, артта қалудан құтылар ма еді» дегенін де құлақ естіп жүр. Алайда, батыс бізге өлшем
емес. Батысты мұсылмандармен салыстыруға мүлде
болмайды. Себебі, сол кездегі шіркеу ғылымға қатты
қарсы болғандықтан, батыстың одан құтылған шақта да-
муы табиғилық. Ал, ислам діні ешқашан ғылымға қарсы
болмаған. Тіпті, әрдайым қолдап отырған. Сондықтан
дінді жақсы түсініп, Құранға құлақ асқанда ғана
мұсылмандар ғылымда шарықтап, мәдениетте өркендеген.
Әлемге ғасырлар бойы ұстаздық еткен. Алайда, Құран
қағидаларынан алшақтап, өзгелерге ес-түссіз еліктеп,
өз тектерінен адасып, қастерлі ұғымдарды аяқасты ет-
кен кездері еріксіз кері кетушілік бой көрсетті. Ғылымда
173
Мұқағали шығармалары, 2-том, 26-бет. «Жалын» баспасы,
2001ж.
