«Екі жол. Таңдау...» Жас жігіт пен оның сүйіктісі қаланы аралап жүрген. Жол жиегінде нашар киінген қария отыр екен. Қасында сөмке жатты. Ол ақырын ыңылдап, көзінен жас шықты. – Тоқта, мен оған барамын, – деді қыз. -Ол туралы ойламаңыз да. Лас, жұқтырасың, – деп жауап берді жігіт оның қолын қысып. - Жіберу. Көрдіңіз бе, оның аяғы сынған. Қараңызшы, оның шалбарында қан бар. - Ал біз ше? Оған өзі кінәлі. - Қолымды жіберші, сен мені ренжітіп жатырсың. Оған көмек керек. – Айтайын дегенім: барлығына өзі кінәлі. Жұмыс істеу керек, бірақ ол қайыр сұрайды, ұрлық жасайды, ішеді. Неліктен оған көмектесу керек? -Мен әлі келемін. Қыз қолын жұлып алды. -Мен сені кіргізбеймін. Сіз менің дос қызымсыз және «ешкіммен» сөйлесуге батылы бармайсыз. Кетейік бұл жерден, - деп оны алып кетпек болды. - Білесің бе, мен... Қалайсың? Ол ауырып жатыр, білесіз бе? Жоқ, сен түсінбейсің! -Қыз баланы итеріп жіберіп, жігітке жақындады. Бала тағы да оны ұстап қалуға тырысты. Ол шешімді түрде қолын қысты. - Сізге не болды? — деп сұрады ол жігіттен. - Аяғың не болды? - Мен бұздым... Қансырап жатыр. Не істерімді білмеймін, бұл қаладағы аурухана қай жерде. Мен бұл жерден емеспін. Бұл мен үшін тым ауыр. - Қазір. Бір қарап көрейін. Сабыр бол. Сізге жедел жәрдем шақыру керек. Рахмет ханым, рахмет... – Тыңдаңдар, – қыз оларға жақындаған жігітке бұрылды, – сенде «ұялы телефон» бар ма? Жігіт үндемей қалды. Қыз оған сұраулы қарады да, кенет оның бүкіл қалпынан шыққан жиіркенішті сезінді, қарашы... Орнынан тұрып, жігітке жақындады. - Кет бұл жерден! Маған енді ешқашан қоңырау шалмаңыз және келмеңіз! Мен сені енді білгім келмейді. – Сіз шынымен де әлдебір қаңғыбас, маскүнемнің кесірінен мұны істей аласыз ба? Ақымақ! Сіз өкінесіз. Қыз иығын көтеріп, қайтадан тізерлеп отырды. Жігіт кетіп қалды. «Сізде ашық сынық бар», - деді ол. -Мен дәрігерді шақырайын деп жатырмын. Сабырлы бол,- деп тез телефон дүңгіршегіне барды. - Жас әйел! - деп ер адам оған дауыстады - Рахмет! Қыз бұрылып күлді. Сіз міндетті түрде өзіңізге бақыт табасыз.