192
193
ﮎ (ңе), ﻭ (ве), 1-і өзгертілген әріп
(ұ ﻭ
ﻭ
)» болды. ал әліпби
қатарынан шығарылғаны мына таңбалар:
ﺵ, ث, ژ, ه, ف, ع, ط , ظ,
ص, ض , ذ, ح, خ.
«а.Байтұрсынұлы
дауыстылардан
қадим
жазуынан
қолданылып келе жатқан 4 әріпті қалдырып,
ұ дыбысы үшін
уау
(ﻭ) таңбасына өзгеріс енгізген:
алиф (ا ) , һа (ه) , иа (ﻱ) <ы>, уау (ﻭ) , уау (ﻭ
ﻭ
) <ұ>.
ал қадим жазуының басты ерекшелігі болып табылатын
харакаттардың қолданылуы а.Байтұрсынұлы жүйесінде тек
ы,
і дауыстыларында берілген, оның өзінде сөздің мағынасына
нұқсан келмейтін болса ғана» дейді Г.мамырбекова.
Жазу дәстүрі төте жазуда да көбірек ескерілген. Оған мысал:
а)
п орнына
б әрпінің жазылуын; ә) еріндіктердің екінші буын-
да жазылуын; б) сөз басында келетін
ы, і дауыстысының алиф
арқылы берілуін; в) сөз ортасы мен аяғындағы мадда белгісі жоқ
алифтің дыбыстық мәні болуын айтуға болады.
Сүйеніш таяқ туралы а.Байтұрсынұлы: «меніңше сөз басын-
да дауысты дыбыстар келсе, ол сөзді жазарға басына сүйеніш таяқ
қоямыз. Оны керек қылғаным, халық әуелі жатсынбас үшін еді,
екінші басқа түріктерден тым оқшау кетпес үшін еді. Онан басқа
керегі бар деп өзім де айтпаймын» деген. Г.мамырбекованың
зерттеуінше, а.Байтұрсынұлының 1914 жылы Орынбордан
жарық көрген «Қазақша әлифба» оқу құралында «сүйеу таяқ»
сақталған, мысалы,
ожау – ﻭﺎﺠﻭﺍ ,
ұқбақ – ﻕﺎﺑﻗﻭﺍ
, үш – ﭺﻭﺍ
ﺀ
,
өзгені – ﻰﻧﻪﮔﺯﻭﺍ
ﺀ
, ал 1924 жылы жарық көрген «Сауат ашқыш»
оқу құралында үнсіз алиф қолданылмаған, мысалы:
үш – ﺵﺆ
ﺀ
үйрету – ﻭﺗ ﻩﺮﻴﺅ ,
үшін – ﻦﻴﺸﺆ ,
үлкен – ﻥﻪﻜﻠﺆ ,
етіб – ﺏﻳﺘ ﻩ.
Осы әліпбиде <
ұ>, <ү>, <у> дыбыстарының фонемалық
мәртебесін анықтау қиынға соқты. Бұған араб графикасындағы
Достарыңызбен бөлісу: 
