а) көңіл одағайы.
Мысалдар:
– Бәрекелде-е-е! Іс деп осыны айт! – Ұят-тағы! – О, немене? – Әлгі Үсен та .... тыныс белгілерін қалай қою керектігін білмейді екен. – Ойбой! Өзіңнің тіпті жібің тарқатылып барады ғой? Бері жүрші, бері, ширатып жіберейін! (Ғабит, «Қыз Жібек»).
– Мәссаған! Осыны да сөз деп, ұялмай айтты ма екен? – Қап! Кетті, кетті! Апырмай, тұрмас па екен? Тізгіндеп ілер басы бұрмас па екен. Ызғыған сырғанақты теуіп барып, Теңізге, жарға құлап ұрмас па екен. Дегенде бір ырғалып қалды тоқтап, Жүгірді лагерь халқы тегіс қаптап (Ілияс,
«Жорық»).
Осындағы: бәрекелде, мәссаған, ойбой, қап, ұяттағай т. б. көңіл
одағайларынан кейін леп белгісі керек.
