МЕББМ ҚАЗАҚСТАН- НУО
РЕСЕЙ МЕДИЦИНАЛЫҚ
УНИВЕРСИТЕТІ
КАЗАХСТАНСКО
РОССИЙСКИЙ МЕДИЦИНСКИЙ
УНИВЕРСИТЕТ
5
II. НЕГІЗГІ БӨЛІМ
1.1.
Анаэробты ағзалардың ерекшелігі
Анаэробтар-электрондарды соңғы акцептор ретінде оттегі емес, басқа
заттарды қолданатын организмдер. Оларға микро жəне макро деңгейдегі
организмдер жатады. Анаэробты микроорганизмдер-прокариоттардың кең
тобы жəне кейбір протозоидтар. "Анаэробтар" терминін 1861 жылы Луи Пастер
енгізді, ол май қышқылының ашытуын зерттеді.
Аэробтардан айырмашылығы, анаэробты микроорганизмдерді өсіру
қиынырақ, өйткені микроорганизмдердің молекулалық оттегімен байланысын
азайту керек. Сұйық қоректік ортада міндетті аэробтар мен микроаэрофилдер
түтіктің (Шамның) жоғарғы бөлігінде болады, ал анаэробты бактериялар
оттегімен жанаспау үшін ыдыстың төменгі бөлігінде орналасады.
Факультативті анаэробтар негізінен қоректік ортаның жоғарғы бөлігінде
жиналады, бірақ оларды қоршаған орта бойында табуға болады, өйткені оларда
ферменттік жүйелердің екі жиынтығы бар. Аэротолерантты анаэробтар
оттегінің концентрациясына жауап бермейді жəне қоректік ортаның бүкіл
көлеміне біркелкі бөлінеді. Іс жүзінде анаэробты бактерияларға атмосфералық
қысым кезінде ауада тығыз немесе жартылай сұйық ортаның бетінде өспейтін
бактериялар жатады. Анаэробиоз дəрежесі ортаның тотығу-тотықсыздану (Eh)
потенциалы бойынша өлшенеді. Eh -100 мВ-тан жоғары болған кезде, еритін
оттегінің болуына байланысты барлық анаэробты бактериялардың өсуі
басылады. Микроорганизмдерді өсіру кезінде анаэробты жағдайлар жасау үшін
физикалық, химиялық, биологиялық жəне аралас əдістер қолданылады.
Достарыңызбен бөлісу: