24
– Бұл баланың көкірегінде көзі бар, – деп. Бірте-
бірте әлгі қисық қарағайлар түзеліп, аюымның жүрісі
оңала бастады. Енді сыныптағы қыздардың бейнелерін
сала бастадым. Сонымен сыныптың, тіпті мектептің
суретшісі болып алдым.
– Өскенде кім боласың? – дегендерге бірден жауап
беремін. Тіпті ойланбаймын да:
– Суретші боламын. Әбілхан Қастеев сияқты.
– Бәрекелді! – дейді олар.
Ол кез арман орындала бермейтін қиын жылдар еді.
Жер аяғы алыс, Алматы одан да қиыр, қаражат жоқ
дегендей… Суретші болсам деген арман орындалма-
ды. Бір-бір сурет альбомдарым сыныптағы қыздардың
қолтығында кетті.
Кейін жазушы болдым. Шығармаларымды оқыған
суретші достарым: «Сенің жазуыңнан суретшінің қол-
таңбасы ап-айқын білініп тұрады. Әсіресе табиғатты су-
реттеген кезде. Қолмен сызғандай», – десіп жүреді.
Кім біледі, рас шығар. Әйтеуір, суретші бола алма-
ғаныма көп өкінбеймін. Өйткені суретшілік пен жазу-
шылық ұқсас, тіпті егіз мамандық сияқты.
Марат Қабанбай
Достарыңызбен бөлісу: