келеді. Оның ойынша адамның игілікті ісі эрекеттен көрінеді жэне онда тұлғаның өзін көрсетуінің жалғыз мүмкіндігі берілген. Қоғам мен түлғаның аракатынасында Аристотель индивидтен горі элеуметтік тұтастыктың басымдылығын мойындайды. Алайда ол жеке меншікті жактай отырып экономикалык индивидуализмді колдайды жэне ең алдымен "өзіңді-өзің көбірек .сүю керек" дей отырып этикалык индивидуализмді жактайды. Бүл жерде біз акылды эгоизм концепциясымен кездесеміз. Ертегрек философиялык антропологиясы да ежелгі шығыстың философия сияқты мифология мен діннің таңбасын өзімен ала жүреді жэне олармен тікелей сұбаттаса дамиды. Бірак ежелгі Грециядағы адам философиясы өзінің мектептеріне, бағыттары мен позицияларына карай эртүрлі болып табылады. Оның шығыстык философиядан басты ерекшілігінің бірі, мұнда адамның әлемге катынасы ашык жэне коғам мен оны өзгертуге катысты белсенді позиция ұстанады. Онын үстіне шығыска Караганда, батыстың философиялык антропологизмінде рационализм принципі басым. Орта ғасырда адам ең алдымен кұдайдың бекіткен әлемдік тәртібінің бөлігі ретінде карастырылады. Ал ол туралы көзқарас христиан дінінде көрсетілгендей адам "кұдайдың бейнесі жэне ұксастығы" дегенге саяды. Элеуметтік тұрғыда ортағасырларда адам кұдіретті тэртіптің бей-жай катысушысы деп жарияланды жэне кұдайға катынасында ол томен жэне бейшара жан болып табылады Ортағасырлық христиандык философияның көрнекті өкілі Аврелий Августиннің пікірінше адам өз алдына дербес болып табьшатын жан мен тәннің карама-кашпылыгы. Алайда, тек жөн ғана адамды адам ете