ГҮлдей бер түлеп, тың Өлкем, кетті д а н қ ы ң әлем шарлап

ГҮЛДЕЙ БЕР ТҮЛЕП, ТЫҢ ӨЛКЕМ 

Тың өлкем, кетті  д а н қ ы ң әлем шарлап, 

Шертеді көңіл күйің әркім арнап. 

Қ а з а қ т ы ң байлығ ы мол  С а р а р қ а с ы , 

Мәңгілік шежіре боп, атып  қ а л м а қ . 

Өткен күн, ой жіберсең елесіне, 

Түсесің туған өлкем, сен есіме. 

Қ ұ л а з ы п  ж а т у ш ы еді, 

құла жонын, 

Тарайтын селеуіңді, жел есіле . 

Ж а з болса, елің өзен  ж а ғ а л а ғ а н , 

Қ а ң т а р д а , әр сайыңд ы паналаған . 

Мәз болып, жүрген  х а л ы қ тірлігіне, 

Сенімен сырласуға  ж а р а м а ғ а н . 

Шеше алмай  ж ұ м б а ғ ы ң д ы біліп ешкім, 

Ж а т у ш ы ең соқпағы боп тобыр көштің. 

Телміріп топырағыңа бос үңіліп, 

Ж а т у ш ы ек бөктерінде  ж о ң ғ а р төстің. 

Бүгінгі Арқа көңілге сыяды да, 

Зор байлық шабыт берер  қ и я л ы м а . 

Қ ы р ы ң д а 

құдіретті 

қ ызға н еңбек, 

Өзгерткен  құз  ж а р т а с т ы ,  қияны да. 

Бұл күнде егінің көп селеуіңнен, 

Рахмет өреніңе еге білген. 

Төгіліп  қауызынан алтын дәнің, 

Теңіздей асар толқып кемеріңен. 

Таныспын Ертіс, Торғай, Есіліңе, 

Айналған елдің ырыс несібіңе. 

Ағылып ел ырысын артып-тартып 

Жөнелген 

қ ызы л керуен көші міне. 

Сол өлкемді игерді бүгін адам, 

Қ а й басшы келген еді бұрын саған. 

Никита өзі аралап ықыласпен, 

Ағытты өз өлкеңнің сырын саған. 

Көктемнің күлімдеді күні көктең, 

Сипалап 

қ оңы р сама л жел і беттен. 

Төгіп тұр шұғыласын менің өлкем, 

Бар ма екен тың далаға, елім, өкпең. 

Ж а с а й бер күнде гүлдеп алтын өлкем, 

Кенелсін ырысына  х а л қ ы ң ертең. 

Бүгінгі бақытымның бал бұлағы, 

Дүниеге кете берсін даңқың өлкем! 

Ермек МҰСТАФИН. 

Советтік Қарағанды.  - 1 9 6 1 . - 12 май (№ 111) - 3 б.