Арман пв баспасы

196
Әб ді рах ман мен Шұ ға күт пе ген жер ден кез де сіп қа ла ды. Сон да 
Шұ ға: «Қош, қал қам, қал қам!» – деп кем сең деп оты ра ке те ді. Бұл – 
сю жет тік шие ле ніс. Қат ты күй зел ген Шұ ға ай ық пас дерт ке ұшы-
рай ды. Қы зы ның қи нал ға нын көр ген әке сі Есім бек бо лыс қа ай тып, 
Әб ді рах ман ды амал сыз бо сат ты ра ды. Бұл – сю жет тің ша рық тау 
ше гі. Әке ше ші мін ес ті ген Шұ ға ау руы нан айыға қой май ды. Шұ ға:
«Жа зы лып ке ре гі не? Бә рі бір мен ба қыт ты бо ла ал май мын. 
Әкем ая са, ме нің дер тім жа ны ма бат қан соң аяп отыр... Өлем деп 
те ар ман қыл май мын. Жал ғыз-ақ ар ма ным бар – тү неугі көр ген де, 
Әб ді рах ман бір ау ыз сөз ай та біл ме ді. Бір кө ріп сөй ле сіп, жа ным 
шы ғар да «Шұ ғам!» деп бе ті ме бе тін ти гіз се, бар ар ма ным бі тіп, 
дү ние ден ар ман сыз өтер едім... Әй, ол жоқ қой!..» – дей ді.
Әб ді рах ман сүй ік ті Шұ ға сын кө ре ал май ды, Шұ ға өзі нің соң ғы 
ха тын қал ды рып, бұл дү ниемен қош ай тыса ды. Сю жет тік ше шім ді 
мы на үзін ді ден аң ға ра мыз: «Біз ау ыл ға жет кен де Бер кім бай дың 
үй інің қа сы лық тол ған адам екен. Ат ты бай лап, Әб ді рах ман ды 
үй ге кір гіз дім де, не ге жи на лып тұр ған да рын бі лей ін деп, аяң-
дап кі сі лер ге қа рай жүр дім. Жа қын дай бер ге нім де бір салт ат ты 
шо қы тып кел ді де, ай қай лап бір де ме ай тып, кей ін жү ріп кет ті. 
Қасірет­шеккен­Шұға

жүктеу/скачать 4,97 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: