трагедиялықтың әсерін «катарсис» деп атады. Эмоция – бұл адамның қолына тигізетін және оған қамқорлық жасайтын өздігінен жауап беруі, оны ұзақ уақыт тәжірибе жинақтап, ұтымды тұрақтылықтың мәніне сәйкес келмейтін сезім тудырады». Антика дәуірінде Платон өзінің эстетикасының шеңберіне антикалық өнердің жоғары жетістігі – трагедияны сыйдырмаған: құмарлықты және бақытты өмір сүре алмаған адамзат, өзінің қайғы- қасіретін трагедияның бейнесімен сахнада жаңғыртпауы тиіс деп санаған. Аристотель трагедияны өнердің шыңы ретінде жоғары бағалады. Бұл көзқарас көне көркем мәдениетте трагедия алған жетекші орынға сәйкес келеді. «Трагедия адамдарға емес, іс-әрекет пен өмір, бақыт пен зұлымдыққа еліктеу» деп өз «Поэтикасында» Аристотель атап өтеді. Бұл катарсистік әсер – қорқыныш пен жанашырлық арқылы туындайтын қайғы көрерменнің жан-дүниесін тазарту рөлін атқарады
Ағартушылар көзқарастары: Дидро трагедияда қарапайымдылықты, шындықты, қанықпаған табиғи биіктікті талап етеді. Лессинг бойынша, трагедиялық – үйлесім мен әділдікті жоққа шығармайтын әлемнің өтпелі сәті. Неміс классикалық философиясының өкілі Кант үшін трагедия жоғары сезім, комедия – керемет сезім Гегель бойынша негізгі тармақ трагедиялық теориялық
