54
Қы раң жер ге қы рық ша тыр ті гіп,
Қо на ғым ды жай ға сам!
Пы шақ тан ма лым кет пе се,
Қа за ным от тан түс пе се,
Ау ыл дан то пыр үзіл мей,
Ошақ тың оты өш пе се!
Май же ме се қо на ғым,
Қан же ме се ба ра ғым,
Он кі сі ге жа ра са
Бір кі сі ге ар нап тарт қан та ба ғым!
Ха лық қа атым бі лі ніп,
Шү лен гір мыр за ата нар ма еке міз?!
Төс кей де ке ңес топ та нып,
Жақ сы лар үй де бап та нып,
Нө кер лер жүр се сап тү зеп,
Қос-қо сы мен шат та нып.
Қиуа дан ақыл ала тын,
Қи ян нан ай ла та ба тын
Ер лер ден сал сам нө кер ді
Дұш пан нан кек ті ала тын!
Жо ны бір жал пақ жо та дай,
Мой ны бір жал пақ бұ қа дай,
Ба лу ан нан нө кер бар ла тып,
Кү рес ке са лар ма еке міз?!
Ар тық ша көз ге кө рі ніп,
Ба луа ным жық са таң ла тып,
Ал ма сын ар нап суа рып,
Ақ сау ыт соқ са зер ге рім,
Тау да ғы са ла бұ ғы ны
Аң дып бір ат са мер ге нім!
Кө ко рай көк тем бол ған да
Қай рау ық тың ащы күйі н дей
Қа йырып боз дап күй лен тіп,
Бо тала ған боз іңген
Азан-қа зан, у да шу
О да бір ал са ма зам ды-ай!
Ал ғай дың құ ба жо ны на
Жа йыл ған қо йым сый ма са,
Жүз бүр кен шек, жүз қос пен
Қа тар жү ріп жи на са!
Көк ала лы көп жыл қы
қам қап ты (қам қа) –
зер ара лас ты рып то қыл-
ған жі бек ма та
шө лең – қуаң, шө лейт
(жер), су сыз ал қап
пір – қол дау шы, қор ғау-
шы әулие атан ған қа жы ,
қа зі рет, ишан си яқ ты ірі
дінба сы ла ры на бай ла-
ныс ты ұғым
шіл тен – әу лие, ән-
бия. «Ға йып ерен, қы рық
шіл тен» – же леп-же беп,
қол дап жү ре тін көз ге
кө рін бей тін кие лі бей не
«Шіл тен нің ти іп шы-
ла уы» – же леп-же беп,
ба та сы ти ді. Ба тыр лар
жы рын да жиі ұшы ра са ды
Достарыңызбен бөлісу: