«Арфашының әндері» шығармасы – ежелгі мысырдың қҧлдырау
гимні – бҧл дҥние мен о дҥниеге қатысты қайғыға, мҧңға, скептитизм мен
ҥміттің ҥзілуіне толы болды. Осындай кӛңіл-кҥйлер «Ӛз жанынан ӛзі күдер үзгенмен сыр шерту» жинағына да тән, «Сыр шерту» шығармасының белгісіз авторы ӛмірдің емес, «қайғы тҧтқынынан шығу»,
«масаңдық шегіндегі тыныштықты», «жорықтан ҥйге оралуды», «кӛп
жылдар бойғы абақтыдан кейінгі ҥйге оралуды» елестететін ӛлім туралы
гимнді айтты.
Кӛптеген мәтіндерде христиан және ислам діндерінің басты
идеяларына айналған жоғарғы сот туралы, шындық салтанаты туралы,
жамандықтың жазасын ӛтеу, жақсылық ҥшін марапатқа ие болу
идеяларының қамтылатыны ӛте маңызды.
Осылайша, ежелгі мысыр қоғамының дінін адамгершілік-догматтық,
сонымен қатар, діни-табынушылық қатынастарда анағҧрлым дамыған деп
сипаттауға болады. Тарихта ең алғаш рет жалғыз Қҧдайға табыну
бағыттары айқындалды, яғни, кейінірек еврей қоғамының рухани кӛсемдері
арқылы, ал олардан христандық және мҧсҧлмандық кӛсемдермен енгізілген
монотеизм бағыттары пайда бола бастады.
