222
Кө лік иек тен асып, өзен ге қа рай құ ла ған бет те мана дан бе рі
тыйы лып қал ған ән де жал ға сып кет ті. Ен ді бір кез де ән тоқ тап,
әң гі ме-дү кен бас тал ды. Сөй леуін сөй леп отыр са да, бә рі нің көз-
де рі аң ғар та би ға тын да. Осы кез де Әбен:
– Өзен нің ар ғы жа ғын да ғы те гіс ке тоқ та лық, – де ді Қа зы кен ге
бұ ры лып, – мы на жер мен дөң ге лек ті кө лік өте ал май ды. Адым-
да ғыш ая ғын қос.
Ор та бой лы, де не сі мы ғым, дөң ге лек жүз ді, қыр мұ рын ды,
қы сың қы көз ді Қа зы кен «Мән-жай ды тү сін дім» де ген дей, ба сын
шұл ғып қой ды. Кө лік өзен жа ға сы на же тіп, кілт тоқ тап, сәл
кі дір ді де, аяқ та рын тү сі ріп, адым дап ба са жө нел ді. Су оның си ра-
ғы нан да кел ген жоқ. Бі рақ өзен ары ны қат ты, қойтас тар көп еді.
Кө лік аяқ та ры қойт ас тар дың ара сы на гүмп-гүмп тү сіп, түйеше
тең сел ді.
– Мі не, за ма ны мыз дың на ғыз түй есі! – деп ра хат та на күл ді
Та ңа тар.
– Әйт еу ір бә рі те мір ге ай нал ды ғой! – деп қой ды Әсел.
– Қай нәр се нің де бір ар тық шы лы ғы, бір кем ші лі гі бар. Қай-
те міз, за ман осы. Бұл – ме нің күн де лік ті нан тау ып отыр ған
кө лі гім, – деп Қа зы кен су ға бір қа рап қой ды.
Кө лік тең се ле-тең се ле ар ғы бет ке өт ті. Қа зы кен бір те тік ті бас-
қан да ол түйеше шө гіп ба рып, дөң ге лек те рі не жат ты. Ен ді жұм-
сақ жыл жып, Әбен көр сет кен те гіс алаң ға тоқ та ды. Бұл – ау ыл
тұр ғын да ры ның жиі-жиі де ма лыс өт кі зе тін ор ны.
Іш те гі лер бір-бір леп сырт қа шық ты. Жол дан мін ген қа сап шы
Бө рі бай қой ды құ шақ тай кө те ріп ал ды да, өзен жа ға сы на апа рып,
аяқ та рын жі ңіш ке ар қан мен бай ла ды. Ай гүл мен Ұл дай оған
кө мек ке кет ті. Қал ған да ры кө лік тің екін ші қа ба тын да ғы ал ты
қа нат ақ үй ді тү сі ріп, ті гу ге кі ріс ті. Жа са ған өзі нің ки із үй ті гу ді
ұмы та бас та ға нын біл дір гі сі кел мей, аң дап сөй лей ді. Ті гу ші лер
әу елі тор көз ал ты қа нат ты тұр ғыз ды, сы қыр ла уық ты ор на тып,
бел ар қан мен бай ла ды. Со дан соң бі рі ша ңы рақ тың күл ді реу іші не
а йыр қа дап, жо ға ры кө те ріп ұс тап тұ рып, қал ған да ры уық шан-
шу ға кі ріс ті. Әр бір қа нат он екі бас тан тұ ра тын дық тан, уық қа дау
көп уа қыт ал ма ды. Ши орау мен ки із жа бу да ежел гі дей же дел
орын дал ды. Бұл кез де өзен жа ға сын да ғы лар да бі раз жұ мыс
тын дыр ған-ды. Қа сап шы Бө рі бай қой ды әп-сәт те со йып, те рі сін
іреп сы пыр ды. Екі ке лін шек қой дың ішек-қар нын үл кен ша ра ға
са лып, өзен суы на жу ды. Со дан соң еті нен, бауы ры нан ке сіп,
қу ыр дақ да йын да ды. Үй ді ті гіп бол ған дар бұл кез де іш ке көр пе
тө сеп, жай ға сып та үл гер ген еді.
Достарыңызбен бөлісу: