Старинный народный французский грациозный танец, названный так вследствие своих мелких шажков на низких полупальцах, па меню
жүктеу/скачать 19,32 Kb.
|
| БРАНЛЬ
Бранль (фр. Brinle, Bransli) — старо-французский народный круговой танец (хоровод) с медленными, грациозными движениями. Иногда сопровождался пением, куплетами с припевом, повторяющимся после каждой строфы. Размер бранлей чётный, в некоторых разновидностях — трёхдольный. В танцевальной культуре эпохи позднего Средневековья и раннего Возрождения словом «бранль» называли конкретное па. В дальнейшем, как и в случае вольты, название отдельного танцевального движения распространилось на весь танец. Первые упоминания о бранле относятся к XIII веку. Особенное распространение бранль получил в XV—XVI веках. Единственным существующим источником о шагах в бранлях является «Орхезография» (Orchesography), записанная французским каноником Туано Арбо. Его танцевали повсеместно: на ярмарках, народных праздниках. Бранль, получив широкое распространение, утерял своё название, и каждая провинция наименовала его по-своему, несколько изменяя и самый танец. Прованс назвал его «гавотом», Бретань — «пассэ-пье» (фр. passé pied), Овернь — «бурре» (фр. bourrée d’Auvergne) и т. д. При Екатерине Медичи бранль под именем «бурре» сделался придворным танцем. В конце XVI века Шекспир упомянул бранль в комедии Бесплодные усилия любви (3 акт, 1 сцена, 7 действие), в конце XVII века его танцевали при дворе короля Франции Людовика XIV и короля Англии Карла II, где его популярность даже превзошла французскую. В Италии бранль превратился в танец «брандо», в Испании — в «бран». Нидерландский композитор Эммануэль Адрианссен включил произведение под названием Branle Englese (английский бранль) в сборник лютневой музыки Pratum Musicum (1584), а англичанин Томас Томкинс включил в Вирджинальную книгу Фицуильяма Worster Braules («вустерские бранли»). В то же время из тысяч произведений для лютни общее количество известных английских бранлей составляет всего 18; также одна «куранта» в континентальных источниках указана как бранль. ҚАЗ Бранле (фр. Brinle, Bransli) — баяу, әсем қимылдары бар ескі француз халықтық айналмалы биі (дөңгелек би). Кейде ол әнмен, әр шумақтан кейін қайталанатын хормен өлеңдермен сүйемелденетін. Кебектің көлемі біркелкі, кейбір сорттарында үш жақты. Соңғы орта ғасырлардағы және ерте Қайта өрлеу дәуіріндегі би мәдениетінде «бранл» сөзі белгілі бір паға сілтеме жасау үшін қолданылған. Кейінірек Вольтадағыдай жеке би қозғалысының атауы бүкіл биге тарады. Бранл туралы алғашқы ескерту 13 ғасырға жатады. Бранль әсіресе 15-16 ғасырларда танымал болды. Бранл қадамдарындағы жалғыз дереккөз - француз каноны Туано Арбо жазған Оркесография. Оны барлық жерде биледі: жәрмеңкелерде, халықтық мерекелерде. Бранле кең таралғандықтан, өз атауын жоғалтты және әр провинция оны өзінше атады, бидің өзін біршама өзгертті. Прованс оны «гавот» деп атады, Бриттани - «пассе-пирог» (фр. passé pied), Оверн - «бурре» (фр. bourrée d'Auvergne) және т.б. Кэтрин де Медичи тұсында «бурре» атауымен қауызға айналды. сот биі. 16 ғасырдың аяғында Шекспир «Махаббат еңбегінің жоғалуы» комедиясында (3 акт, 1 көрініс, 7 акт), 17 ғасырдың аяғында Франция королі Людовик XIV және король сарайында би билеген болатын. Англияның Карл II, оның танымалдығы тіпті Франциядан да асып түсті. Италияда кебек «брандо» биіне, Испанияда «кебекке» айналды. Нидерланд композиторы Эммануэль Адриансен Pratum Musicum (1584) люталық музыка жинағына Branle Englese (ағылшынша бранле) деп аталатын шығарманы, ал ағылшын Томас Томкинс Фицвильямның Вирджиния кітабына Worster Braules («Вустер бранлестері») қосты. Сонымен бірге лютаға арналған мыңдаған жұмыстардың ішінде белгілі ағылшын қауызының жалпы саны небәрі 18; сондай-ақ континенттік көздерде бір «қоңырау» қауыз ретінде берілген. жүктеу/скачать 19,32 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|