аңыз-әпсаналарда, жырлар мен көсемсөздердеболашақ ұрпақтарға мұра ретінде
қалдырылған.
Белгілі бір парасаттылық, ізгілік,
ұстамдылық, интуициялық жоғары
қабілеттері жоқ адамдар қатал далада
өмір сүре алмас еді. Кеңістікке үйлесімді
мәдениетте адам мен табиғаттың
арасында «қытай қорғаны» тұрған жоқ.
Керісінше, мәдениет олардың
арасындағы нәзік үндестікті
(
гармонияны) білдіретін дәнекер
қызметін атқарады. Қазақтың төл
мәдениетінде экологиялық мәселе
әдептіліктік жүйесіндігі обал және сауап
деген ұғымдармен тікелей
байланыстырылды.
Табиғат аясындағы мәдениетті қатып-сеніп қалған, өзгеріссіз әлем дейтін пікірлер де
әдебиетте жиі кездеседі. Алайда, бұл осы мәдениетке тынымсыз қозғалыс тән екендігін
аңғармаудан туады. Шексіз далада бір орында тоқталып қалу көшпелілік тіршілікке сәйкес
келмейді. Ол мезгілдік, вегитациялық заңдылықтарға бағынып, қозғалыс шеңберінен
шықпайды. Әрине бұл қозғалыс негізінен қайталанбалы, тұрақты сипатта болады. Қуаң
даланы игеру табиғатты өзгертуге емес, қайта оның ажырамас бір бөлігіне айналуға
бағытталған. Яғни, адам табиғат құбылыстарына тәуелді болып қалады.
Енді қарастырып отырған өркениеттің
кеңістікті игеру құралдарына тоқталып
өтейік. Бұл жерде ең алдымен
көшпелілер өміріндегі жылқының
ерекше бір қызметіне назар аударған
жөн. Жылқыны адам еркіне көндіру
арқылы адамзат кеңістікті меңгеру
ісінде үлкен қадам жасады. К.Ясперстің
Достарыңызбен бөлісу: |
