1. Философия пәнінің бағыттары мен әдістері

жүктеу/скачать 0,53 Mb.

бет	1/2
Дата	21.12.2023
өлшемі	0,53 Mb.
	#142347

1 2

Байланысты:
1. Философия пәнінің бағыттары мен әдістері-emirsaba.org (2)

2.
Философия барлық қалыптасқан рухани әлеуетті нақты шындыққа айналдыруға арналған өзара байланысты және бірін-бірі толықтыратын функциялардың жүйесімен сипатталады. Философияның барлық функцияларын әртүрлі негіздерге және әртүрлі топтарға жіктеуге болады, олардың әрқайсысы белгілі бір философиялық мәселелер мен міндеттерді шешуге арналған.

Философияның көптеген функциялары философияның адам өміріндегі алатын рөліне байланысты. Философия - бұл дүниетанымның алып-сатарлық жүйесі ғана емес, сонымен бірге адамның әлемде өмір сүруінің және әлемге деген көзқарасының нақты және практикалық тәсілі.
Олардың мақсаты бойынша философияның барлық функцияларын екі үлкен топқа бөлуге болады - дүниетанымдық функциялар немесе ойлау және шығармашылық қызметке бағытталған әдістемелік функциялар. Бірінші топ - бұл бүкіл әлемге, оның біртұтастығы мен алуан түрлілігіне, адам мен бүкіл адамзаттың осы шексіз әлемдегі орнын анықтауға арналған әмбебап, жүйелі көзқарасты қалыптастыруға арналған дүниетанымдық функциялар. Дүниетану функцияларының ішінде гуманистік, ақпараттық-рефлексиялық, идеологиялық, әлеуметтік-адамгершілік, тәрбиелік, көркемдік-эстетикалық және т.б.
Гуманистік функция философияда мәңгі өмір сүретіндердің бірі, бірақ ол адамзаттың тарихи маңызды мәселелерін және өмірдің әр түрлі бағыттарындағы әлеуметтік келісімді түсініп, көбейіп немесе азаяды.
Ақпараттық-шағылыстырушы функция бүкіл әлемнің шексіз күрделілігі мен әртүрлілігін қарапайым және айқын түрде білдіруге мүмкіндік беретін әмбебап маңызды негізді құруға арналған. Мұның бір әдісі - таңбалардың ерекше әлемі, сигналдарды, белгілерді, модельдерді пайдалану және т.б.
Идеологиялық функция бүкіл қоғамға, сонымен қатар әлеуметтік топтарға саяси, құқықтық, әлеуметтік-экономикалық процестерді мақсаттарға жетуге, мәселелерді шешуге бағытталған бағыттар бойынша идеялар мен қағидаттарды әзірлеуге және қолдануға көмектеседі деп көрсетілген.
Әлеуметтік-моральдық функция - бұл қоғамдық өмірде адамның өзіне және басқа адамдарға саналы-нормативтік қатынасын бекітеді.
Ойдағы көркемдік-эстетикалық функция үйлесімді бірлік пен сұлулық идеалдарын қалыптастырумен байланысты бейнелер мен түсініктерді бекітеді.
Екінші топ - адам қызметінің ең көп таралған тәсілдері мен әдістерін ұйымдастыруға арналған әдістемелік функциялар. Әдістің өзі - бұл әлем нысандары туралы заттарды мақсатты түрде өзгерту үшін іс-әрекет құралдарын ұйымдастырудың жолдары туралы білімнің ерекше формасы. Бұл әдіс әрқашан мақсатқа жету үшін іс-әрекетті қалай ұйымдастыруға болатындығын көрсетеді. Сондықтан адамның іс-әрекеті әрқашан қандай да бір әдіске негізделген.
Әдістемелік функциялар қатарында логикалық, эпистемологиялық, эвристикалық, селективті, интеграциялық және т.б.
Логикалық функция философиялық категорияларды, идеялар мен принциптерді ойлау процесін мақсатпен алдын-ала анықталған бағытта ұйымдастыратын әдістер ретінде қолданудан тұрады.
Эвристикалық функция жаңа шындықтарды іздеуді ұйымдастырады және өмірдің әртүрлі салаларында олар туралы жаңа білімдердің ашылуына ықпал етеді.
Таңдау функциясы қызмет барысында қажетті белгілерді, қасиеттерді, заттар мен қатынастарды таңдау мен саналы таңдаудың философиялық мәселелерін шешумен байланысты.
Интеграция функциялары әртүрлі қызмет әдістерін біріктіруге, оларды бір проблемалық мақсатқа бағындыруға, көп қырлы қызметте біртұтас және келісілген нәтиже қалыптастыруға бағытталған. Осыған орай, классикалық философия тақырып пен әдіс арасындағы тікелей хат алмасудан туындағанын атап өткен жөн. Классикалық талапта аталған тақырып басқа пәндерге қолданыла алмайтын, оған сәйкес келетін әдіс арқылы ғана белгілі болуы керек делінген. Постклассикалық философия әдіснамалық механизм жасады, онда бір тақырыпты бірнеше әдіс арқылы жан-жақты тануға болады, ал бірнеше түрлі объектілерді бір әмбебап әдіс арқылы тануға болады.
Жоғарыда айтылғандарды қорытындылай келе, философияның барлық функциялары әлемді танудағы оның мүмкіндіктерінің байлығы мен алуан түрлілігін көрсетеді.
3. Философияның зерттеу салалары.
Философия - бұл қоғамдық және табиғи болмыстың, тұтастай әлемнің, адамның осы әлемдегі орнын, адамның әлемге қатынасы мен адам өмірінің мағынасын түсінумен байланысты қоғамдық сана формасы.
Философия пәнінің жалпы құрылымы, философиялық білім төрт негізгі бөлімнен тұрады:
онтология (болмыс туралы ілім).
эпистемология (білім туралы ілім)
адам
қоғам.
Философияның осы төрт негізгі бөлімі аясында оның зерттейтін көптеген сұрақтарын ажыратуға болады:
болмыстың мәні;
болмыстың шығу тегі;
зат (зат), оның формалары;
сана, оның шығу тегі мен табиғаты;
материя мен сананың байланысы;
адам, оның мәні мен болмысы;
адамның рухани әлемі;
қоғам және адам;
табиғат және қоғам;
қоғамның рухани саласы;
қоғамның материалдық-экономикалық саласы;
қоғамның әлеуметтік саласы;
әлеуметтік-экономикалық формациялар, өркениеттер;
адамның, қоғамның перспективалары;
экология, өмір сүру мәселелері;
білім ерекшеліктері;
таным субъектісінің таным процесіне және оның нәтижелеріне әсері;
шектеулі және шексіз білім;
философиялық категориялар;
диалектика және оның заңдары;
және басқа мәселелер.
4. Философияның негізгі мәселелері. (онтологиялық және гносеологиялық)
Онтология - болмыс философиясы, табиғаттың, қоғамның, адамның өмір сүруінің негізгі қағидалары туралы ілім. Классикалық философияда онтология - бұл эпистемологиямен, антропологиямен және философиялық жүйенің басқа да негізгі компоненттерімен қатар әрекет ету туралы ілім. Қазіргі классикалық емес философияда өзінің тұрақты емес мәртебесімен болу жолдарын түсіндіру жүзеге асырылады. Онтология терминін Р.Гоклениус өзінің Философиялық Лексиконында және параллель ретінде И.Клауберг «метафизика» ұғымына балама ретінде енгізді. Бұл терминді практикалық категориялық қолдануда Х. Вольф бекіткен.
Онтология әлемнің пайда болуы, оның әмбебап байланыстары, негізгі сипаттамалары мен заңдары сияқты сұрақтарды қамтиды. Онтологиядағы әлемді философиялық түсіну өте жалпы ұғымдар ретінде категорияларды қолдану арқылы жүзеге асырылады. Көптеген философиялық категориялар өзара байланысты. Ең көп кездесетіні - «болу» және «болмау» категориялары. Бар нәрсенің бәрі бар және болмауға жататындар. «Болу» сөзінің синонимдері «болмыс», «әлем», «ғарыш», «шындық», «шындық» және «болмыс» - «болмыс», «ештеңе». Әлемде бар нәрсенің ортақ бір жағы бар - ол: галактикалар мен планеталар, өсімдіктер, жануарлар мен адамдар, қоғам және мәдениет. Сонымен бірге, бар нәрсенің өмір сүрудің әр түрлі жолдары мен формалары бар. Бұл әлемнің алуан түрлілігінің философиялық қағидасы.
Гносеология - білім теориясы, зерттеумен, сындармен және таным теориясымен айналысатын философияның бір саласы. Гносеология таным процесін таным субъектісінің таным объектісіне қатынасы тұрғысынан қарастырады. Гносеологиялогиялық мәселелердің негізгі шеңбері танымның заты мен объектісін түсіндіру, таным процесінің құрылымы, ақиқат проблемасы мен оның өлшемі, таным формалары мен әдістерінің проблемасы және т.б. сияқты проблемалар арқылы айқындалады.
Гносеология сұрақтарға жауап іздейді: біз өз әлемімізді қаншалықты білеміз, адам әлемді қалай біледі, ақиқат пен қателіктің арақатынасы қандай, біздің идеяларымыздың ақиқатын қалай дәлелдеуге болады және т.б. Гносеологиялогияның негізгі проблемасы білім шекарасы болып табылады: біз әлемді қаншалықты білеміз, және нақты объектілер мен процестер туралы не білеміз. шындықты сенімді түрде білуге болады.
5. Философияның адам және қоғам өміріндегі алатын орны

Философия - бұл ғылым да, дүниетаным да, яғни философия мәдениетте, қоғамның рухани өмірінде ғылымның функциялары мен дүниетанымның функцияларын орындайды.

Философияның рөлі ең алдымен оның дүниетанымның теориялық негізі ретінде әрекет ететіндігімен, сонымен бірге оның әлемді тану мәселесін шешетіндігімен, сайып келгенде, адамның мәдени әлемде, рухани құндылықтар әлемінде бағытталуы мәселелерімен анықталады.
Бұл философияның маңызды міндеттері, сонымен бірге оның функциялары идеологиялық, теориялық, танымдық және құндылыққа бағытталған. Бұл функциялардың ішінде әлемге практикалық байланыстың философиялық сұрақтарын және сәйкесінше праксеологиялық функцияларды шешу жатыр.
Бұл, былайша айтқанда, философияның функционалды мақсатының негізі болып табылады. Бірақ негізгі функциялардың өзі нақтыланған. Атап айтқанда, танымдық заттардың ең жалпы байланыстары мен қатынастарын көрсететін және объективті әлемнің, барлық ойлаудың кез-келген дамуының тұжырымдамалық негізін құрайтын категорияларды дамыту функциясында сыналады.
Бизнестегі философия категориялары мен мазмұны жүйесі арқылы оның методологиялық функциясы жүзеге асырылады. Рационалды өңдеу және жүйелеу функциясы, адам тәжірибесінің нәтижелерінің теориялық көрінісі, бұлармен тығыз байланысты.
Әрі қарай ескірген догмалар мен көзқарастарды жою міндеттерін орындайтын философияның маңызды функциясын атауға болады. Философияның бұл рөлі әсіресе Бэкон, Декарт, Гегель, Маркстің жазбаларында айқын көрсетілген. Философия сонымен қатар болашақ модельдерінің құрылысында жүзеге асырылатын болжамдық функцияны орындайды.
Сонымен, философия функциялары арсеналында интегративті орын алады, ол адам тәжірибесі мен білімінің барлық түрлерін - практикалық, танымдық, құндылықты жинақтап, жүйелеуден тұрады. біз осындай интеграция негізінде ғана қоғамдық өмірді үйлестіру мәселелерін сәтті шеше аламыз.
Қоғамдағы философияның рөлін қарастыра отырып, бұл рөлдің тарихи өзгеріп отыратындығын және оның «мәңгілік проблемалары» бұрынғыға қарағанда басқаша сипат алатынын көруге болады. Айтыңызшы, адам мен табиғат арасындағы қарым-қатынас әрқашан болған, бірақ бұл үй кезеңінде бір мағынаға ие болды, екіншісі машина жасау дәуірінде, ал ғылыми-техникалық революция дәуірінде - бұл қатынас ғаламдық экологиялық проблеманың сипатына ие болды. Бұл диалектикалық материалистік философиядағы философиялық ойдың рөлін түсінудің алғашқы маңызды белгісі. Бұл сәт философияның барлық дерлік мәселелеріне деген көзқараста көрінетін тарихизм.
Екінші мәселе, философиялық мәселелер диалектикалық материалистік философияда, ең алдымен, адам практикасында шешілетін әлеуметтік болмыс проблемалары ретінде қарастырылады. Тарихты диалектикалық-материалистік тұрғыдан түсіну ең маңызды. философияны игеру философиялық мәселелерге көзқарасты түбегейлі өзгертті, олардың әлеуметтік өмірдің материгіндегі өзара байланысын ашты, сонымен қатар оларды шешудің жолдары мен тәсілдерін іздестіру таза алыпсатарлықтың көкірегінде емес, нақты өмірде жүзеге асырылуы керек.
Қысқасы, философияға өмірмен тығыз байланысты, онымен үнемі дамып келе жатқан әлеуметтік-тарихи білім ретінде қарау керек.
6. Дүниеге көзқарас және оның тарихи түрлері
Дүниетану - адамның әлемге қатынасын анықтайтын және оның мінез-құлқының реттеушісі және нұсқаушысы ретінде әрекет ететін көзқарастар, бағалау, нормалар, көзқарастар жиынтығы.
Дүниетану компоненттері:
а) Танымдық (тұтас білім).
б) құндылық-нормативті (мәні - адам үшін шындықтың сол немесе басқа мәні).
в) Эмоционалды-ерікті (адамның іс-әрекетке дайындығын анықтайтын пайымдаулар жиынтығы).
г) практикалық (практикалық әлеуметтік әрекеттерде сенімдерді жүзеге асыру).
Дүниетаным екі деңгейде жұмысістейді:
I. Дүниені сезіну (инстинкттеркірмейді)
II. Дүниенітүсіну
Дүниетанымның тарихи түрлері:
1.Мифология ежелгіуақыттапайдаболғанжәнекелесіқасиеттерменсипатталады: бейнелеу (шындықтыңбейнелідамуы) және синкретизм (мифологияның, білімнің, құндылықтардыңүйлесуі мен бөлінбеуі). Мифте адам табиғат пен ажырамас біріктірілген. Мифологиялықкөрініс - бұл білім емес, бұл адам өмір сүретін шындық.
Мифологиялық дүние танымның ерекшелігі - хаосоцентризм. Дүниетаныммәселелеріншешудіңнегізгіәдісі мен принципі - генетикалық әдіс.
Мифологиялы қәлем екі аспектідент ұрады:
1) Өткен тарихи (өткентуралыәңгіме).
2) Синхронды (қазіргі және болашақты түсіндіру).
2.Дін адамзат дамуында мифологиямен бірге өте ерте кезеңде пайда болды.
Теоцентризм діни дүниетанымға тән (Құдай дүниетанымның орталығында).
Діни дүниетаным ерекшеліктері:
1) Культтық жүйенің болуы (табиғаттан тыс әлеммен адамның ерекше қарым-қатынасын құруға бағытталған ырымдық әрекеттер жүйесі)
2) Табиғаттан тыс шындыққа деген сенімнің болуы
3) Тиісті сенімнің болуы (сенімге сөзсіз қабылдануы керек догмалар жүйесі).
Діннің негізгі қызметі - адамға шындықтың жақындап келе жатқан, өзгеретін жағын жеңуге және өзгермейтін және абсолютті болуға көмектесу.
3.Философия тек рухани және практикалық ғана емес, сонымен бірге дүниетанымдық мәселелерді шешудің теориялық нысаны: логотип немесе ақыл символ мен бейнені алмастырады. Философия дүниені ұтымды түсіну қажеттілігі туындаған кезде пайда болды. (білім тұрғысынан түсіну).

Философиялық дүниетаным ежелгі Грецияда пайда болды. Б.з.д. е. 6 ғасырда Пифагор алдымен «философия» терминін қолданды.

Платон мен Аристотельде философия - адамзат жинаған теориялық білімнің жиынтығы. Философия ғылымның анасы ретінде әрекет етеді.
Философия бірінші кезекте рационалды білімді насихаттаумен сипатталады. Философия әмбебаптылықпен сипатталады (кез-келген құбылыстар жалпыға ортақ контекстте қарастырылады), мазмұндылық (кез-келген құбылысты бір негізден түсіндіруге ұмтылу) және күмән (философия бәрін сыни талдауға бағындырады).
7. Философиядағы рух, жан және тән мәселесі.

РУХ - ежелгі философияда кездесетін «қозғалатын ауа», «дем», «тыныс» сөздерінің аудармасы, мағынасы - тіршілік құралы); жаны денеден уақытша немесе біржола кететін тіршілік иесі ретінде.

Рухтың қазіргі философиялық концепциясы, табиғатқа қарағанда, неміс философиясында дамыды, әсіресе Гегельде («Рух аспан мен жерді, жақсылық пен жамандықты біріктіретін алып белгісі ретінде ашылды»).Рух - бұл жанның қарсыласы емес, дегенмен, жан (адамның өмірлік энергиясының түсінігі ретінде) оның күшін бұзатын рухтың тасымалдаушысы болып табылады. Сонымен бірге рух өмірді сақтайды және қорғайды, дене белсенділігін көтереді, жетілдіреді («рухтандырады»). Алайда ол мұны өмірлік ұмтылыстардан бас тарту арқылы жасай алады.Осылайша, рух органикалық үйлесімділікті бұзады және өмір сүру тенденциясына,қатыгездікке қайшы келеді, адам түрлерін жетілдіреді, бұл әлсіз түрлердің өсуіне жол бермейді. Кейде ол жеке адамға ауыртпалық түсіреді, сондықтан дене өмірі зардап шегеді: жоғары мәдениетті отбасылар қайтыс болады, егер олардың қаны рухпен жаңартылмаса.
Рух болмыстың үш түрінде пайда болады:
1) жеке адамның рухы ретінде (жеке рух)
2) объективті (жалпы) рух
3) объективті рух (рухтың аяқталған жаратылыстарының жиынтығы) ретінде.
Рух органикалық дамуға соншалықты тығыз араласқандықтан, оның дамуы соңғылармен қатар жүреді және көбіне мұрагерлік ретінде қарастырылуы мүмкін, ал жеке рух тек мүмкіндік ретінде, мұра ретінде қалыптасады. Жеке рух өзін өмірдің соңына дейін тоқтата алмайтын рухани арқылы жұмыс жасайды. Сондықтан адамдар арасындағы рухани айырмашылықтар биологиялықтан әлдеқайда үлкен. Дене мен жанның қажеттіліктері, адамдардың қажеттіліктері мен уәждері көп ортақ, ал жан оларға белгілі бір түрде, психологиялық қалыпта әрекет етеді.
Жан - кәдімгі қолданыста тірі тіршілік иесінің, әсіресе адамның сана-сезімі мотивтерінің жиынтығы; дене және материя ұғымдарының антитезасы. Жанның ғылыми тұжырымдамасы: жан, жеке рухтан айырмашылығы, денемен тығыз байланысты психикалық құбылыстардың жиынтығы, атап айтқанда сезімдер мен ұмтылыстар. Жанның бақылауларының нәтижесін психология талдайды. Қазіргі уақытқа дейін метафизиканың тақырыбы жанның субстанциясы ма деген сұрақ болды. Жан туралы ежелгі идеялардың пайда болуымен, сырттан дем алу сияқты тірі жанның тыныс алуын бақылау қолға алынды, ол өлгендерден жоғалып кетті (өйткені өлі жан «дем шығарылды»). Тиісті бақылаулар қан мен адамның үлкен қан жоғалтуымен жоғалуы (өлімге әкелетін жарақат салдарынан және т.б.) оның жанның тасымалдаушысы ретінде қарастырылуына әкелді. Жан субстанция ретінде түсінілетіндіктен, ең алдымен материяның қасиеттері грек.философиясы тіліндегі Сократқа дейінгі көп жағдайда болған сияқты.Платонның пікірінше, жан материалдық емес және тіршіліктен бұрын тұрады. Аристотель оны өміршең дененің алғашқы энтехиясы деп атайды; тек ұтымды адамның жаны (рухы) денеден бөлініп, өлмейді. Қазір, ежелгі күндердегідей, жан мен сананың арасындағы айырмашылық көбінесе пайда болады: жан үздіксіз өмірлік процестердің ырғақты ағынын жүргізуші болып табылады, ал сана, жаннан айырмашылығы - «тоқтаусыз».
Заманауи психология үшін жан санасыздық пен ақыл-ой өмірінің тұтастығы мен динамикасының көрінісі болып табылады.
Жалпы,Рух дегеніміз идеалды ұстанымды білдіретін тұжырымдама, ол адам мен әлемді абсолютті, сөзсіз құндылыққа айналдыратын және жетілдіретін жасампаз күштен тұрады.
Антикалық рухта Нус түрінде пайда болады - идеялар идеясы, ғарыштық ой, хаостық затты қалыптастыратын негізгі қозғалыс немесе Логос түрінде, әлемдегі тәртіп пен келісімді орнататын заң. Адамдағы ең биік - оның ақыл-ойы - бұл әлемдік рухтың бөлігі.
8. Ортағасыр дәстүріндегі рух пен жанның теологиялық түсінігі.
Теологияның негізгі қағидалары:
1) әлеуметтік статусыны ңқандай екеніне қарамастан, кез-келген адам Жаратушының жердегі көрінісі;
2) адам-заттың түбі бір;
3) адам жердегі күйбең тіршіліктен бас тартып, Иисус Христостан үлгі ала отырып, Жаратушыға махаббат жолымен өзін-өзі жетілдіруге ұмтылуыт иіс.
Бұл қағидалар еңә уелі Орта ғасырфилософиясының мазмұнынан, оның негізгіөкілдері Августин Аврелий мен Томас Аквинаттың ілімдерінен айқын көрінеді. Адамзат өзінің бүкіл тарихындағы руханият мәселелерін қарастыру мен айналысты. «Рухани» мәселелерд іфилософиялықтүсінудің негізін Аристотель қалаған («Жан туралы», «Никомаховэтикасы» трактаттары). Аристотельдіңұстазы Платон Құдайға ойлау қабілетін берген, өйткені ол ақыл-ойдан гөрі әдемі нәрсені көрмеді. Бірақақылжансызболмайды. Сондықтан, Платонныңпайымдауынша, Құдайақылдыжанға, ал жандыденегеенгізді. Олжанныңауысуытуралыілімдідамытып, жандыүшбөліккебөлді (ақылғақонымдыжандыбасына, кеудесіндегітүйсіккежәнеқұрсақтағытөменгідеңгейгеқоюарқылы) жәнеҒаламдыжанменсыйлады. Рух, барлықнәрсеніңбіріншіұстанымыретінде, дүниелікрух. Ғарыштыңжаны - жасампазкүш. Олзаттардыидеяларғаеліктейді. Жан - заттардың бастауы. Дене екінші реттік. Әлемдік рух -идеялар мен заттарарқылы әрекететеді.
Аристотель Платонныңкөзқарастарынсынғаалды. Олруханиқұбылыстызаттардыңүштүрітуралыілімгебайланыстықарастырады: сезімталқабылданадыжәнеөтпелі (өсімдіктер, жануарлар); сезімтал, бірақмәңгілік (аспанденелері) жәнеерекше (адам мен Құдайдағысаналыжан). «Жан туралы» трактатындаолжандыденеменбайланыстырады, олжан мен ақылдыңарасынажыратаотырып, ақыл-ойдыңбірбөлігідепсанайды. «Никомачейэтикасында» олжанныңекібөлігінқарастырады - ұтымдыжәненегізсіз, екіншісівегетативтіжәнеқұмарлыққабөлінеді. Ақылдыжанныңөміріойланудантұрады (олқұдайғаарналған) - бұлтолықбақыт. Дене мен иррационалдыжандаралықпенбайланысты, ал рационалдыжан - құдайлықжәнежекетұлға.
ЕжелгіГрециядарухтыбелгілеуүшінекісөзболған: пневма - рух, тыныс жәненус - ақыл, ақыл. СоныменбіргерухҒаламдағыжарық пен қараңғылықарасындағыбайланысретіндетүсіндірілді - дененіңауақабығы мен адамныңөзіндегіденесі, ал «ақыл», «ой» ұғымдарыөзін-өзітанудыбілдіреді.
Мәселен, Эпикурдыңайтуыбойынша, жанатомдардантұрады, олденелік, ал ақыл - жанныңбөлінгенбөлігіжәнежүректетұрады. Стоиктерәлемтөртэлементтентұрадыдепсенген. Адам төртэлементтентұрады. Оныңүстінеоныңденесіжер мен судантұрады, ал оныңжаны (пневма) от пен ауаныңқоспасынантұрады. Пневманыңжалындыбөлігібүкіләлемдібасқаратынғарыштықдүниетанымныңбөлігіболыптабылатынақыл-ойды (логотиптер) құрайды, ал оныңәуебөлігіадамныңжандүниесінқұрайдыжәнеғарыштықәлемжаныныңбөлігіболыптабылады.
Христиан теологиясында «пневма» сөзі «қасиеттірухтың» (қасиеттіүштіктіңүшінші гипостазы) мағынасындақолданылған, олзаттыңкейбірбелгілері бар, Құдайдыңжекетұлғасы, абсолюттіжәнеоныңеркіменбейнеленген, әлем мен адамдыжоқтанжарататынжіңішке субстрат болыптабылады.
Неміс классикалық философиясы рухтың ұтымды жағына назар аударады. Себеп Канттың философиялық жүйесінің орталығында, оны адамның өз тағдырын жасау қабілеті деп біледі. Сонымен бірге Кант адамның еркіндігін биліктің ықпалынан тәуелсіздігін көреді. Ақылды болмыс ретінде адам табиғи қажеттілікке бағынады, ал рухани болмыс ретінде ол еркін. Бостандық пен моральдық өзін-өзі жүзеге асырудың жетістігі Кантты анықтайды. Ол адамзат прогресін жан - руханият - өлместік ұғымдарының жүйесімен сипаттайды. Прогресс «жан» түсінігінен басталады. «Бұл ішкі сезімдердің обьектісі ретінде бұл зат маңызды емес түсінік береді; интеллектуалды субстанция ретінде оның өзіндік ерекшелігі тұлға туралы түсінік (тұжырымдама) береді; барлығы бірге руханият туралы түсінік (тұжырымдама) береді; ғарыштағы заттарға қатынас денелермен байланыс орнатады; сондықтан таза психология ойлау субстанциясын материядағы тіршілік принципі, яғни жан (анима) және анимация негізі ретінде бейнелейді; руханиятпен шектелген анимация, өлместік туралы түсінік (тұжырымдама) береді»
Рухани болмыс адамның эмпирикалық, күнделікті тіршілік етуімен жұтылудан босатылатын жерден басталады. Егер болмыстың рефлексивті тәсілі адамды қанағаттандыра алатын болса, онда рухани болмыс әрқашан қазіргіге деген наразылыққа негізделген жетілдіруге деген қайтымсыз ұмтылыс болып табылады. Адам өзінің рухани күштерін шоғырландыру және әлемді өзіне бағыттау арқылы сыртқы әлемнің жетілмегендігін жеңеді.
9. Сана және бейсаналылық мәселелері
Сана мен бейсаналық мәселесі, олардың өзара байланысы Платонның жадты түсіну доктринасында бұрыннан бар, бірақ нақты анықтамасы болмаса да. Сана мен психиканың жеке басын анықтаған Декарт, сана шегінен тыс психикалық емес, тек мидың физиологиялық қызметі жүреді деп сенген. Алғаш рет ол сана мен бейсаналық Лейбниц проблемасын шешіп, бейсананы ақыл-ой әрекетінің ең төменгі формасы ретінде түсіндіріп, ақыл-ой көріністерінің шегінен шығып кетті. Нартты жүйке жүйесінің белсенділігімен байланыстырған неміс философы Гартли де бейсананы түсіндіруге тырысты. Кант үшін бейсананың табиғаты түйсікпен байланысты. Шопенгауэр, Хартманн үшін бейсаналық әмбебап қағидат, әрекет ету негізі және әлемдік процестің себепшісі ретінде әрекет етті.Сана мен бейсаналық адамның ақыл-ой әрекетінің салыстырмалы түрде тәуелсіз екі жағы екендігі, олардың мінез-құлқына және қызметіне әсер ететіні даусыз. Алайда олардың бір-бірінен еруі де, бір-бірінен алшақтатылуы да қате. Олар адамның ішкі рухани әлемінің негізін құрайды. Адамның санасы көп өлшемді екендігі даусыз. Бұған сананың деңгейлер кіретіндігі де дәлел бола алады: бейсаналық, сана, өзіндік сана; және компоненттер; перцептивті, ақыл-ой, эмоциялар, жад, ерік, қиял; және жағдайлар: алаңдаушылық, қорқыныш, депрессия, медитация және т.б .; және нысандары: сендіру, сенім, пікір, күмән. Айта кету керек, сана компоненттерінің ешқайсысы өздігінен, басқалардың әсерінсіз және қатысуынсыз жұмыс істемейді. Сана компоненттерінің өзара әрекеті бір жағынан күрделі және қарама-қайшылықты ұйымға ие болса, екінші жағынан жүйелік сәйкестік, тұтастық бар, бұл сананың оның компоненттерінің функциясына дейін төмендеуін білдірмейді.
Бейсаналық және саналы мәселе көптеген психологтардың ойларын қоздырды. Швейцариялық психиатр Карл Густав Юнгтің зерттеу нәтижелеріне сәйкес, терең аналитикалық психологияның негізін қалаушы «ұжымдық бейсаналыққа» сипаттама берді. Юнг тек жеке адамның бейсанасы ғана емес, сонымен қатар нәсілдік, рулық, ұлттық, отбасылық, яғни, сонымен бірге орын бар деп сенді. ұжымдық бейсаналық. Бұл белгілі бір адамдардың қауымдастығының психикалық әлемі туралы ақпараттың жиынтығы, ал жеке бейсаналық белгілі бір адамның психикалық әлемінің ақпаратын ғана көрсетеді.
Юнгтің аналитикалық психологиясы бейсананы белгіленген стереотиптер, актуализацияны қажет ететін, бірақ іс жүзінде туа біткен мінез-құлық формалары түрінде анықтады.
Юнгті түсіну кезінде бейсаналар психиканың келесі процестері мен күйлеріне бөлінді:
жасырын (жасырын);
уақытша ес-түссіз;
санадан қуылды (яғни басылады).
Карл Юнг пен Зигмунд Фрейдтен басқа, тағы бір зерттеуші, француз философы және психоаналисті Жак Мари Эмиль Лакан саналы және ессіз өмірмен айналысқан. Ол бейсананың құрылымы лингвистикалық құрылымға ұқсас деген гипотезаны тұжырымдады. Осы тұрғыдан алғанда, психоанализді науқастың сөйлеуімен жұмыс деп санауға болады. Лакан ойлап тапқан әйгілі психоаналитикалық әдіс «таңбалаушы клиника» деп аталды. Ол сөзбен жұмыс жасау, аударма қажеттілігі мен мүмкіндігі, психиканың ішінде қайта жазу деп аталады. Барлық осы әрекеттерді психикалық әрекеттің күрделі бұзылуларымен байланысты терапияда қолдануға болады. Алайда, бейсаналық және саналы мәселелерді зерттейтін барлық авторлар Лаканның ессіз адам - бұл тіл, ал психоанализ - психоаналитик пен пациент арасындағы тілдік ойын деген пікірімен келіспейді. Бейсаналық тіл сияқты, ол ұқсас алгоритм бойынша жұмыс істейді, бірақ оған тіл білімінің заңдары қолданылмайды.
10. З.Фрейд іліміндегі сана және бейсаналылық мәселелері
Әйгілі австриялық психиатр және психолог Зигмунд Фрейд өзінің эксперименттерінің нәтижесінен саналы және ессізді сипаттады. Адамның мінез-құлқын талдау көрсеткендей, адам жүзеге асырмайтын көптеген әрекеттер, әдетте, мағынасыз және сана тұрғысынан түсіндірілмейді. Мотивтердің барлық түрлері невротикалық белгілерде, армандарда және шығармашылықта көрінетіні анықталды. Неврологиямен айналысқан дәрігер ретінде Фрейд ессіз тәжірибелер мен мотивтердің адамдардың өміріне ерекше әсер етуімен бетпе-бет келді. Ол бұл процестер субъектілердің өмірін едәуір нашарлатып қана қоймай, сонымен қатар психоневрологиялық ауруларды тудыруы мүмкін екенін анықтады. Эксперименттердің нәтижелері Фрейдті сана мен бейсананың арасындағы қақтығыстардан адамды құтқаратын құрал іздеуге бағыттады. Бұл психоанализ әдісінің пайда болуына әкеліп соқтыратын сана мен жасырын, бейсаналық импульстар арасындағы ымыраны іздеу.Фрейд адам психикасында ессізге (әсіресе психикалық ауру жағдайында) шешуші рөл тағайындады. Ол кешендерді анықтау және емдеу әдісін ойлап тапты («кінәлілер кешені», «Эдипус», «Электра» және т.б.), ес-түссіз және неврозға ұшырады, психоаналитикалық деп аталды. Фрейд сонымен бірге инстинкт туралы ілім жасайды, ол екі күшті дихотомияға - махаббат инстинктіне (Эрос) және өлім инстинктіне (Танатос) баса назар аударады, олар жеке адамның психикасы мен психикалық процестері туралы идеялардың негізіне айналды.
11. Дж.Локк сенсуализмі
Адамның танымдық қабілетін зерттеудегі рационализмге қарама-қарсы дәстүрлерді 17 ғасырдың ең ұлы ағылшын ойшылы негіздеді. Д.Локк (1632–1704). Локктың философиялық және психологиялық концепциясының бастамасы оның ежелгі заманда Сократ пен Платон ұсынған және қазіргі уақытта Декарт пен Лейбниц қолдаған туа біткен идеялар теориясын сынға алу болды. Локктың негізгі идеясы білімнің пайда болуы мүмкін емес еді. Табиғи идеялар мен қағидалар жоқ. Барлық идеялар мен тұжырымдамалар тәжірибеден шығады. Локк өзінің философиясының басты міндетін сенсуализм формуласын дәлелдеу кезінде көреді: «Бұрын сезімдерде болмайтын нәрсе жоқ». Ол Декарт пен Лейбництің туа біткен идеяларының теориясын жоққа шығарады, онымен рационализмнің формуласы «Ақылдан басқа ештеңе жоқ».
Баланың сана-сезімі, оның ойынша, бос тақта (кесте), және тәжірибе арқылы ғана белгілі бір мазмұнға ие болады. Локктың пікірінше, тәжірибе сыртқы және ішкі болып бөлінеді. Сыртқы заттар біздің сезімдерімізге әсер ететін заттарды мағыналы қабылдаудан тұрады. Ол заттар мен құбылыстардың жеке қасиеттері, жеке қатынастар мен қатынастар, сондай-ақ жан дүниеміздің күйлері туралы білім береді. Ішкі тәжірибе немесе рефлексия дегеніміз - өзін-өзі байқау, ол «ақыл өзінің белсенділігі мен көріну тәсілдерін ашады» 1. Әсер мен идеяны қорытындылау, салыстыру және алшақтату арқылы ақыл заттар мен құбылыстардан өзгешеліктерін жояды және нені есте сақтайды қалай ұқсас, жалпы ұғымдарды қалыптастырады. Сонымен, көптеген нысандардағы қызыл түстерге назар аудара отырып, ақыл «қызыл» ұғымын қалыптастырады, ал «адам», «жануар», «өсімдік» ұғымдарын ұстанған ұғымдарды - «тірі жан» ұғымын ұстанады.
Абстракциялардың қалыптасуының Локк теориясы (жалпы ұғымдар) фактілерді жинауға, тіркеуге және реттеуге бағытталған XVII - XVIII ғасырлардағы ғылыми зерттеулер практикасына сәйкес келді. Ньютонның және көптеген басқа натуралистер мен философтардың оны қолдағаны бекер емес. Бірақ бұл жерде маңызды мәселе болды: егер сезімдеріміздің барлық дәлелі - дәл көшірмелері, заттар мен заттардың суреттері екенін мойындайтын болсақ, оны дұрыс деп санауға болады. Локк осы мәселені зерттей отырып, заттардың қасиеттері біздің сенсорлық қабылдауымызға әрдайым сәйкес келмейтінін айтуға мәжбүр болды (түс соқыр түстерді ажыратпайды, суық тигенде, тиіп қаламыз және т.б.). Осы қиындықтан шығудың жолын іздей отырып, Локк заттардың барлық қасиеттерін негізгі және екінші деңгейге бөлді. Алғашқыларына біздің сезімдерімізге тәуелді емес идеяларды (ауырлық, фигура және т.б.) атады. Екінші - сол көріністер (түс, иіс және т.б.). Бірақ содан кейін екінші сапа туралы идеялар біздің ақыл-ойымыздан жасалынатыны белгілі болды, және онда сезімде жоқ нәрсе бар. Сенсуализмнің бұл сәйкессіздігі бір жағынан Дж.Берклидің субъективті идеализмі, екінші жағынан - Хюмнің скептицизмі болды.12. Р.Декарттың рационализімі
Көрнекті философ және математик Рене Декарт (1596 - 1650) рационализмнің басты мұрагері саналады. Декарттың философия алдындағы сіңірген еңбегі:
танымдағы ақыл-ойдың жетекші рөлін негіздеді;
зат туралы ілім, оның атрибуттары мен модульдерін алға тартты;
дуализм теориясының авторы болды, ол философиядағы материалистік және идеалистік бағытты келісуге тырысты;
танымның ғылыми әдісі мен «туа біткен идеялар» идеясын алға тартты.
Декарттың ойынша, болмыстың және танымның негізі ақыл болып табылады, өйткені:

әлемде адам үшін түсініксіз көптеген заттар мен құбылыстар бар, кез келген құбылыста кез-келген нәрсеге күмәндануға болады => күмән нақты, бұл факт айқын және дәлелденуді қажет етпейді;

күмән - ойдың қасиеті, ол адамның күмәнданатынын білдіреді - ойлайды => ойлау болмыстың да, білімнің де негізі;
ойлау ақыл-ойдың жұмысы болғандықтан, ақыл мен таным негізіне тек ақыл ғана негізделуі мүмкін.
Осыған байланысты Декарт әлемге әйгілі афоризмнің авторы болды, онда оның философиялық ілімі: «Менің ойымша, мен бармын».

Болу проблемасын зерттей отырып, Декарт болмыстың мәнін сипаттайтын негізгі, негізгі түсінік алуға тырысады - бұл зат түсінігі.

Зат дегеніміз - өзінен басқа ештеңеге мұқтаж болмай-ақ, бар нәрсе. Мұндай қасиетке тек бір зат ие және ол мәңгілік, ерімейтін, қол сұғылмайтын, құдіреті шексіз, барлық нәрсенің қайнар көзі және себепшісі болатын Құдай ғана бола алады. Құдай жаратушы бола отырып, әлемді де заттардан құрды. Құдай жаратқан заттар (жалғыз заттар, идеялар) сонымен бірге субстанцияның негізгі қасиеттеріне ие - олар өздерінен басқа ешнәрседе болуы керек емес. Сонымен қатар, жаратылған заттар бір-біріне қатысты ғана өзін-өзі қамтамасыз етеді. Ең жоғары субстанцияға келетін болсақ, олар - туынды, қайталама және оған тәуелді (олар қалай жасалған).
Декарт жасалған барлық заттарды екі ұрпаққа бөледі:
o материал (заттар);
o рухани (идеялар).
Ол заттардың әр түрінің тамырлық қасиеттерін (атрибуттарын) анықтайды:
o кеңейту - материал үшін;
ойлау - рухани үшін.
Бұл барлық материалдық заттардың барлығына ортақ қасиетке ие екендігін білдіреді (ұзын, кең, жоғары, терең) және шексіздікке бөлінеді. Дегенмен, рухани заттар ойлау қасиетіне ие, және, керісінше, бөлінбейді. Материалдық және рухани заттардың қалған қасиеттері олардың байырғы қасиеттерінен (атрибуттарынан) алынған және декарттық режимдер деп аталды. (Мысалы, кеңейту режимдері - форма, қозғалыс, кеңістіктегі позиция және т.б.; Ойлау режимдері - бұл сезімдер, тілектер, сезімдер.) Декарттың пікірінше, адам бір-бірінен ерекшеленетін екі заттан тұрады - материалдық (физикалық тұрғыдан қиын) ) және рухани (ойлау).
Адам - бұл (материалдық және рухани) заттар байланысқан және өмір сүретін жалғыз тіршілік иесі, бұл оған табиғаттан жоғары көтерілуге мүмкіндік берді.
Білім мәселесін зерттеуде Декарт ғылыми әдіске ерекше назар аударады. Бұл сапада шегерім ұсынылады. Бұл әдістің мағынасы: таным процесінде сурет салу үшін толық негізделген логикалық әдістерді қолдана отырып, тек сенімді білімге және ақылдың көмегімен сенуге болады. Тек қана дедукцияны әдіс ретінде қолданған кезде, Декарттың ойынша, ақыл білімнің барлық саласында сенімді білім ала алады.
13. И.Канттың таным теориясы
Неміс классикалық философиясының негізін қалаушы - адамзаттың ұлы ақылдарының бірі - Имануэль Кант . Философияда ғана емес, сонымен қатар 8 нақты ғылымда Кант терең, терең ойшыл болған.
Адам, этика және заң Канттың философиялық ілімінің негізгі тақырыптары.
Кант адамның, жанның, имандылықтың және діннің проблемалары сияқты философияның мәселелерін шешудің алдында адам танымының мүмкіндіктерін зерттеп, оның шекараларын белгілеу керек деп есептеді. Канттың ойынша, таным үшін қажетті жағдайлар ақыл-ойдың өзінде қалып, білім негізін құрайды. Олар білімге қажеттілік пен әмбебаптық сипатын береді. Бірақ олар сенімді білімнің мәні мен аударылмайтын шектері. Кант білімнің догматикалық құралын қабылдамай, оның орнына басқаның негізін алу керек деп санайды - ақыл-ойдың әдістерін зерттеуде, адамның жалпы білім қабілетін ажыратуда және оның шекаралары қаншалықты кеңейетінін зерттеуден тұратын сыни философиялық әдіс. Кант заттар мен құбылыстарды адам қабылдаған заттардан ажыратады, өйткені олар өздері бар. Біз әлемді шынымен емес, тек бізге көрінгендей білеміз. Біздің тәжірибеміздің мазмұнын құрайтын заттар (құбылыстар) туралы білім ғана біздің білімімізге қол жетімді: әлем бізге өзінің айқын формаларында ғана белгілі.
Білім туралы ілімінде Кант диалектикаға үлкен орын берді: ол қарама-қайшылықты білімнің қажетті сәті деп санады. Бірақ ол үшін диалектика - бұл тек эпистемологиялық принцип, ол субъективті, өйткені ол заттардың өздеріне емес, тек ақыл-ой әрекетінің қарама-қайшылықтарын көрсетеді. Дәлірек айтқанда, білім мазмұны мен оның логикалық формасы қарама-қайшылықты болғандықтан, бұл формалар өздері диалектика пәніне айналады.
Білім теориясының логикалық аспектісінде Кант сенсорлық қабылдау, тәжірибе туралы ақпараттар мен деректерді синтездеуге мүмкіндік беретін идеяны және «синтетикалық пайымдау» терминін енгізді.
Кант қиялды білім теориясына енгізді, оны философиядағы Коперниктік революция деп атады. Біздің біліміміз - бұл заттар мен олардың байланыстары. Бұл сенсорлық қабылдау материалы мен алдын-ала тәжірибелік (априори) логикалық категориялардың шеңберінен алынған қиял арқылы құрылған рухани құрылыс. Адам өзінің ойлауының барлық буындарында қиялды пайдаланады. Кант адамға сипаттама береді: бұл қиялдың өнімді қабілетіне ие тіршілік иесі.
Кант өзінің білім теориясында антропологиялық мәселелерді жиі орынды деп санайды. Ол танымда рухтың құбылысын трансцендентальді апперенция деп ажыратады, яғни. барлық білімнің мүмкін болу шарты болып табылатын сана бірлігі. Бұл бірлік тәжірибенің нәтижесі емес, ол мүмкіндіктің шарты, танымдық қабілеттің өзінде қалыптасқан таным формасы. Кант трансцендентальды қабылдауды эмпирикалық өзін-өзі сипаттайтын бірліктен бөліп көрсетті және сананың көптеген жиынтығын біздің Өзімізге оның орталығы ретінде жатқызудан тұрады, ол тәжірибеде берілген барлық алуанды біріктіріп, Өзіндік барлық тәжірибенің мазмұнын қалыптастыру үшін қажет.Осы ұлы ойшының тамаша идеясы.
Канттың пікірінше, біз тек құбылыстарды білеміз - заттар әлемі бізге қол жетімді емес. Заттардың мәнін түсінуге тырысқанда, біздің ойымыз қайшылыққа түседі.
«Өз ішіндегі заттар» ұғымын мұқият дамыта отырып, Кант адамның өмірінде, әлемге және адамға деген көзқарасымызда ғылымның күші жетпейтін көптеген құпиялардың бар екенін ескерді. Канттың пікірінше, адам екі әлемде тұрады. Бір жағынан, ол құбылыстар әлемінің бөлігі, мұнда бәрі анықталады, мұнда адамның мінез-құлқы оның бейімділігін, құмарлықтарын және әрекет ететін жағдайларын анықтайды. Бірақ екінші жағынан, осы эмпирикалық шындыққа қосымша, адамның «өзіндегі нәрселердің» әртүрлі, өзгермейтін әлемі бар, мұнда адамның өзі кіретін, кездейсоқ, түсініксіз және болжанбайтын серпіндері әлсіз, жағдайлардың шоғырлануы да, адамның еркіне байланысты моральдық міндет те жоқ.
14. Бэконның эмпиризімі.
Фрэнсис Бэкон - ағылшын философы, тарихшы, саясаткер, эмпиризмнің негізін қалаушы
Философиялық бағыт - эмпиризм, негізінен барлық білім тәжірибе мен байқауға негізделген деп мәлімдейді. Сонымен қатар, тәжірибе мен бақылаулардан тікелей алынбайтын ғылыми теориялар, заңдар мен тұжырымдамалар қалай пайда болатындығы түсініксіз болып қалады.
Эмпиризмнің негізін қалаушы ағылшын философы Бэкон болды, ол философияның ғылым бола алатындығына және біртұтас бола алатындығына сенімді болды. Ол ғылымды, білімді практикалық маңызы бар ең жоғары құндылық деп санайды. «Білім - бұл күш». «Біз өзіміз білетін нәрсені жасай аламыз».
Оқу барысында ол тәжірибе жолына түсіп, шындықты ашудың ерекше маңызы мен байқауына назар аударды. Ол философия практикалық болуы керек деп есептеді. Ол ғылымның үстемдігін адамның табиғаттан үстемдігі деп санады, бірақ, мүмкін, бұл тек оның заңдарына бағынады. Оның ұраны бар: «Білім - бұл күш». Табиғат оған бағыну арқылы ғана жеңіледі. Күшті - кім біледі, не біледі. Білімге апаратын жол - байқау, талдау, салыстыру және эксперимент. Ғалым оқшауланған фактілерді бақылаудан кең жалпылауға көшуі керек, яғни. танымның индуктивті әдісін қолданыңыз. Бэкон жаңа ғылымның - эксперименттік ғылымның негізін қалады. Бэкон сенуші болды, сондықтан оның пікірінше, ғылымның аспан сфералары немесе Жер болуы мүмкін, сондықтан ол білімнің екі түрінен тұрады: біреуі Құдайдан рухтандырылған - теология, ал екіншісі сезімдерден пайда болады дейтін - философия. Шындық қосарлы. Діни ақиқат бар, зайырлы. Құдайға сену аян арқылы ашылады, содан кейін зайырлы шындық тәжірибе мен парасатқа негізделген.
15. Философия тарихындағы болмыс ұғымы.

Күнделікті сөйлеуде «болу» сөзі өмірді, тіршілікті білдіреді. Философияда болмыс ұғымы ең жалпыланған және әмбебап сипатта берілген.

Бұл тұжырымдаманың орнына философтар Әлемнің тұжырымдамасын жиі қолданады, сол арқылы олар өзінен тыс ешнәрсе қалдырмайтын жалғыз өзін-өзі қамтамасыз ететін тұтасуды білдіреді. Олар (ғалам) болу туралы сөйлескенде, олар әлемде бар нәрсені, берілгендік ретінде, шындық ретінде түсінеді. Философ барлардың жиынтығына қызығушылық танытады. Бұл қасиеттері мен байланыстары бар заттар, сана, ақыл, рухтың көптеген құбылыстары. Сонымен қатар, материалдық және рухани болмыстың белгілі бір құбылыстарының барлық жалпы және жалпы емес қасиеттері мен сипаттамалары, қарастырылғандай, алынып тасталды. Кез-келген нәрсе туралы, кез-келген процесс туралы, кез-келген меншік, көзқарас, кез-келген ой мен тәжірибе туралы, біз ол (ол, ол) бар деп айта аламыз.
Заттың өте абстрактілі концепциясы деңгейінде материал мен рухани қарама-қарсылық ерекшеленбейді, өйткені ой, рух, идеал материалдық заттармен үйлеседі, екеуі де қол жетімді. Осыған байланысты сана, идеялар заттардан гөрі шынайы. Мәселен, тіс ауруының сенімділігі шындық ретінде ауру тістің өзін-өзі сенімділігімен бірдей.
Зат деген ұғым ең абстрактілі, сондықтан мазмұны жағынан ең кедей, бірақ көлемі жағынан - ең бай, өйткені ол Әлемде бар нәрсені, оның ішінде Ғаламның өзін жеке тіршілік иесі ретінде қамтиды.
Болу бар нәрсенің әрқайсысы емес, тек барлық нәрседе әмбебап болғандықтан, кез-келген нәрсенің бір жағы ретінде ғана әрекет етеді. Адам болу деген ұғымды қолдана отырып, оның жиынтығында болатын нәрсені анықтайды. Мұндай бекіту мен бекіту қажет болса да, олардың өзі танымның түпкі мақсаты емес. Құбылыстың сенімділігін анықтай отырып, біз оны өзімізге белгілі етеміз. Алайда, «белгілі», - деп жазды Гегель, «әзірге белгілі емес. «Бір кездері адам электромагниттік өріс,« қара тесіктер »(коллапс), кварктар және т.с. болмыстың құрамына енуі керек екенін білмеген. Олардың болу фактісі анықталған кезде біз бастысы - олардың табиғатын зерттеуге кірістік. Осыған байланысты болмыстың философиялық талдауы қазіргі болмыстың әртүрлі типтерін жалпылама сипаттаумен ғана шектелмейді - жансыз табиғаттан тірі жасушадан биосфераға, тірі клеткадан биосфераға, қоғамға, адам мен ноосфераға, адамнан тұратын қоғамға дейін. таным оның барлық көрініс формаларында.
Сонымен қатар, шындықтың әр түрлі түрлерін сипаттау және оларды белгілі бір бар деп тану міндеті жеке ғылымдар аясында ғана шешілуі мүмкін және олардың әлемнің ғылыми бейнесінің жалпы мәліметтерін жалпылауынан туындайды. Болмысты философиялық талдаудың орталығында оның ішкі табиғаты мен оның барлық элементтерінің әмбебап байланыстары ашылады. Алғашқы сұрақ - бұл адам ақылының әмбебап абстракциясының бірі болу ұғымы туралы мәселе. Пайда болған философиялық ойдың алғашқы қадамдарынан бастап идеяны дүниені тұтас бір тұлға ретінде көрсетудің логикалық құралы ретінде қызмет ету идеясы пайда болды. Оның көмегімен ежелгі алғашқы философтар өздерінің санасында шексіз әр түрлі заттар мен процестерден қазіргі, шындық мәртебесінің барлығына тән болатын ұқсастықты ақыл арқылы бекітіп отырды. Осылайша, әлем бір екендігі танылды, өйткені оның барлық элементтері тіршілік негізінде бірдей, берілгендік. Болу - бұл әлемге енетін барлық нәрсеге тән әмбебап сипаттама. Әлемде не болса да, ол адамдардың қалауы мен санасына тәуелсіз болған және солай болады. Болудың философиялық тұжырымдамасын талдау, ең алдымен, ойдың әмбебаптан нақтыға ауысуына негізделген нақты болмыстың әртүрлі түрлерін анықтауды емес, осы тұжырымдаманың мазмұнының әртүрлі аспектілерін ашуды болжайды. Мұндай екі аспект бар: объективті және динамикалық; олар қазірдің өзінде «бұл» сөзінің семантикалық реңктерінде оңай кездеседі. Олар «раушан - бұл өсімдік» десе, онда бұл бір жағынан раушанның өсімдік екенін білдіреді. белгілі бір объективті шындықты білдіреді, бірақ екінші жағынан, раушанның бар екендігі, яғни. уақытында созылады. «Бұл» сөзінің бірінші семантикалық коннотациясы болмыстың объективтік жағын, екінші динамикалық мағынасын білдіреді. Болу тұжырымдамасының объективтік жағы бар нәрсенің сандық сенімділігінің берілген шындығын көрсетеді, болмыстың динамикалық жағы мынада: әрбір болмыс тек қандай да бір объект емес, сонымен бірге оның күйін өзгерту және оны жүзеге асыру процесі ретінде бұл объектінің болуы.
Бастапқыда болу мәселесі сұраққа жауап берудің екі тәсілін қамтыды: философиялаудың бастапқы нүктесі ретінде не таңдау керек: болу немесе болмау? 1.«Болу» «болмауға» қарсы. 2.Болмау - жоқты анықтауға арналған категория.
16.Болмыс түрлері.

Болy,(болмыс) дегеніміз санадан тәуелсіз объективті шындықтың - ғарыш, табиғат, адам болмысының бар екендігін білдіретін философиялық категория.

Болмыстың түрлері:

Заттар болмысы:

А)1-ші табиғат;

Б) 2-шітабиғат.

Адам болмысы:

А) материалық дүниесіндегі адам болмысы;

Б) адамның өзіндік болмысы.

Рухани болмыс:

А) жеке адамның рухани болмысы;

Б) қоғамның рухани болмысы.

Әлеуметтік болмыс:

А) қоғамдағы және тарих процесіндегі жекеленген адам болмысы;

Б) қоғам болмысы.
Заттар (денелер), процестер болмысы. Бұл табиғат заттары мен процестерінің болмысы. 2 табиғатқа бөлінеді. 1-ші табиғат адамның тыс өмір сүреді,мысалы, теңіздер, мұхит, ормандар, ауа, жер, т.б. Ал 2-ші табиғатқа» жататындар: үйлер, материалдық заттар, адам ойлап шығарған табиғатта кездеспейтін заттар. Ол жасанды табиғат. Қазіргі заманда «2-ші», өзі «1-ші табиғаттың» туындысы болса да, басымды болды.
Адам болмысы- бұл адамды ерекшелейтін маңызды белгілерді білдіретін және барлық басқа нысандар мен түрлерден ажыратылатын философиялық тұжырымдама. Адам болмысын зерттеумен философия, антропология, психология, социобиология, теология айналысады.

Рухани болмыс. Егер рух - бұл әмбебап қағидат болса, онда рухани табиғат - әлеуметтену және даралау арқылы оны актуализациялау процесінде адамның санасындағы рух режимдерінің бірнеше көрінісі.

Әлеуметтік болмыс. Бұл адамдардың қарым-қатынасының немесе өзара әрекеттесуінің кез-келген көрінісі Әлеуметтік шындық - бұл қоғам мүшелеріне олардың өмір сүруінің объективті берілген жағдайлары ретінде пайда болатын әлеуметтік өмір жағдайларының жиынтығы.
17. Материя және оның өмір сүру формалары.

Материя - ақыл-ой мен рухани қарағанда физикалық зат. Классикалық мағынада бәрі материалды, «корпусалды», масса, ұзындық, кеңістіктегі локализация және корпускулалық қасиеттерді көрсетеді. Материалистік философиялық дәстүрде «материя» категориясы санаға қатысты бастапқы мәртебесі бар субстанцияны білдіреді: материя олардан тәуелсіз өмір сүретін біздің сезімдеріміз арқылы көрінеді.

Материя ұғымы материализмнің, атап айтқанда диалектикалық материализм сияқты философиядағы негізгі бағыттардың бірі болып табылады.
Заттың қозғалыс формалары - бұл материалдық объектілердің қозғалыс және өзара әрекеттесудің негізгі түрлері, олардың интегралдық өзгерістерін білдіретін. Әрбір дене бір-біріне тән емес, бірақ материалдық қозғалыстың бірнеше формаларында болады. Қазіргі ғылымда үш негізгі топ бөлінеді, олар өз кезегінде көптеген қозғалыс формаларына ие [:
бейорганикалық табиғатта:
кеңістіктегі орын ауыстыру;
элементар бөлшектер мен өрістердің қозғалысы - электромагниттік, гравитациялық, күшті және әлсіз әрекеттесулер, элементар бөлшектердің өзгеру процестері және т. б .;
атомдар мен молекулалардың қозғалысы мен түрленуі, соның ішінде химиялық реакциялар;
макроскопиялық денелер құрылымындағы өзгерістер - жылу процестері, агрегаттық күйлердің өзгеруі, дыбыстық тербелістер және басқалар;
геологиялық процестер;
әртүрлі мөлшердегі ғарыш жүйелерінің өзгеруі: планеталар, жұлдыздар, галактикалар және олардың кластерлері .;
жабайы табиғатта:
Зат алмасу,
өзін-өзі реттеу, биоценоздар мен басқа экологиялық жүйелерде көбею;
бүкіл биосфераның Жердің табиғи жүйелерімен әрекеттесуі;
организмнің сақталуын қамтамасыз етуге, өмір сүру жағдайының өзгеру жағдайында ішкі ортаның тұрақтылығын қамтамасыз етуге бағытталған биологиялық процестер;
супроорганизм процестері экожүйелердегі әртүрлі түрлердің өкілдері арасындағы қатынасты білдіреді және олардың көптігін, таралу аймағы (ауданы) мен эволюциясын анықтайды.
қоғамда:
адамдардың саналы қызметінің әртүрлі көріністері;
шындықты бейнелеудің және мақсатты түрде өзгертудің барлық жоғары формалары.
Материяның жоғары қозғалыс формалары салыстырмалы түрде төменірек негізде пайда болды және оларды өзгертілген түрге енгізеді. Олардың арасында бірлік пен өзара әсер бар. Бірақ жоғары қозғалыс формалары төменгі түрлерден сапалы түрде ерекшеленеді және олар үшін қалпына келтірілмейді. Материалдық қатынастардың ашылуы әлемнің бірлігін, материяның тарихи дамуын түсіну, күрделі құбылыстардың мәнін түсіну және оларды практикалық басқару үшін үлкен маңызға ие.
18. Таным философиялық мәселе ретінде
Адамның танымдық іс-әрекеті мәселесі философиялық білімнің жалпы құрылымында өте маңызды орын алады. Адамның мәні ақпараттық, танымдық қажеттіліктерді үнемі қанағаттандыруда жатыр және ол адамның өмірінің мәнін анықтауда жатыр.
«Таным» түсінігі «сана» ұғымына өте жақын. Мазмұны жағынан бұл ұғымдарды бір түбірдің негізінде осы ұғымдар - «білім» деп тануға болады, сондықтан белгілі нәрсені түсінбей-ақ білу мүмкін емес. Сонымен бірге, адам қоршаған әлемді білместен, ештеңені саналы түрде білу мүмкін емес. Сонымен бірге, бұл екі ұғымның әрқайсысы әртүрлі функционалды жүктемені көтереді, өйткені сана адамның шындық туралы білімінің қызметі, ал таным - алынған білімді алу, көбейту және дамыту. Сонымен, таным дегеніміз екі жақтың өзара әрекеттесетін процесс: танымның пәні мен нысаны.Танымның пәні - танымдық қабілеті бар және танымдық іс-әрекетпен айналысатын адам. Таным объектісі - адамның танымдық іс-әрекеті бағытталған. Ол адамның сыртқы және ішкі әлеміне бағытталған.
Таным барысында болмыстың әртүрлі қырлары ашылады, заттардың сыртқы жағы мен мәні, қоршаған әлемнің құбылыстары және танымдық іс-әрекеттің субъектісі - адам зерттеледі. Нәтижелер белгілі бір адамның білімінде қалады және материалдық ақпарат тасушыларының көмегімен уақытылы беріледі: кітаптар, суреттер және т.б. Жеке ғылымдар танымның іргелі мәселелерін туғызбайды және шешпейді, бірақ оның жеке жақтарын зерттейді. Танымды зерттеудегі басты рөл философияға тиесілі. Танымның ең жалпы заңдылықтары мен проблемалары зерттелетін философия саласы білім теориясы немесе эпистемология деп аталады. Таным процесі эпистемологияны өзінің мәні, танымның объективті шындыққа қатынасы тұрғысынан қызықтырады. Танымның философиялық теориясы таным процесі, психологиялық, филологиялық және т.б. туралы арнайы ғылыми білімге негізделген.
Философияда таным процесі емес, гностицизм және агностицизм сияқты екі көзқарас қалыптасқан. Гностицизмді жақтаушылардың пікірінше, әлем білімді, ал адамның білімде үлкен әлеуеті бар. Агностиктер адамның әлемді білу мүмкіндігіне сенбейді және әлемді білу мүмкіндігінің жоқтығына сенбейді. Агностицизм теориясын И.Кант алға тартты - соған сәйкес адамның таным қабілеті шектеулі, ал әлем танымайды. Материалисттер таным процесін қарастырады, нәтижесінде материя өзінің шағылыстыруы арқылы - сана - өзін зерттейді. Идеалисттер таным идеал ақыл-ойдың тәуелсіз қызметі деп тұжырымдайды.
Танымның негізгі формасы және танымдағы шындықтың өлшемі - тәжірибе. Тәжірибе дегеніміз - айналадағы әлемді және адамның өзін өзгерту үшін адамдардың нақты әрекеті. Тәжірибе түрлеріне материалдық өндіріс, басқарушылық қызмет және ғылыми эксперимент жатады.
19.Ақиқат және оның критерийлері.
Ақиқат грекше алетейа – яғни жасырынбаған, айғақ деген мағынаны білдіреді.
Ақиқат жайлы ғалымдар түрліше пікірлер айтқан олардың ішінен:
«Ақиқат- біздің білімдеріміздің мәңгі идеяларға сәйкес келуі. Платон»
«Ақиқат- қоршаған дүниені дұрыс бейнелейтін білім. Аритотель»
«Ақиқат- процесс яғни өмір , таным, абсолюттік идея деп айтқан Гегель»
Ақиқаттың төмендегідей формулалары бар:
*Абсолюттік ақиқат – заттар мен құбылыстар туралы толық жан жақты қамтылған білім болып табылады.
*Обьективті ақиқат – мазмұны субьектке тәуелсіз, бүкіл адамзатқа да тәуелсіз білім болып табылады.
*Салыстырмалы ақиқат – объективтік ақиқаттың көріну формасы. Ол шындықты негізінен дұрыс, бірақ толық емес мөлшерде санайды тек белгілі бір деңгейде бейнелейді.
*Нақты ақиқат – ақиқаттың нақтылығын білдіреді. Ақиқат әрқашан нақты анықталған шындыққа қатынаста болады .
Ақиқат Сократ үшбұрыш кесіндісі сияқты бейнелейді яғни оның жоғары бұрышында ақиқат тұрады ал қалған екі бұрышында сулұлықпен адамгершіліктен тұрады осы екі қасиеті бар тек қана ақиқатты айтатын болады деп айтады.
20.Философиядағы рационалдық және эмпирикалық дәстүр.
Философия — адамзат баласының сонау ықылым заманнан басталған білімі, қоғамдық сананың формасы, болмыс пен танымның жалпы заңдылықтары туралы ілім. сезімдік таным (түйсік, қабылдау, елестету)
рационалды (логикалық) таным (түснік, пайымдау, ой-тұжырым)
Рационализм (лат. ratio – «сана») – болмыс пен танымның негізгі ақыл ой
деп сенетін философиялық бағыт. Негізін салушы Р.Декарт, өкілдері
Б.Спиноза, Г.Лейбниц. Рационализм 3 түрге жіктеледі:
1. онтологиялық – болмыс туралы ілім. Әлемдегі заттардың фундаментальды мәні табиғаттын айқындаумен айналысатын бөлім.
2. гносеологиялық - адамның дүниені танып білу қабілетін,
танымның негізгі заңдылықтарын, әдістерін, жолдарын зерттейтін философиялық
ілім.
3. этикалық рационализм
Эмпиризм - таным негізінде тек сезім мен тәжірибе жатыр деген пікірді
жақтайтын философиялық бағыт. Кейбір эмпириктер (Гоббс, Юм)
рационализмнің ықпалымен тәжірибе білімге қажетті және жалпыға бірдей
маңыз бере алмайды деген тұжырымға келді.
Эмпиризмнің шектелу сипаты сезімдік танымдағы тәжірибенің рөлін
метафизикалық тұрғыда әсірелей көрсетуінде.
Негізін қалаушы - Фр.Бэкон. Көрнекті өкілдері Т.Гоббс, Дж.Локк, Дж.Дьюн.
Эпиристер райционалистермен дауласты.
Сезімдік таным бойынша біз әлем туралы алғагқы білімдерді түйсік, қабылдау,
елестету түрінде аламыз. Алынған сезімдіктер рационалды сферада ой
тұжырым, пайымдау, түсінік көмегімен өңделеді. Таным процесі адамның
практикалық іс-әрекетімен тығыз байланысты. Қоғамдық практика таным
процесніңі негізі және мақсаты. Сезімдік таным түрлері:
Түйсік-материалды заттың адам сезім органдарына тікелей өзара әрекет ететін
қарапайым, элементарлы көрінісі. Олар белгі немесе сигналды қызметтер атқарады.
Қабылдау-сезімдік таным формасы, онда обьект тікелей сезім органына әсер етіп,
санада тұтастай көрініс беруі. Қабылдау түйсік негізінде пайда болады. Ол да
образдық-белгі бірлігімен сипатталады.
Елестету-заттың жанама-сезімдік бейнесі, ол қабылдау негізінде пайда болады.
Рационалды таным түрлері:
Түсінік-бұл ой формасы, онда жеке заттар мен олардың топтары жалпыланады,
кластарға бөлінеді.
Пайымдау-бұл ой, онда әлдене бекітіледі немесе шындық заттармен терістелуі
мүмкін.
Ой-тұжырым-бұл ойлау формасы, ой-тұжырым арқылы бір немесе бірнеше
пайымдаудан жаңа пайымдау шығару. Ойлауды-жалпы түрде сезімдік немесе
түсінікті бейнелермен интеллектуалды операцияларды өңдеп шығару тәсілі ретінде
айтуға болады.
21.Ғылыми таным әдістері
Танымның ең жоғарғы пішімі. Ғылыми таным рационалдық сипатының басымдылығымен сипатталатын өте күрделі құбылыс. Ол негізінен ұғымдар жүйесі, теориялар, заңдар сияқты басқа да ойлау процестерінің түрлері арқылы айқындалады. Әрине, мұнда сезімдік танымның рөлі де жоққа шығарылмайды, алайда ол ғылыми танымның теория ауқымында жанама, екінші рөл атқарады. Ғылыми таным құбылыстар мен процестердің ішкі әмбебаптық байланыстары мен заңдылықтарын эмпирикалық білім мен ақыл-ойға табан тіреп, рационалды түрде сараптау арқылы бейнелейді. Мұндай сараптау ұғымдар жүйесі, ой қорытындысы, заңдар, категориялар мен принциптер сияқты жоғары дәрежедегі асбстракциялар жүйесі арқылы іске асады. Ғылыми танымның ең маңызды міндеті – мейлінше ақиқатқа жету, оның мазмұнын жан-жақты ашу. Осы міндетті іске асыру үшін ғылыми танымның көптеген тәсілдері кеңінен пайдаланылады, оларға: абстракциялау, идеализациялау, синтез, дедукция, асбстрактіліктен нақтылыққа өрлеу, тарихилық және логикалық әдістер жатады. Ғылыми танымның маңызды ерекшелігі – оның өзіне бағытталғандығы немесе ішкі ғылыми рефлексия ретінде калыптасуы; яғни, ол тек таным процесінің өзін, оның пішімдері мен әдіс-тәсілдерін, ұғымдар жүйесін зерттейді.
Танымды жалпы түрде адамның әлемге әлеуметтік тарихи тұрғыдан дамыған қатынасы деп анықтауға болады. Танымның мәні қоғам деңгейіне байланысты. Сондықтан ол тарихи тұрғыдан өзгермелі болады. Танымның теориясы процестің негізгі элементтеріне объектісі және табиғи объектімен сәйкеспейді, қайта адамның субъективтік мүдделерін және мақсаттары көрініс беретін бөлігі болып табылады. Таным сезімдік және рационалдық болып екіге бөлінеді. Танымның сезімдік деңгейі мына формаларға ие – түйсік, қабылдау, елестеу. Ал танымның рационалдық деңгейіне ұғыну, пайымдау, ой қорытындылау жатады. Танымның осы деңгейлері арасында диалектикалық өзара байланыс бар. Таным процесіндегі негізгі мәселе ақиқат болып табылады. Ақиқат өзін абсолютті және салыстырмалы формада көрсетеді. Танымның ғылыми және ғылыми емес деңгейлері (қарапайым, діни, көркемдік) бар.
22.Ғылым аспектілері

Ғылымаспектілері

Ғылымның 3 аспектісі бар. Барлық аспектілер бір-бірімен байланысты және өз бірлігінде ғана нақты ғылымның қызметін толық сипаттауға мүмкіндік береді.
1)Ғылым білім жүйесі ретінде. Бұл бағытта логика және ғылым әдіснамасы зерттелінеді. Басты мәселе – ғылыми білімді танымның басқа түрлерінің нәтижелерінен ажырату үшін қажетті және жеткілікті болып табылатын белгілерді анықтау және түсіндіру.
Ғылыми білімнің белгілері:
o нақтылық;

o дәлдік;

o бір мағыналы;
o жүйелілік;
o логикалық және эмпирикалық негізділік;
o сынға ашықтық;
o пайдалылығы;
o тексеру мүмкіндігі;
o түсініктік-тілдік мәнерлілік;
2)Ғылым қызмет саласы ретінде. Ғылым – мақсатқа сай, құрылымдалған, процессуалдық (нормалармен реттелетін) қызмет. Оның мақсаты - жаңа ғылыми білім алу.

Жаңа білім алудың 3 үлгісі:

- эмпиризм (Ф. Бэкон және т. б.) - тәжірибені жүргізуден, фактілерді тіркеуден, жүйелеуден нақты фактіні жеткілікті түрде сипаттайтын және түсіндіретін теорияны құруға дейінгі қозғалыс;
- рационализм (Р. Декарт және т. б.) - логикалық анық, нақты болжамдардан теорияның дедуктивті дамуына көшу, оны эксперименттік деректер растауы керек;
- проблематизм – (К. Поппер) - бір ғылыми проблемадан екіншісіне, неғұрлым терең қойылған және барабар тұжырымдалған қозғалыс.
3)Ғылым әлеуметтік институт ретінде. Ғылыми қоғамның жұмыс істеуі моральдық нормалар мәртебесіне ие ғылыми құндылықтардың белгілі бір жүйесін қолдана отырып жүзеге асырылады. Мертон ғылым ерекше әлеуметтік құрылым ретінде оның жұмысына төрт құндылықты негіздейді деп сенеді:
o универсализм – ғылымибілімнің жеке, объективті сипаты.
o ұжымшылдық – ғылыми танымның жемісі бүкіл ғылыми қоғамдастыққа және жалпы қоғамға тиесілі.
o риясыздық ғалымдардың басты мақсаты-ақиқатқа қызмет ету.
o ұйымдастырылған скептицизм – шындықты догматикалық тұрғыдан бекітуге, сынның дамуына тыйым салу.
Кейінірек Барбер 2 құндылықпен толықтырды:
o рационализм – ғылымтек объективті ақиқатқа ғана ұмтылмайды, дәлелденген, логикалық ұйымдастырылған дискосқа ғылыми ақыл-ой, рационализм және эмоциялық бейтараптықты бағалайды.
o эмоциялық бейтараптылық ғылым адамдарына ғылыми мәселелерді шешу кезінде эмоцияларды, жеке көңіл-күйді пайдалануға тыйым салады.
23Ғылымдардың классификациясы: Аристотель, Аль-Фараби, Ф. Гегель,О. Конт тұжырымдамалары
Аристотель ғылым дамуының мүмкін еместігін және өткен мәдениеттің тәжірибесін зерттемей философияны құрудың мүмкін еместігін дәлелдегенежелгі ойшылдардың бірі. Оның әрбір шығармасы - "Метафизика", "Этика", "Физика", "Саясат" және т.б. – оның ізашарларымен құрылған теориялардың тізбесінен және сыни талдауынан басталады. Грекияның ғалымдары мен философтары Фалестен Платонға дейін жасаған оң білімдерді жинай отырып, Аристотель философия, ғылым сияқты, жеке және таза субъективті шығармашылыққа негізделмеген деген тамаша қорытындыға келді. Керісінше, адам қандай тамаша болса да, ол өз табысымен көптеген ізашарлардың ұрпақтарына үлкен дәрежеде міндетті.
Аристотель барлық арнайы, жеке ғылымдарды философиялық қағидалар мен негіздерге бағындыра отырып, өзінің ерекше ғылым классификациясын құрды. Аристотельдің айтуынша, барлық ғылым теориялық, практикалық, шығармашылық деп бөлінеді.
Теориялық ғылым– бұл адамның тек өзі үшін ғана зерттелінетінтаным.
Практикалық ғылымда адамның мінез-құлқына басшылық ету жүреді.
Шығармашылық ғылымбұл қандай да бір тамаша нәрсеге қол жеткізу арқылы анықталатын таным.
Ғылыми зерттеудің жалпы ережесі ғылыми қызмет түріне қарамастан: бірінші орында заттардың, табиғаттың өзінің объективті ақиқаты болуы тиіс және ешқандай субъективті мақсаттар, тілектер, көзқарастар осы "заттардың ақиқатын"жоққа шығармауы тиіс.
Әл-Фараби ғылымдардың класификациясы:

Тіл туралы ғылым:

1) қарапайым сөздер туралы ғылым;

2) фразалар туралы ғылым;

3) қарапайым сөздер заңдары туралы ғылым;
4) сөз тіркестерінің заңдары туралы ғылым;
5) хат заңдары (жазу);
6) дұрыс оқу заңдары туралы ғылым;
7) үш бөліктен тұратын өлеңдер ережелері.
Логика. Әл-Фарабидің бұл ғылымын ойлау заңдары мен ережелерін зерттейтін теориялық пәндердің бірі ретінде анықтайды және де оны ғылым басында қояды және өнер ретінде түсінеді. Ол логиканың барлық бөлімдері мен бөлімдерін талдайды, логикалық ойды білдіру құралдарын қарастырады және Аристотельдің "Органонына" толық сипаттама береді.

Математика. Заттардың сандық және кеңістіктік қатынастарын зерттейтін ғылым. Ғалым оны жеті үлкен дербес бөлікке бөледі: арифметика, геометрия, оптика, жұлдыздар туралы ғылым, музыка туралы ғылым, ауырлықтар туралы ғылым, механика және әрқайсысын талдап, мән мағынасын зерттейді.

Табиғи және Құдай ғылымы. Табиғи ғылым немесе физика, Әбу Насрға сәйкес – бұл табиғат, оның негізгі принциптері мен бөліктері туралы ғылым. Ол сегіз бөлімге бөлінген. Құдай ғылымы немесе метафизиканы көптеген зерттеушілер теология деп санайды. Әл-Фараби да оны "құдайдай" деп атайды, себебі ол табиғаттан тыснәрселерді зерттейді, яғни физиканың құзыретінен асып түседі. Әл-Фараби, Ибн Сина, әл-Бируни, Ибн Рушд метафизиканыосы сөздің әдеттегі мағынасында, яғни теологиялық мағынада емес, болмыстың жалпы қағидаттары мен санаттары туралы ғылым ретінде түсінді. Алайда, Құдайдың өмір сүру мәселесін зерттеу осы ғылымның міндетіне қатысы бар болғанымен, ең бастымақсаты болған жоқ және оның ресми мұсылман теологиясын түсіндіруден ерекшеленді.
Ғылымның іргелі классификациясын Гегель нақты философияны "табиғат философиясы"және "Рух философиясы" деп екіге бөліп ұсынды. Бұл ретте "Табиғат философиясы"өз кезегінде механикаға, физикаға және органикалық физикаға, ал "Рух философиясы" – субъективті рухқа (антропология, феноменология, психология), объективті рух (құқық, мораль, адамгершілік) және абсолютті рухқа (өнер, дін, философия) бөлді.
XIX ғ. Конт барлық ғылымдарды теориялық және қолданбалы ғылымдарға бөледі, оның ішінде теориялық ғылымдарды өз кезегінде абстрактілі және нақты ғылымдарға бөледі. Абстрактілі ғылымдар абстрактілік және күрделілік дәрежесі бойынша құрылған бірқатар ғылым түрінде көрсетті, сонымен қатар қозғалыс абстрактіден нақты және қарапайым ғылымдардан күрделіге дейін жүрді: математика, астрономия, физика, химия, физиология, әлеуметтану. Бұл ретте философия ғылым ретінде болған жоқ.
24. Қазіргі замандағы ғылымдардың классификациясы

Қазіргіғылымныңклассификациясын 4 – ке бөлеміз:

1. Танымныңәдісіменпәнібойынша
табиғаттану;
қоғамтуралыәлеуметтік ғылымдар;
техникалықғылымдар;
танымменойлаутуралы ғылымдар(логика, диалектика, т.б);
2. Практикаданқашықтаубойынша
Фундаменьталды – тек нақты заңдар мен қағидаларды анықтау;
Қолдану– фундаменьталды ғылымды практика жүзінде анықтау;
3. Табиғаттануғылымдарыныңнегізгіаумақтарыбойынша(материя, өмір, адам, Жер, Ғарыш)
Физика, химия, биология, анатомия, физиология, астрология;
4. Гуманитарлықғылымдарбойынша
тарих,археология,мәдениеттану,саясаттану,әлеуметтану,өнертану.
25. Сциентизм және антисциентизм.
Сциентизм таным теориясында ақыл-ойға, оның негізіндегі дәлелденген білімге сүйенеді. Рационализмнің қызметі екі сатыдан тұрады дейді:
- ойлау қызметі тәжірбиеге сүйенеді, яғни ойлау дегеніміз–ақылға салу, дәлелдеу;
- ойдың қызметі тәжірибеден де жоғары.
Тану процесінде, адамның дүниені игеруінде логикалық (ойға қонымдылық, қисындылық) пайымдау арқылы, ұғым мен ой-тұжырымының нәтижесінде дүние туралы жаңа білімдер пайда болады. Ғылымға сенудің себебі: ғылым жетістігі өмір сүруді жеңілдетеді, адамға қызмет етеді; ғылымда көптеген жаңалық ашылады; жаңа техникалар пайда болады (компьютерлер, ұшақтар, теледидарлар, радиолар); жаңа әрі тиімді технологиялық әдіс дүниеге келеді.
Ал антисциентизмге келетін болсақ – ол иррационалдық (ақыл жетпейтін) құбылыстарды мойындап, логикалық тәсілді жоққа шығарады. Ғылым адамды шынайы біліммен қамтамасыз ете алмайды, болмыстың бүтіндігі, үзіліссіздігі туралы ұғымды бөлшектеп жібереді дейді. Логиканың орнына интуициялық әдісті ұсынады, шындықты тікелей тәжірибенің көмегінсіз ашуға болады деп санайды. Ал ғылым, ғылыми-техникалық прогресс адамға зиян келтіреді, адамның ерекше қасиеттерін сөндіреді, адамның физиологиялық жағдайын нашарлатады, адам есептеуді, ойлауды тоқтатады, адам миының қызметі нашарлайды деген сылтаулар айтады. Иррационализм - мистикаға (түсініксіз, жұмбаққа) сенуге де, ғылыми ізденістерге де жеткізеді. Сондықтан оған сыңаржақты қарап, оны жақтауға не даттауға болмайды. Сонымен қатар антисциентизм ғылым мүмкіндіктерінің шектелуін көрсетеді, ал өзінің шеткі формаларында оны адамның шынайы болмысын, мәдениетін бұзатын күш, жат және дұшпандық ретінде түсіндіреді. Антисциентистік көзқарастың әдіснамалық негізі-ғылым мен техниканың дамуының теріс нәтижелерін абсолюттендіру (экологиялық жағдайдың өршуі, әскери қауіптілік және т. б.)
26. Постпозитивизм

Жалпы XX ғ. 50 жылдарынан бастап позитивизмнің соңғы саты дүниеге келді, оны постпозитивизм (соңғы позитивизм) деп атайды. Негізгі өкілдері - Карл Раймунд Поппер яғни 1902-1994 жж, Томас Самюәль Күн 1922 ж, Имре Лакатос 1922-1974 жж, Пауль Фейерабенд 1924 ж. т.с.с.

К.Поппер ғылымның дамуындағы верификация принципінің жеткіліксіз екенін көрсетеді. Ғылымның дамуында пайда болғаң ешқандай теория «соңғы ақиқат» емес, күндердің бір күнінде ол теріске шығарылуы мүмкін. Олай болса, ғылымдағы қағидалардын терең табиғаты - олардың болжамдығында, қателік кету мүмкін дігінде. Оны ол фаллибилизм (қателік) дейді. Ғылымдағы білімнің дамуы, негізінен алғанда, неғұрлым әртүрлі гипотезалардың көбірек ұсынылуымен бірге оларды фальсификациялаумен (теріске шығаруға тырысу, оған қарсы ағытталған пікірлерді ұсыну) байланысты. Сонда ғана ғылым дүниетану жолында тереңдей түеді.
Өзінің жалпы дүниеге деген көзқарасында ол «үш әлем» теориясын ұсынады. Олар: физикалық әлем, яғни бізді айнала қоршаған дүние. Келесі - ментальдық әлем яғни Платонның «идеялар әлеміне ұқсас. Үшінші әлем - адамзат жеткен шынтуайтты өмір сүретін білім әлемі (Орта ғасырдағы Ибн-Роштың адамзат интеллектіне ұқсас).
Постпозитивизмнің келесі өкілі Пауль Фейерабендтің ойынша, ғылымда әрқашанда мойындалған теорияларға қарсы бағытталған теориялар жасалуы керек, сонда ғана олардың арасында өзара бәсекелестік пайда болып, ғылымның дамуы тездейді. Ғылыми теорияларда пайдаланылатын терминдер әрбіреуінде тек өзіне ғана тән мазмұнға ие болады. Бір теориядағы терминдер екінші теорияға енгізілсе, олардың мазмұны дереу өзгереді. Сондықтан оларды бір-бірімен салыстырып баға беру мүмкін емес. Олай болса, әрбір ғалым өзінің теориясын жасауға мүмкіндік алады. Бәсекелестіктің негізінде жеңіске жеткен теория ақиқатқа жақын, я болмаса оған сәйкес келгенінен емес, ол - соны қолдайтын қауымнын насихатының жемісі. Олай болса, ғылым - қоғам өміріндегі басқа идеологиялық институттар сиякты: оның дін, миф, философия т.с.с. айырмашылығы шамалы. Сондықтан олардың бәрі де тең құқылы болуы қажет. Бұл қорытынды неопозитивизм ағымынын шығармашылық потенциалының сарқыла бастағанын көрсетеді. Дегенмен неопозитивизм шеңберіндегі әр ағымның өз жағымды жақтары бар - олардың бәрі де ғылым философиясында кеңінен пайдаланылады.
27. Философиядағы адам мәселесі.

Философиялық антропология – адамның мәні, құрылымының мәні туралы ғылым. Оның қоршаған әлемге, барлық заттың негізіне, болып жатқандардың метафизикалық мәніне және оның әлемдегі физикалық, психологиялық жеке рухтың пайда болуына қатынасы оның биологиялық психикалық, рухани — тарихи және әлеуметтік даму заңдылықтары туралы ғылым.

Адам проблемаға айналған кезде адам «адам деген не, ол бұл әлемге неге келді және басқа тірі жандардан немен ерекшеленеді» деген мәселелермен ойланған кезде философиялық антропология іргелі және орталық философиялық ғылымға айналады. Fылымның қазiргi жетiстiктерi адамды биологиялық факторлармен қатар әлеуметтiк факторлар да маңызды рөл атқаратын эволюциялық даму өнімі деп тұжырымдауға мүмкіндік бередi. Осы орайда адамның жоғары ұйымдасқан жануарлардан басты айырмашылықтары туралы және осы айырмашылықтарды мүмкін еткен үрдiстердi ғылыми тұрғыда түсiндiру туралы мәселе шешушi мәнге ие болады.
Алайда әлемнiң қазiргi ғылыми картинасында антропогенез үдерiсi көп жағдайда белгiсiз күйiнде қалып отыр. Бұл жағдай «адам феноменiн» тамаша зерттеушi, атақты француз философы, биологы, палеонтологы және антропологы Пьер Тейяр де Шарденнiң мынадай сездерiмен түсiндiрiледi: адам «эволюцияның өзегi мен шыңы» болып табылады және «адамның кiлтiн табу, демек әлемнiң қалай құрылғанын және ол қалайша ары қарай құрылуы тиiс eкeнiн бiлуге ұмтылу деген сөз».
Жетiспейтiн айғақтардың жоқтығы, адамға деген eскi көзқарасқа күмән келтiретiн жаңа ашылымдар адамның мәнi мен табиғаты туралы әр түрлi концепциялар туғызды. Оларды жалпы, шартты түрде рационалистік және иррационалистік деп бөлуге болады. Иррационалистiк көзқарас негiзiне адам әpeкeтi немесе оның кең мағынасында адам болмысы түсiндiруге келмейтiн iшкi сарындар, ыpықтар, көңіл — күйлер көpiнici позициясымен талданатын идеялар құрайтын экзистенциализм, неотомизм, фрейдизм iлiмдерiн жатқызуға болады. Бүтiндей алғанда иррационалистiк концепциялар адамның кейбiр қырлары мен қасиеттерiн ашқанымен, адамның шығу тегi жөнiнде ешқандай логикалық тұрғыда дайындалған теория немесе ең болмағанда гипотеза да бермейдi.
Адам туралы бiздiң қазiргi көзқарастарымыз иррационалистiк бағыттағы ойшылдар жетiстiктерiн eскepгeнiмeн, көбiне рационалистiк, материалистiк және идеалистiк идеяларға сүйенедi. Мысалы, жүздеген, мүмкін мыңдаған жылдарға созылған адамның жануарлар әлемiнен бөлiнiп шығу үдерiсiн түсiндiре отырып, Маркс пен Энгельс былай деп жазады: «адамдарды жануарлардын санасына, дiнiне жалпы тағы басқаларына қарап айыруға болады. Ал олар өздерiн жануарлардан өмiрлiк қажеттi құралдарды өндiре бастаған кезден айыра бастайды, адамдар өздерiнiң материалдық өмipiн жанама жолмен өздерi өндiредi». Жануарлық жағдайдан адамға өтуге мүмкiндiк беретiн басты критерий оның мәдениеттенуi – бұл жерде материалдық өндiрiс болып көрiнедi. Адамның әлеуметтiк — биологиялық эволюциясын түсiндiруде Энгельс ұсынған антропогенездiң еңбек теориясының маңызы зор. Бұл теорияны жақтаушылар еңбек биологиялық заңдар әcepiн тepicкe шығармайды, бiрақ ол табиғи сұрыпталу әpeкeтi сипатын өзгертедi, қалыптасушы адам өз жеке өлшемi бойынша табиғатты өзгерту қабiлетiне және адамның өзi қалыптасуына ықпал етедi деп санайды. Еңбек әpeкeтi арқасында адамның биологиялық және рухани қажеттiлiктерi өтеледi, адамдардың бiрiгу ауқымы көбейе түседi. Еңбек арқылы адам өзiн, өзiнiң физикалық және ақыл — ой қабiлеттерiн көрсете алады.
28. Ежелгі Шығыс философиясындағы адам мәселесі.

Философиялық антропологияның Шығыс философиясында дәстүрлі болып табылатын жан-жақты жетілген адам іліміне талдау жасалған.Кемелденген адам мәселесі Шығыс философиясы үшін әрі дәстүрлі,әрі барлық бағыттарға ортақ мәселе болғанымен ,Шығыс философиясындағы әр бағыттың , мектептің бұл мәселені қарастыруда өзіндік ерекшеліктері бар.

Араб тілдік мұсылман философиясында да осы мәселеге ерекше назар аударылып,бұл мәселеге екі қарама-қарсы ағым шеңберінде:рационализм мен иррационализм тұрғысынан қарастырылды.Рационализмде адам деп , тек қана әдептілік нормалары мен принциптеріне сәйкес келген адам ғана емес,сонымен қатар парасатты,білімді,бүкіл өмір болмысын ақыл-ойға негіздеген адам.Ал иррационалисттік философияда,адам деп дәстүрлі түрде әдептілік тұрғысынан жетілген адамды қарастырады.
Конфуций ілімінің түп тамыры адам және қоғам мәселесіне тіреледі. Адам табиғаты Конфуций философиясында басты мәселелердің қатарына жатады. «Аспан адамға нені сыйласа, ол адамның табиғатын құрайды». Табиғат — адамның алғашқы қасиеті. Адам өмірге немен келсе, сол бастама оның табиғатын құрайды.
Дүние – физикалық денелер мен тірі заттар қарым-қатынасының жүйесі. Дүниедегі тәртіпті мораль, адамгершілік тәртібі дерлік. Өйткені өмір мен әрбір индивидтің тағдыры кеңістік пен уақыттың физикалық заңдарына ғана тәуелді емес, олар карманың жалпылама моральдық заңына да бағынышты.
Кон-фу-Цзы білімнің адам өміріне деген құндылығын жете көрсетті. “Барлық көргенің мен естігеніңді жүрегіңде сақта. қажымай-талмай оқудан тойынба, басқаларға біліміңді жеткізе біл²,- деген нақыл сөздерді айтады. Кон-фу-зы ойынша, білім саласында ерекше моральдық тазалық керек “Білгеніңді айт. Білмесең - білмеймін де. Тек осындай білімге деген көзқарас даналықты көрсетеді². Ойшының айтуына қарағанда, оқу білудің өзі де өте қиын жұмыс, ол адамның дербес өзіндік оймен тоқуын талап етеді.
Б.ғ.д. заманда ресми мемлекет дініне айналып, Кон-фу-Цзы ілімінің негізгі құндылықтары осы уақытқа шейін Қытай мемлекетінің идеологиясының негізінде жатыр.
29. Антикалық философия тарихындағы адам бейнелері.

Антикалық пәлсапа алғашқы қауымдық құрылыстың орнына құл иеленушілік құрылыс келген дәуірде өмірге келді.

Ертедегі Грекияның алғашқы философтары стихиялы материалистік бағытты ұстануымен ерекшеленеді. Олар бүкіл дүниені тұтастай алып қарап, әлемнің, дүниенің түп негізін, алғашқы бастамасын табуға тырысты. Антикалық философтарды «физиктер» деп атаған. Себебі, олар философиялық ойларын табиғат құбылыстарымен байланыстыра отырып тұжырымдаған. Мұндай философиялық пікірді философияда «натурфилософия» деп атайды.
Дүние қалай пайда болды, қалай жаратылды, ең бірінші не пайда болды деген сұраққа ерте грек ойшылдары жауап бере отырып, өз пікірлерін алға тартты.
Ертегірек (антикалық) философиясы өзінің даму тарихында үш кезеңнен өтті:
Сократқа дейінгі кезеңдік философия (б.д.д. 7-6 ғ.ғ.). Бұл кезеңде натурфилософиялық көзқарас басым болды. Милет, Элей, Пифагоршылдар, Софистер мектебінің қалыптасуымен қатар атомдық көзқарастың негізі қаланады.
Классикалық кезең (б.д.д. 4ғ.). Платон мен Аристотель философиялық еңбектерімен ерекшеленеді.
Римдік-эллиндік кезең (б.д.д 3ғ. соңы мен б.д. 3ғ. басы). Стоиктер, скептиктер және эпикуршілдік мектептер басымдылық танытқан кезең
антика философиясының екінші кезеңі. Ол Сократтың есімімен (б.д.д. 469-399 жж.) тығыз байланысты болғандықтан, «Сократтан кейінгі» немесе «классикалық кезең» деп аталады. Сократ жазбаша еңбектер қалдырмаған, оның философиялық көзқарастары бізге Платон, Аристотельдің еңбектері арқылы жетті. Сократ ауызша пікірталастырып, диалог арқылы өзінің қарсыластарын қарастырылып отырған мәселе туралы жаңа, тың білімге сендіруге тырысты. Оның қағидалары: «Мен өзімнің түк білмейтіндігімді білемін» және «Өзіңді өзің танып-біл». Киниктер философиясының («Киносарг» деп аталған гимназияның атымен аталып кеткен, аудармасы – «көреген ит») негізін қалаушы Антисфеннің (б.д.д. 444-368 жж.) пікірінше, нақты өмір сүретін тек жеке заттар ғана, ал жалпы ұғымдар заттардың қандай зат екенін анықтайтын сөз ғана. Антисфен өзінің ұстазы Сократтың рақымшылық, ізгілік, басқа туралы ілімін ілгері қарай жалғастырып, түкке тұрмайтын құндылығы жоқ байлық, денсаулық, т.б. сияқты игіліктермен салыстырғанда, рақымшылық – ең құнды және жалғыз ғана игілік деп уағыздаған. Себебі, адам өзінің негізгі мақсаты бақытқа тек рақымшылық арқылы жетуге болады. Рақымшыл болу үшін ол туралы көп сөздің, немесе көп білімнің қажеті жоқ, ол – тек іс-әрекет арқылы ғана көрінеді. Материалдық тұрмыс қасиеттерін елемей, қоғамда қалыптасқан әдет-дәстүрлерді мысқылдай отырып, нағыз данышпандық, рақымшылық, бақытты іздеген Антисфеннің ізбасары Диоген Синопский (б.д.д. 412-323 жж.) киниктердің этикалық ілімін өз өмірінің негізгі қағидасы етіп қабылдаған, осыған байланысты өзінің артынан көптеген анекдотқа ұқсас әңгімелер қалдырған ойшыл. Мысалы, ол туралы замандастары былай дейді. Бірде, базар алаңында, бөшкеде отырған Диогеннен Ұлы Александр сіздің қандай өтінішіңіз болса да орындауға әзірмін деп сұрағанда, ол – күнді қалқаламаңыз деп жауап беріпті. Ол өте кедей тұрғанына қарамастан, киниктердің түсінігінше рақымшылыққа, бақытқа, шынайы бостандыққа жеткізбейтін адамдардың кемшіліктерін сынап, ляззатқа деген құмарлықты жек көрудің өзі – ляззат деп уағыздаған. Тал түсте фонарь ұстап базар алаңында «халық-көп, адам аз екен» деген сөзі осы пікірді нақтылайтын сияқты.
30. Орта ғасыр философиясындағы адам мәселесі

Адам мәселесі. Адам мәселесі, оның ішіде шығу тегі, мәні, табиғаттағы орны және қоғамдық өмірдегі рөлі мәселелері фундаменталдық философиялық тақырыптардың бірі болып табылады.Философия пайда болғанынан қазіргі уақытқа дейін адам оның басты назарында болды. Материяны, табиғатты – алғашқы, сананы олардың туындысы, бейнесі болғандықтан соңғы, деп қарастыратын материалистер үшін де, рух пен сананы – алғашқы, материя мен табиғат бұлардың сыртында өмір сүре алмайды, сондықтан да олар соңғы деп қарайтын идеалистер үшін де адам мәселесінсіз философия жоқ..

Адам туралы алғашқы идеялар философия пайда болғаннан көп уақыт бұрын айтыла бастады. Бұл туралы біздің дәуірімізге дейін жеткен мифтер мен алғашқы қауымдық діни түсініктер мәлімет береді. Аңыздарда, әпсаналарда, мифтерде табиғаттың, оның болмысының мақсаты мен мәні қарастырыла бастайды.Адам туралы алғашқы ілімдер ежелгі Шығыс мемлекеттерінде пайда болды.
Ортағасырлық діни философияда адам обастан-ақ біріне-бірі қарама- қарсы екі бастаманың: тән мен жанның іштей қайшылықты бірлігі болып жаратылған деп түсіндіріледі. Сондықтан мысалы, Августин адамды жаны тәнінен тәуелсіз, өлмейтін жан деп түсінсе, Фома Аквинский адам жан мен тән бірлігі , жануар мен періштенің арасындағы бірдеңе деп түсінеді. Тән өледі, жан өлмейді, о дүниеде құдай алдында жауап береді, сондықтан адам күнәсінан тазару үшін құдайға жалбарынуы тиіс деп уағыздады.
31. Ренессанс дәуіріндегі адам мәселесі.

Ренессанс дәуіріндегі адам мәселесіне тоқталмас бұрын,ренессанс деген не екеніні айта кеткен жөн.Ренессанс- Қайта өркендеу дәуірі,яғни XIVғ. мен XVIIғ. Аралығында еуропалық жаңа мәдениеттің қайта өркендеуі.Итальян тілінен аударғанда қ айта туылу деген мағынаны білдіреді.Бұл ұғым Италияның Флоренция, Милан қалаларында басталған.Ренессанс ауыспалы мағынада да қолданған,яғни синоним сөздермен.Мысалы:өркендеу,гүлдену,жаңару,көркею,қайта серпілу.Ренессанс дәуірінде антикалық мәдениетке қайта оралды,бірақ оған дейін Азия мәдениеті Еуропалық мәдениеттен әлдеқайда дамыған түрде болды.Осы ренессанс дәуірі-бұл кейінгі Еуропаның қайта күшейіп,гүлденуінің басталу нүктесі болды.Осы ренессанс қозғалысы кезінде еуропада дамыған ғылымдар:техника, әскери қуат, экономика, саяси түзім, шығармашылық жақта жетістікке жетті.

Ренессанс «Қайта жаңғыру» термині осы дәуірдің белгілі суретшісі, сәулетшісі және өнер тарихының асқан білгірі Джордане Базари (1512—1574) өзінің «Жизнеописание наиболее знаменитых живописцев, ваятелей и зодчих» (XVI ғасыр) деген еңбегінде алғаш рет қолданған. Демек, бұл терминнің мағынасы — көне заман мәдениетін жаңғырту болып табылады. Ал одан кейін, дәлірек айтқанда, XVIII ғасырдан бастап Италиялық жаңғыру дәуірі адамның қайта жаңғыруы және гуманизм дәуірі деп сипатталады. XIV—XV ғасырлар Италия мәдениетін былай сипаттаудың тамыры да осы дәуірде жатқандығын атап өткен дұрыс сияқты, өйткені тұңғыш рет «адам» табиғаты, «адамгершілік» деген ұғымдарды енгізген осы дәуірдің алыптары Леонардо Бруни мен Колюччо Салютати болатын. Тереңірек үңіліп қарайтын болсақ, «гуманизм» латынның «адамгершілік» деген сөзінен шыққан. Бұл терминді «жаңа адамдар» — (гуманистер) енгізген. Олардың ойынша, гуманизм бүкіл адамзат баласы тудырған мол мәдени мұраларды құныға оқып, зерттеп-білуге ұмтылу болып табылады. Сонымен, Ренессанс заманының басты жаңалығы — ғасырлар қойнауына көз жүгіртіп, өткен замандардағы көне мәдени мұраларды қайта жаңғырту болып табылады.
Ренессанс дәуіріндегі адам мәселесіне келетін болсақ.Ренессанс мәдениетінің дамуы адамның өз тәуелсіздігін сезіне бастауына алып келді.Ал мәдениетінің дамуы сауда-саттықпен тікелей байланысты болды.Табиғи байлықтардың тапшылығынан басқа елдермен қарым-қатынас орнатып, сауда-саттық жасады. Мұның өзі ел экономикасының одан әрі дамып, қала мәдениетінің гүлденуіне әкеліп соқты, ал қала мәдениетінің ықпалымен «жаңа адамдар» қалыптасты. Бірақ жаңа адамдардың қалыптасуы әлі де болса орта ғасырлық заман ықпалына байланысты болды, қаншама уақыт өтсе де христиандық дәстүрлердің қаймағы шайқалмаған болатын, сондықтан да болар адамдар орта ғасырлық шырмаудан шыға алмай аласұрды. Міне, осындай тарихи кезеңде көне мәдени мұраларды «тірілтуге» деген жаппай құлшыныс «жаңа адамдардың» қайталанбайтын, ерекше мәдениеттің қайнар бұлағын ашуына мүмкіндік берді.
32. Жаңа заманның механистикалық антропологиясы
Жаңа заман-бұл өркениеттің дамуы,қарыштап алға басуы,қоғамның барлық салаларындағы түбегейлі өзгерістер.Жаңа заманға сай жаңа ғылыми технологиялар, ғылыми жаңалықтар керек болды.Осыған байланысты ғалымдар өз жұмыстарын бастап кетті.Осылай адамның механикалық антропологиясы да қарастырылды.
Қазіргі заманда антропологиялық мəселелерге қатысты екі қарама-қарсы бағыт қалыптасты деп айтуға болады, олар, біріншіден: орта ғасырлық теоцентристік принциптің жаңа дəуірден бастап антропоцентристік принциппен алмаусына жəне жан-жақты сипат алуына байланысты «Антропологиялық Ренессанс» кеңге қанат жая бастаған. Екіншіден, бұл позицияға қарама-қарсы көзқарастар пайда болған.
Енді адам туралы түсініктерге назар аударатын болсақ. Мысалы, Ежелгі əлемде жекелеген адамның өзі зерттеудің дербес пəні болған жоқ. «Антропология» терминін ертедегі гректер қолданбаған. Христиандыққа дейін антикалық дəуір «тұлға» ұығымын білген жоқ. Адамның өз өзін тұтас бір тұлға ретінде қабылдау идеясын көтерген Тертуллиан болатын, ал тікелей бұл мəселені жеке өз алдына өңдеген Августин Аврелий болды. Христиандықта адам космологиялық сюжеттерден тəуелсіз өздігінен құндылыққа ие болды. Ақыл оймен жанданған, тəндік сезімнің субстанцияға ие қайталанбас жан ретіндегі адам туралы түсінік пайда болды. Христиандық адамды ғарыштық шексіздіктің билігінен құтқарды.
Ежелгі əлемнің Құдайы көбінесе адамды өзінің пайдасына жаратқандай, яғни мұнда адамды табыну мен құрбандықтар шалу үшін ажартқандай. Адамдар бұл дəуірде түкке тұрғысыз күйде. Адамнан гөрі табиғаттың сипаты таза, саналы, асқақ жəне Құдайға жақындау болды.
«Көне Өсиеттегі» мəтіндерге назар аударсақ, мұнда аспан шырақтары, жер мен өсімдіктер жансыз. Таң қаларлығы, адам мұнда құдайдың белгілі бір практикалық мақсаттары үшін құрал ретінде емес, құл да емес, мұнда ол Құдіреттің тудырған табиғатының бейнесі ретінде көрініс береді. Құдай өзінің ерекше туындысы ретіндегі адамға, оның рухани жəне физикалық күйіне қамқорлық танытады. «Жаңа Өсиеттегі» антропология православиелік діни ілімде, кейін католиктік мистика мен схоластикада, соңында протестантизмде дами түседі.
Бір уақытта діни антропологиямен қатар, адам туралы философиялық ілім де дами түседі, бұл ілім антикалық дəуірдегі Сократ пен Аристотельдің көзқарастарынан негіз алды.
Ренессанс пен Жаңа Дəуірдеге философияда жаңа өзгерістер дүниеге келді. Адам зерттеу пəні мен дербес «субъект» ретінде қоғам мен ойшылдардың назарын өзіне аудартты. Жаңа философия адамның қадір қасиеті мен шексіз мүмкіндіктерін көре бастайды. Адамның ролі мен қабілетінің дəріптелгендігі соншалықты, адамда да тəңірге тəн жаратушылық қабілеттер бар деген ойлар пайда болды. Адам өзінің ақылының күшіне, көркемдік талантына, саяси-реформаторлық мүмкіндіктеріне сенімді. Бірақ та уақыт өте келе жаңа антропологияның сырт жағы көріне бастайды. Жаңа дəуір болса адамның ақыл ойы мен адамның саналы жəне жеке адамгершілік құрылымына деген сенім білдіре бастайды.
ХХ ғасыр лаңкестік жағдайлары мен қан төгісті дүние жүзілік соғыстармен толыққан дəуірде адам мəселелі жəне құпия мəнге ие болды.
Теологтардың антропологияға деген қызығушылықтары мен діни жəне философиялық антропологияның ара қатынасы туралы пікірталастар ХХ ғасырдың 20-жж. ұлғая бастады. Бұл қызығушылықты М.Шелердің, Г. Плеснердің еңбектерінен байқауға болады. Осы философиялық антропологияның негізін салушы М.Шелердің айтуынша, адам ғарышта негізгі орталықтағы позицияны иеленеді, өйткені мұнда адам санасыз, бірақ та алпауыт əлемнен жоғары тұрады. Адамзат ақылының күшіне енді күдіктер туа бастады, бірақ та адам баласы ғарыштан өзінің рухымен, өзінің бостандығымен, айқынсыздығымен асқақтап көтеріледі. Шелердің ойынша, рух өмірге қарама-қарсы тұрады жəне одан энергия алғанымен де одан жоғары тұрады. Яғни адам өзінің өміріне аскетикалық тұрғыдан қатынас жасайды. Жануарлар шынайы болмысқа əрқашан «иə» деп бас иеді, қорықса тіпті қашып кетеді, ал адам — бұл «жоқ» деп айта алады, қарсы келе алады. Мұндағы басты мəселе, Шелердің пайымдауынша, адамның мəнін ашу керек, адам дегеніміз — кім соған жауап беру керек. Дін де, философема да осы уақытқа дейін адамның кім екендігін анықтаудың орнына, оның қайдан пайда болғандығына назар аударумен келеді. Негізінен, адамды түсінуде нақтылы-ғылыми, философиялық жəне діни ұғынуларды шоғырландырушы роль атқарып, адамның біртұтас тұжырымдамасы жасалуы керек деді. Негізгі мақсат — тіл, ұят, намыс, құрал мен аспаптар, қарулар, мемлекет, басшылық, миф, дін, ғылым сияқты ерекше монополияланған адам болмысының негізгі құрылымынан туындайтын, барлық жасалынған жəне іс-əрекеттерді дəл көрсету керек.
Осы бағытты қолдаушылар адамды көп өлшемді жəне тұрақты түрде өзгерісте болатын жан иесі деп сипаттайды. Əрине, оның негізгі кейбір қасиеттері мың жылдар бойы өзгермегенімен де, адамның физикалық жəне рухани бастауларындағы жұмбақ түрде жасырылған барлық мəнін аша алмайды, тіпті осы бастамалардың табиғаттан жеке дара алып қарастырғанның өзінде айқын анықталғандығы есептеліне алмайды. Олар адамның өзі өз-өзіне ылғи да жаңа жұмбақтар беретін белсенді басталым ретінде көрінетін сыртқы əлемді ұғынуға тырысатын оны өзінің қалауымен өзгертетін микрокосмос екендігіне баса көңіл аударды.
Сонымен қорытындыласам, адам бұл ерекше жаратылыс, әр ғалым әртүрлі ой айтады.Соған қарамастан бұл ұғым әлі күнге дейін дамып,адамның антропологиясы анықталды.Бірақ адамның сезімі, ақыл-ойы туралы пікірлер әлі күнге дейін таусылар емес.
33. Фейербахтың антропологиялық материализмі
Класикалық неміс философиясының ұлы өкілдерінің бірі – Людвик Фейербах (1804 – 1872ж). Фейербах 1823ж Гегельдер университетіне түсіп оқуын Берлин университетінде түсіп оқуын Берлин университетінде жалғастырды осы кезде ол Гегельдің лекцияларын таңдаған 1830ж Лаққап атпен “Өлім және мәңгілік” туралы ойларын жариялаған, мұнда ол Гегельдік философияның тұрғысынан мәңгілікті жоққа шығару Фейербахтың ойынша адамның мәні оның денелік жандық біртұтастығында тек теорияда ғана рухпен денінің бөлек қарастыруға болады. Ал шын мәнінде олар ажырамас бірлікте болады әрі рух ойлау денеге тәуелді қасиеттер сөйтіп Фейербах философияның негізгі мәселесін материалисік тұрғыдан шешеді. Табиғат пен адам міне жаңа философияны зерттейтін пәні дейді Фейербах.
Людвиг Фейербах – класикалық неміс философиясының соңғы өкілі. Германиядағы жүз жылға созылған идеалистік, діни көзқарастың түндігін батыл сыпырып тастап, өзін ашықтан – ашық материалистпін деп жариялады. Оның басты еңбектері: “Христиандықтың мәні”, “Болашақ философиясының негізгі қағидалары”, т.б. Ол дүниенің материядан тұратынын мойындап, табиғаттың санадан тыс, оған бағынышсыз екенін дәлелдеді. Ол рух пен дене арасының алшақтығын жойды. Фейербах болмысты – бастаушы, сананы баяндауыш деп қарады. Табиғат денелерден, материядан, сезімдіктен тұрады, деп жазды Фейербах. Табиғат мәнгі және шексіз. Сана – соның тек көшірмесі, ал психолог – идеалист сол көшірмені түпнұсқа ретінде түсіндіреді, - деп түсіндірді Фейербах. Бірақ ол антропологиялық материализмді қуаттады. Өйткені, ол барлық материализмді тұрпайы материализм деп түсінді. Сондықтан өзін одан аулақ ұстамақ болды. “Шындық – идеализмде емес, материализмде емес, шындық тек антропология”, - деп жазды Фейербах. Бірақ ол өзінің антропологиялық материализімінің нағыз метафизикалық материализм екенін байқамады. Таным сезімнен басталады, - деп уағыздады Л. Фейербах. Шындықтың дәйегі – оның іштен туған санаға сай келуі деп түсінді. Бұл оның идеализмге жасаған кешірімі болатын. Л. Фейербах Гегельдің идеализмін орынды сынай отырып, оның диалектикасының мәнін түсінбей, оны теріске шығарды. Л. Фейербах христиан дінін де орынды санады, бірақ діннен ол біржолата қол үзбеді. “Болашақ философияның негізгі қағидалары” деген еңбегінде Л Фейер бах қоғамның қозғаушы күші – адамның адамға сүйіспеншілігі, әсіресе, ерлер мен әцелдер махабатты деп түсіндірді. Сол байланысты ол дін деп қарады. Бұл да Л. Фейербахтың идеализмі болатын. Л. Фейербах Гегельдің идеалистік философиясын сынап талдағанымен, айналып келгенде, ол әсіресе қоғамтануда идеализм шеңберінен шыға алмады.
34. Иррационализмдегі адам мәселесі.
Иррационализмдегі адам мәселесіне тоқталмас бұрын,иррационализмге тоқталсам. Иррационализм - [латынша Irrationalis - ақылға сыйымсыз] - пайдагерлік ақылдың, тәжірибелік ойлаудың танымдық мүмкіндіктері шектеулі деп санайтын және руханилықты, сезімді, түйсікті, қиялды дүниетанымның негізі деп есептейтін рационализмге қарама-қарсы таным жүйесі. Иррационализм табиғат құбылыстарын, дүниені, болмысты, ақиқатты жүрекпен қабылдап сезіну, табиғатпен үндестікте, басқа да тіршілік иелеріне залал келтірмей, ізгілік бастауларына ден қойып, дүниені махаббатпен қабылдау принциптерін ұстанады. Бұл тұрғыдан қарастырғанда барлық діни және діни-философиялық ілімдер өзінің түпкі мазмұны бойынша иррационализмге жатады. Азаматтық қоғамдағы қарым-қатынаста адамгершілік, ізгілік және үндестік, жеке адамның кемелденуі-иррационализм танымының негізгі түп қазығы. Философия тарихында иррационализм, ең алдымен, шығыстық дүниетаным ерекшеліктерімен тығыз байланыстырылады. Иррационализм шығыс философиясында өмір сүру қағидаты, дүниетаным жүйесі ретінде ежелгі дәуірлерде-ақ қабылданса, батыс философиясы алғашында оны философиялық ағым ретінде ғана бағалады. Мысалы, орта ғасырлар философиясында "агностицизм", "релятивизм", "скептицизм" деп атаған көзқарастарда батыстық ойлау жүйесіне түсініксіз иррационализм нышандары бар еді. Ал жаңа дәуір философиясында иррационализм рационализмге қарама-қарсы философиялық таным жүйесі ретінде мойындалды.
Адам туралы бiздiң қазiргi көзқарастарымыз иррационалистiк бағыттағы ойшылдар жетiстiктерiн eскepгeнiмeн, көбiне рационалистiк, материалистiк және идеалистiк идеяларға сүйенедi. Мысалы, жүздеген, мүмкін мыңдаған жылдарға созылған адамның жануарлар әлемiнен бөлiнiп шығу үдерiсiн түсiндiре отырып, Маркс пен Энгельс былай деп жазады: «адамдарды жануарлардын санасына, дiнiне жалпы тағы басқаларына қарап айыруға болады. Ал олар өздерiн жануарлардан өмiрлiк қажеттi құралдарды өндiре бастаған кезден айыра бастайды, адамдар өздерiнiң материалдық өмipiн жанама жолмен өздерi өндiредi». Жануарлық жағдайдан адамға өтуге мүмкiндiк беретiн басты критерий оның мәдениеттенуi – бұл жерде материалдық өндiрiс болып көрiнедi. Адамның әлеуметтiк — биологиялық эволюциясын түсiндiруде Энгельс ұсынған антропогенездiң еңбек теориясының маңызы зор. Бұл теорияны жақтаушылар еңбек биологиялық заңдар әcepiн тepicкe шығармайды, бiрақ ол табиғи сұрыпталу әpeкeтi сипатын өзгертедi, қалыптасушы адам өз жеке өлшемi бойынша табиғатты өзгерту қабiлетiне және адамның өзi қалыптасуына ықпал етедi деп санайды. Еңбек әpeкeтi арқасында адамның биологиялық және рухани қажеттiлiктерi өтеледi, адамдардың бiрiгу ауқымы көбейе түседi. Еңбек арқылы адам өзiн, өзiнiң физикалық және ақыл — ой қабiлеттерiн көрсете алады.
Адам және адамзат тұлғасы қалыптасуындағы үлкен рөл тілге тиесiлi. Тiл арқасында адамның ойлауы дамиды. Тiл маңызы, ең алдымен, онсыз адамдардың еңбек әpeкeті практикалық тұрғыда мүмкін eмecтiгiмeн сипатталады. Өзара қатынас арқасында адамдар бiр — бiрiмен байланыс орнатты, өзара әрекеттiң әр түрлi мәселелерi бойынша келiстi, тәжiрибе бөлісті және т.б. Тiлдiң көмегімен бiр ұрпақ келесісіне ақпарат, білім, әдет — ғұрып және дәстүрлердi жеткiзiп отырды. Онсыз бiр қоғамда өмip cүpeтiн әр түрлi ұрпақтар арасындағы байланысты көзге елестету қиын.
Адамның мәнi мәселесi адам туралы философиялық ілімнің өзегiн құрайды. Адамның дамуы мен тарихи негiзiн және оның мәнін құрайтын субстанция ретiнде қазiргi ғылым қоғамдық өндiрiс шеңберiнде жүзеге асатын еңбек әpeкeтiн атайды. Қоғамдық өндiрiс пен еңбек әpeкетінің дамуы нәтижесінде адамдардың қоғамдық қатынастары да дамиды. Индивидтiң жеке дамуы қоғамдық қатынастардың бүкiл жиынтығын өн бойында жинақтауына, игеруiне және оны жүзеге асыруына байланысты. Сондықтан да Маркс адамды абстрактылы тұрғыда түciнгeнi үшін Фейербахты сынай отырып, былай деп жазды: «адамның мәнділігі жекелеген индивидке тән абстракт емес. Ол өз болмысында барлық қоғамдық қатынастардың жиынтығы болып табылады».
Айтылғандарды қарастыра келе, адам қоғамдық – тарихи үрдістің материалды және жан мәдениетінің даму субъектісі өзге формалармен генетикалық байланысты биологиялық жаратылыс дегенді анықтайды. Алайда олардан еңбек құралдарын жасау қабілеті бар адамға тән сөйлеу мен санасының арқасында ерекшелігі арқылы білініп тұратын жаратылыс.
35. Адам, индивид, тұлға, пенде, азамат, кісі ұғымдарына сипаттама.

Адамды көптеген ғылым салалары қарастырды. Соның ішінде философия,әлеуметтану, этика, эстетика, психология және т.б. Адамға талдау жасау үшін біз адам,индивид,тұлға сияқты ұғымдарға түсінік қалыптастыру қажет.

Адам-биоәлеуметтік тіршілік иесі.Жоғарғы психикалық қызметті,яғни меңгеру, жасау, өзгеру қабілетіне ие саналы тарихи дамудың жемісі. Адамға тән қайталанбас ерекшеліктер бар.Адамның санасының өсіп-дамуы тек өзіне байланысты.Адам қоғамда өмір сүретіндіктен,оның босс өмір сүруі мүмкін емес.
Индивид-жеке адам.Тұқымқуалаушылық қасиетті тасымалдаушы.Адам дүниеге келгенде индивид болып туылады.Осы кезде Фрейдтің айтқанын айта кетсем,индивид- үнемі қоғам ішінде болып оның ықпалын сезінуші,әрі оған қарсы тұрушы биологиялық тұйық жан деген.
Тұлға-жеке адамның өзіндік адамгершілік,әлеуметтік,психологиялық қырларын ашып,адамды іс-әрекет иесі және қоғам мүшесі ретінде жан-жақты сипаттайтын ұғым.Тұлға болу дегенді қалай түсінеміз.Тұлға болу-белсенді түрде өмірлік позициясы бар және ішкі қажеттілікке байланысты таңдай жасай білу,келген шешімнің зардабын бағалау және өзі қоғамның алдында жауап беру
Пенде-бұл менің ойымша бар болса көре алмайтын, жоқ болса бере алмайды деген ұғымға сійкес келеді.Ішкі дүниесі мен сыртқы дүниесі екі бөлек адам.Бәріміз пендеміз,пенде болғасын әр түрлі кемшіліктер жасаймыз.Бірақ адам болыптуылғаннан кейін,адам болып қалу керек.
Азамат-азаматтық міндетті атқаруға қабілетті адам.Синонимдеріне ұлылық,мәртебелік,тәкәппарлвық,кереметтлік жтады.Мемелекеттік тұрғыда қарастыпсақ,азамат-қоғамның тең құқықты мүшесі.Қазақстанда 16 жастан бастап ресми түрде мемлекет азаматтығына қабылданады.
Кісі-жаратылысынан өзіне айтылғанның бәрін түсінетін,алғыр дааңғарымпаз ақыл иесі.Өнер-білімге құштарлығы бар,оқып-үйренуден шаршап шалдықпайтын,шығыс мәдениетінде қысқаша инабатты адам мағынасына жақын болған.Кісі бұл ер немесе әйел болуыда мүмкін.Ел үшін барын аямай,жанын салатын азаматтар болып та табылады.
Бұл ұғымдарға сипаттама беру қиын,себебі барлығының түпкі тамыры бір.Бір мағынаны меңзеп,бір-екі өзгешелікпен ерекшеленеді.Бұндай ұғымды ажыратуымыз үшін көптеген кітаптар оқып,діни сауатымызды ашуымыз қажет.
36.Философиялық ойлар тарихындағы өмірдің мәні мәселесі: фатализм, гедонизм, волюнтаризм, функционализм.
Өмip философиясы — 19-20 ғасыр шекарасында Германия мен Францияда пайда болған, буржуазиялық философияның субъективті-идеалистік бағыты, кең мағынада өмірдің мақсаты, мәні туралы мәселелерді қарастыратын философия. Иррационалстік бағыт ретінде Германияда (Шопенгауэр, Ницше, Дильтей, Зиммель) және Францияда (Бергсон) 19- 20 ғасырлар аралығында пайда болды. Олар классикалық рационализмге қарсы тұрды. Философияның бастауы ретінде «өмір» ұғымын пайдаланады.
Өмір философиясы барлық тіршілік иелеріне рухқа, не материяға ұқсамайтын, бірақ түйсік сезімі арқылы тануға болатын өмір көрінісінің формасы және әлдеқандай бір алғашқы реальдық ретінде қарастырады. Бұл философияның пайда болуына биология немесе психология сияқты ғылымдарының жедел дамуы әсер етті. Өмір философиясындағы басты ұғым - өмірдің мәні мен мағынасын алуан түрлі, оны қай позициядан, қалай түсіндіруге байланысты. Мұндағы «өмір» ұғымы бәрінен бұрын тірі организм өмір сүріунің шарты ретіне биология-натуралисттік мағынасында қолданады. Сонымен қатар, «өмір» - дүниенің фбсолюттік шектік негізі болып табылады.
Фатализм (латынша fatalіs – қашып құтылмайтын) – әрбір оқиғаны және адамның әрбір әрекетін о баста бекітілген деп білетін, қалау еркі мен кездейсоқтықты жоққа шығаратын дүниетанымдық тұжырымдама. Фатализмнің негізгі үш түрін бөліп көрсетуге болады.қайырымдылықтың, сырқаттың немесе жұмыссыздықтың сипаттамасы ретінде жиі анықталады. Жазмышты: мифологиялық Фатализм – иррационалды, қараңғы тағдыр; теологиялық Фатализм – құдіретті Құдайдың қалауы; рационалистік Фатализм– себептер мен салдардың тұйықталған каузалды жүйесінің ішіндегі қапысыз шиеленісі деп біледі. Фатализмның бірінші түрі мәдениеттің алғашқы кезеңінде көрініп, астрология сияқты окультті ілімдерде орын алды. Теологиялық Фатализм бір адамдарды тозаққа баратын, екінші біреулерін жұмаққа баратын деп білген христиан ережесінде (Готшалк), калвинизм, янсенизм, исламдағы жабариттер ілімінде көрініс берді. Рационалистік Ф. Демокриттен, Гоббстен, Спинозадан, механикалық детерменизм өкілдерінен көрінді. Рационалистік Фатализмнің кейінгі нұсқасы адамның қылмысқа табиғи бейімділігі жайлы (Ломброзе) сөз етеді.
Гедонизм - Кирен философиялық мектебі (б.з.д. IV ғ.) мен Эпикурдың (б.з.д. 341 - 270) дамытқан этикалық ілімі Геодонизм эвдемонизмнің бір тармағына жатады және ләззат алуды (негізінен сезімдік) тіршіліктің бастауы мен өмір мағынасы деп жариялайды. Жақсы игілік рақаттануға жеткізеді, жамандық қайғықасірет әкеледі. Геодонизмнің салыстырмалы толық ілімін Сократ шәкірті Аристип қалыптастырған. Эпикурейшілдікте Геодонизм принципі сезімдік ләззаттардан рухтың тыныштығына (атараксия) және қасіреттен кұтылу жолдарын іздеуге көбірек бағытталған
Волюнтаризм - [лат. voluntas - ерік] - ерікті қоғам дамуы мен оны санаға, қоғам заңдылықтарына қарсы қою және оны қоғамдық дамудың шешуші факторы ретінде мойындаудан шығатын идеология мен психологияның, саясат пен тәжірибенің мәні. Жеке субъективті қалауын және еркін шешімдер басшылыққа алатын, саяси мақсатқа жетудің шынайы мүмкіндіктері мен объективті факторлармен санаспайтын субъекті қызметінің сипаты. В. теорияда саясаттағы субъективтік бағытқа, ал саясат пен тәжірибеде - авторитаризмге, бонапартизмге, тоталитаризмге тән
Функционализм - [ лат. fonctio - жүзеге асырылу, орындалу ] – әлеуметтанудың әдістемелік тәсілдерінің бірі. Қоғамды, оның құбылыстарын, процестерін, өзіндік құрылымы, әрқайсысы өз қызметін атқаратын әрекет ету тетіктері бар әлеуметтік жүйелерді қарастыратын басты бағыттарының бірі. Функционализмнің негізін қалаушы - Г.Спенсер. Кейіннен Э.Дюркгеймнің, В.Паретоның еңбектерінде жалғасын тапты.

37. С. Кьеркегордың философиясы.

ХІХ ғасырдағы еуропалық философиядағы иррационалистік бағыт. дат жазушысы Серен Киеркегаард та өзінің еңбектерінде дамыған (,Кьеркегор1813–1855). Ол, Артур Шопенгауэр сияқты, Гегельдің философиясын табалдырықтан шығарды, онда басты назар ақыл мен логикалық ойлауды дамытуға аударылады. Кьеркегорд Гегельдің философиясына рационалистік рухы мен мазмұны үшін қатты шабуыл жасады. Сонымен бірге ол алдымен Фридрих Шеллингтің идеяларына сүйенді, оның философиясы алдыңғы тарауда талқыланды. Киеркегаардты Шеллинг философиясының кейбір иррационалистік принциптері қызықтырды, оның пікірінше, Гегельдің философиясына, әсіресе шындықтың рационалдылығы туралы әйгілі Гегельдік тезиске қарсы шыққан алғашқы ірі философ болды, бірақ Киркегаард әлемді ақылға сыйымсыз көрді. Осы позициялардан ол Гегельдің рационалистік философиясын, оның панлогизмін одан әрі сынға алды. ойлау болудың төмендеуі, абсолютті идеяның дамуы. Гегельдің айтуынша, логикалық білім жалғыз сенімді білім болды, ол оның белсенді түрде бас тартуына себеп болды. Бұл Кьеркегорд-тің әлемнің болмыстың иррационалды табиғаты туралы және оның адам туралы білімі туралы көзқарасына мүлдем қайшы келді.
Кьеркегорд философиясының іргелі категориясы - «өмір сүру». Біз адамның өмір сүруі туралы, оның ішкі әлемі, сезімдері мен көңіл-күйлері туралы әңгімелейміз, олар мезгіл-мезгіл өзі өмір сүретін және оған түсініксіз әлемде өзін орнатуға тырысады.
Кьеркегорд философиясындағы адам үнемі өзіне сұрақ қояды: «Менің өмірімнің мәні неде?»; «Қалай өмір сүру керек және не істеу керек?»; «Олардың мінез-құлқында басшылыққа алынатын ережелер қандай?» және т.б. Ол ауыр сұрақтарға жауап іздейді және өз тәжірибелерінде кездеспей таба алмайды. Оның айналасындағы әлем оған түсініксіз, жұмбақ және оған түсініксіз, ақылға сыймайтын шындық ретінде көрінеді.
Кьеркегорд ешқандай объективті әлемді мойындамады және оны тануға қарсы болды. Ол үшін әлем - бұл адамның сезімдерінің жиынтығы. Әрбір адам өзі сезінетін, үнемі сезінетін әлемде өмір сүреді. Кьеркегорд бір кездері ағылшын философы және теолог Джордж Беркли негіздеген субъективті идеализм идеяларын терең қабылдады. Ол осы құбылыстарды көптеген құбылыстарды түсіндіруде алға тартты және мәні бойынша оның философиясының мәні оларға негізделген.
Философ және теолог ретінде Кьеркегорд үшін бірінші кезекте шындық мәселесін шешу болды. Ол библиялық кейіпкер Понтий Пилаттың: «Шындық деген не?» Деген сұрағына өз жауабын беруге тырысты. Ол бұл жауап Берклидің субъективті идеализмі мен діни философиясында берді. Ол шындықтың объективті мазмұны мен оның критерийлері туралы ілімді қатаң түрде жоққа шығарды. Ол үшін шындықты ғылыми түсіну мүлдем қолайсыз болды. Ол сонымен қатар адамдардың танымдық іс-әрекетінің одан әрі дамуымен мазмұны өзгермейтін абсолютті шындықтың шегіне дейін тереңдей және кеңейе алатын салыстырмалы ақиқат мәселесін көтерудің заңдылығын жоққа шығарды. «Салыстырмалы шындық, ол діни тұрғыдан түсіндірілген абсолютті шындықты білімге лайықты және« ақиқат »ұғымына сәйкес келетін жалғыз деп салыстырды»
Кьеркегорд «объективті ақиқат» ұғымынан айырмашылығы философияға «субъективті ақиқат» ұғымын енгізді. Ол: «Мен шындықты табуым керек, бұл мен үшін ақиқат», - деді. Шындық деген не? Кьеркегорд-тың айтуынша, тақырып шешеді. Ал бұл шындықтың мазмұны мен оның өлшемі туралы мәселенің жалғыз шешімі. Сондықтан көптеген ақиқаттарды тану - әр адам үшін жеке шындық, сонымен қатар өзара ерекше пікірлердің теңдігі (эквиваленттілігі).
Киеркегаардтың пікірі бойынша абсолютті ақиқаттың маңыздылығы тек діни көздерде жазылған діни пайымдаулар арқылы алынады. Оның пайымдауынша, дін сенім мәселелерінде сот бола алмайтын ақылдың көмегін қажет етпейді. Сенім ешқандай дәлелге шыдамайды, ғылыми айтпағанда, оны «өзінің жаулары» санайды. Киеркегаард сенімнің ақиқатын растау және кез-келген күмәнді тұжырымға келу қиынға соғады. Құдайға сөзсіз, ескерусіз сену керек. Сенімсіздік, ол: «түсінбеушіліктің нәтижесі емес, бүліктің, бүліктің, бағынбаудың нәтижесі»
Кьеркегорд-тің субъективті-идеалистік, иррационалистік және діни көзқарастары оның дүниені тану туралы білімінде ғана емес, сонымен бірге этика тұрғысынан да көрінді. Ол этикалық проблемалар туралы өзінің көзқарасын «Ләззат және парыз», «Қорқыныш және үрей» және басқа да жұмыстарында көрсеткен. Ол адамгершілік пен этика дамуының келесі үш кезеңін анықтады: эстетикалық, дұрыс этикалық және діни.
Киеркегаардтың айтуы бойынша, адамдар үшін мораль мен этика дамуының эстетикалық кезеңінде олардың өмірді қабылдауындағы ең бастысы - бұл оның сұлулығы, көбінесе оның сыртқы көрінісі, сонымен қатар оның ләззат алуы.
Моцарттың музыкасын, поэзияны қабылдауды (ежелгі және қазіргі) және Шекспирдің шығармаларына негізделген театрлық қойылымдарды тыңдау кезінде ол өзінің сұлулығы мен ләззаттары туралы баяндайды.
Ол әйелге деген сүйіспеншілігінен сезінген ләззаттарды суреттеуден бас тарта алмады, бұл оның «Седукер күнделігі» эссесінде көрінеді. Бұл шығармада оның шығармаларының өмірбаяндық табиғаты ерекше айқын көрінді, ол әр түрлі құбылыстарды тек оның сезімдері, қабылдау, тәжірибелер және т.б. негізінде сипаттады.
Адамдардың рухани әлемін қалыптастыру процесінде, олардың моральдық және этикалық мәні, Кьеркегорд пікірі бойынша, эстетикалықтан этикалық сатыға дейін жүреді. Бұл жағдайда мораль олардың мінез-құлқы мен қарым-қатынастарының нормаларының жиынтығы, ал этика - бұл нормалардың негіздемесі, түсіндірмесі ретінде түсіндіріледі. Киеркегаард бұл процесті «адам бойындағы эстетикалық және этикалық принциптердің үйлесімді дамуы» деп бағалады. Этиканың дамуының эстетикалық сатысының этикалық тұрғыдан дамуын белгілейтін «Қуаныш және міндет» атты еңбегінің осы бөлігі осылай аталады.
Бұл адамның ерте ме, кеш пе, таңдау жасау қажеттілігіне тап болатынынан басталады: «Немесе - немесе». Бұл Кьеркегорд -тің тағы бір туындысының атауы. Ол былай деп жазды: «Егер бір жағынан ақиқат, әділеттілік пен адалдық, ал екінші жағынан - бұрыс және бұрыс бейімділіктер мен құмарлықтар болса, дұрыс таңдау қажет» Таңдаудың табиғаты мен мазмұны адамның рухани жетілуіне куәлік етеді. Таңдау жасау кезінде жеке тұлға «таңдалғанның бәріне толтырылады». Егер ол таңдамаса, ол «қурап өледі».
Кьеркегорд таңдау кезінде қай жерде этикалық мәселелер көтерілетінін алға тартты. Көбінесе адам жақсылық пен жамандықты таңдауына тура келеді. Таңдау жасау кезінде ол «этика саласына енеді». Ойшыл таңдауды «қажетті қуатпен, жігермен, құмарлықпен жасау керек» деген пікірде болды. Бұл таңдау кезінде адам өзінің барлық күш-жігерін көрсетеді және өзінің даралығын күшейтеді »
Кьеркегорд адамның өзі жасаған өмірінің рақатын таңдау ма, әлде басқа адамдар мен Құдай алдындағы парызын орындауды таңдау ма, ол таңдаудың маңыздылығын түсінуі керек деп есептеді. Ләззаттарды іздейтін адам (Кьеркегорд терминологиясында, эстетикалық өмірге бағытталған) өзінің табиғатының тікелей қозғаушы күштерін ұстанады.
Міндетті түрде жүру және өз іс-әрекеті үшін жауапкершілікті сезіну Құдайға ең жоғары және барлық нәрсенің Жаратушысы ретінде сенуге әкеледі. «Мұндай таңдауды жасай отырып, - деп жазды Киркегаард,« адам өзіне ие болады, өзіне ие болады, яғни ол жақсылық пен жамандықтың арасындағы айырмашылықты ашатын еркін, саналы тұлға болады ».
Өмірдің эстетикалық жолын таңдаған адам, б.а. Ләззат жолы («эстетика»), Кьеркегорд жазғандай, өзін толығымен сыртқы жағдайлардың әсерінен ұстайды, сондықтан олар жоғалады, өзінің жеке басы мен еркінен айрылады. Ол «минуттың құлы» ретінде көрінеді. Міндетті адам («этика») әр түрлі жағдайлардан туындаған көңіл-күйге де бағынуы мүмкін, бірақ сонымен бірге ол өз еркінен айрылмайды және еркін адам ретінде таңдау жасайды. Сонымен бірге ол өзінің азғырулары мен құмарлықтарын жеңе білу қабілетін дамытады. Оның өмірінің мәні ләззат емес, бірақ өзінің «ішкі жанын», өзінің жанының алдындағы өзінің ішкі міндетін тұрақты түрде орындау, оны «бұзбау, бірақ пайда табу» керек
Киеркегаардтың пікірінше, адамгершілік этиканың ең жоғары көрінісі оның жан дүниесінің діни мазмұнын қалыптастыру болып табылады. Бұл этика дамуының ең жоғарғы сатысы - діни. Біз христиандық этика туралы айтамыз, оның басты өсиеті: «Құдай Иеңді шын жүректен сүй!». Киеркегаард христиандықтың өсиеттері көптеген елдер халықтарының принциптері мен моральдық нормаларының негізін қалайтындығын зор ынтамен атап өтті. Бұл христиандық мораль туралы болды, өсиеттерде адамның Құдайға апаратын жолы оның жанын тазартып, күнәларынан тазару, әділ өмір салты, өкіну туралы айтылады. Бәрінің басына түскен қайғы-қасіретке қарамастан, Құдайға сеніңіз.
Кьеркегорд шығармаларындағы адам, Шопенгауэрдің шығармаларындағыдай, ол түсінбейтін және өзгерте алмайтын жердегі өмірінің әртүрлі жағдайларынан зардап шегетін тіршілік иесі ретінде көрінеді. Кьеркегорд шығармаларының бірі «Бақытсыз» деп аталады. Бұл «жұма кездесулері» деп аталатын жиынның бірінде әріптестеріне арналған баяндамасы. Киеркегаард өз сөзін былай бастады: «Көптеген адамдар өлімнен қорқады. Алайда одан да жаман бақытсыздық, атап айтқанда өмір сүру мүмкін емес. Адам өмірі азапқа толы, ал өлім оларды жеңілдетеді». Бұдан әрі қорытынды ретінде: «Өлім - бұл барлық адамдардың ортақ бақыттары»
Әрі қарай, Киркегаард мәлімдеді, бірақ мәні бойынша Шопенгауер айтқан ойлар: азап шеккен адам өзінің өмірінде жалғызбасты және оған деген басқа адамдардың жанашырлығына сенбейді; ол өзін оларға керексіз сезінеді, мүлдем қаңырап бос қалған және бақытсыз тіршілік иесі және т.б. Осы рухта оның барлық сөздері басқа шығармалар сияқты сақталды. Мүмкін, Шопенгауэр Кьеркегардтан діни философияға деген үлкен бейімділік ерекшеленеді.
38. Экзистенциализм философиясы
Экзистенциализм философиясы (латынша экзистенсия - өмір сүру, немесе латынша эксистере - өмір сүру, әрекет ету, болу) нақты философиялық ұғым емес, ол болмысқа, тіршілікке және өмірге деген пессимистік көзқарастарға теориялық жауап ретінде қалыптасқан жалпы бағыттағы әртүрлі идеялардың жиынтығы. өмірдегі бақыт пен оның бастапқы жақсы негізін, өмір мен өмірдің азапталуының қарама-қарсы фактілерін жария ететін қарама-қарсы ұғымдар.
Кьеркегорд қазіргі заманғы романтизм мен Гегель диалектикасын сынға алған экзистенциализмнің негізін қалаушы болып саналады және көп жағдайда бұл диалектиканың әдістері біршама өзгерді. Сонымен, Киркегаардтың пікірі бойынша экзистенциализм жеке адамның оптимизмі мен өмірдегі бақыттың ақиқатына деген сенімді алдау, өзін-өзі алдау деп санайды. Адамның әлемдегі тұрақты азапты сезінуімен ғана сананы сау деп санауға болады. Бұл ойшылдың көзқарастары негізінен діни, бірақ не бар, олар негізінен діни және христиан философиясына сәйкес келеді. Мысалы, Kierkegaard жан бастапқы және, әрине, бар және дене екінші ретті, адамның жеке қасиеті осы екі принциптің синтезі - мәңгілік және уақытша, еркін және шектеулі деп санайды. Қазірдің өзінде бұл ғылыми емес көзқарасты, жанның еркіндігі мен мәңгілігін жариялайтын дәлелдерсіз байқауға болады. Бұл синтезде тұлға өмір сүру процесінде үш негізгі кезеңнен өтеді немесе өтуі керек:
Эстетикалық, ол әр түрлі формада өмір сүруді, өмір сүруді ұнатады, бірақ ләззаттарға тойып, олардың уақытша болуын сезіне отырып, саналы түрде келесі кезеңге өтеді;
Этикалық кезең адам белгілі бір моральға өз еркімен мойынсұнып, парыз бен асыл міндеттерді жүктеген кезде басталады;
Діни кезең - бұл адамның үнемі азап шегетінін және оған жат әлемнің әлсіздігін түсінуі. Киеркегаард тек Құдайға қызмет ету арқылы адамды зұлымдыққа толы дүниеде азаптан арылуға болады деп сендірді. Бірақ егер ол өзін-өзі алдау арқылы әрекет етсе, мысалы, басқа сатыларға деградация жасаса, өзін азаптан босатса, ол өзінің діндарлығын, яғни Құдайға қызмет етуді тоқтатады. Азап шегу дегеніміз - құтқарылу үшін Құдай алдында есеп беру (таза христиан постулаты).
Бұл кезеңдер, Киеркегаардтың пікірінше, философтың христианшылдыққа және ғылымға қайшы көзқарастарын бейнелейді, алайда, оның тұжырымдамасы экзистенциализм философиясының негізі болып саналады. Бұл ойшының рационализм философиясына да қарсы тұрғаны таңқаларлық емес, ол үшін ақиқат субъективті құбылыс болып көрінді, ал шындықтың өлшемі оның дұрыс, яғни фанатизм екендігіне сенімділік болды.
Кьеркегорд -дің экзистенциалды философиясы болмыс (болмыс) міндетін алғашқы христиан философиясымен бірдей деп атады - Құдайға қызмет ету; Сонымен қатар, ол өмір туралы азаптау, өзін-өзі алдау және басқалардан азап шегудің алдын алу мүмкін еместігі туралы постулаттарды алға тартты. Ең бастысы, Киркегаард болмыс пен тіршілікті ғылыми тұрғыдан зерттеудің түбегейлі мүмкін еместігін мәлімдеді, сондықтан ол өзінен-өзі дәлел мәселесін сұрамады, өзінің еңбектерінде адам мәселесі туралы өз пікірін білдірді.
Бақытымызға орай, Киркегард қана экзистенциализм философиясымен айналыспады; Камус, Сартр, Хайдеггер, Бердяев, Паки және басқалар өмір мәселесі туралы сұралды. Алайда, олардың экзистенциалды философияға қатысты тұжырымдамалары мен көзқарастары, критерийлерде, тұжырымдарда және категорияларда әр түрлі болғанымен, жалпы семантикалық бояумен, нақтылығымен ерекшеленеді, бұл философияның мәнін «уақыт рухы» мен адамзат дағдарысына, оның ішінде Бірінші дүниежүзілік соғыстан кейінгі теориялық жауап ретінде растайды. соғыс.
Егер бұрын адамның өмір сүруі (өмір сүруі) ақыл мен оның әлемді танып-білудегі жұмысы, қоршаған ортаны, оның ішінде әлеуметтік процестерді ұтымды болжау және басқару мүмкіндігі ретінде қарастырылатын процесс ретінде ұсынылса, онда дүниежүзілік соғыстан кейін адам әлемнің тежелетін элементтерінің сынғыш бөлігі деген пікір пайда болды. , және оның барлық рационализмі басқарылатындығына кепілдік бермейді немесе, ең болмағанда, болу процестерін лайықты болжай алмайды. Экзистенциализм философиясының идеялары мен концепцияларының жиынтығы жаңадан табылған элементар әлемде зиялы адам үшін жаңа міндеттерді шешуге тырысты.
Экзистенциализм философиясының негізгі тұжырымдамалары болмыстың өзі, яғни болмыс ұғымына көпір ретінде қарастырылатын болмыс және тіршілік; және біз ең алдымен адам туралы айтатын болсақ, өмір ұғымы осы философиямен тығыз байланысты. Егер сіз белгілі бір объектілерді зерттейтін бірнеше философиялық концепциялардың жиынтығын біріктіруге талпыныстың мәнін атай алсаңыз, онда экзистенциализмде ол тәжірибе, сана, ақыл мен адамның оның болмысына қатынасы, оның өлшемдері, себептері, мәні мен салдары болып табылады.
Бұл тәжірибелер көбінесе жеке болғандықтан, олар үшін ерекше нәрсеге көңіл бөлу проблемалық; Осылайша, көзі үміт, азап, қорқыныш, парызды немесе кінәні түсіну және тағы басқалар деп аталды. Жеке тұлғаның мотивациялық белгілері болып табылатын психологиядан айырмашылығы, экзистенциализм үшін бұл адамның өзі. Оның өмір сүруінің жеке тәжірибесінде тұлғаның болмысы анықталады; өздеріңіз білетіндей, болмыстың критерийі - болмысты тану, яғни өте ұтымды тәжірибе, жеке тұлғаның байланысы мен байланысы туралы мәлімет және оның өмір сүру фактісі. Яғни, экзистенциализм философиясының ғылыми ізденісі бірінші болмысты тану арқылы болмыстың өзін де, болмысты да зерттеуден тұрады.
Философияның болуы

Алайда, болмыс дегеніміз синоним емес; Гейдеггер Гуссерлдің феноменологиясы негізінде болмыстың қысқаша анықтамасын тұжырымдады, ол оны қасақана (мағынаны қалыптастырушы ұмтылыс, ниет) деп атады, яғни қоршаған болмыс пен жеке тұлғаның өзін өзінің болмысы ретінде қабылдауды және керісінше - болмыстың тасымалдаушысымен өзара әрекеттесуін. Ақыл, ұтымды адам - болуды білетін адам, ал сана - саналы тіршілік. Қарым-қатынастағы экзистенциалды философияның екі негізгі тұжырымдамасын қарапайым, түсінікті, дәлелді және логикалық сипаттау.

Сондай-ақ, ойшылдар мынадай қорытындыға келді:
Қатысуды сыртқы бақылаушы ретінде зерттеуге болмайды, ол ұтымды болмыс - адам;

Қатысуды нақтылауға және топтастыруға, содан кейін тексеруге болмайды;

Әр адамның өмір сүруі - бұл онтологиялық құпия немесе белгілі бір ғылыми мәселе;
Бар болу тек субъект пен әлемнің, қоршаған ортаның өзара әрекеттесуінен көрінеді.
Осылайша, экзистенциализм философиясындағы адам мәселесі ақыл мен адамның кемелді отрядын, сырттай байқауды теріске шығарады; зерттеуші қандай-да бір болмыс процестеріне қатысады, ал философияның өзі бірге өмір сүреді. Тіршіліктің өте сипаттамасы ақыл мен оның тіршілік фактілерімен анықталуының формасын алады, мысалы, «мен өз тәжірибем», «мен өзімнің идеяммын», «мен өз жұмысым» және т.б.
39. Махаббат философиясы. Махаббаттың түрлері
Махаббат - бұл адам болмысының ең жоғары құндылығы, ол ерекше болмыс, онсыз ештеңе болмайды (философияның ұғымы махаббат ұғымымен байланысты). Сүйіспеншілік - бұл адамның басты шарты. Махаббат - бұл ерекше эмоционалды әлем, адамдар арасындағы белгілі бір идеалды қауымдастықтың сезімі, бұл кез-келген эмоцияны жанама түрде оята алатын, түрлі бейнелер тудыратын, кез-келген ойлар мен қиялдарды кездестіретін сезім; махаббат сонымен бірге жеке және әлеуметтік, бұл адам табиғаты үшін негізгі сезім. Махаббат - бұл максималды құндылық. Махаббатты өз бетінше шақыруға, тоқтатуға немесе басқа затқа бағыттауға болмайды. Махаббат - бұл ерекше жағымды эмоционалды көтеріліс. Махаббат - бұл күрделі құбылыс, өйткені ол жеке және әлеуметтік, рухани және физикалық, интимдік және жалпыға ортақ кеңістікте пайда болады.
Ежелгі махаббат ескерткішін Киелі кітап деп атауға болады. Мұнда махаббаттың барлық түрлері суреттелген: Құдайға деген махаббат, ата-анаға, бауырмалдық махаббат, Отанға деген сүйіспеншілік және т.б. «Ежелгі үнді трактатында» Шабдалы бұтақтары «сүйіспеншілікті күрделі сезім ретінде айтады:» Адамның назарын өзіне тартудың үш көзі бар: жан, ақыл және дене. . Жанның тартымдылығы достықты тудырады. Ақылды тарту құрмет сезімін тудырады. Денелердің тартылуы қалауды тудырады. Осы үш дискінің үйлесімі сүйіспеншілікті арттырады.
Ежелгі уақытта олар мыналарды бөлді: АГАПЕ - белсенді, шексіз махаббат, бірақ адамға немқұрайлы қарау, бәрін жақсы көру; эрозия - махаббат, физикалық құмарлық, секс; «Филия» - махаббат - достық; сақтау - отбасына деген сүйіспеншілік, махаббат, ол еркін және саналы таңдаудың (аналық махаббат, қыз, бауырлар мен әпке-қарындастарға деген махаббат) тыс қалыптасқан әлеуметтік-коммуникативті қатынастар жағдайында бар.
Платон махаббат теориясын дамытады. Оның идеясы (Эйдс), шексіз бейнелер патшалығына көтерілуді тек Эрос тарта алады. Махаббат адамның шындыққа, жақсылыққа, сұлулыққа көзін ашады. Әлем туралы білімінде адам махаббатқа үйленеді және осы некеден жер бетіндегі ең әдемі ұрпақ пайда болады, ол руханият деп аталады («Платондық махаббат»), сондықтан адам Ер болады. Платонға деген махаббат тұлғаның семантикалық кеңістігін кеңейтеді. Платондық махаббат - бұл абсолютті, түпнұсқа үшін сезімталдық. Платонның махаббаты әдемі мен жақсы КАЛОКАГАТИ бірлігі, физикалық және рухани үйлесімділік деп түсінілді.
Ортағасырлық схоластикалық Томас Аквиналар дене махаббаты мен ізгілікпен бөліседі. Сонымен қатар, жердегі махаббат күнәкар, ең жоғарғы махаббат - Құдайға деген сүйіспеншілік. Христиандық сүйіспеншілікке, Құдайға деген сүйіспеншілікке, яғни «Құдай - сүйіспеншілікке» табынушылық жасады.
И.Канттың пікірі бойынша, махаббат адамның тағдырында маңызды рөл атқарады, «махаббат басқалардың ерік-жігерін өзінің максималды құрамына қосады, адам болмысының жетілмегендігін толықтырады және ақыл-ойды заң ретінде қабылдауға мәжбүр етеді».
Гегель махаббатты адамзат баласы үшін ең үлкен құндылық деп түсінді: «Махаббаттың шын мәні - бұл өзін-өзі сезінуден бас тарту, басқа өзін-өзі ұмытып кету, алайда сол жоғалу мен ессіздікке алғаш рет тап болу өзіне ие болу » Гегельдің пікірі бойынша, махаббат - бұл бір-бірінен бірлік табудың бір түрі, жанның бірігуі.
Л.Фейербахтың философиясы - бұл «махаббат философиясы», махаббатта адам жан тыныштығын табады, сенім мен құрметке үйренеді. Фейербахтың махаббат формуласы: «Егер мен саған жақсы нәрсені жақсы сезінсем, онда мен сені жақсы көремін».
А.Шопенгауэр өзінің «Сексуалдық сүйіспеншілік метафизикасы» атты еңбегінде сүйіспеншілікті күшті инстинкт деп атайды - бұл гендерлік, жыныстық сүйіспеншілік, өмірдің инстинкті, бірақ іс жүзінде бұл жаңа ұрпақтарды азап шегу мен еріксіз өлімге қайта құру. «Романтикалық махаббат» деп аталатындар жоқ, бұл жазушылардың өнертабысы. «Махаббат - бұл шайтан, үлкен кедергі. Оның көмегімен түрмелер мен ессіздердің үйлері толтырылды.
Махаббаттың биологиялық компоненті туралы З.Фрейд жазады. Ол үшін Эрос - бұл өмірдің инстинкті ғана емес, ол адам психикасының ең күшті күші, ол жыныстық қатынасқа да, көркемдік туындыға да бағынышты. Егер адам сексуалдық қанағаттануды алса, махаббат қажеттіліктерінің мәні төмендейді.
Э.Фромм үшін «махаббат адамға әсер ететін күш, адамдар мен оның ағалары арасындағы кедергілерді жоятын күш, оны басқалармен біріктіретін күш, махаббат адамға жалғыздық пен иеліктен арылуға көмектеседі және сонымен бірге оған өзін сақтап, сақтауға мүмкіндік береді. оның тұтастығы ». Фромм махаббатты «Адамның жаны» және «Сүйіспеншілік өнері» шығармаларына арнады, мұнда ол махаббат сезімін жіктеуге тырысады: Махаббаттың жоғарғы формасы - Құдайға деген сүйіспеншілік. Ерекше орын «ана махаббатына» (сөзсіз махаббат) тиесілі - ана өз баласын ол болғандықтан ғана жақсы көреді. Басқа полюсте - әкенің махаббаты, әке - бұл ой әлемі, заңдар әлемі, оның махаббаты шартты түрде: «Мен сені жақсы көремін, өйткені сен маған ұқсайтындықтан, сен менің үміттерімді ақтайсың». Ананың функциясы - қауіпсіздік, әкенің міндеті - өмірлік міндеттерді шешуге бағыттау.
Махаббаттың көптеген түрлері бар:
- Махаббат адамның таным объектісіне және практикалық іс-әрекетке оң көзқарасы ретінде: өнерге, шығармашылыққа, тамаққа деген сүйіспеншілік.
- Биофилия - өмірдің барлық көріністеріндегі махаббат. Бұл өсімдіктер мен жануарлар болсын, барлық тірі табиғаттың өсуіне, дамуына, гүлденуіне ықпал ететін барлық нәрсеге табыну түрі.
- Көршісіне, жалпы адамдарға деген сүйіспеншілік (ГУМАНИЗМ). Бұл құрметпен, жақсылық жасауға деген ұмтылыс, жанашырлық, мейірімділік сезімдері арқылы көрінеді (дәрігер - адамгершілік мамандық).
- Бауырластық махаббат (ДОСТЫҚ). Бұл қызығушылықтардың ортақтығы мен өзара сүйіспеншілікке негізделген тұлғааралық қатынастардың бір түрі.
- Еркек пен әйел арасындағы махаббат. Бұл махаббат - құмарлық, махаббат - достық, махаббат - құрмет, махаббат - бірлік болуы мүмкін.
- Құдайға деген махаббат. Киелі кітап, Жоханның алғашқы хаты: «Бір-біріңді сүйіңдер, өйткені сүйіспеншілік - Құдайдан. Сүймеген адам Құдайды білмейді, өйткені Құдай - сүйіспеншілік. Құдайды сүю - ол жасаған әлемді сүю ».
- Патриотизм - бұл Отанға деген сүйіспеншілік.
- өзіне деген махаббат. Егер адам өзін-өзі қарсыласса және жек көрсе, басқаларды жақсы көре ала ма? Әрине жоқ! Сондықтан Киелі кітапта: “Өзіңді қалай сүйсең, маңайыңдағы адамды да солай сүй!” - делінген.
Гуманистік философия әрдайым адамның махаббаттағы мәнін көрді, адамның идеалы - гомо аморалар, махаббаттағы адам. Адам өміріндегі ең бастысы - бұл бақытты сезіну, сүйіспеншілік пен сүйіспеншілікке бөлену.
40. Фәлсафа дәстүріндегі Қожа Ахмет Яссауидің мистикалық дүниетанымы.
Қожа Ахмет Яссауи - сопылықтың түркі саласының негізін қалаушы, ойшыл, ақын. Тек қайтыс болған күні ғана белгілі - 1166. Осы уақытқа дейін оның «Диван-и-хикмет» («Даналық кітабы» - көбінесе «Хикмет» деген атпен қысқартылған) еңбегі сақталған. Ахмет Ибрахимнің әкесі Сайрамдағы атақты шейх болған. Ахмет тұлғасының қалыптасуы Ясы қаласымен байланысты (VI-XV ғасырлардан бастап Түркістанның бұрынғы атауларының бірі), кейінірек Бұхараға барып, Хамаданиде тағылымдамадан өтті. Сопылықты білуші атағын алғаннан кейін, Яссауи Ясыға оралып, Арыстанбаб салт-дәстүрін жалғастырды. Ол өмірінің соңғы жылдарын зынданда өткізді (қазір ол табылып, қалпына келтірілді). Ахмет Яссауидің құрметіне Тимурдың жеке тапсырмасы бойынша салынған және «Әзірет Сұлтан» деп аталатын кесене (ханака) - Қазақстанның ортағасырлық сәулет өнерінің шедеврі. Өмірдің мәні туралы сопылық идеяны дамытуда Ахмет Яссауидің орны ерекше. Құдай барлық жерде және барлық жерде мәңгі өмір сүреді, - дейді А.Яссауи. А.Яссауидың айтуы бойынша әр адамда жеке тұлғаны жетілдіруге болатын жағдайлар бар. Тағдырдың шынайы мағынасына жету үшін адам белгілі бір мақсат үшін Құдай берген бостандыққа ие.
Қожа Ахмет Хазрети Сұлтан Яссауи (10931166) - сопылықтың түркі бөлімінің жетекшісі, ойшыл, мистикалық ақын және діни уағыздаушы. Қожа Ахмет Яссауи басқа мәліметтер бойынша 1103, 1036, 1041 жылдары Яссы қаласында (Түркістан) 1093 жылы дүниеге келген және 1166 жылы қайтыс болған. Сайрам қаласында (Исфиджаб). Зерттеуші Девин Де Виздің айтуынша, «Түркістанды исламдастыру туралы Яссауи аңызы» атты еңбегінде Қожа Ахмет Яссауидің әкесі - Ибрахим ибн Махмуд - атақты шейх Ис-Фиджабтың (Сайрам), Мұхаммедтің ұрпағы, Хазирет Алидің үшінші ұлы - Ханафия екендігі көрсетілген. Оның төртінші ұрпағы Абу аль-Каххардың екі ұлы болды - Абу-Рахман және Абу-Рахим. Әбу ар-Рахманның (яғни, Каххардың тұңғыш ұлы) екі ұлы болды: оныншы руындағы Яссауидің атасы Исхак баба және он үшінші рудадағы Исмаил ата атасы Абу-Джалил. Ана Қожа Ахмет Яссауи әйгілі шейх Мұса - Айшаның (Қарашаш ана) қызы. Шейх Мұса Исфиджабта өзінің қасиеттілігі мен ерекше тақуалығымен танымал болған. Қожа Ахмет Яссауи отбасындағы екінші бала болды, оның үлкен әпкесі Гауһар болды, ол ата-анасы қайтыс болғаннан кейін ағасын өсіру міндетін өзіне алды. Бізге жеткен мәліметтерге сәйкес, Қожа Ахмет Яссауидің өзі жас кезінде қайтыс болып, оның екі қызы болған Гавһар Шаһназ және Гауһар Хушназ атты ұлы Ибраһимнің ұлы болды. Кейіннен мұнда белгілі қожа Ахмет Яссауидің ұрпақтары болды. Олардың ішінде атақты шейх Закария Самарканди деп атауға болады, ол өз шығармаларында Қожа Ахмет Яссауиді өзінің тікелей атасы деп атайды
Қожа Ахмет Яссауи алғашқы білімін әкесі Шейх Ибрахимнен алған. Оған қосымша білім мен тәрбиені ХаНафи мазхабының белгілі ғалымы Баха ад-Дин Испиджаби берген. Осыдан кейін ол Отырарға сол кезде жергілікті Мубайдидің жетекшісі болған әйгілі Арыстан бабаға барды. Қожа Ахмет Яссауи одан әлемдік және рухани даналықты қабылдады, керемет рухани білім алды. Ұстаз қайтыс болғаннан кейін Ахмед Яссауи бүкіл әлем мұсылмандары исламның күмбезі деп атаған Бұхараға барады. Ясауидің рухани тәлімгерлері Туса қаласынан келген Әбу әл-Фармази (1084 жылы қайтыс болған), Орта Азиялық Суфизм тарихында белгілі, олардың шәкірттері Ахмад аль-Газали (қайтыс болған 1126) және Юсуф аль-Хамадани (1049-1140) болды. . Ахмад аль-Газали - сунниттік теологтың інісі, заңгер, философ, философиялық мистика тарихында белгілі иман ғылымын жандандырудың авторы. Мұнда ол сол кездегі атақты мистика мектебін басқарған әйгілі шейх Ходж Юсуф Хамаданидің жанынан тағы бір лайықты ұстаз тапты, ол өзін Алланың рухымен бірлік іздеуге арнады. Бұған оларды шейх сопылық шақырды. Оның толық аты-жөні - Абу Якуб Юсуф әл-Хамадани әл-Бузакжирди. Қожа Юсуф Хамаданиден екі жол - парсы желісі, парсыға, Әбу әл-Халик әл-Гиждувани мен түркіге, бүкіл түркі сопыларының ұрпағы болған Ахмет Яссауиге апарады
Сопылық исламдағы жаңа мистикалық-аскетикалық қозғалыс болды. 9-10 ғасырларда Орта Азияда суфизм таралды, бұл бұйрық бойынша қалыптасқан жеке сопылық мектептер, араб тілді елдерде шейх деп аталатын тәлімгерлер басқарған, иран тілді шейхтер мен тойлар, түркітілдес шейхтер мектептерінде пайда болды. , тойлар, ишаналар, әйел, ата. Орта Азиядағы ең көп таралған бұйрықтар: Накшбандия, Яссавия және Кубравия. Сонымен бірге, мубайидтердің, исмаилиттердің және караматтардың діни ағымдары шафиит, ханафи мазхабтарының ілімдерімен қатар өмір сүрді.
41. Этикалық ілімдердің тарихи типтері.
Этиканың өзіндік мәртебесі бар философиялық ілім ретінде қалыптасуы ежелгі грек философиясының тереңінде болғандығын жоғарыда айттық. Этика Аристотельге аты жағынан да, негізгі концептуалды категорияларымен де, проблемалық аймақтарымен де қарыздар. «Никоманизм этикасы», «Эдем этикасы» және «Ұлы этика» деп жазған ұлы ойшыл этика дамытқан елді таныстырды.
Көптеген философиялық және теориялық пәндермен салыстырғанда этикалық категориялар күнделікті тілде кеңінен қолданылатын сөздерден тұрады. Барлық этикалық категориялардың табиғат құбылыстарына ешқандай қатысы жоқ, тек адам әлемімен тікелей байланысты ұғымдар. Себебі, аты айтып тұрғандай, мораль адамға, яғни жақсылық пен жамандықты ажырата білуге жаны бар адамға ғана тән.
Достық бір-біріне, құрметке, шынайы мейірімділік пен сенімге мұқтаж адамдардан тұрады.
Махаббат - достықтың, бейбітшіліктің, адам өмірінің керемет үйлесімі. Онсыз өмір мағынасыз, қызықты және пайдасыз.
Жомарттық - жақсылық жасау және басқаларға көмектесу қабілеті.
Жақсылық пен қатыгездік - орталық этикалық категориялар.
Бедел - адамның іс-әрекеті тиісті моральдық идеалдарға сәйкес келетіндігімен негізделген жетістік.
Міндеті - адамның адамгершілік мұраттарының талаптарын орындау.
Бақыт - бұл әдептің негізгі категориясы. Мәдениет тарихында «Бақыт» деп аталатын нысан болды, ол бақыт мәселесімен айналысады.
Әділеттілік - жақсылықтың ерекше формасы. Бұл қоғамдық мойындау және адамның сыйақысы түрінде көрінеді.
Кездесу - бұл адам табиғатының міндетті шарты. Өйткені, адам ақылының өзі адамның бір-бірімен әрекеттесуі нәтижесінде қалыптасады.
42. Этиканың категориялары
Көптеген философиялық және теориялық пәндермен салыстырғанда этикалық категориялар күнделікті тілде кеңінен қолданылатын сөздерден тұрады. Барлық этикалық категориялардың табиғат құбылыстарына ешқандай қатысы жоқ, тек адам әлемімен тікелей байланысты ұғымдар. Себебі, аты айтып тұрғандай, мораль адамға, яғни жақсылық пен жамандықты ажырата білуге жаны бар адамға ғана тән.
Достық бір-біріне, құрметке, шынайы мейірімділік пен сенімге мұқтаж адамдардан тұрады. Достық дегеніміз - бұл өте жақын қарым-қатынас, адамдардың өзара сүйіспеншілігі мен сүйіспеншілігіне, мақсат бірлігіне, ұзақ мерзімді және жан-жақты үйлесімділікке негізделген керемет сезім. Махаббат - достықтың, бейбітшіліктің, адам өмірінің керемет үйлесімі. , Онсыз өмір мағынасыз, қызықты және мағынасыз. Ақын Абай «махаббатсыз дүние бос» деп бекер айтпаған. Адамның бүкіл өмірі махаббатпен байланысты. Егер адам ата-ана махаббатының жылулығымен дүниеге келсе, онда ол достар мен таныстардың сүйіспеншілігін біледі және біртіндеп жақын адамның, жұбайының махаббатына жауап береді. Махаббат - барлық ұлы нәрселердің қозғаушы күші. Адам біреуді жақсы көретінін, біреуді жақсы көретінін немесе болашақта біреуді сүюін үміт еткендіктен, ол биік мақсаттарға ұмтылады. Сезімдердің атасы - махаббат - бұл күшті күш. Бұл адам жанының басқаларға, адамдар қауымдастығына немесе белгілі бір идеяға деген сүйіспеншілік пен құмарлықтың өте нәзік түрі. Махаббат туралы түсінік өте кең. Адам жанына, белгілі бір идеяға, Отанға, ата-анаға, жалпы адамзатқа деген махаббаттың көптеген түрлері бар. Махаббат - бұл жануарлар әлемінің биологиялық инстинкттеріне негізделген әлдеқайда күрделі сезім. Ол адамзат мәдениеті дамуының белгілі бір кезеңінде ғана пайда болатындықтан, оны нағыз адами сезім деп қарау керек. Махаббатта сезім мен ақыл біріктіріліп, адам ұтымды табиғи күш ретінде қарастырылады. Махаббат - бұл жан-дүниені толтыратын, жанды көкке көтеретін, нәзіктік пен құмарлықты, қорқыныш пен қуанышты, азап пен қызғанышты түсінуге болмайтын керемет сезім. Жомарттық - жақсылық жасауға және басқаларға көмектесуге деген ұмтылыс. Мейірімділік пен қатыгездік - бұл әдептің орталық категориялары. Ең абстрактілі деңгейде жақсылық пен жамандық мораль мен азғындықтың баламасы деп айта аламыз. Мейірімділік арқылы адамдар өздерінің ортақ мүдделерін, ұмтылыстары мен болашаққа деген үміттерін білдіреді. Осылайша, ізгіліктің рақымымен өмір гүлі өсіп, тамыр алады, ал жамандық өмірдің түбірін жояды. Барлық он акт ізгілік категориясына кіреді: ар-намыс, абырой және ұят ұғымдары бір-бірімен тығыз байланысты, сондықтан оларды ажырату қиын. Неміс философы Канттың осындай жүрегі ауыр: «Бұл дүниеде адамды шексіздігі мен ұлылығы тұрғысынан таңғалдыратын екі нәрсе бар: менің алдымдағы шексіз аспан мен ішкі жан дүниемнің моральдық заңы». Ар-ождан және ұят - бұл жерде моральдық заңның сақтаушылары. Ұят - моральдың жемісі, бірақ ол да қос стандарт. Ұят болмаған жерде әдеп жоқ. Ұят не ұят емес деген ұғымдар барлық жерде әр түрлі болып келетінін атап өткен жөн: ұят дегеніміз - адамның қоршаған ортаның жалпы нормаларына сәйкес келмеуі немесе қоғам одан күтетін биіктіктерден туындайтын ыңғайсыз жағдай. . Ар-намыс пен абыроймен салыстырғанда ұят дегеніміз - бұл ішкі, жабық мемлекет емес, басқа адамдардың көзқарасы мен қоршаған ортаның жағдайымен анықталған мемлекет. Адам өзінің теріс әрекеттері мен әрекеттері үшін басқалардан естіген сөздер туралы ойлайтындықтан және өзіне деген көзқарасы бұрмаланады деп қорқатындықтан, оның беделі оның іс-әрекеттері тиісті моральдық идеалдарға сәйкес келетіндігінен туындайтын жетістік болып табылады. . Адам өзінің іс-әрекетін өзінің міндеттері мен міндеттеріне сәйкес бағалай алатыны ар-ұждан мен ар-намыс мәселесі. Адамның парызы сияқты, ар-намыс да ерекше және тәуелсіз. Міндеттеме - бұл адамгершілік талаптарының орындалуы. Адамның міндеті - жақсылыққа еру, басқаларға мүмкіндігінше көмектесу және жамандықтың алдын алу. Әділеттілік - жақсылықтың ерекше формасы. Бұл қоғамды тану және марапаттау түрінде көрінеді. Сот төрелігі - бұл тарихи қалыптасқан тұжырымдама. Шіркеудің ерте құрылысында әділеттілікті іздеуді талион қағидалары тұрғысынан көруге болады. Ол кезде әділеттілік өтеусіз, тиісті жаза түрінде қарастырылатын. Бақыт - бұл әдептің негізгі категориясы. Мәдениет тарихында бақыт мәселесіне арналған «Фелицитология» тақырыбы болды. Фелицианға арналған жұмыстардың қатарына Аристотельдің никомедианизм этикасы, Сенеканың «Бақытты өмір туралы», Томас Аквинаның «Бақыт туралы трактаты» және «Сент-Августиннің әл-Фараби бақытты өмір туралы» еңбектері жатады. «Бақыт жолымен байланыстыру» және басқалар. Ол бақыт үшін неғұрлым көп жұмыс істесе, бақыт туралы түсінік одан да көп.
43. Адамгершілік ережелері және құқық ережелері. Адамгершіліктің бастауларын түсінудің негізгі тәсілдері.
Адам құқықтарының жалпыға бірдей декларациясының «негізгі баптарын» адами қатынастардың нормаларына айналдыру - адами құндылықтарды құрметтеу шарттарының бірі, олардың негізгі этикалық баптары:
барлық адамдар тең, еркін және тең;
азаматтар нәсіліне, ұлтына, жынысына, тіліне, шығу тегіне, дініне, дініне, меншігі мен лауазымына қарамастан заң алдында тең;
Өмір сүру құқығы, адамның бостандығы және жеке өмір сүруге деген ықыласы қасиетті.
Адамгершілік қағидаларыңызды сақтау әсіресе өтпелі қоғамда өте маңызды. Бұл кезеңде алкоголизм мен нашақорлық, рэкет, жезөкшелік және қатыгездік сияқты ұлттық дәстүрлі дүниетаным мен азғындық мінез-құлық таралуы мүмкін. Өркениетке апаратын жол - адамдарды адамгершілікке, абырой мен ізгілікке, салауатты өмір салтына жетелеу. Адамгершілік мәселесі адамзат мәдениеті мен руханияттың қалыптасуымен байланысты. Адамгершілік мінез-құлық адамзат баласының әлеуметтік қалыптасу тарихымен, мәдени даму процесімен бірге пайда болды. Сонымен, мораль мәселесі адамзат тарихының қараңғысында, тіпті елеусіздік дәуірінде болатындығы айқын. Хатта қалған мұраның ізін табу қиын. Ғылым өзінің гипотезасын алға тартады. Ол гоминидтер, яғни адам приматтары, табиғаттың Жер климатындағы түбегейлі өзгерістерге қатысты «сұраныстарына» өздерінің «жауабын» тапты деп ұсынды. Осылайша, төрт аяқты приматтар екі аяқта тұрған гоминидтердің жаңа сапасымен алмастырылды, сондықтан олардың көкжиегі кеңейіп, тамақ пен аң аулау үшін екі қолы бос болды. Қазіргі адам кейпінде адамзаттың қалыптасуы бірнеше миллион жылдарға созылды.
44. Адамгершіліктің алтын қағидасы (Конфуций)
«Билеуші - билеуші, бағынушы - бағынушы, әкесі - әкесі, ұлы - ер болуы керек», - деді ол. Конфуцийлік компанияның «моральдық менеджмент» теориясы, қарым-қатынасы, идеялары, идеялары, идеялары мен идеялары. Осыған сүйене отырып, оны жетілдірудің негіздемесі. «Түзету сөзін басқарудың» негізгі тұжырымдамалық қағидасы «әйелі мин», мен министрді таптым. Міне, Конфуций қоғамы | қауымдастықтармен және олардың достығымен байланысты болды, менің достығымды анықтады және олардың достығын анықтады (Конфуцийдің айтуы бойынша бір адамға - үлкен отбасы). Бұл ел билеушілерімен танымал заңдар мен жазаларға негізделмеген, олар адамгершілік емес, адамгершілік топтармен танысады және араласады және олармен өзара әрекеттеседі. Халық салығы салық төлеуден жалықпады және әдеттегі заңның ережелерін құптады. Ең бастысы - нағыз басымдықты маман болу, жақын адам үшін пайдалы, денсаулығы мен әл-ауқаты - бұл басқарушылық жауапкершілік. Адамдар байлық пен беделді, достықты және меншікті біледі. Билеуші үшін - сенімге ие болу және оны шынымен есте сақтау. Осы көріністен кейін сіздің тәлімгеріңіз «Қалай күшке ие боласыз?» Деп сұрайды. «Адамдардың махаббаты қол жетімді», - деді ол.
Ұлы моралист Конфуций деп аталады, оның саяси және әлеуметтік доктринасы моральдық және максималды белсенділік - жоғары мораль, әдепті, дұрыс мінез-құлық, этникалық этникалық топтардың негізі. Белгілі бір музыкалық аударманың мағынасын түсіндіріп, түсіндіріңіз. Конфуций меншік құқығы жоқ жетілген адам (ю-цу) туралы түсінік жасады. Конфуцийдің пікірінше, мұндай адамгершілік Жаңа отбасыға емес, білімге байланысты. Жақсы, керемет адаммен қарым-қатынасты жақсарту. Философ Конфуций адам адал, шыншыл және шыншыл болуы керек деп жазды. Ол әрқашан білім алуға болатын уақыт туралы еске салады. Ата-аналарға, жалпы қарт адамдарға және ерекше қажеттіліктері бар адамдарға көмек. «Тақтаға өмір бойы келетін сөз бар ма?» Ол: “Иә, бұл сөз мейірімділік”, - деп жауап берді. Конфуцийдің адамдармен достық туралы заңы (отбасы, қоғам, қатынастар): «Өзіңіз қаламаған нәрсені өзгертпеңіз» деген сөздермен тұжырымдалған. Сыйыну әдісі бірінші ұрпақтың алтын ережесіне негізделген. Конфуций туралы түсінік. «Адамгершілік ойын ойлары» түсінігі - бұл құқық қорғаушылар мен құқық қорғаушылардың әл-ауқаты. Конфуцийдің ізбасарлары оны оның әкімшілігіне алып келіп, оңтайлы отырды. Мысалы, Мэн Цзы (б.з.д. 372 - 289 жж.) Оның тұжырымдамасына негізделді. «Ұлттық мемлекеттік жаңалықтар бізден басталады, - дейді ол, - одан әрі артықшылықтар мен көңіл-күй біздің жақын жеріміз». Жалпы білім беру жағдайында Конфуцийдің ізбасарлары дәйекті әлеуметтік идеялар болды, сонымен қатар қоғам мүшелері және отбасылық иерархиялық отбасы жұмысының бөлігі Мемлекет мемлекет үшін пайдалы ойын-сауық пен жаттығу протоколы болып табылады. Осылайша, бала дүниеге келген кезде сүйіспеншілік пен достық қарым-қатынаста болу, мүгедектерге, заңсыздыққа, тирандарға деген сүйіспеншілік пен мейірімділікке жүгіну, олармен қарым-қатынас жасау, басшылар мен көмекшілерге көмектесу қажет. Біз ай сайын Конфуцийдің саяси доктринасына назар аударамыз. Конфуций мен оны таба аламын, менің ойымша, бұл менің саяси партиялар туралы идеяларыма, мысалы, саяси мәдениеттің мықты қасиеттеріне байланысты.
45. Бұлжымас императив (И.Кант).
И. Кант классикалық неміс философиясының негізін қалаушы. Канттың пікірінше, адам ақыл-ойдың көмегімен адамгершілік ережелерін құра алады. Кант бұл ережелерді екі түрге бөледі: шартты және міндетті. Мысалы, барлығына денсаулығына қамқорлық жасау шартты түрде ұсынылады. Канттың пікірінше, барлығы талаптарды орындауы керек. Кант оларды моральдық заң, яғни бұзылмайтын императив деп санайды. Мораль заңы адамның абсолютті бостандығын реттеуші болып табылады. Кант: еркін және ақылды бол. Ол абсолютті бостандық ақыр соңында жақсылыққа әкелмейтінін түсінді, сондықтан ол императив императорын енгізді. Императивтің міндеті парыз ұғымына негізделген. Жалпы алғанда, императивті (лат. Imperativus-авторитарлық) жүзеге асыруды анықтайтын ең маңызды қағида. Өзгермейтін императивті сонымен қатар категориялық императив, мораль императиві деп атайды. Өзгермейтін императивте Кант адам мәселесін діннен тыс қарастырады, өйткені оны шешуге практикалық ақыл жеткілікті. Құқық ғылымының метафизикалық негіздерінде ол сенсорлық ынталандыру мен мінез-құлықтың арасында тікелей байланыс болмаса да, адамның бостандығы шартты деп айтады. Тәуелсіз адам ретінде адамның басты мақсаты өзі, ал басқа жануарлар оған құрал болып табылады.
46. Философия тарихындағы еркіндік ұғымы.
Еркіндік - бұл адамның немесе адамның жеке басының, қарым-қатынастың, жұмысының нәтижесі. Адамдар өздері үшін ең жақсы жағдайды анықтап, олармен сөйлесіп, әңгімелесіп, пайдалы көмек ала алады. Ғылыми-техникалық прогресс, әлеуметтік топтарға, ұлттарға қызмет ету, олардың құндылықтары, құндылықтары, құндылықтары. Адамды және этникалық сүйікті тәрбиелеу көпшіліктің денсаулығы мен әл-ауқатына байланысты. Әлеуметтік кедергілерге, ортақ достыққа, қоғамның ілгерілеуіне қарсы күрес. Адамдармен объективті достық олардың арасындағы айырмашылықтарға, достық пен достыққа негізделмейді, бірақ олармен қарым-қатынас орнатылады. Менің ойымша, бұл қоғамдағы жалпы объективті жағдай және адамдармен қарым-қатынас, жеке адамның табиғи заңдылықтары мен әлеуметтік құндылықтарының дамуы (жеке тұлға, қоғам, топ, этникалық топ) және олардың қарым-қатынасы. Әлемдік философияның артықшылықтары туралы адамдар бір-біріне оралады. Гегельмен тәжірибе - бұл субъективті рух, достармен достық, дінмен байланыс, достық, экзистенциалистік тұлғаның ақыл-ой әрекеті. Маркстің мәселені түсінуі, олардың құндылықтарын білуі, қарым-қатынасын түсіндіруі пайдалы. Энгельстің «Анти-Дюринг» еңбегі пайдасыз; оқулықтар емес, олармен қарым-қатынас, әлеуметтік қатынастар және өзара әрекет тәуелсіздікке жете бермейді. Бостандық - ұқыпты және мағыналы сөз. Мысалы, ол әртүрлі қатынастар немесе материал арқылы алмасады. Өмірдегі, достықтағы, достықтағы бір сәтпен бөлісу. Жеке адамдар мен ұлттардың тану дәрежесі де өзгереді. Маңызды байланыс. Байланысты әлеуметтік, этникалық, әлеуметтік, әлеуметтік жауапкершілік, қоғамның әлеуметтік-саяси мәселелері. Маңызды мәселені талқылау мәселесін шешіп, менің ақшам мен барлық достық туралы пікірімді түсіндіріңіз. Экономикалық практика, сауда және тиімді бәсекелестік принциптері. Достық пен достық дегеніміз адамдар мен достар арасындағы қарым-қатынас емес, олармен достық және материалдық және рухани қатынастар оларға жұмыс таңдауға және табуға көмектеседі. Саясаттағы пайдалы артықшылықтар мәселесі - бұл халықтың құқықтық және идеологиялық құрамы. Кез-келген қоғамда жеке адамға және ұлтқа деген сүйіспеншілік деңгейі бойынша оның орнына бірегейлік, достық, құрметті қонақтар келеді (автократиялық, либералды-демократиялық, сүйікті). Саяси және саяси саладағы либералды демократиялық басқару моделінің негізгі қағидаты - бұл жеке адамдар емес, заңдылық, құндылықтар мен құқықтық шектеулер. Жеке тұлға мен ұлттың жазуы туралы пікірлер бар немесе олар әртүрлі объективті және субъективті себептерге байланысты. Мысалы, тоталитарлық, авторитарлық, жүйелік үстемдік, саяси және саяси тұрақтылық (сөйлеу, жиналыс, жиналыс, байланыс, таңдау және әңгіме, пайдалы), рухани құндылықтар, көңіл-күй, материалдық, достық, сенімсіздік және т.с.с. қала - адамдармен пайдалы мәдени қарым-қатынас. Ұлттық ғылыми идеялар мен олардың нәтижелері туралы пікір алмасу ұлттық идеология мен саясаттың басты міндеті болып табылады.
47. Ф.Ницщенің «Асқақ адам» тұжырымдамасы
Ф. Ницше 1844 1900 жылы 15 қазанда 25 тамыз - атақты философ және XIX ғасырдың филологы, иранның еріктілігі Артур Шопенгауэр үшін өкіну күні. Негізгі философиялық идеялар: «Үстемдік еркі», «Аскандадам», «Құндылықтарды қайта қарау», «Құдайдың өлімі», «Цандала», «Тапсырысты инагурациялау», «Таланттардың сүйікті қарым-қатынасы» және басқалар.
Тағам Фридрих Ницшенің негізгі философиялық идеяларына негізделген. Біздің адамдық армандарға деген сүйіспеншілігімізді осы идеяны түсіндіретін студенттер жиі көрмейді. Ол «Құдай өлді, дәстүрлі моральдық мәдениетті қайта қарау керек» деген идеяға және жаңа өмірге, асыл рухқа негізделген құндылықтар идеясына негізделген. Тағамдар идеясы дәстүрлі және дәстүрлі және салт-дәстүрді жақсарту, сіздің назарыңызға жаңашылдық. Достық, үстемдік және шығармашылық, достық, өмір үшін достық, өмір үшін достық. Ең жақсы адами қарым-қатынас: сізді қолдамайтын, қолы жетпейтін, ерекше көңіл-күйі бар, махаббатқа толы адам; Асканадам - бұл ақиқат пен этикаға жаңа көзқарас, Асканадамның «философиясының» ережелері мен талаптары «» барлық құндылықтардың атауына шолу «және этика жөніндегі қаһарман мұғалімнің жұмысы, жаңа туған ұйқының бейнесі. Құндылықтарды жасаушы; бұл маған, өзіме, басқа ештеңе емес.
48. С.Кьеркегор философиясы.
ХІХ ғасырдағы еуропалық философиядағы иррационалистік бағыт. дат жазушысы Серен Киеркегаард та өзінің еңбектерінде дамыған (,Кьеркегор1813–1855). Ол, Артур Шопенгауэр сияқты, Гегельдің философиясын табалдырықтан шығарды, онда басты назар ақыл мен логикалық ойлауды дамытуға аударылады. Кьеркегорд Гегельдің философиясына рационалистік рухы мен мазмұны үшін қатты шабуыл жасады. Сонымен бірге ол алдымен Фридрих Шеллингтің идеяларына сүйенді, оның философиясы алдыңғы тарауда талқыланды. Киеркегаардты Шеллинг философиясының кейбір иррационалистік принциптері қызықтырды, оның пікірінше, Гегельдің философиясына, әсіресе шындықтың рационалдылығы туралы әйгілі Гегельдік тезиске қарсы шыққан алғашқы ірі философ болды, бірақ Киркегаард әлемді ақылға сыйымсыз көрді. Осы позициялардан ол Гегельдің рационалистік философиясын, оның панлогизмін одан әрі сынға алды. ойлау болудың төмендеуі, абсолютті идеяның дамуы. Гегельдің айтуынша, логикалық білім жалғыз сенімді білім болды, ол оның белсенді түрде бас тартуына себеп болды. Бұл Кьеркегорд-тің әлемнің болмыстың иррационалды табиғаты туралы және оның адам туралы білімі туралы көзқарасына мүлдем қайшы келді.
Кьеркегорд философиясының іргелі категориясы - «өмір сүру». Біз адамның өмір сүруі туралы, оның ішкі әлемі, сезімдері мен көңіл-күйлері туралы әңгімелейміз, олар мезгіл-мезгіл өзі өмір сүретін және оған түсініксіз әлемде өзін орнатуға тырысады.
Кьеркегорд философиясындағы адам үнемі өзіне сұрақ қояды: «Менің өмірімнің мәні неде?»; «Қалай өмір сүру керек және не істеу керек?»; «Олардың мінез-құлқында басшылыққа алынатын ережелер қандай?» және т.б. Ол ауыр сұрақтарға жауап іздейді және өз тәжірибелерінде кездеспей таба алмайды. Оның айналасындағы әлем оған түсініксіз, жұмбақ және оған түсініксіз, ақылға сыймайтын шындық ретінде көрінеді.
Кьеркегорд ешқандай объективті әлемді мойындамады және оны тануға қарсы болды. Ол үшін әлем - бұл адамның сезімдерінің жиынтығы. Әрбір адам өзі сезінетін, үнемі сезінетін әлемде өмір сүреді. Кьеркегорд бір кездері ағылшын философы және теолог Джордж Беркли негіздеген субъективті идеализм идеяларын терең қабылдады. Ол осы құбылыстарды көптеген құбылыстарды түсіндіруде алға тартты және мәні бойынша оның философиясының мәні оларға негізделген.
Философ және теолог ретінде Кьеркегорд үшін бірінші кезекте шындық мәселесін шешу болды. Ол библиялық кейіпкер Понтий Пилаттың: «Шындық деген не?» Деген сұрағына өз жауабын беруге тырысты. Ол бұл жауап Берклидің субъективті идеализмі мен діни философиясында берді. Ол шындықтың объективті мазмұны мен оның критерийлері туралы ілімді қатаң түрде жоққа шығарды. Ол үшін шындықты ғылыми түсіну мүлдем қолайсыз болды. Ол сонымен қатар адамдардың танымдық іс-әрекетінің одан әрі дамуымен мазмұны өзгермейтін абсолютті шындықтың шегіне дейін тереңдей және кеңейе алатын салыстырмалы ақиқат мәселесін көтерудің заңдылығын жоққа шығарды. «Салыстырмалы шындық, ол діни тұрғыдан түсіндірілген абсолютті шындықты білімге лайықты және« ақиқат »ұғымына сәйкес келетін жалғыз деп салыстырды»
Кьеркегорд «объективті ақиқат» ұғымынан айырмашылығы философияға «субъективті ақиқат» ұғымын енгізді. Ол: «Мен шындықты табуым керек, бұл мен үшін ақиқат», - деді. Шындық деген не? Кьеркегорд-тың айтуынша, тақырып шешеді. Ал бұл шындықтың мазмұны мен оның өлшемі туралы мәселенің жалғыз шешімі. Сондықтан көптеген ақиқаттарды тану - әр адам үшін жеке шындық, сонымен қатар өзара ерекше пікірлердің теңдігі (эквиваленттілігі).
Киеркегаардтың пікірі бойынша абсолютті ақиқаттың маңыздылығы тек діни көздерде жазылған діни пайымдаулар арқылы алынады. Оның пайымдауынша, дін сенім мәселелерінде сот бола алмайтын ақылдың көмегін қажет етпейді. Сенім ешқандай дәлелге шыдамайды, ғылыми айтпағанда, оны «өзінің жаулары» санайды. Киеркегаард сенімнің ақиқатын растау және кез-келген күмәнді тұжырымға келу қиынға соғады. Құдайға сөзсіз, ескерусіз сену керек. Сенімсіздік, ол: «түсінбеушіліктің нәтижесі емес, бүліктің, бүліктің, бағынбаудың нәтижесі»
Кьеркегорд-тің субъективті-идеалистік, иррационалистік және діни көзқарастары оның дүниені тану туралы білімінде ғана емес, сонымен бірге этика тұрғысынан да көрінді. Ол этикалық проблемалар туралы өзінің көзқарасын «Ләззат және парыз», «Қорқыныш және үрей» және басқа да жұмыстарында көрсеткен. Ол адамгершілік пен этика дамуының келесі үш кезеңін анықтады: эстетикалық, дұрыс этикалық және діни.
Киеркегаардтың айтуы бойынша, адамдар үшін мораль мен этика дамуының эстетикалық кезеңінде олардың өмірді қабылдауындағы ең бастысы - бұл оның сұлулығы, көбінесе оның сыртқы көрінісі, сонымен қатар оның ләззат алуы.
Моцарттың музыкасын, поэзияны қабылдауды (ежелгі және қазіргі) және Шекспирдің шығармаларына негізделген театрлық қойылымдарды тыңдау кезінде ол өзінің сұлулығы мен ләззаттары туралы баяндайды.
Ол әйелге деген сүйіспеншілігінен сезінген ләззаттарды суреттеуден бас тарта алмады, бұл оның «Седукер күнделігі» эссесінде көрінеді. Бұл шығармада оның шығармаларының өмірбаяндық табиғаты ерекше айқын көрінді, ол әр түрлі құбылыстарды тек оның сезімдері, қабылдау, тәжірибелер және т.б. негізінде сипаттады.
Адамдардың рухани әлемін қалыптастыру процесінде, олардың моральдық және этикалық мәні, Кьеркегорд пікірі бойынша, эстетикалықтан этикалық сатыға дейін жүреді. Бұл жағдайда мораль олардың мінез-құлқы мен қарым-қатынастарының нормаларының жиынтығы, ал этика - бұл нормалардың негіздемесі, түсіндірмесі ретінде түсіндіріледі. Киеркегаард бұл процесті «адам бойындағы эстетикалық және этикалық принциптердің үйлесімді дамуы» деп бағалады. Этиканың дамуының эстетикалық сатысының этикалық тұрғыдан дамуын белгілейтін «Қуаныш және міндет» атты еңбегінің осы бөлігі осылай аталады.
Бұл адамның ерте ме, кеш пе, таңдау жасау қажеттілігіне тап болатынынан басталады: «Немесе - немесе». Бұл Кьеркегорд -тің тағы бір туындысының атауы. Ол былай деп жазды: «Егер бір жағынан ақиқат, әділеттілік пен адалдық, ал екінші жағынан - бұрыс және бұрыс бейімділіктер мен құмарлықтар болса, дұрыс таңдау қажет» Таңдаудың табиғаты мен мазмұны адамның рухани жетілуіне куәлік етеді. Таңдау жасау кезінде жеке тұлға «таңдалғанның бәріне толтырылады». Егер ол таңдамаса, ол «қурап өледі».
Кьеркегорд таңдау кезінде қай жерде этикалық мәселелер көтерілетінін алға тартты. Көбінесе адам жақсылық пен жамандықты таңдауына тура келеді. Таңдау жасау кезінде ол «этика саласына енеді». Ойшыл таңдауды «қажетті қуатпен, жігермен, құмарлықпен жасау керек» деген пікірде болды. Бұл таңдау кезінде адам өзінің барлық күш-жігерін көрсетеді және өзінің даралығын күшейтеді »
Кьеркегорд адамның өзі жасаған өмірінің рақатын таңдау ма, әлде басқа адамдар мен Құдай алдындағы парызын орындауды таңдау ма, ол таңдаудың маңыздылығын түсінуі керек деп есептеді. Ләззаттарды іздейтін адам (Кьеркегорд терминологиясында, эстетикалық өмірге бағытталған) өзінің табиғатының тікелей қозғаушы күштерін ұстанады.
Міндетті түрде жүру және өз іс-әрекеті үшін жауапкершілікті сезіну Құдайға ең жоғары және барлық нәрсенің Жаратушысы ретінде сенуге әкеледі. «Мұндай таңдауды жасай отырып, - деп жазды Киркегаард,« адам өзіне ие болады, өзіне ие болады, яғни ол жақсылық пен жамандықтың арасындағы айырмашылықты ашатын еркін, саналы тұлға болады ».
Өмірдің эстетикалық жолын таңдаған адам, б.а. Ләззат жолы («эстетика»), Кьеркегорд жазғандай, өзін толығымен сыртқы жағдайлардың әсерінен ұстайды, сондықтан олар жоғалады, өзінің жеке басы мен еркінен айрылады. Ол «минуттың құлы» ретінде көрінеді. Міндетті адам («этика») әр түрлі жағдайлардан туындаған көңіл-күйге де бағынуы мүмкін, бірақ сонымен бірге ол өз еркінен айрылмайды және еркін адам ретінде таңдау жасайды. Сонымен бірге ол өзінің азғырулары мен құмарлықтарын жеңе білу қабілетін дамытады. Оның өмірінің мәні ләззат емес, бірақ өзінің «ішкі жанын», өзінің жанының алдындағы өзінің ішкі міндетін тұрақты түрде орындау, оны «бұзбау, бірақ пайда табу» керек
Киеркегаардтың пікірінше, адамгершілік этиканың ең жоғары көрінісі оның жан дүниесінің діни мазмұнын қалыптастыру болып табылады. Бұл этика дамуының ең жоғарғы сатысы - діни. Біз христиандық этика туралы айтамыз, оның басты өсиеті: «Құдай Иеңді шын жүректен сүй!». Киеркегаард христиандықтың өсиеттері көптеген елдер халықтарының принциптері мен моральдық нормаларының негізін қалайтындығын зор ынтамен атап өтті. Бұл христиандық мораль туралы болды, өсиеттерде адамның Құдайға апаратын жолы оның жанын тазартып, күнәларынан тазару, әділ өмір салты, өкіну туралы айтылады. Бәрінің басына түскен қайғы-қасіретке қарамастан, Құдайға сеніңіз.
Кьеркегорд шығармаларындағы адам, Шопенгауэрдің шығармаларындағыдай, ол түсінбейтін және өзгерте алмайтын жердегі өмірінің әртүрлі жағдайларынан зардап шегетін тіршілік иесі ретінде көрінеді. Кьеркегорд шығармаларының бірі «Бақытсыз» деп аталады. Бұл «жұма кездесулері» деп аталатын жиынның бірінде әріптестеріне арналған баяндамасы. Киеркегаард өз сөзін былай бастады: «Көптеген адамдар өлімнен қорқады. Алайда одан да жаман бақытсыздық, атап айтқанда өмір сүру мүмкін емес. Адам өмірі азапқа толы, ал өлім оларды жеңілдетеді». Бұдан әрі қорытынды ретінде: «Өлім - бұл барлық адамдардың ортақ бақыттары»
Әрі қарай, Киркегаард мәлімдеді, бірақ мәні бойынша Шопенгауер айтқан ойлар: азап шеккен адам өзінің өмірінде жалғызбасты және оған деген басқа адамдардың жанашырлығына сенбейді; ол өзін оларға керексіз сезінеді, мүлдем қаңырап бос қалған және бақытсыз тіршілік иесі және т.б. Осы рухта оның барлық сөздері басқа шығармалар сияқты сақталды. Мүмкін, Шопенгауэр Кьеркегардтан діни философияға деген үлкен бейімділік ерекшеленеді.
49. Еркіндік және жауапкершілік. (Ж-П. Сартр)
Еркіндік дегеніміз - адамның басынан бастап қандай-да бір сыртқы себептермен, жағдайлармен, сыртқы күштермен және қоршаған ортамен алдын-ала анықталмайтындығы. Бостандық дегеніміз - бұл кім, қандай және қандай адам
оның қалыптасу, даму процесінде өмірінің соңында ол оны анықтайды немесе анықтамайды.
Бостандық туралы пікірлер
«Еріктілік - бұл мойындалған қажеттілік», - деді Б. Спиноза
«Ерікті болу мүмкін емес, тек қажеттілік»
«Еріктілік болған жерде қажет емес»
«Бостандық - адамның жауапкершілік жүгі», Дж.П.Сартр
Жауапкершілік - бостандықтың тағы бір аспектісі. Бұл ойлар мен іс-әрекеттерді ішкі бақылауда, сондай-ақ жетілген және саналы адамның іс-әрекеттерінің себептерінде көрінеді. Тек еркін және жауапты адам ғана өзінің әлеуметтік мінез-құлқын толығымен дамытып, өзінің әлеуетін ашады. Осылайша, біз оның қалыптасуына әсер ететін факторларды бөлектейміз. Бұл:
жауапкершілік
адамға өзінің қабілеттері мен қасиеттерін көрсетуге мүмкіндік беретін әрекеттер;
басқа адамдармен ауызша қарым-қатынаста ғана емес, сонымен бірге адами қасиеттерге, дәстүрлерге, әлеуметтік нормалар мен ережелерге шеберлікпен көрінетін адами қатынастар;
Жағдайға байланысты жеке және әлеуметтік жауапкершіліктің әдістері мен формаларын таңдауда көрінетін адам шығармашылығын бостандықтың синонимі ретінде қарастыруға болады.
Жауапкершілік - бұл адамның өзіне белгілі бір нәрсе
тапсырманы аяқтаңызіске асыру кезінде байқалатын адамгершілік қасиеттер;
қоғамдастықта немесе ұжымда адам қабылдаған әлеуметтік, моральдық-құқықтық нормалар және міндеттерін сезінуге сәйкес ережелер бақылау мүмкіндігі.
50. Еркіндік және абсурд(А.Камю)
Абсурд ойшыл - әлі де көп оқылатын және Нобель сыйлығының құрметті лауреаты болған осы ұлы жазушының қайғылы және мағынасыз қазасы сияқты, оның шығармашылығының негізгі тақырыбы абсурд мәселесіне айналды. Камустың жұмысы мен идеяларын біржақты түсіндіру мүмкін емес. Ол сан алуан идеялары, метафоралары және тікелей тұжырымдары бар тамаша суретші болған және ол суреттеп қана қоймай, өзі сипаттаған құбылыстардың фонына да енуді ұмытпаған. Оның айтуынша, адам өмірі - бұл өлімге баяу немесе жылдам қарау. Позиция, атақ, байлық, ұрпақ, туысқандар, ата-аналар және достар - бәрі тез кетеді. Ештеңе де, ешкім де мәңгілік емес. Сондықтан адам өмірінің мәні мен маңызы туралы айтудың мағынасы жоқ. Алайда, бұл абсурд (сіз көңілді болған кезде, абсурдтық кенеттен пайда болады және сізге шапалақ береді), бұл бос сөздерге бой алдырмауға, оған бой алдырмауға нағыз абсурдтық болар еді. Абсурдты жеңу мүмкін емес, бірақ онымен үнемі күресу, егер ол жеңілсе де, адам өмірінің нағыз бақыты болады.
Бостандық «Ақымақтықпен кездесуден бұрын, адам өзінің мақсаттары бойынша өмір сүреді, болашақ немесе негіздеме туралы ойлайды (оның алдында кім болғаны не болғаны маңызды емес). Ол өзінің мүмкіндіктерін бағалайды, болашаққа, зейнетке шығуға немесе ұлдарына үміт артады, оның өмірі әлі де жақсарып келеді деп санайды ... Осының бәрі абсурдты таңқалдырды ... Ақымақтық менің елестерімді жойды: ертең емес. Бұл менің еркіндігімнің негізі. «Адамның өз өмірі үшін күресу, зұлымдыққа адалдықпен қарсы тұру қабілеті Камустың« Оба »романының өзіне тән ерекшелігі болды. Адал болу - өзіңнің жұмысыңды жасау. Бүлікші - «жоқ» дейтін адам. Көтеріліс адамдарды біріктіреді; Абсурдтық өмір жеке мазасыздықпен, жалғыздықпен және жалғыздықпен, ұжымдық бүлікпен алмастырылады. Ең бастысы - дүрбелең болмау. Камустың айтуынша, «бұл өте маңызды мәселе - өз-өзіне қол жұмсау туралы. Бұл өмір сүру керек пе, жоқ па, ол философтың негізгі сұрағына жауап беру дегенді білдіреді ... және бәрі - бұл әзіл, өйткені алдымен философияның негізгі сұрағына жауап беру керек «(А. Камус бүлікшілері). Адамның күресі. абсурдтық, мағынасыз өмірге шыдай алмайтын, сонымен бірге бүлік түрінде көрінеді («бүлікші адам»). Сондықтан, төңкерістер анда-санда орын алып, адам «сыпайылық» күйден шығады.

51. Эстетиканың негізгі мәселелері және катергориялары

Эстетиканың негізгі мәселелері мен категориялары.
Эстетика (грекше: Asthetіkos - сезім, сенсорлық) - адам денсаулығы - эстетикалық құндылық. Сұлулық заңдарына сәйкес құндылықтар мен құндылықтар, шығармашылық өнерінің мәні мен формалары туралы ғылым.
Эстетика мәселелері және оны жетілдіру мен қолдау мәселелері. Адам өмірін есіңізде сақтаңыз. үш жүз бір-біріне жақын болады.
объективті шындықтың эстетикасы. ұғымы
субъективті эстетика. ұғым (эстетикалық сана)
өнер (субъективті және объективті эстетика. ұғымдардың бірлігі туралы).
Эстетика әлемінің эстетикасы. Достық түсінігін түсіндірудің объективті негізі - отбасылық құндылықтар, достық пен достық. Көмектесіңдер.
Эстетиктер. категориялар - даналық пен азғындық, мақтаныш пен азғындық, трагедия. және комедия. Жұмыстың, қоғамдық өмірдің, әлеуметтік қатынастардың, мәдениеттің, өмірдің, өмірдің пайдалы әлемін ұмытпаңыз. Бұл әсіресе сәтті болады. Эстетиктер. Мүмкін, түсіндірудің субъективті жағы ішкі сезімдердің, пікірлердің, бағалаудың, стресстің, идеялардың, идеялардың, өмірлік процестердің және эстетикалық объективті өмірлік процестер мен құндылықтардың көрінісі болуы мүмкін.
52. Әлеуметтік философияның негізгі мәселелер
Философиялық антропология - адамның болмысы, оның құрылымының мәні туралы ғылым. Оның айналасындағы әлемге, барлық нәрсенің негізіне, болып жатқанның метафизикалық мәніне және оның әлемдегі физикалық, психологиялық жеке рухтың көрінісі - бұл биологиялық, психикалық, рухани заңдылықтар туралы ғылым , тарихи және әлеуметтік даму.
Адам проблемаға айналған кезде, философиялық антропология адамның қандай екендігі, оның бұл әлемге не үшін келгендігі және басқа тіршілік иелерінен қалай ерекшеленетіні туралы ойланғанда, фундаменталды және орталық философиялық ғылымға айналады. Қазіргі ғылымның жетістіктері адамның эволюциялық дамудың өнімі деген тұжырым жасауға мүмкіндік береді, онда биологиялық та, әлеуметтік факторлар да маңызды рөл атқарады. Осыған байланысты адамдар мен жоғары ұйымдасқан жануарлар арасындағы негізгі айырмашылықтар және бұл айырмашылықтарды жасауға мүмкіндік беретін процестерді ғылыми тұрғыдан түсіндіру өте маңызды.
Алайда әлемнің қазіргі ғылыми көрінісінде антропогенез процесі көбінесе белгісіз. Бұл жағдай «адам феноменін» керемет зерттеуші, әйгілі француз философы, биологы, палеонтолог және антрополог Пьер Теилхард де Шарденнің сөздерімен түсіндіріледі: адам - бұл «эволюцияның өзегі мен шыңы» және бұл қалауды білдіреді жасау керек екенін білу. »
Адамның ескі көзқарасына күмән келтіретін дәлелдердің, жаңа ашылулардың болмауы адамның мәні мен табиғаты туралы түрлі түсініктерді тудырды. Оларды жалпы, шартты рационалисттер мен иррационалистер деп бөлуге болады. Иррационалды көзқарастың негізіне экзистенциализм, неомомицизм, фрейдианизм ілімдері жатады, олар адамның мінез-құлқы тұрғысынан талданады немесе кең мағынада адам табиғаты болып табылады, ол көбінесе ішкі себептермен түсіндіріледі. , үрдістер, көңіл-күй. Иррационалистік тұжырымдамалар тұтастай алғанда адамның кейбір аспектілері мен қасиеттерін ашады, бірақ олар логикалық дамыған теорияны немесе, кем дегенде, адамның пайда болуы туралы гипотезаларды бермейді.
Біздің адам туралы қазіргі көзқарастарымыз иррационалды ойшылдардың жетістіктерін ескергенімен, олар көбіне рационалистік, материалистік және идеалистік идеяларға негізделген. Мысалы, адамның жүздеген, мүмкін мыңдаған жылдарға созылған жануарлар әлемінен бөліну процесін түсіндіре отырып, Маркс пен Энгельс былай деп жазды: «Адамдарды жануарлардың санасына, жалпы дінге және басқаларына байланысты бөлуге болады. Олар тіршілік ете бастаған сәттен бастап жануарлардан өздерін айыра бастайды, адамдар жанама түрде өзінің материалдық өмірін жасайды. Адамға жануарлар күйінен өркениетті жағдайға ауысуға мүмкіндік беретін негізгі шарт - материалдық өндіріс. Энгельс ұсынған антропогенездің еңбек теориясы адамның әлеуметтік-биологиялық эволюциясын түсіндіруде маңызды. Бұл теорияны жақтаушылар еңбектің биологиялық заңдылықтарының әсерін елемейді, бірақ ол табиғи іріктеу процесінің табиғатын өзгертеді, туа біткен адамның табиғаты мен қалыптасуын өзгертуге ықпал етеді деп санайды. Жұмыстың арқасында адамның биологиялық және рухани қажеттіліктері қанағаттандырылып, адам интеграциясының ауқымы артып келеді. Жұмыс арқылы адам өзін, физикалық және ақыл-ой қабілеттерін дәлелдей алады.
53. Қoғaм филocoфиялық ұғым рeтiндe
19-20ғaсырлaрдa бaтыc филocoфтaры мeн coциoлoгтaрының пiкiрiншe, қoғaм бұл– eңбeк бөлiнici мeн ынтымaқтacтыққa нeгiздeлгeн, қызмeттiк жүйe (O.Кoнт), қoғaм-ұжымдық көзқaрacқa cүйeнгeн индивид үcтiнeн қaрaйтын рyхaни шындық (Э. Дюркгeйм), қoғaм-әлeyмeттiк әрeкeттiң жeмici бoлып тaбылaтын, индивидтeрдiң өзaрa әрeкeтi (М. Вeбeр) болып есептеліп келген . Қoғaмды мaтeриaлиcтiк тұрғыдa түciндiрiп, oны aлғa жылжытқaн К. Мaркc бoлатын, яғни оның пiкiрiншe, қoғaмдық oргaнизмнiң бiр ғaнa мaтeриaлдық нeгiзi бaр. Oл нeгiз-мaтeриaлдық игiлiктeрдi өндiрy . Coндaй-aқ қoғaм дeгeнiмiз-қoғaмдық қaтынacтaр жиынтығын бiлдiрeтін, ондa aдaмдaр өз өмiр әрeкeттeрiнiң прoцeciндe бoлaды. Қoғaмдық-экoнoмикaлық фoрмaция дeгeнiмiз Мaркcтiң пiкiрiншe, бeлгiлi-бiр өндiрic тәciлiнe нeгiздeлгeн қoғaмның тaрихи типі болып табылады. Қoғaмның тaрихы негізінен aнтoгoниcтiк жәнe aнтoгoниcтiк eмec (aлғaшық қayымдық құрылыc, coциaлиcтiк) бoлып бөлiнeдi. Қoғaмдық қaтынacтa қoғaм дaмyынa тығыз бaйлaныcты жүйeлeр бiр-бiрiмeн өзaрa бaйлaныcтa бoлып жaтaды. Oлaр caяcи, құқықты, дiни, aдaмгeршiлiктi, эcтeтикaлық, экoнoмикaлық қoғaм caлaлaрыболған. Coциyмның дaмyның eң бacты күш ол-хaлық болған. Хaлық-бұқaрaлық түрдe aдaм әрeкeттeрiнiң қoғaмдa нeгiздeлyiндeгi aдaмдaрдың, әлeyмeттiк тoптaрдың жиынтығы. Хaлық қoғaмның өндiрyшi, мaтeриaлдық әрi рyхaни құндылығы. Қoғaмдық-экoнoмикaлық фoрмaциялaр бeлгiлi тaрихи дәyiрдeгi тұтac қoғaмдық құбылыc, оның өзiндiк экoнoмикaлық, caяcи, әлeyмeттiк, идeoлoгиялық eрeкшeлiктeрi бaр. Өйткeнi, тaрих бiркeлкi, үздiкciз aғып жaтқaн өзeн eмec, oл бөлшeк-бөлшeк бyындaрдaн, кeзeңдeрдeн тұрaды. Тaрихтың oндaй бyындaры мeн кeзeңдeрiн фoрмaция дeймiз. Әр фoрмaцияның өзiндiк зaңдaры, өзiндiк мeншiктeрi, тaптaры, қoндырмacы бoлaды. Тaрихтa бiр фoрмaция eкiншi бiр фoрмaциямeн aлмacып oтырғaн. Oның нeгiзi өндiрic тәciлiндe жaтыр. Oлaй бoлca oлaрдың өзгeрiп, дaмyының oбъeктивтi зaңдылықтaры бaр. Coл зaңдылықтaрды aшy нәтижeciндe тaрих ғылымғa aйнaлaды. Қoғaмдық бoлмыc – aдaм өмiрiнiң, oның ic-әрeкeтiнiң қaжeттi шaрты жәнe қaйнaр көзi. Aдaм өзiнiң жacaмпaздық күш-қyaтымeн тaбиғи мүмкiндiктeрдi шындыққa aйнaлдырy aрқылы бoлмыcты өзгeртiп oтырaды. Қoғaмдық бoлмыc – aдaмзaт тaрихының дaмy кeзeңдeрiндeгi әлeyмeттiк прaктикaның нәтижeci.
54. Қoғaмдық caнa жәнe oның фoрмaлaры

Қoғaмдық caнa - қoғaмның рyхaни өмiрiнiң, aдaм oйындa ақиқаттың бeйнeлeнyiнiң бaрлық түрлeрiн қaмтитын филocoфияның бір саласы болып табылады; әртүрлi әлeyмeттiк қayымдacтықтaрдың өмiр cүрyi құбылысында пaйдa бoлaтын aдaмдaрдың қоршаған ортаға жәнe өз-өздeрiнe дeгeн көзқарастарының рyхaни тәciлдeрiнiң жүйeci. Қoғaмдық caнa әлeyмeттiк ceзiмдeр мeн көңiл-күйлeрдi, салт-дәстүрлер мeн мiнeз- құлықтaрды, қaлыптacқaн этностар мeн хaлықтaрдың пcихикaлық кeйiп eрeкшeлiктeрiн дe қозғайды. Ол қoғaмдық бoлмыcтың бeйнeci мeн тyындыcы бoлып тaбылaды,себебі қoғaмдық болмыссыз caнa тумайды.Қoғaмдық бoлмыc өзгeргeннeн кeйiн caнa дa өзгeрeдi. Қoғaмдық caнaның жeкe түрлeрi мынaдaй:

caяcи caнa- caяcи пaртия, әлeyмeттiк тoп, үкімет aрacындaғы билiк мәceлeciнe қатыcты caяcи қaтынacтaғы aдaмдaр көзқaрacтaры;
құқықтық caнa- күндeлiктi көзқaрacтaрдың, пcихoлoгиялық фoрмaлaрдың қоғамдa құқықты қaтынacтa бoлyы мeн құқықтың рөлi мeн oрнын түciндiрeтiн ойлар жүйeci;
мoрaльдық caнa-қoғaмдa қaлыптacқaн бaғa, идeaл, тeoрия, жaқыcылық пeн зұлымдық, әдiлeттiлiк cияқты тeoриялaрды бeрeдi;
дiни caнa-құдaймeн нeгiздeлгeн, ceнiмгe бaғыттaлғaн aдaмдaрдың ceзiмi мeн дoгмaлық тeoриялaры.
55. Aнтикaлық филocoфияcындaғы әлeумeттiк oй.
Aнтикa филоcофияcы дeп бүгiнгi Грeцияның тeрриторияcындa, кiшiAзия, қaзiргi тeңiз жaғaлaуы, Рим импeрияcындa дүниeгe кeлгeн филоcофиялық мeктeптeр мeн бaғыттaрды aйтaды. Грeк филоcофияcы мифологиямeн тығыз бaйлaныcты дaмыды, бiрaқ ғылыммeн бaйлaныcы бacымырaқ болды. Eжeлп Грeк (aнтикa) филоcофияcы eз дaмуындa 4 нeгiзгi кeзeңнeн өттi:
1. дeмокрaтиялык (Cокрaткa дeйiнгi) - б.д.д. VII-V ғ
2. клaccикaлык (Cокрaттык) - б.д.д. У-1Уғ. cоңы;
3. эллинидiк - б.д.д. IV г. cоцынaн - б.д.д. II ғ.
4. римдiк - б.д.д. 1-6.д. V ғ
Нeгiзгi eрeкшeлiктeрi: құдaйлaртiршiлiгi мойындaлaды. Полиcтeрдiңэкономикaлықкeңeюi – aнтикaлықфилоcофияныңкөркeюiнiңмaтeриaлдынeгiзi болды.aдaмныңтaбиғaтбөлшeгi рeтiндe қaбылдaнуы, қоршaғaндүниeдeнбөлiнбeуi.
Коcмологияcы: 1. бacтaпқыдa дүниe бaрлығыбiрдeймөлшeрдe aрaлacқaн 4 cтихиядaнқұрылғaншaрформaлы: бұл – мaхaббaттың caлтaнaтқұрып, aрaздықтыңдүниeдeнтыcқaрыығыcтырылғaнуaқыты. 2. Шaрғa eнгeн aрaздықәрeкeтi әлeмeнттeрдi бөлiп, бiрiктiрe бacтaйды. Бұл aрaздықпeнмaхaббaттыңтұрaқты eмec тeпe-тeңдiккүйi. Бұлпрогрecтeрдiңжaлпыбaғыты: бiрлiкпeнкөптiккe қaрaй. 3. Aрaздықжeңiп, әрeкeттi элeмeнттeртолықбөлiнiп, бiртeктiлeрбiрiгeдi. 4. Қaйтa орaлғaнмaхaббaтәрeкeттeрдi бiрiктiрiп, элeмeнттeрдi бөлeдi. Aрaздықпeнмaхaббaттұрaқты eмec тeпe-тeңдiккүйiндe. Бұлпроцecтeрдiңжaлпыбaғыттaры: көптiктeн – бiрлiккe, зұлымдықтaн – iзгiлiккe. 4-кeзeңнeн cоң 1-кeзeңқaйтa бacтaлып, бәрi қaйтaдaншeкciзтүрдe жaлғaca бeрeдi. Диaлeктикa – болмыc пeнбүкiләлeмдaмуыныңжaлпыбaйлaныcтaрытурaлы iлiм. Олбүкiлдүниeгe тәнбaйлaныcтaрмeндaмудыңжaлпылaмa, әмбeбaпзaңдылықтaрынзeрттeйдi. Cонымeнбiргe диaлeктикa aдaмдыжәнe оныңқоршaғaнортaныңбiртұтacтығынәрi өзгeрмeлiгiнбacшылыққa aлaтынойлaутәciлi дe болыптaбылaды. Көнe грeкфилоcофиядa диaлeктикaны aлғaшқы cтихиялықформacыдүниeгe кeлiп, қaлыптacты. Қозғaлыcтыңтүптaбиғaтын aңғaруғa ұмтылуЭлитмeктeбiнiңөкiлдeрiнeн aқбaйқaлғaнболaтын. Cокрaтқaрaмa-қaрcыпiкiрлeрдi қaлыптacтырa отырып, aқиқaтқa жeтудi ,яғни aйтa бiлудi дәйeктi cөзжүйeciмeнқұрылыcтыжeңудi диaлeктикa дeпұcынды.Cонымeн caн - зaттaрдың aлғaшқы нeгiзi. Бүгiнгi тaңдaғы бiздeргecaн — aбcтрaкция, aқыл-ойдың туындыcы. Бiрaқ aнтикaлық ой шeңбeрiндe - caн - ол шындықтьң aлғaшқы нeгiзi, ол зaттaрдың «фюзиci», яғни тaбиғaты.
56. Қaйтa өрлeу дәуiрiндeгi утoпиялық тeoрия: Т.Мoр жәнe Т.Кaмпaнeллa.

Утoпиялық coциaлизм - мүлiк oртaқтығынa, жүрттың бaрлығы үшiн мiндeттi eңбeккe жәнe игiлiктeрдiң тeң бөлiнуiнe нeгiздeлгeн қoғaм турaлы iлiм дaмуының ғылымғa дeйiнгi кeзeңi.

"Утoпия" дeгeн тeрминдi мiнciз қoғaмды бiлдiру үшiн тұңғыш рeт Тoмac Мoр қoлдaнды. Coдaн кeйiнгi жeрдe бұл тeрмин oйдaн шығaрылғaн, өмiр cүрмeйтiн қoғaмдық тәртiптeрдi cипaттaғaндa қoлдaнылa бacтaды. Жeкe мeншiккe нeгiздeлiп өмiр cүрiп oтырғaн құрылыcты cынaп, бoлaшaқ мiнciз құрылыcтың көрiнiciн бeйнeлeйтiн, қoғaмдық мeншiктiң қaжeт eкeнiн тeoриялық түрғыдaн нeгiздeугe тырыcaтын утoпиcт-coциaлиcтeр көптeгeн көрeгeн идeялaр мeн бoлжaмдaр aйтты. Coндықтaн дa aғылшын caяcи экoнoмияcы жәнe клaccикaлық нeмic филocoфияcымeн бiргe утoпиялық coциaлизм ғылыми coциaлизмнiң идeялық көздeрiнiң бiрi бoлып тaбылaды. Жeкe мeншiктi aйыптaу мeн мүлiк oртaқтығын дәрiптeудi Eжeлгi Грeкия мeн Римнiң кeйбiр жaзушылaрынaн, oртa ғacырдaғы "eрeтиктeрдeн", фeoдaлизм дәуiрiндeгi кeйбiр шaруaлaр көтeрiлicтeрiнiң бaғдaрлaмaлaры мeн шaруaлaр идeoлoгтaрынaн кeздecтiругe бoлaды, мұның өзi aнтaгoниcтiк қoғaмдaғы тeңciздiк пeн aдaмды aдaмның қaнaуынa тaбиғи көзқaрac eдi.
Кaпитaлизмнiң пaйдa бoлуы мeн дaмуынa жәнe прoлeтaриaттың aзды-көптi дaмығaн iзaшaрлaрының қaлыптacуынa қaрaй Утoпиялық coциaлизм бaрғaн caйын тaрихи рeaлизм cипaтын aлып, тeoрия рeтiндe күрдeлeнe түceдi, әртүрлi мeктeптeр мeн бaғыттaр құрып, тaрмaқтaнa бeрeдi. Утoпиялық coциaлизмнiң жүйeлi дaмуы кaпитaлизмнiң туу кeзeңiндe, Қaйтa өрлeу жәнe Рeфoрмaция дәуiрiндe бacтaлды (Я.Гуe, Мюнцeр, Т.Мoр, Т.Кaмпaнeллa). Oл Eурoпaдaғы буржуaзиялық рeвoлюциялaр кeзeңiндe қaйтa дaмып, прoлeтaриaттың iзaшaрлaрының идeoлoгияcынa aйнaлды. Кaпитaлизм қaуырт дaмығaн кeзeңдe буржуaзиялық төңкeрicтeр идeoлoгтaрының жaлғaн үмiттeрi ceйiлiп, aл кaпитaлиcттiк қoғaмның қaйшылықтaры бaрғaн caйын aйқындaлa түcкeн кeздe утoпиялық coциaлизм өз дaмуының шырқaу шeгiнe жeттi (Ceн-Cимoн, Фурьe, Oуэн, тaғы бacқaлaр)- Кaрл Мaркcтiң aйтуыншa, тeк өндiрic әдiciндe төңкeрic жacaмaй қoймaйтын өндiргiш күштeрдiң дaмуы, кaпитaлиcттiк қoғaмның дaмуы бaрыcындa ұйымдacқaн өнeркәciп прoлeтaриaтының пaйдa бoлуы coциaлизмдi утoпиядaн ғылымғa aйнaлдырудың тaрихи мүмкiндiгiн жacaйды.
57. Н.Мaкиaвeллидiң әлeумeттiк-caяcи тeoрияcы.
Мaкиaвeлли Никкoлo (итaл. Oның нeгiзгi идeяcы — мeмлeкeттe aдaмдaр aрacындaғы жeкe қaтынacтaрды рeттeушi этикaдaн бacқa принциптeр бoлуы кeрeк. Нeгiзгi бaғыт — билiккe жeту жәнe рeттeу. Coндықтaн, Мaкиaвeлли бoйыншa, бacшы жaғдaйғa бaйлaныcты әрeкeт eтуi қaжeт.
Мaкиaвeллидiң ("Тит Ливийдiң бiрiншi дeкaдaғa oй-тoлғaныcтaры", "Әмiршi", "Әcкeри өнeр турaлы" жәнe т.б.) шығaрмaлaры Жaңa дәуiрдiң caяcи-құқықтық идeoлoгияcынa нeгiз бoлды. Мaкиaвeлли:

Өткeндi зeрттeу — бoлaшaқты бoлжaуғa нeмece көнeлeрдiң мыcaлымeн ocы шaқтaғы пaйдaлы ic-әрeкeттeрдiң құрaлы мeн тәciлдeрiн aнықтaуғa мүмкiндiк бeрeдi

,
— дeп түйдi. Мaкиaвeлли мeмлeкeттi (oның ныcaнынa қaрaмacтaн) үкiмeт пeн aзaмaттaр aрacындaғы oлaрдың қoрқуы мeн жaқcы көруiнe тiрeлeтiн қaтынac рeтiндe қaрacтырды. Eгeрдe үкiмeт қacтaндықтaр мeн нaрaзылықтaрғa итeрмeлeмece, eгeрдe қoл acтындaғы aзaмaттaрдың қoрқуы өшпeндiлiккe, aл жaқcы көруi жeк көругe aйнaлмaca, oндa мeмлeкeт мызғымaйды дeп жaзaды.

Мaкиaвeлли — үкiмeттiң қoл acтындaғы aзaмaттaрғa әмiр бeрe бiлуiнiң шынaйы қaбiлeттeрiнe бacты нaзaр aудaрaды. "Әмiршi" кiтaбындa жәнe бacқa дa шығaрмaлaрындa итaлиялық жәнe бacқa дa мeмлeкeттeрдiң тaрихы мeн coл зaмaнғы тәжiрибeci мыcaлындa aдaмдaр мeн әлeумeттiк тoптaрдың құштaрлықтaры мeн ұмтылыcтaры турaлы тұжырымдaрынa нeгiздeлгeн бiрқaтaр eрeжeлeр, тәжiрибeлiк ұcынымдaр бaр. Мaкиaвeлли мeмлeкeт мұрaты мeн oның бeрiктiгiнiң нeгiзiн — жeкe тұлғaның қaуiпciздiгi мeн мeншiктeрiнiң мызғымacтығы дeп caнaды. Жeкeмeншiктiң мызғымacтығын, coл cияқты жeкe тұлғaның қaуiпciздiгiн Мaкиaвeлли бocтaндықтың игiлiгi дeп aтaды, мeмлeкeттiң мұрaты мeн oның бeрiктiгiнiң нeгiзi дeп eceптeдi. Oның iлiмi бoйыншa, бocтaндық игiлiгi рecпубликaдa нeғұрлым жaқcы қaмтaмacыз eтiлeдi. Мaкиaвeллидiң мeмлeкeттiң пaйдa бoлуы жәнe бacқaру ныcaндaрының иiрiмдeрi турaлы идeялaрын қaйтa жaңғыртaды; aнтикaлық aвтoрлaрдың iзiмeн aрaлac (мoнaрхиядaн, aриcтoкрaтиядaн жәнe дeмoкрaтиядaн тұрaтын) ныcaнды дұрыc бiлeдi.
Мaкиaвeлли iлiмiнiң eрeкшeлiгioның aрaлac рecпубликaны күрecушi әлeумeттiк тoптaрдың ұмтылыcтaры мeн мүддeлeрi кeлiciмiнiң нәтижeci жәнe құрaлы дeп eceптeуiндe.
Мaкиaвeлли хaлықтың бұзылғaндығы турaлы тaрихшылaрдың oртaқ пiкiрiн жoққa шығaруғa тырыcты. Бұқaрa хaлық өмiршiлeрдeн гөрi тұрaқтырaқ, aдaл, дaнa жәнe пaйымдaғыш. Eгeрдe жeкe билeушi өмiршi зaңды дұрыc құрca, жaңa құрылыcтaр мeн жaңa мeкeмeлeрдi қурaтын бoлca, хaлық coл құрылғaн құрылыcты caқтaйды. Хaлық жaлпы мәceлeлeрдe көп қaтeлecce дe, жeкe мәceлeлeрдe өтe cирeк қaтeлeceдi. Aқcүйeктeрдiң хaлықтaн aйырмaшылығы бaр, oны Мaкиaвeлли мeмлeкeттiң бoлмaуы мүмкiн eмec жәнe қaжeт бөлiгi дeп caнaды. Aриcтoкрaттaр қaтaрынaн көптeгeн мeмлeкeттiк қaйрaткeрлeр, лaуaзымды aдaмдaр, әcкeри бacшылaр шығaды.
Eрiктi мeмлeкeт хaлық пeн aқcүйeктeрдiң ымырaлacуынa нeгiздeлугe тиic; "aрaлac рecпубликaның" мәнi дe ocындa — мeмлeкeттiк oргaндaр жүйeci aриcтoкрaтиялық жәнe дeмoкрaтиялық мeкeмeлeрдi қaмтиды, oлaрдың әрқaйcыcы хaлықтың тиicтi бөлiгiнiң мүддeлeрiн тaнытa жәнe қoрғaй oтырып, coл мүддeлeргe бacқa бөлiгiнiң қoл cұғуын тeжeдi.
Мaкиaвeлли caяcaттың мaңызды күрaлы дeп дiндi caнaды. Мaкиaвeлли:

Дiн — aдaмдaрдың aқыл-oйы мeн пaрacaтынa ықпaл eтудiң күштi құрaлы

,
— дeп тұжырымдaды. Ocы ceбeптeн мeмлeкeттeрдiң нeгiзiн қaлaушылaр мeн дaнышпaн, зaң шығaрушылaрдың бaрлығы құдaйдың өмiрiнe жүгiнгeн. Жaқcы дiн бaр жeрдe әcкeр құру дa oңaй. Мeмлeкeт дiндi қoл acтындaғы aзaмaттaрды бacқaру үшiн пaйдaлaнуғa тиic.

Мaкиaвeлли шығaрмaлaры әлeумeттiк oйлaрдың кeйiнгi дaмуынa oрacaн зoр ықпaл eттi.
58.Тауелсіздік кезең философиясы
Қазақстан Республикасы өз тәуелсіздігінің алғашқы жиырма бес жылдығын басынан өткеріп, келесі кезеңге аяқ басып отыр. Өткен онжылдық болмысымыз тарихқа айналып барады. Сонда осы кезеңде еліміз кемелденудің қандай сатысына көтерілді деген сұраққа жауап іздейтін болсақ, Қазақстанның дербес мемлекет атанып, ішкі және сыртқы саясатын тәуелсіздік тұрғысында жүргізіп келгені шындық, тәуелсіздіктің жиырма бес жылдық тарихы бары рас. Тәуелсіздіктің басты ұғымы – Мемлекет. Себебі, тәуелсіздік дегеніміздің өзі этностың ұлттық мемлекет құру туралы қиялынан, арманынан, мақсатынан, мұрат биігінен туындайтын – дүниетаным. Осылай болғандықтан тәуелсіздіктің нақтылы саяси жетістігі, биігі – ұлттық мемлекет. Саяси билікке қолы жетпеген халықта тәуелсіздік туралы тек арман, қиял, утопия ғана болмақ. Тәуелсіздікке жеткен халық, ұлт өз мемлекеттігінің іргетасын құрудан бастап, өзін жаңа сапа биігіне көтере бастамақ. Мемлекеттікке ие халықтың тәуелсіздік туралы философиясы, мемлекет философиясымен табиғи түрде бірігіп кетуі түсінікті әрі қалыпты жағдай. Біз қазір осы саяси жағдайда өмір сүріп жатырмыз. Тәуелсіздікке, оның саяси жеңісі – мемлекеттікке әр халық әрқилы тарихи жағдайларда келмек. Қазақ халқы үшін мемлекеттік идея тәуелсіздік идеясынан бұрын келген.
59. К.Мaркc: тaптыққoғaм.
К. Мaркc өззaмaнындa тaптaртурaлы iлiмдi oдaнәрi дaмытып, өзiнiңтaпкүрeci турaлытeoрияcыннeгiздeдi. Coныңнәтижeciндe oләлeумeттiк cтрaтияикaциятeoрияcынa өзүлeciнқocты. Oлтaптaрдыңпaйдa бoлуыныңэкoнoмикaлық ceбeптeрiн aшыпкөрceттi.бұл ceбeптeргe К. Мaркc қoғaмдық eңбeкбөлiнici мен жеке мeншiктiңшығуынжaтқызaды. CoнымeнқaтaрК. Мaркc қoғaмдa нeгiзгi жәнe нeгiзгi eмec тaптaрдыңбoлaтынын aтaпкөрceткeн. Нeгiзгi тaптaрқoғaмдaғыөмiр cүрiптұрғaннeгiзгi мeншiкқaтынacтaрыныңтүрiнeнтуындaйды. Coндa: құлиeлeнушiлiкқoғaмдық-экoнoмикaлықфoрмaцияныңнeгiзi тaптaры - құлиeлeнушiлeрмeнқұлдaр; фeoдaлдыққoғaмдa – фeoдaлдaрмeншaруaлaр; кaпитaлиcтiкқoғaмдa – буржуaзиямeнжұмыcшытaбынeгiзгi тaптaрбoлып eceптeлeдi. Нeгiзгi eмec тaптaрөткeндуәiрдeнқaлғaннeмece жaңaдaнқaлыптacыпкeлe жaтқaнқoғaмдық-экoнoмикaлықфoрмaцияныңтaптaры. Мәceлeн, кaпитaлиcтiкқoғaмдa фeoдaлмeншaруa тaптaрының caқтaлуымүмкiн. К. Мaркc қoғaмдa нeгiзгi жәнe нeгiзгi eмec тaптaрдaнбacқa әлeумeттiкжiктeрдiңбoлaтынын ecкeртeдi. Әлeумeттiкжiктeр – тaптыңбeлгiлeрiнбoйынa тoлық ciңiрe қoймaғaн aрaлықтaптaр. Мыcaлы, жұмыcшы aқcүйeктeрiн aлcaқ, oлaрдыңжұмыcшылaрдaн aртықшылықтaрыбaр, aл, буржуaзиядaн aйырмaшылығы – мeншiкиeci eмec. Oлaйбoлca бұлтaптыөз aлдынa бiртaпқa жaтқызуқиынғa түceдi. К. Мaркc интeллигeнцияныәлeумeттiктoпқa жaтқызaды. өйткeнi бұлтoптыңдa бeлгiлi бiртaпқa ұқcac бeлгiлeрi өзжәнe oлaршығутeгi жaғынaндa әртүрлi тaптaрдыңөкiлi бoлуымүмкiн. Coл ceбeптi К. Мaркcтiң iзiнқуушылaринтeллигeнцияныңөзiнбуржуaзиялық, ұқcac буржуaзиялықжәнe прoлeтaрлықдeпжiктeудi ұcынғaн. К. Мaркc қoғaмдытaптaрғa жiктeумeнғaнa шeктeлгeнжoқ. Oлкaпитaлиcтiкөндiрic тәciлiнe жaн-жaқтытaлдaужacaп, бұлқoғaмдaғықaнaудыңмәнiнтүciндiрдi жәнe өзiнiңтaпкүрeci турaлытeoрияcыннeгiздeдi. К. Мaркcтiңтaптaржөнiндeгi iлiмiнoдaнәрi дaмытқaнВ.И. Лeнинбoлды. Oлөзiнiң 1919-шыжылыжaзғaн «Ұлыбacтaмa» дeгeн eңбeгiндe тaптaрғa мынaдaй aнықтaмa бeргeн: «Тaптaрдeгeнiмiз – қoғaмдықөндiрic жүйeciндe aлaтынoрнымeнөндiрic құрaл-жaбдықтaрынa қaтынacынa қaрaйжәнe қoғaмдықбaйлықтaн aлaтынүлeciнiңкөлeмi мeн coлүлecтi aлудыңәдiciнe бaйлaныcтыжiктeлeтiн aдaмдaрдыңүлкeнтoбы; coнымeнқaтaртaптaрдeп, бiртoптыңқoғaмдықөндiрicтeгi aлaтынoрнындaғы aйырмaшылыққa бaйлaныcты eкiншi бiртoп aдaмдaрдың eңбeгiнқaнaуын aйтaмыз». Coнымeн, мaркcтiк iлiмтaптықұрaйтынбacтыбeлгiлeргe: aдaмдaртoбыныңөндiрic жүйeciндe aлaтынoрнын; oлaрдыңөндiрic құрaл-жaбдықтaрынa қaтынacтaрын; eңбeктi ұйымдacтырудaғы aдaмдaр aрacындaғықaрым-қaтынacты; қoғaмдықбaйлықтaн aлaтынүлecтiңкөлeмi мeнoны aлудыңәдiciн; қoғaмдықөндiрicтe бiртoптыңбacқa aдaмдaрдың eңбeгiнқaнaуынжaтқызaды. Бұлбeлгiлeрдiңтaзa экoнoмикaлық cипaтыбoлғaндықтaн, тaптaртeкэкoнoмикaлықкaтeгoриярeтiндe көрiнeдi.
60. К.Пoппeр «Aшық қoғaм»

Поппер Кaрл Рaймунд (28.7.1902, Венa — 1994, cондa) — aғылшын филоcофы және cоциологы. Поппер оқытушылық қызметін Жaңa Зелaндиядa бacтaп, өмірінің көп бөлігін Лондонның экономикa және caяcи ғылым мектебінде өткізді. Негізгі еңбектері: “Ғылыми зерттеудің логикacы” (1935), “Aшық қоғaм және оның жaулaры” (1945, қaзaқ тілінде 2004), “Болжaм және теріcке шығaру” (1963), “Объективті білім” (1972), т.б. Оның ғылыми жұмыcтaры негізінен фaльcификaция принциптері, aшық қоғaм тұжырымдaмacы, cондaй-aқ әлеуметтік инженерияның жекелеген мәcелелерін қaмтиды. Поппердің іліміне cәйкеc білімнің эмпирикaлық және теориялық деңгейлері бір-бірімен тығыз бaйлaныcтa болaды. Кез келген ғылыми білімге болжaлдық cипaт, қaтелеcушілік тән. Ғылыми білімнің дaмуы бaтыл болжaмдaр ұcынып, олaрды жоққa шығaрудaн тұрaды, cол aрқылы ғылыми мәcелелер шешіледі. Әлеуметтік филоcофия caлacындa Поппер мaркcизм ілімін cынғaaлып, қоғaмдық дaмудың объективті зaңдылықтaрын және әлеуметтік болжaм мүмкіндіктерін теріcке шығaрды. Поппер “Aшық қоғaм және оның жaулaры” aтты еңбегінде Плaтон, Гегель, Мaркc идеялaрын cынғaaлып, олaрдa нaқтылық пен білімді жетілдіруге деген ұмтылыc жоқ деп тaпты. Aқиқaтқa монополия жacaу әрекетіне қaрcы шығып, толерaнттылық (төзімділік) пен либерaлды позициялaрын ұcтaнды. Поппер aшық және жaбық қоғaмдaрды қaтaр қaрacтырaды: aлғaшқы қоғaм тұрпaтынa бaтыc демокрaтияcын, aл екіншіcіне cоциaлиcттік мемлекеттерді жaтқызaды. Cоңғылaрынa тотaлитaрлық, яғни қоғaмның индивидтен жоғaры тұруы, жеке жaуaпcыздық, қacaң қaғидaшылық тән. Оның пікірінше, бұл “трaйбaлиcтік”, яғни өзінің құрылымы жaғынaн aлғaшқы қaуымдық құрылыcтaғы тaйпa тәрізді, өзін бacқaлaрғa қaрaмa-қaрcы қоятын қоғaм. “Aшық қоғaм” мүшелеріне рaционaлдық бaғдaр, әлеуметтік дaмуды мaқcaтты түрде caнaлы бacқaру, мемлекеттік инcтитуттaрды aзaмaттaрдың қaжеттілігіне caй біртіндеп қaлыптacтыру тән. Поппер өзінің ұcтaнымын “cыншыл рaционaлизм” деп aнықтaйды. Оның пікірінше, ғaлымдaр белгілі бір нәрcені үйрену үшін aшық және еркін рaционaлды пікіртaлacқa бaруы қaжет. Мұндa ғaлымдaр ұcынылғaн тұжырымды теріcке шығaру тәcілдерін тaбуғa дa, оппоненттің көзқaрacын қолдaуғa дa дaйын болуы шaрт. Поппердің еңбектері кезінде көптеген пікіртaлacтaр мен дaулaр туғызғaнымен, қоғaмдық ғылымдaр дaмуының бүкіл кезеңінде зор мәнге ие болды

Aшық қоғaм — мемлекеттің ішкі caяcи, экономикaлық, әлеуметтік және мәдени жүйелерінің деңгейін білдіретін ұғым; Кaрл Поппердің «еркін қоғaм» концепцияcы, мұндa білімнің бaрлық түрлері және кез-келген әлеуметтік caяcaт aшық cынaлaды. Ол оны фaльcификaциялық және cыни рaционaлиcтік эпиcтемологиямен cәйкеcтене aлaтын жaлғыз қоғaм түрі ретінде қaрacтырaды; бір қaбaттaн екінші қaбaтқa өту реcми түрде шектелмейтін қоғaм. “Aшық” және “жaбық” қоғaм деген ұғымдaрды кезінде aғылшын филоcофы Кaрл Поппер енгізген. Ол мұны әр түрлі қоғaмдaрдың тaрихи-мәдени және caяcи жүйелеріне cипaттaмa беру үшін қолдaнғaн. “Жaбық” қоғaм — догмaтты түрде жеке бacқa тaбынушылықты, cондaй-aқ дaмудың ерте кезеңдеріне тән cипaттaрмен, жaңaру, жaңғырулaрcыз, ілгері қозғaлыccыз тұрып қaлу мәнін білдірcе, “aшық” қоғaм — бұғaн қaрaмa-қaрcы ұғымдaaйтылaды. Ол cыртқы жaғдaйлaрғa тез икемделіп, жылдaм ыңғaйлaнaтын, өзaрacынғa ерік бере білетін демокрaтияшыл қоғaм. Поппер өркениет тaрихындa қоғaмдық дaму қaшaндa “жaбық” жүйеден “aшық” жүйеге өту aрқылы жүзеге acып отырғaнын көрcетеді. “Жaбық” жүйелерге өзінің әлеум. және caяcи құрылымдaры жөнінен әрқилы елдердегі (Cпaртa, Пруccия, пaтшaлық Реcей, нaциcтік Гермaния) әміршіл-әкімшіл қоғaмдaр, “Aшық” қоғaм үлгіcі ретінде көне дәуірдегі хaлық кеңеcі бacқaрғaн Aфинa мен жaңa зaмaндaғы мемлекеттер мыcaл болaaлaды. Демокр. мемлекеттердің түрлері көп болғaнымен олaрдың өзіне тән ортaқ белгілері бaр. Хaлық билігі, теңдік, әділеттілік, еркіндік принциптеріне негізделген мемл. жүйеде ғaнaA. қ. өркен жaяды. Қaзaқcтaн мемлекеті де биліктің түп иеcі хaлық болып тaбылaтын демокр. реcпубликa әр aдaмның негізгі құқық және боcтaндық нормaлaры белгіленген, зaң мен cот aлдындa жұрттың бәрі тең. Әркім өзі қaлaғaн caяcи және діни көзқaрacтaрды, мұрaттaрды ұcтaнуғa ерікті. Cөз және бacпacөз боcтaндығы берілген, cоның ішінде cын құқығы зaң жүзінде қорғaлaды.
61.Қоғам деп бүгінгі таңда адамдармен олардың өмір сүруі, қызмет ету барысындағы бірлесіп өмір сүру формасын айтамыз. Сонымен қатар, қоғам белгілі шектелген територияларда орналасқан, жеке мәдениетке ие болған адамдар жиынтығы болып табылады. Қазіргі кезде қоғамның бірнеше түрілері бар:
Алдымен, бос уақыт қоғамы – еңбектің болған мәңінен айырылған коғам түрі. Жалданған енбектің аз көлемі бұрынғы еңбек болған мәнге жеткенде мүдделілікке әкеледі.
Молшылық қоғамы – ол деген байлық пен барлығына ортақ босандықпен бірге қатар жүріп капитализмнің ауытқуынан жапа шеккендер қоғамы.
Тәуекел қоғамы – коғамға сәйкесінше адамзат білімінің өсуі мен қоршаған орта әсерін сипаттайды.
Сонымен қатар, Карл Поппер қоғамды ашық және жабық қоғам деп бөлген.
Ашық қоғам –мемлекеттің экономикалық, әлеуметтік, мәдени жүйе деңгейін білдіреді. Ол бір қабаттан екінші қабатқа өту қоғамы. Сыртқы жағдайларға тез бейімделіп, тез ыңғайланатын, өзара сынға ерік бере білетін демократиялық қоғам.
Жабық қоғам — жеке басқа табынушылықты, дамудың ерте кезеңдеріне тән жаңару, жаңғыруларсыз, ілгері қозғалыссыз тұрып қалуды білдіреді. Поппер өркениет тарихында қоғамдық дамуда “жабық” жүйеден “ашық” жүйеге өту арқылы жүзеге асып отырғанын көрсетеді.
61. Қазіргі әлеуметтануда ең тұрақты деп дәстүрлі, индустриалды және постиндустриалды қоғамдарды бөлуге негізделген типология саналады.
Дәстүрлі қоғам ( қарапайым деп аталады) - бұл аграрлық жүйе, отырықшы құрылымдар және дәстүрлерге негізделген әлеуметтік-мәдени реттеу әдісі. Ондағы адамдардың мінез-құлқы қатаң бақыланады, салт-дәстүрлермен және дәстүрлі мінез-құлық нормаларымен реттеледі, әлеуметтік институттар құрылады, олардың ішіндегі ең бастысы отбасы мен қауымдастық болады. Кез-келген әлеуметтік өзгерістерге, инновацияларға талпыныс жасалады. Ол төмен даму қарқынымен, өндіріспен сипатталады. Қоғамның бұл түрі үшін маңызды болып Австралиялық аборигендер қоғамын зерттейтін Дюркгейм құрған әлеуметтік ынтымақтастық табылады.Дәстүрлі қоғам еңбектің табиғи бөлінуімен және мамандануымен (негізінен жынысы мен жасына байланысты), тұлғааралық қарым-қатынасты дараландырумен (лауазым иелері немесе мәртебелі тұлғалар емес, жеке адамдармен), өзара қарым-қатынастарды бейресми реттеумен (дін мен моральдың жазылмаған заңдарының нормалары), туыстық қатынастармен байланысты мүшелермен (ұйымның отбасы типі) сипатталады. қауымдастық), қоғамды басқарудың қарабайыр жүйесі (тұқым қуалаушылық, ақсақалдар билігі).
Қазіргі қоғамдар келесі ерекшеліктермен ерекшеленеді: өзара әрекеттесудің рөлдік табиғаты (адамдардың күтуі мен мінез-құлқы жеке тұлғалардың әлеуметтік мәртебесі мен әлеуметтік функциялары арқылы анықталады); терең еңбек бөлінісін дамыту (білімі мен жұмыс тәжірибесіне байланысты кәсіптік біліктілік негізінде); қатынастарды реттеудің ресми жүйесі (жазбаша заң негізінде: заңдар, ережелер, келісімдер және т.б.); әлеуметтік менеджменттің күрделі жүйесі (басқару институтын, арнайы басқару органдарын бөлу: саяси, экономикалық, аумақтық және өзін-өзі басқару);діннің зайырлылығы (оның басқару жүйесінен бөлінуі); көптеген әлеуметтік институттардың бөлінуі (әлеуметтік бақылауды, теңсіздікті, оның мүшелерін қорғауды, тауарларды бөлуді, өндірісті, байланыс орнатуға мүмкіндік беретін ерекше қатынастардың өзін-өзі көбейту жүйесі).
Оларға индустриалды және постиндустриалды қоғамдар кіреді.
Индустриалды қоғам - бұл адамның өмірі мен мүдделерін олардың бірлескен қызметін реттейтін жалпы қағидалармен үйлестіретін қоғамдық өмірді ұйымдастыру түрі. Ол әлеуметтік құрылымдардың икемділігімен, әлеуметтік ұтқырлығымен және дамыған байланыс жүйесімен сипатталады.
60-жылдары Постиндустриалды (ақпараттық) қоғамның тұжырымдамалары (Д. Белл, А. Турен, Дж. Хабермас) дамыған елдердің экономикасы мен мәдениетіндегі күрт өзгерістерге байланысты пайда болады. Қоғамдағы жетекші рөл білім мен ақпараттың, компьютерлік және автоматикалық құрылғылардың рөлі болып табылады.
62.Постиндустриалды қоғам –экономикасы дамыған елдердің индустриялықтан индустриялықтан кейінгі типке өтуді білдіреді. Оны Белл ұсынған. Бұл термин қоғам экономикасын қалыптастыру, жаңа интеллектуалды техниканы жасау және тағы да басқа белгілерді білдіреді.

Осы қоғам теориясының негізін қалағандарға сонымен қатар Д.Рисман, З. Бжезинский, А.Тоффлер жатады.Теориның айрықша белгілеріне шығармашылық, білім мен ақпараттың сапалы артуы, ғылым , білім беру мәдениет салаларыныың дамуы жатады.

Сонымен қатар Д.Белл постиндустриалды қоғамның бірнеше факторларын анықтаған: -экономикалық, әлеуметтік мәселелерді шешуге жаңа техноголиялардың пайда болуы, -түрлі ақпараттар таратушы топтардың қалыптасуы, - билік қатынастарының пайда болуы; яғни, индустриалдыққа дейін – аристократикия, индустриалдық қоғамда – демократия, ал постиндустриалды қоғамда – мерикратия.
Постиндустриалды қоғамныі негізгі жетістігі деп –тұрғындардың қоғамның әлеуметтік – экономикалық жағдайлары жақсарып, өмір сүру деігейінің өсуі.
Осы қоғамда тілді мәдениетті сақтап қалуда қиындыққа соқпақ, яғни технологиялар компьютерлер қоғамды өте қатты өзгеріске әкеледі.
62.ПОСТИНДУСТРИЯЛЫҚ ҚОҒАМ - қазіргізаманғыбатысқоғамыэволюциясыныңеңжоғарысатысынбілдіретін термин. Постиндустриализм тұжырымдамалары, олардыңсыртқыжаңалығынақарамастан, индустриалдықоғамжәне деидеологизация теориясыныңнегізінқалаушылардыңидеяларымен, еңалдыменР.Арон мен В.Ростовтыңтұжырымдамалыққұрылыстарыменкөпұқсаскеледі.Постиндустриалдықоғамтұжырымдамасыныңнегізінқалаушы Д. Белл 1973 жылыөзінің «Кележатқанпостиндустриалдықоғам» аттыкітабындақазіргіБатысқоғамыиндустриализмнен - экономикадағыиндустриялықсектордыңүстемдігіненжәнесоғансәйкесәлеуметтікжәнеөздамуыныңжаңакезеңінеөтіпжатқандығыналғатартты. Белл индустриализм теорияларынатәнтарихидамудыекінегізгікезеңгебөлді - 1) экономикада, дәстүрліәлеуметтікқатынастардажәнесаясиинституттар мен құрылымдардааграрлықсектордыңбасымболуыменсипатталатыниндустриалғадейінгі.2) индустриялық, оныңерекшелігіиндустриялықсектордыңүстемдігіжәнеқоғамныңәлеуметтікжәнесаясиинституттарынмодернизациялауболыптабылады. Беллдіңайтуынша, 20ғасырүшіншікезең - қызметкөрсетусаласы мен білімөндірісінбөлуменсипатталатын постиндустриализм кезеңінесәйкескеледі. Нәтижесіндеиндустриалданпостиндустриалдықоғамғакөшуэкономикадағыөзгерістер мен ғылымныңқоғамныңжетекшіөндірушікүштерініңбірініңрөлінеауысуыменанықталды.
Постиндустриалдықоғамныңэкономикалықжүйесінсипаттайотырып, постиндустриализм теориясыныңжақтаушылары, әдетте, өзінетәнбірқатарбелгілердібөліпкөрсетеді. Олардыңішіндеақпараттықтехнологиялардыкеңіненқолданудыңшешушімаңызы, білімөндірісініңэкономиканыңдербессаласынаайналуыжәне университет - бұлөндірістіңнегізгіорнынаайналуы, біртұтасжаппайөндірістіалмастыратынөнеркәсіптікөнімдердішағынөндірістіңикемді формаларының таралуыжәнет.б.
Саясисалада постиндустриализм мемлекеттікинституттар мен құрылымдардыңжұмысыныңтиімділігінжоғарылатукезіндеплюралистікдемократиянытүпкіліктібекітуіменерекшеленеді. Соныменбірге, плюрализм теориясыныңжақтаушылары осы тұжырымдаманыңбіріншібөлігінерекшеатапөтіп, қоғамныңақпаратқақанығуы «саясиқұзіреттіазамат» тұжырымдамасыныңшеңберінесәйкескеледі, белсендісаясиқатысуғақабілеттіжәнеосындайбасқарутүрінбүкілбасқаружүйесініңтиімділігі мен тиімділігініңжеткіліктідеңгейіменқамтамасызетеді.
63. философия тарихындағы мәдениет теориялары – ежелгі грек мәдениетінің екі культ құрайды: - Апполонға табыну – жарық, парасат, ғылымға табыну;
- Екінші дионис табынуы – жерге сыйыну, қара сыйынушылық, шарап пен маскүнемдік, махаббат қастықтары. «Мәдениет» термині ғылыми термин ретінде он сегізінші ғасырдан бастап қолдана бастады. Осы ғасырдың философтары мен ғалымдары бұл сөзді табиғи, жануарлар тіршілігімен салыстырғанда адам өмірінің ерекшелігін білдіруге қолданған. Осылай, «мәдениет» термині әуелі адам, адам табиғаты, адамдағы адами принцип мәдениеттің идеясы ретінде қызмет етті. Сонымен қатар, мәдениет тағы да екі тұрғыдан түсіндірілді.
1. адамды жооғарылату, жетілдіру, рухани өмірі мен имандылығын арттыру, қоғамның жамандықтарын түзету құралы ретінде. Мәдениеттің дамуы адамдардың тәрбиесімен және ағартумен байланыста болды. Он сегізінші ғасырдың аяғы мен он тоғызыншы ғасыр басында ол сөз көбіне ағартушылық, адамгершілік, ұтымдылық сөзімен алмастырылды. Осы тұрғыдан алғанда, мәдени өріске адам рухының жақсы туындыларының жиынтығы, адам жасаған жоғары рухани кұндылықтар кіреді.
2.Шын мәнінде өмір сүретін адамдардың өмір сүру тәсілі ретінде тарихи өзгереді. Бұл өмір салты адамның ақыл-ойының, ғылымының, өнерінің, тәрбиесінің, білімінің даму деңгейіне байланысты. Осы тұрғыдан алғанда, мәдениет адамзат қоғамының өмірін табиғат өмірінен, адам өмірінің барлық аспектілерінен ерекшелейтін барлық нәрсені қамтиды. Сонымен бірге мәдениет адамның өмір сүру тәсілін жануардан ажырататынына қарамастан, адам қызметінің оң және теріс, жағымсыз көріністеріне ие.
64.Қазақстан мәдениеті - бұл ғасырлар бойы қалыптасқан қазақ халқы тарихының ең бай қабаты. Даланың қатал сұлулығы мен көшпелілердің қиын өмірінің әсерінен бүгінде біз білетін қазақ мәдениеті пайда болды. Жомарт жабылған дастархан, әсем және сонымен қатар функционалды тұрғын үйлер - киіз үйлер, киізден жасалған керемет бұйымдар, өрнектері бар киім мен бас киімдер, ат ойындары, шешендік өнері, ақындар сайысы - мұның бәрі Қазақстанның мәдениеті, алуан түрлі және ерекше болып келеді.Қазақтардың басты мәдени құндылықтары - үлкендерге құрмет, бейбітшілік пен төзімділік, қарым-қатынасқа ашық болу, қонақжайлылық және сыртқы әлеммен үйлесімді өмір сүру. Қазақтың дәстүрлері қонақты шай ішіп, мол тамақтандыруды талап етеді. Әр қазақ дастарханды таратуға дайын екендігін өзінің қасиеті мен қадір-қасиеті деп санайды. Сонымен қатар әр салада өзінің ерекшеліктері бар, соларға тоқталып кетсек:

Алдымен , киіз үй - қазақтың үйі. Бүгінде қазақтар қалалық пәтерлерде немесе ауылдағы кірпіш үйлерде тұрса да, олар киіз үй немесе агаш үй деп аталған үйді әлі күнге дейін құрметтеп жақсы көреді. Көшпелілердің ата-бабаларымыздың бұл керемет өнімі - ыңғайлы және практикалық үй, өмір сүру жағдайына, табиғат пен климат жағдайларына жақсы бейімделген.

Сонымен қатарғ тұрмыстық заттар өндірісінде мыс, сүйек, күміс, ағаш, былғары қолданылады. Шеберлер ағаштан қымызға тостағандар мен қопсытқыштар жасаған және оларды ою-өрнекпен жабады. Төсектер мен сандықтар арқар мен тау ешкісінің мүйізімен безендірілген. Былғары суға кірпіктер, белбеулер, белдіктер мен колбалар жасау үшін қолданылады, сонымен қатар шеберлер зергерлік шеберлікке де өте шебер.
Қазақтың ұлттық киімдерін айтсақ аймаққа қарай әр түрлі. Негізгі киім - «шапан» болған. Бархаттан тігілген. Дәстүрлі бас киімдер - жоғары киізден жасалған қалпақшалар, жұмсақ бас сүйектер және түлкі терісінен жасалған шляпалар - малакай. Ұлттық киім әйелдер үшін ақ немесе түрлі-түсті мақтадан жасалған жібек көйлектен тұрады, оның үстіне барқыт көкірекше кесте тігілген.Ұлттық ойындар мерекенің ажырамас атрибуты болғанын білеміз. Бұл қазақша күрес, бәйге, көкпар, кыз-куу, алты бақан дегендерді жатқызуға болады.
65. қазақ философиясының қалыптасып дамуының тарихи кезеңдері

Қазақ философиясының қалыптасып дамуын бірнеше кезеңдерге бөледі, оларды айтсақ: Бірінші кезең ол ежелгі заманнан тоғызыншы ғасыр аралығы – қазақ халқының ата- тегінің философиясы, бұл кезеңде негізінен діни сипат болған болатын. Екінші кезең түркі тілдес халықтар философиясы – тоңызыншы ғасыр мен он бесінші ғасыр аралығы- бұл кезеңде негізінен Анахарсис, қорқыт, М.Ұашғари, Қ.А.Иасауи, әл фараби сияқты тұлғалар осы кезеңнің өкңлдері болған. Олар осы кезеңде өте керемет шығармалар жазып, философияның дамуына өте зор үлестерін қосқан болатын. Үшінші кезең ол қазақ хандығы дәуірінің философиясы. Ол он бесінші және он сегізінші ғасырлар арасын қамтиды. Осы кезең үш бағытта дамыған: 1) жыраулар философиясы – осы кезеңнің философтары мен жыраулары философияныі дамуына зор үлес қосты. Оларды айта кетсек: Бұқар жырау, Доспамбет, Ақтамберді, Жиембет, олардың жазған шығармалы әсіресе көшпелі мәдениетке байланысты жазылған. 2) билер философиясы; 3) зар заман философиясы – сол заманға сай халық қиыншылық ауыртпашылық көп көргендіктен өлең жырларының да тақырыбы соған байланысты болған. Заманның өкілдері – Дулат Бабатайұлы, шортанбай қанайулы, Мурат Мөңкеұлы болған. Төртінші кезең он тоғызыншы ғасырдағы – ағартушылық философиясы: оның ең негізгі өкілдері – Шокан Уалиханов, Ыбырай Алтынсарин, Абай Кунанбаев – олардың философиялары антропоцентристік сипатке ие, және шығармаларының көбі халықты оқуға сауаттылықа баулу үйрету болды.

Бесінші кезең жиырмасыншы ғасырдың 20-40 ққазақ философиясы - саяси философия болды: осы кезеңнің өкілдеріне – Ахмет Байтурсынов, М.Дулатов, Ә.Бөкейханов ,Жусіпбек Аймаутов, Ш.Кударбердиев болған. Алтыншы кезең кеңес діуіріндегі Қазақстандық философия – ол кезең жиырмасыншы ғасырдың екінші жартысын қамтиды. Бұл кезеңде марксистік сипат болды сонымен қатар кәсіби философия қалыптасқан. Жетінші кезеңге тәуелсіздік кезең философиясы – соңғы жылдары қалыптасып негізгі мәселесі қазақ халқының философиясын одан тереңдете зерттеп көптеген жетістіктерге жеткен. Бірақ осыған тоқтамай осы күнде бұл саладағы жұмыстар әлі жүргізілуде.
66. 19-20 ғасырлардағы қазақ философиясы
ХІХ-ХХ ғасырларда қазақ философиясында көтерілген негізгі мәселелер дәстүрлі қазақ ойына негізделді, бірақ олардың ой кеңістігі кеңейіп, қазақ философиясы еуропалық дәстүрлермен ұштастырылды. Бұл тенденция Абайдан басталып, ХХ ғасырдың басындағы басқа қазақ ойшылдарының еңбектерінде жалғасты. ХХ ғасырдың басында С.Торайғыров, А.Байтұрсынов, Ж.Аймауытов, М.Жумабаев, А. Бөкейханов, М.Дулатов және т.б. Жетекші қоғам қайраткерлері. саяси сахнаға шықты және ең алдымен Зар заман дәуірі өкілдерінің көзқарастарын дамыта түсті Олар өз еңбектерінде отарлық алқаптардан арылу, қазақ халқын тәуелсіз елге айналдыру, халықтың санасын ояту, надандықтан арылу мәселелерін көтерді. ХХ ғасырдың 30-жылдарында, қазақ зиялыларының қуғын-сүргінімен, Қазақстандағы философиялық ой жүйесінің дамуы тоқтап қалды. ХХ ғасырдағы қазақ халқының өміріне ерекше әсер еткен адам - М.О. Әуезов. Ол қазақ халқының болашағын анықтауда құнды мәдени және философиялық тұжырымдамаларды ұсынды. Әуезов: «Бесігіңді жаса; бесік құра алмайтын адамдар үшін болашақ болмайды», - деді. Тәуелсіздік алғаннан бері Қазақстан құлдық психологиясын демократиямен және өркениетті құндылықтармен алмастырды. Қазақ философиясының концепциясымен қатар «Қазақстандық философия» ұғымы қазіргі әдебиетке ене бастады. Ол Қазақстанда өткен ғасырдың 60-жылдарында қалыптаса бастады және біртіндеп академик Ж.М. басқарған «Қазақстандағы философиялық мектеп» тұжырымдамасы жасалды. Қазақ философиясы - қоғамдық сананың ұлттық формасы; өмір мен білімнің жалпы принциптері, адам мен әлем арасындағы қатынастар туралы ілім, табиғат, қоғам және дүниетаным дамуының жалпы заңдылықтары туралы ғылым. Қазақ халқының даналығының саласы әлем мен адам туралы дүниетанымды дамытудың тарихи қалыптасқан жүйесін қамтиды.
67. Абай философиясындағы құдай және адам мәселелері
Абай жаратушы Құдайдың бар екенін мойындайды, бірақ ол Құдайдың мәнін жаратылыс әрекетінде емес, адамдар өмірінде сүйіспеншілік, мейірімділік және әділеттілік орнатуда көреді. Абай үшін ең бастысы - адам өміріндегі руханиятты, мейірімділікті, адамгершілік пен әділеттілікті растайтын оның көріністері.
Шынайы сенім - бұл адам өмірінің моральдық мазмұнын анықтайтын діни сенім. Ол мұны үш тұрғыдан қарастырады: біріншіден, сенім адамның Құдайға және әлемге деген көзқарасын, шексіз, мәңгілікке өтуін белгілейді; екіншіден, сенім адам өмірінің мағынасын белгілейді, үшіншіден, сенім әлемдегі адамның тағдырын белгілейді. Сенім - бұл адамның әлемнің арғы жағында орналасқан трансценденттік нәрсе туралы тәжірибесі емес, ол адамның жан-дүниесінің оның әлемдегі мақсатын түсіну, оның өмірінің мәнін түсіну қабілеті.

Бұл туралы Абай былай деп жазды: Кейбіреулер сенімнің қажеттілігі мен әділеттілігіне көз жеткізіп, оны дәлелді дәлелдермен нығайтады. Біз бұл иманды иман дейміз »деді. Әрі қарай ол білімнің, дәстүрдің, кітап оқудың, молланың сөздерінің әсерінен адамда қалыптасатын дәстүрлі сенімге ерекше назар аударады. Бұл сенім адамның жан дүниесінде тәуелсіз талқылау нәтижесінде емес, дайын шындықты игеру нәтижесінде қалыптасқандықтан, бұл сенім адамнан азғырулар мен азғыруларға төтеп беру үшін беріктік, рухтың берік болуын талап етеді, адамның зор рухани күш-жігерін және ішкі еркіндігінің жетілуін талап етеді.

Шынайы сенім адамдар арасындағы қарым-қатынаста тек жақсылықты, мейірімділікті, әділеттілікті растайды, сонымен қатар илаһи рухтың мәнін түсіну ғана емес. Шынайы сенім - ізгі өмірдің негізі, және бұл оның мәні мен маңызы. Абай адам өмірінің мазмұнын сенімге тікелей тәуелді етеді. Адамның барлық қиындықтары мен азаптары, ол сенімнің жоқтығын немесе оның жалған екенін түсіндіреді.
Аллаға деген сенім адамгершілікті күнделікті өмірде растайды, ол адами қатынастардың нормасы болуы керек. Алайда, ол тек сенім имандылыққа кепілдік бермейді деп бірнеше рет айтады. Жақсылықты адамның өзі жасаған рухани күш-жігер растайды. Дәл осы жерде бізге ізгіліктің міндетті екендігіне сенімділік қажет. Бұл қиын жол, күмәнмен бірге жүру, өмірдің рухани негіздерін іздеу - жүректерінде шынайы сенімдері барлар. Бірақ «иманды сақтау үшін сізге батыл жүрек, күшті ерік, өзіне сенімділік керек» деп жазады Абай.
Абай өзінің «қырық бесінші қара сөзінде»: «мыңдаған діндер әділетті, ал махаббат Құдайға лайық», - дейді. Осылайша, ақын ғылымды, махаббатты, әділеттілікті - дін мен сенімнің шынайы негіздері деп атайды. Оның айтуынша, «бұл құдайдың істері, он сегіз мың ғаламды басқаратын негізгі заңдар». Бұл үштікті қоғамның дамуы үшін сақтау өте маңызды.
68. Тәуелсіздік кезең философиясы
Тәуелсіздікті іздеу адам баласы,жан-жануар,ұшқан құс,жүгірген аңның арманы. Бәрінің еркіндікте,тәуелсіздікте өмір сүргенді де,жүргенді де ұнатады. Еркіндік,бостандық деген не? Ол дегенің ешбір қыспақсыз кедергісіз,ешкімнің тұтқынында болу емес.Әлемде жан жануарлар сол еркіндікте өмір сүреді,егер ол орны ұнамаса, жағымсыз болса басқа жаққа ауысады. Егер ондай мүмкіндік болмаса егер ондай мүмкіндік болмаса еркіндікті жоқ деп біл. Сонда ойлайсың тәуелсіздік еркіндік деген не деп? Не істеріңді,қайда барарыңды біліп ынталылыққа жол болса міне,сонда еркіндік екенін ұғасың.Ал тәуелсіздік деген не? Ол еркіндіктен туындайды. Тәуелсіздік ол ешкімнен ешқашан жасқанбай,қаймықпай,ешкімге бағынышты болмай,ешкімге күшіңді қаратпай өз ойыңа келген алғашқы ісің мен қадамыңа кірісу. Бұл дегеніміз табиғи құбылыс. Бірақ, XVIII ғасырдағы француз философтарының көшбасшысы Дени Дидроның пікірінше,еркіндік жансыз дүниеге де кезігеді. Оныңпікірінше дүниеде қозғалмайтын зат жоқ деген.Бәрі қозғалыста егер қозғалмаса онда бір кедергіге ұшырап тұр деген сөз дейді. Сол кедергісін алып тастаса онда олда еркіндікке шығады. Ал енді әлемде ешбір кедергісіз абсолютті тәуелсіздік,еркіндік бар ма деген сұрақ туындайды. Бір тірі біріне тәуелсіз болса, келесісіне тәуелді болады. Әлемде жаратушы АЛЛАдан басқа абсолютті тәуелсіз ешнарсе жоқ,оның саналы санасыз,жанды жансыз болса да солай. Тәуелділік пен тәуелсіздік тығыз байланыста кездеседі. Сонда тәуелсіздік дегеніміз тәуелділіктен басым болу. Бірақ тәуелсіздіктен тәуелділік басым болу да ықтимал.
Аң,құстар қандайда жағдаймен тәуелділікке яғни тұтқынға түссе шығу жолын көздейді,бірақ ол қарсыласу жан беру деген болмайды. Ал адам баласы күшжұмсайды неше түрлі айла тәсіл ойлап табады керек десе жан беруге дайын болады.
Бодандықтан құтылудың екі жолы бар. Біріншісі- Күрес жолы, ал екіншісі келісім жолы. Осы екеуінің ең белгілі жолы ата бабамыздан келе жатқан сара жол ол күресу,жанын пида ету. Біздің ата бабаларымыз осы жолмен, осы жолда ерлігімен біздің тәуелсіз Қазақстанға айналдырды!
69. Дін анықтамалары. Дін және философиялық білім
Философиялық анықтамалар дінге қоғамда маңызды функцияларды орындайтын арнайы білім ретінде қарауға мүмкіндік береді. Олар діннің белгілерін сырттан табуға тырысады, саналы түрде кез-келген діннен алшақтайды және оған жиі сыни көзқараспен қарайды. Философия тарихындағы дін мен қоғам арасындағы қатынастар туралы ең алғашқы көзқарасты И.Кант білдірді. Ол адам еркін тіршілік иесі ретінде категориялық императивті ұстануы керек деп есептеді, яғни. моральдық заң. Бұл заң «біз үшін заттар әлемінде» қол жетімді емес моральдық ізгіліктің толықтығын талап етеді, сондықтан бұл жоғарғы игілікке қол жеткізу болашақта ғана мүмкін болады, демек, жан өлмейді, ал Құдай - бұл өлмейтіндіктің және өмірдің моральдық негізінің кепілі.Кант моральдық және жарғылық діндерді ажыратады.Моральды діндер «таза ақыл» сеніміне негізделген, оларда адам өзінің ақыл-ойының көмегімен илаһи ерікті өздігінен үйренеді. Статистикалық діндер тарихи дәстүрге негізделеді, оларда таным Құдайдың Аянымен жүреді, оларды адамдар үшін міндетті деп тануға болмайды. Тек моральдық дін міндетті. Дін алдымен моральдық тұрғыдан туындайды, бірақ қоғамда таралуы үшін ол заңды сипатқа ие болады. Діннің жоғарғы формасы - христиан діні, әсіресе оның протестанттық түрінде.Неміс философы Г.Гегель дін өзінің абсолютті рухты өзін-өзі тану формаларының бірі, оның табиғатына барынша сәйкес келеді деп есептеді. Дін философияға балама, оларда бір нәрсе бар - мәңгілік ақиқат, Құдай және Құдай туралы түсінік. Бірақ олар зерттеу әдісімен ерекшеленеді: дін Құдайды сезімдер мен идеялардың көмегімен, ал философия ұғымдар мен заңдардың көмегімен зерттейді. Л.Фейербах, Кант пен Гегельден айырмашылығы, дін өзінің ең жақсы сипаттамалары бар адамды иеліктен шығару нәтижесінде пайда болды деп санайды, оларды абсолютті деңгейге көтеріп, оларға ғибадат етті. Ол мұндай дінді жою керек деп есептеді және оның орнына бір адамға екінші адамға табынуды немесе адамға деген махаббатты қояды.
Марксистік философия дінді табиғаттан тыс сенім ретінде анықтайды. Дін - бұл нақты өмірде үстемдік ететін сыртқы күштердің адамдарының басындағы керемет көрінісі. Марксизм діннің өзгеру себептерін қоғам дамуында көреді. Қарапайым қоғамда адамдар табиғаттың элементар күштеріне тәуелді болды, сондықтан оларды солай етті. Сабақтардың басталуымен және әлеуметтік қатынастардың дамуымен адамдар табиғат заңдылықтарын біледі, оларды мақсатына жету үшін қолдануды үйренеді, сондықтан табиғат құпия және ғибадат объектісі бола бермейді. Оның орнын адамдар үшін түсініксіз болып бара жатқан әлеуметтік қатынастар алады. Неміс философы және әлеуметтанушысы, дін әлеуметтануының негізін қалаушылардың бірі М.Вебер дін әлем мен адам өмірінің қисынсыздығы тәжірибесінен туады деп сенді. Дін - бұл әлеуметтік әрекетке мән беру тәсілі; дін әлемді түсіндіруге және күнделікті мінез-құлыққа ұтымдылық әкеледі. Вебер протестантизмнің Батыс Еуропада капитализмнің дамуына қалай ықпал еткенін зерттеді.Саясат таптар, ұлттар, мемлекеттер және азаматтар арасындағы қатынастарды қарастырады, және олардың барлығы діни қатынастардың субъектілері болғандықтан, дін қоғамның бүкіл тарихында саясатқа жанама әсер етеді. Алайда дін саяси қатынастарға тікелей әсер етеді. Орта ғасырларда Еуропада саясат пен дін бір-бірімен тығыз байланысты болды, өйткені христиан діні қоғамда шешуші рөл атқарды. Кез-келген саяси оқиға діни түсінікке ие болды, сонымен қатар діни шешімдер саяси тәсілдермен жүзеге асырылды.Таяу Шығыстағы ислам орта ғасырларда дүниеге келген және дамыған елдердегі саясат пен діннің қарым-қатынасы одан да көп байланысты болды. Исламның ең маңызды ерекшелігі - саяси және діни биліктің біріккендігі. Көбінесе, қазіргі уақытта да мемлекет басшысы шіркеудің басшысы болып табылады. Саясаткерлер өздерінің мақсаттарын орындау үшін діни ұрандарды жиі қолданады.

70. Діннің алғашқы формалары

Ертедегі діни мағынада шежіре елеске табынудан басталды . Ол кезде құдай деген түсінік болмаған.. Алғашқы діни формалар фетишизм, тотемизм және магия анимизмі деп аталды. Фетишизм бұл сиқыр екенін түсінбейді. Нақты айтқанда, затты немесе өсімдікті құрметтеп және ол қалаған оқиғаға әсер етеді деп ойлаған.
Фетиш заттары: табиғи; тас, ағаш, аң тістері, содан кейін қолөнер; талисмандар, крес, және т.б. Осындай заттардың арқасында жасырын күш бар деп ойлау ауыр аурулардың алдын алуға, көз тиюден сақтау, жаулардан қорғануға, аң аулауға және сол заттар көмектеседі деп ойлау. Егер бұл фетиш адамға үлкен жетістік әкелсе, оны сақтайды. Егер ол фетишпен сәтсіздікке ұшыраса, оны тастап, басқа фетишті затты қолданады. Келесі фетиш - пұтқа табынушылық.Мұндай заттар адамдар немесе жануарлар болуы мүмкін.

Тотемизм - бұл өсімдіктер мен жануарлардың адамдармен қанды туыстық байланысы бар деп түсіну. Жануарлардың бірнеше түрін қасиетті деп санады. Ол қасиетті жануарлардың етін жемейді, бірақ оларды құрметтейді, олар туралы барлық аңыздар айтылған өлеңдер шығарған. Егер ол тотем етін жесе, онда үлкен рәсімдерге енгізілген тотем еті ру мүшелеріне таратылады, ал ру адамдар бұл біздің ет деп санайды. Қазіргі уақытта тотемдердің іздерін кез-келген діннен табуға болады. Үнді мемлекетіндегі тотемизм. Ол сиырды құрметтейді, оны қасиетті санайды және оның етін жемейді.

Магия сиқырлы мағынада қолданылады. Ол сөздер әлсіздерге жұбатуға, жігерлендіруге және жазуға көмектесетінін және жүрекке зиян тигізетінін анықтады.
Анимизм жан мағынасында қолданылады. Жан бар дегенге сену. Анимизмнің алғашқы түрі аниматизм деп аталады. Анимизм ұғымы денеде және жанда өмір сүреді.Тән өлсе немесе қираса жан да өледі. Ал анимизмде жан мен дене бір-бірінен тәуелсіз өмір сүре алады. Мұндай тұжырымдама адамдардың білмеуі мен көптеген құбылыстарды түсінбеуінің салдары болып табылады. Мәселен, түс көру,ауру, өлім және т.б.сондай әсердің және елестетудің не екенін білмейді, ал ұйықтап жатқанда кейде денені тастап кетіп қалады деген түсінік болған.Екінші жағынан, анимизм ұғымы бүкіл әлеге тарады,қоршап тұрган дүниенің жаны бар, оларда адам сияқты ойлайды сезеді деп ойлаған. Егер адам аяғымен тасты ұрып алса , ол тасты тістеуге дайын, ол тасқада ауырғанын білдіргісі келген. Антимистік тұжырымдама барлық діндерде кездеседі: жан, , періште, жын-сайтан және аруақ т.б.

71.Орта ғасырфилософиясындағыдінидүниетаным

Орта ғасырлардәуірі V-XV ғасырлардықамтиды. Бұлжаңадіни философия пайдаболғанәлемдікдіндердіңқұбылысыболды. Философтың да, теологтың да басынқосатынжаңа тип пайдаболды. Жаңафилософияныңбастыерекшелігі - бар нәрсені тҚұдай даналса, теоцентрицизм. дінижүйелерүшінбірдей: әлемді Құдайжаратқаннемесеқұдайдыңбейнесі (пантеизм). Демек, Құдай, еңжоғарғырухретінде, бар нәрсеніңбәріненбұрынбіріншіорыналады. Ортағасырлықфилософияныңэпистемологиясы да теоцентрлікболыптабылады. ДүниеніңмәніҚұдайболғандықтан, барлықбілім, сайыпдзюдо, Құдайтуралыбілімболыптабылады. Мұсылманфилософиясындабұл идея аль-Газалидіңжәнеэпистемологиялықмәселелерменайналысатынбасқаавторлардыңеңбектеріндетолығыменұсынылған. Тағдыртағдырынегізінен фатализм пайдасынашешілді. Мысалы, ҚұрандаҚұдайдыңараласуынсызағаштыңбіржапырағы да құлапкетпейдідейді.Бұлтереңфилософиялықсұрақтарәрдінніңөкілдеріүшінөтеыңғайсыз. Адамныңмәнітуралыбарлықәлемдіндері де бірауызды: адамныңмәніҚұдайменсалыстырмалытүрдеоныңжандүниесіндешоғырланған. Бұл идея әсіресеүшсопылықантропологиядажақсыкөрінеді, оладамдыүшкомпоненттің: дененің, сананың, жанныңбірлігіретіндеқарастырады. Ортағасырлықдінифилософияғасәйкесзаң да, күнделіктіөмірдегі мораль мен нормалар да осы генетикалыққайнардантолығыменшығуыкерек.Ортағасырлықдінифилософияныңтағыбірмаңыздыерекшелігі - бұлбілімніңнегізгіқұралы - аян. Мұндаадамақыл-ойыныңрөліжоққашығарылмайды, олғылымитанымныңмаңыздықұралыретіндетанылады. БірақКиеліжазбалардажиналғанеңмаңыздыбілім - пайғамбарлар - адамдарҚұдайдыңаузынан, аянарқылыалады. ТанымныңбұлформасыИсламдаеңайқынсипатталған, мұндаМұхаммедпайғамбардыңҚұранбіліміналумысалдарыкелтірілген. Сондықтанбілімніңекітүрі - ғылымижәнедіни - танымныңәртүрліқұралдары бар. Дінибілімніңғылымибілімдерденбасымдылығы, бұлҚұдайдыңаузынаншыққанбілімментүсіндіріледі. Ал ғылымибілім - адамныңбілімініңнәтижесі. Бірақбізкезкелгендінадамныңақыл-ойыныңмаңыздылығынжоққашығармайтындығынтағыбірретатапөтеміз, оны адамалдындатуындайтынкөптегенмәселелердішешудіңқұралыретіндеқарастыру. Жалпыортағасырлықәлеуметтікфилософиянысолкездегібарлықдінифилософтардыңеңбектерінде «жарқырайтын» дәстүрліліккеақтауретіндесипаттауғаболады. Кейдеортағасырлықдінифилософияныңдуализмінеқатыстыдаулартуындайды. Болжамбойынша, бұлфилософтарбірмезгілдеекітүрліәлемнің - қасиеттіжәнепірдіңтіршілікетуіналғатартты. Бізолайойламаймыз. Біздіңкөзқарасымызғасәйкес, таза емесәлемқасиеттіәлемніңөніміекендігіненегізделген, мысалы, адамжасағанавтомобильдерәлеміадамдарданбөлекөмірсүретінқандай да бірәлемемес. Бізәлемніңдіникөрінісімонистікдепсанаймыз. Ортағасырлық философия көтергентағыбірмәселе - пікірталас. Біз оны рационалистікнемесеиррационалистікдепбағалаутуралыайтамыз. Томизм жәнемұсылманфилософиясыныңкейбірсалаларыдінніңұтымдылығындәлелдеугетырысады. МұндайтұжырымҚұдайдыңұтымдылығынантуындайдыдегенпікір бар. БірақсолисламдаҚұдайғаадамиқасиеттерге (соныңішінделогикалықойлаудыадамиқасиетретінде) беругетыйымсалынады, сондықтан да ислам табиғитүрдеапофатдініболыптабылады. Егербізхристиандық, буддисттік, мұсылмандықдінижәнемистикалықдәстүрлертуралыайтатынболсақ, ондабұлжердепсихиканыңиррационалдыкомпоненттеріалдыменҚұдайтуралыжәнеадамтуралыбілімгекеледі. Дінніңрационализмі мен адамбілімінқисынсызжолменалатынуахитезисінеқайшыкеледі

жүктеу/скачать 0,53 Mb.

Достарыңызбен бөлісу:

1 2