Өзін өзі бақылаудың сұрақтары

 

 

6. Көшпелілер мемлекетінің шығу тарихы. 

1.

 

Көшпелілер мемлекетінің шығу жағдайлары 

2.

 

Көшпелілер мемлекеттігінің негізгі түрлері. 

3.

 

Мемлекетаралық байланыстар әсері. 

 

X ғасырда Оғыз мемлекетіиің астанасы - Янгикент немесе Жаңа Гузия деп 

аталатын  қала  болды.  Ол  Қимак  даласы  арқылы  Сарысу,  Есіл  және  Нүра 

бойларына  баратын  сауда  жолының  үстінде  орналасқан,  сондықтан  Сығнақ 

пен  Оңтүстік  Оралға  баратыи  керуен  жолдары  осы  қаланың  үстінен  өткен. 

Оғыз  мемлекеті  өзінің  саяси  және  әлеуметтік  түрмысы  жағынан  көне 

феодалдық  мемлекет  болды.  "Жабғы"  атағы  бар  жоғарғы  билеуші  Оғыз 

мемлекетінің  бас-шысы  болып  саналды.  Оғыз  жабғыларының  орынбасарла-

рын  Кел-еркін  деп  атаған.  Жоғарғы  билеушілер  орны  мүрагерге  беріліп 

отырған.  Оғыз  хандарын  сайлау  кеңестерде  еткізілген,  бұл  әлгі  әскери 

демократия  дәуіріндегі  халық  жиналыстарының  өзгертілген  түрі  тәрізді. 

Жабғудың  «инал»  деген  атағы  бар  өз  мұрагерлері  болған.  Жас  кезінде 

оларды  тәрбиелеу  үшін  арнайы  қамқоршылар  (атабектер)  тағайындалған. 

Оғыз  жабғыларының  әйелдері  сарай  маңын-дағы  өмірде  айтарлықтай  рөл 

атқарған.  Оларға  «қатын»  деген  атақ  берілген.  Сарайда  әскери  кеңеске 

сүйенетін  оғыз  әскерінің  бастығы  (Сюбашы)  маңызды  орын  алған.  Әскер 

басылары  елдегі  саяси  оқиғаларға  араласып,  кейде  тіпті  жабғуға  да  қарсы 

шығып отырған. 

965 жылы Оғыз жабғуы Киев князі Святослав пен одақ-тасып хазарларды 

талқандады.  Киев  русьтары  өздеріне  бәсе-келес  хазарлардың  жеңілгеніне 

қуанса,  оғыз  шонжарлары  Дон  және  Қара  теңіз  жағасындағы  тамаша 

жайылымға  ие  болды.  Хазар  қағанатының  талқандалуы  Оғыз  мемлекетінің 

саяси қуатының өсуіне себебші болды. 

985 жылы оғыздар Орыс князьдарымен бірігіп, Еділ Бу-лғариясын күйрете 

жеңді.  Оғыздар  Еділ  бойынан,  Маңғыс-таудан  /оғыздар  Ман-кишлак  деп 

атаған үстірттен/ өтіп, Еуропаны Азиямен жалғастыратын аса маңызды сауда 

және  әскери  стратегиялық  жолдарды  басып  алғысы  келді,  бірақ  оған  қол 

жеткізе алмады. 

Оғыз  мемлекеті  өзінің  саяси  және  әлеуметтік  даму  жағынан  ертедегі 

феодалдық  мемлекет  болды.  Онда  әскери-демократиялық  қүрылыстың 

жалғасы ретінде ел билеу ин-ституттары сақталды. Ал жабғудың билігін ірі 

әскери тайпалық ақсүйектердің кеңесі шектеп отырды. 

ІХ-Х 

ғасырларда 

Оғыз 

мемлекетінде 

ескі 

рулық-тайпа-лық 

институттардың  тез  ыдырауы  жағдайында  патриархаттық-феодалдық 

қатынастар  дамыды.  X  ғасырдың  аяғы  мен  XI  ғасырдың  бас  кезінде  Оғыз 

елінде алым-салықты тиянақты түрде жинап отыру жүйесі орын алды, бұл - 

мемлекетте түрақты басқару аппаратының құрылғанын көрсетеді. Жабғынын 

салық  жинаушылары  мың  адамға  дейін  жететін  арнаулы  отрядтардан 

құрылды. 

Оғыздар  қоғамында  феодалдық  жекеменшік  түрі  қалыптасып  дамыды, 

Сөйтіп  ақсүйек  байлар  тобы  бөлініп  шықты.  Малға  жекеменшіктік 

теңсіздіктің  негізі  болған.  Бай  ақсүйектермен  бірге  қауымның  қатардағы 

мүшелері: кедейлер мен күлдар бүкарасы тіршілік еткен. 

Оғыздардың көпшілігінің басты кәсібі көшпелі мал шаруашылығы болды. 

Көшпелілер  маусымдық  жайылымдар-дың  бірінен  соң  біріне  ауысып,  ұзақ 

уақыт кешіп жүрді. Олар өзендердің белгілі еткелдерінен, қолайлы тау асула-

рынан  өтіп,  суы  мол,  шөбі  қалың  жайлауларға  ауысып  отырды.  Оғыз 

тайпаларының  бір  бөлігі  Сырдарияның  төменгі  бойын  қыстап,  жайлауға 

Каспий маңындағы далаға көшкен. Оғыздар негізінен жылқы,қой,ешкі, сиыр, 

өгіз, түйе өсірген. Әсіресе, қой өсіру шаруашылығы маңызды рөл атқарған. 

Сондай-ақ  оғыз  бай  феодалдары  жер  қайыстырған  қалың  жылқы  үйірлерін 

үстаған.  Көшпелі  оғыздар  түйе  де  оның  ішінде  айыр  өркешті  ірі  түйелер 

өсірген.  Оғыздар  аңшылықпен  де  айналысты,  терісі  қымбат  түлкі,  сусар, 

қүндыз  сияқты  авдарды  аулаған.  Оғыз  кедейлері  Арал  теңізінен, 

Сырдариядан, тағы басқа да өзендерден балық аулап кәсіп қылған. 

Тарихи деректемелер оғыздардың арасында отырықшы егіншілер мен қала 

халыктарының едәуір көп болғандығын көрсетеді. Қалалардағы үйлер көбіне 

тастан,  ағаштан,  қамыстан  түрғызылды.  Оғыздардың  Сырдарияның 

төменгі ағысында Жанкент, Жент, Жуара, ал Сырдарияның орта ағысында 

Қарнақ,  Сүткент,  Фараб,  Сығнақ  және  Сауран  т.  б.  қалалары  болған.  Оғыз 

көшпенділері  Мәуеренахр,  Хорезм  және  Жетісу  сияқты  егіншілігі  да-

мыған  елдермен  тығыз  байланыс  жасап  түрған.  Оларда  қолөнер  кәсібі, 

соның  ішінде  мал  өнімдері  мен  шикізаттарды  өңдеу  дамыды.  Малдың 

терісінен әр түрлі аяқ киім, ыдыс, садақтың қаптамасы, қорамсақ, ер-түрман 

әбзелдері,  торсық-мес  секілді  заттар  жасалды.  Киіз  үйге  керекті  заттар 

дайындалды.  Киім,  сондай  ақ  жабайы  жануарлар  мен  аңдардың  терісінен 

де  тігілді.  Оғыздарда  қүмырашылық  өндірісі  де  өркендеді.  Олар 

мекендейтін  аумақтарда  темір,  күміс,  алтын,  мыс  және  асыл  тастар 

өндірілді.  Шеберлер  олардан  сән-салтанат  және  әсемдік  бұйымдар 

дайындады. 

Оғыздар  табиғи  күштерге  табынып,  бақсы-балгерлерге  сенген.  Сонымен 

бірге  олардың  арасында  бірте-бірте  ислам  діні  де  ене  бастайды.  Оғыздар 

Еуразияның  саяси  және  әскери  тарихында  маңызды  рөл  атқарды.XI 

ғасырдың басында Оғыз мемлекеті қүлдырай бастатады. 

Қыпшақтар  туралы  алғашқы  хабар  Қытайдың  жазба  де-ректерінде 

кездеседі.  Қыпшақтар  ең  әуелі  Алтай,  Саян  тауларының  баурайларын 

мекендеген.  VII  ғасырда  олар  Қазақ-стан  жеріне  Алтайдағы  телэ 

тайпаларының  құрамында  қоныс  аударып  келген.  ҮІІ-Х  ғасырларда 

Қазақстан  аумағында  қыпшақ  этникалық  қауымдастығының  ұзаққа  созы-

лған  қалыптасу  процесі  жүрді.  Бір  ескертіп  айтатын  жәйт  кимектер  мен 

қыпшақтар бір халық деп осы кезге дейін айтылып келген пікір қате, өйткені 

тарихи  жазба  деректер  бойынша  бұлар  екі  халық,  бірақ  түркі  тілді  туыс 

тайпалар болған. 

 

Қазақстан  жерінде  қыпшақ  этникалық  қауымдасуын  үш  кезеңге  бөліп 

қарауға  болады.  Бірінші  кезең,  қыпшақтардың  қимақ  тайпалық  одағында 

болуы: УІІғасырдың екінші жартысы  - VIII ғасырдың соңына дейін. Екінші 

кезең: VIII ғасырдың аяғы - XI ғасырдың басы. Бұл кезде қыпшақтар Алтай 

және  Ертістен  Орал  таулары  мен  Еділге  дейін  қоныс  тепті.  Қыпшақ 

тайпалық  одағына  Мұғалжар  жеріндегі  құмандар  және  қимақ  тайпалары 

кірді.  Қыпшақтар  Сырда-рия,  Қаратау  бойындағы  қалаларды  өздеріне 

бағындырды.  Маңғыстау  мен  оған  таяу  жатқан  аудандарды  қаратып 

алғаннан  кейін  қыпшақтар  Хорезмнің  теріскей  шебіне  жетті.  Олар  ертедегі 

башқұрт, печенег, карлұқ, әсіресе оғыз тайпаларының конфедерацияларымен 

этникалық-мәдени  өзара  байланыстар  жасап  отырды.  XI  ғасырдың  орта 

кезінен  бастап  кыпшақтар  кәзіргі  Волгадан  (Еділден)  батысқа  қарай 

жылжыды,  сөйтіп  шығыс  Еуропа  елдерімен,  орыс  княздіктерімен, 

Византиямен,  Венгриямен  шектесті.  ¥лан-байтақ  қыпшақтар  мекендеген 

жерлер  «Дешті  қыпшақ»,  яғни  қыпшақ  даласы  деп  аталды.  Ал 

қыпшақтардың  өзі  Батыс  Еуропа  деректерінде  құмандар,  орыс 

жылнамаларында половцылар деп көрсетілді. 

XI  ғасырдың  екінші  жартысынан  бастап  1219  жылға  дейін  қыпшақ 

тайпалық  одағы  дамуының  үшінші  кезеңі  жүрді.  Осы  кезде  қыпшақ 

хандарының мәртебесі, күш-қуаты есті. Олардың этникалық құрамы өзгеріп, 

қимақ,  қүман,  ертедегі  башқұрт,  оғыз  т.  б.  тайпалар  кірді.  Сондай-ақ 

қыпшақтардың  этнос  болып  қалыптасуына  түрік  тілді  қаңлылар,  үрандар, 

Шығыс Түркістаннан келген баяттар, түргештер, қарлүқтар, шігілдер әсерін 

тигізді. 

Бұл  кезде  қыпшақ  хандары  өз  жерлерін  оңтүстікте  Тараз  қаласына  дейін 

жеткізіп, қарахандықтармен шектесті. Олардың арасындағы шекара - Балқаш 

көлі және Алакөл ойпаты болды. XII ғ. қыпшақ тайпалары Алтайда, Ертістің 

жоғарғы  жағында  наймандармен,  қаңлылармен,  керейттермен  шектесті, 

солтүстікте  қырғыздар  және  хакастармен  көрші  болды.  Қыпшақ 

тайпаларының  басында  қаған,  одан  төмен  қарай  хан,  тархан,  басқақ,  бек, 

байлар  түрды.  Қып-шақ  қоғамы  әлеуметтік  және  сословиелік  жағынан  тең 

болған  жоқ.  Негізгі  теңсіздік  малға  деген  жеке  меншік  еді.  Жылқы  басты 

байлық  болып  саналды.  Қыпшақтар  елінде  көптеген  бай  адамдары  бірнеше 

мың жылқы үстаған. Олар-дың кейбіреулері он мың және одан да кеп үйірлі 

жылқыны  иеленген.  Төменгі  тапқа  малы  аз  шаруалар,  кедейлер  жатса,  ал 

қолға түскен тұтқындар қүл ретінде пайдаланылды. 

Қыпшақ тайпаларының көшіп-қону аймағы кейде мыңнан астам шақырым 

жерді қамтыған. Негізгі жайылым-дардың орны мен көшу жолдары және осы 

бағыттағы  жи-нақталған  сан  ғасырлык  тәжірбие  ұрпақтан-үрпаққа  көшіп 

отырды.  Көшу  жолдары  мен  жайылымдарды  бөлу  қоғамның  қалыпты 

тіршілігін  қамтамасыз  еткен  жайылымдық-көшпелі  жүйенің  негізгі  шарты 

болды. Мал ұрлау қатаң жазаланды. Жеке меншіктегі малға рулық-тайпалық 

белгі-лер  салынды.  Малынан  айырылған,  немесе  көшу  мүмкіндігін 

жоғалтқан  қыпшақ  кедей  шаруалары  отырықшы  түрғындар-жатақтар 

қатарына  көшті.  Бірақ  олар  жеткілікті  мөлшерде  мал  жинап  алысымен, 

қайтадан көшпелі шаруашылыққа ауысып отырды. 

Қыпшақ  хандары  Орта  Азия  мемлекеттерімен,  әсіресе  Хорезм  шахтары 

және  салжүқтармен  табанды  күрес  жүргізді.  1065  жылы  селжұқтардың 

билеушісі  Алып  Арсы-лан  қыпшақтарға  қарсы  Маңғыстауға  шабуыл 

жасайды. Қыпшақтарды жеңіп бағындырғаннаи кейін, ол Жент пен Сауранға 

жорыққа шығады. Соғыста жеңіліс тапқан қыпшақ тайпаларының бір бөлігі 

Хорасан  салжүқтарына  тәуелділікке  түсті.  Алайда,  осыған  қарамастан  XI 

ғасыр-дың  соңғы  ширегінде  қыпшақтар  Маңғыстау  мен  Каспий  теңізінің 

шығыс  жағалауында  бүрынғыша  өз  билігін  жүргізіп  түрды.  1096  жылы 

"Қүдіретті"  хан  бастаған  қып-шақ  бірлестігінің  әскерлері  Хорезмге  қарсы 

жорық жасады, бірақ ол сәтсіздікпен аяқталды. 

XI ғ. аяғы - XII ғ. бас кезінде Жент, Янгикент, төменгі Сырдарияның тағы 

басқа  қалалары  қыпшақ  көсемдерінің  қолына  қараған.  Дегенмен  XII  ғ. 

алғашқы жартысында осы-нау қалалар қыпшақ хандары мен соларды қайтсе 

де  басып  алғысы  келген  Орта  Азияның  билеуші  мүсылмандық  әулеттері 

арасындағы  қиян-кескі  үрыс  алаңына  айналады.  Хорезмшахы  Атсыз  (1127-

1156жж)  Жентті  жаулап  алады,  сонан  соң  солтүстікке  қарай  бет  алып,  өз 

қарауына Маңғы-стауды да қосады. 1133 жылы Жент қаласынан Дешті Қып-

шақ  даласына  тереңдеп  жорық  жасаған  Атсыз  кыпшақтарды  ойсырата 

жеңеді.  Тап  осы  кезден  бастап  қыпшақ  хандығының  ыдырауы  басталады. 

Оған  себеп  болған  негізгі  жәйттер:  қыпшақ  тайпалары  ақсүйектерінің 

арасында  Хорезмді  жақтаушылардың  көбеюі,  қыпшақтарға  қарсы  қаңлы-

лардың  аса  ірі  бірлестігінің  қүрылуы,  өкімет  билігі  үшін  өзара  әулетті 

қырқыстың күшеюі еді. 

Бұл  жағдайды  Хорезм  билеушілері,  әсіресе  Текеш  пен  Мүхаммед  жан-

жақты  пайдалануға  тырысты.  Олар  қыпшақ  билеушісі  Қадыр-Бүке  хан  мен 

оньвд  немере  інісі  Алып  -  Деректің  арасындағы  бітіспес  тақ  үшін  таласты 

пайдаланды.  Қыпшақтардың  орталығы  Сығнақ  қаласын  басып  алуға  әрекет 

жасады.  1195  жылы  Текеш  (1172-1200  жж.)  өз  ойын  іске  асыру  үшін 

Сығнақты  басқарып  отырған  Қадыр-Бүке  ханға  жорыққа  аттанды.  Бірақ, 

шайқас  кезінде  Хорезм  шахының  түріктердің  ұран  тайпасынан  қүрылған 

сарбаздары  Қадыр-Бүке  ханмен  келісіп,  соның  жағына  шығып  кетеді. 

Осыдан  кейін  талқандалған  әскерінің  қалдығымен  Текеш  Хорезмге  қайтып 

оралады.  1198  жылы  Текештің  үлы  Мүхаммед  Алып-Дерскпен  одақтасып 

Қадыр-Бүке ханға қарсы қайта жорық жасады. Соғыс барысында Қадыр-Бүке 

жеңіліп,  Хорезмге  жеткізілді.  Хан  билігі  енді  Алып-Дерекке  көшті.  Алайда, 

ол Хорезм шахтарына қарсы тәуелсіз саясат жүргізді. Қыпшақ ханының одан 

әрі күшейіп кетуі-нен қорыққан Текеш Қадыр-Бүке ханды босатып, оған Хо-

резмнің  коп  әскерін  беріп,  Алып-Дерекке  қарсы  аттандырды.  Шайқастың 

барысыида Алып-Дерек әскерлері жеңіліс-ке үшырады, бірақ қыпшақ билігін 

қолына  алған  Қадыр-Бүке  ханның  өзі  де  Хорезм-шахқа  тәуелді  болып 

шықты. Хорезм шахтары қаңлы, кыпшақ, имек, үран тайпалары топ-тарының 

жетекшілерін  әртүрлі  қызметке  тартты.  Бүдан  ба-сқа  туысқандық  үшін 

қалыптасқан  дәстүрге  сай,  Хорезм  билеушілері  әйелдерін  қаңлы  мен 

қыпшақтардың хан әулеттерінен алып отырған. Мысалы: ХШ ғ. бас кезінде 

хорезмшахы  Ала  аддин  Мүхаммед  қаңлылардың  басшы-сы  Әмин  Мәліктің 

қызына  үйленген.  Міне  осыған  байла-нысты  Әмин  Мәлік  Хорезм-шахтар 

сарайында маңызды рөл атқарған. 

Хорезм шахы Мүхаммед /1200-1220 жж./ оз мемлекетінің қүрамына XIII ғ. 

бас  кезінде  Сығнақ  жерін  қосып  алады.  Сығнақ  иелігінен  айырылып 

қалғанына  қарамастан  қып-шақ  хандары  Хорезмге  қарсы  қажырлы  күресін 

жалғасты-ра  берді.  Бүл  кезде  хорезмшахы  Мүхаммед  Дешті  Қыпшак  еліне 

бірнеше  рет  жорық  жасайды.  1216  жылы  қыпшақ  билеушісі  Қадырханға 

қарсы аттанған әскери жорықтары-ның бірінде ол Ырғызға дейін жетеді. Осы 

кезде  ол  Торғай  даласында  қыпшақтар  еліне  қашып  кірген  меркіттерді 

Қуалап  келе  жатқан  Шыңғысхан  қолымен  соқтығысып  қалады.  Бүл 

монғолдардың  Қазақстан  жерінде  алғаш  рет  болуы  еді,  сөйтіп  монғол 

басқыншылығының дәуірі басталады. 

 

Қазақстан  жеріндегі  ертеден келе  жатқан  -  Найман,  Керейт,  Жалайыр 

ру-тайпалары.  Найман  тайпалар  одағы/түрікше  "сегіз  тайпа  одағығы  VIII 

ғасырдың орта шенінде Жоғарғы Ертіс пен Орхон аралығында пайда болып, 

Ханғ-айдан Тарбағатайға дейінгі жерлерді алып жатты. 

Найманның батыстағы көршісі Ертіс өзені бойында тұрған қаңлылар, ал 

солтүстігінде  -  қырғыздар,  шығысында  -  Тола  алқабын,  Орхонның  орта 

ағысы  және  оң  жақ  бетін  алып  жатқан  меркіттер  мен  керейттер,  Оңтү-

стігінде  үйғырлар  болды.  Алайда,  бүл  қоныстар  тұрақты  болмады,  өзара 

талас-тартыс, соғыс пен шапқыншылықтар барысында тайпалар бір жерге 

тұрақтай алмай,  жаңа жерлерге көшіп отырды. Өйткені наймандарда және 

олармен  көрші  керейттер  де  көшпелі  мал  шаруашылығымен  айналысқан 

еді. 

Х-ХІІ ғасырлардың басында наймандар Ляо империясына бодан болып, 

оның  батыс  аймағында,  яғни  Шығыс  Қазақстан  мен  Батыс  Монғолия 

жерінде  түрған.  Жетісуда  Қарақытайлар  мемлекеті  құрылғаннан  кейін 

наймандардың  жері  солардың  иеліктерімен  көрші  болды.  Наймандар  мен 

керейлерде  ертедегі  феодалдық  қатынастардың  орнығуы  үлыстардың 

қүрылуымен қатар жүрді. "Ұлыс" деген сөз ол кезде "халық" деген үғымды 

білдірді, әрбір үлыс белгілі бір жерлерді алып жатты. Оны белгілі бір рудың 

өкілі,  хан  басқарды.  Хан  ордасы  үлыстың  өздеріне  меншікті  жазғы 

жайылымы,  қысқы  қыстауы  болып,  әскері  -  ондық,  жүздік,  мыңдық, 

түмендерге  бөлінді.  Наймандар  мен  керейлер  XII  ғасырда  іс  жүргізуде 

үйғыр  жазуын  пайдаланған.  Ханның  "алтын  мөрі"  болып,  онымен  кажетті 

қүжаттарды  куәлан-дырып  отырған.  Шыңғысханның  жаулап  алу 

жорықтарына  дейін  наймандар  Орталық  Азия  жеріндегі  өте  күшті  үлыс-

тардың  бірі  болған.  Шыңғысханның  әкесі  Ясукай  батырдың  тұсында 

найман елін Иналых Білгі Бүқа хан билеген.  "Иналых" - сенімді, "білгі" - 

білімді, кеменгер, "бұқа" -үлық, мықты деген сөз. Бұқа ханды тек ез үлысы 

емес,  өзге  үлыстар  да  қадыр  түтып  қүрметтеген.  Білгі  Бүқа  хан  өлгеннен 

кейін, оның екі баласы: Таян (Байбұқа) хан  мен Бұйрық хан арасында 

тақ  таласы  басталып,  найман  үлысын  екіге  бөлген.  Бұл  алауыздықты 

монғолдар  пай-далануға  тырысты.  1199  жылы  Шыңғысхан  керейлердің 

билеушісі  Оң  ханмен  одақтасып,  найман  Бүйрық  ханға  шабуыл 

жасайды. Алтай аймағының Ұлыңгір көлінің маңындағы шайқаста Бүйрық 

хан жеңіліп, қырғыз еліне қашып кетеді. 

1202 жылы Бұйрық хан меркіт, татар, қаташын ұлыстарымен бірігіп, үлкен 

әскер  жинап,  Шыңғысханға  шабуыл  жасайды.  Бірақ  оның  шабуылы 

жеңіліспен  аяқталып,  езі  қашып  құтылады.  1204  жылы  Шыңғысхан 

керейлерді  жаулап  алғаннан  кейін,  найман  Таянхан  мен  меркіттердің  би-

леушісі  Тоқтабектің  біріккен  әскерлеріне  шабуыл  жасап  талқандайды. 

Таянхан қаза табады, ал оның баласы Күшлік хан майдан шебінен құтылып 

шығып, әкесінің інісі Бүйрық ханға кетеді. 1206 жылы монғолдар Бүқтырма 

езенінің бой-ында Бүйрық бастаған наймандарды жеңіп, оның өзін елтіреді. 

Бүйрықты  паналаған  Күшлік  хан  мен  меркіт  билеушісі  Тоқтабек  Ертіс 

бойына қашады. 

1208  жылы  Шыңғысхан  Алтайдағы  Күшлікхан  бастаған  наймандарға 

қатты  соққы  берді.  Бүдан  кейін  наймандардың  бір  бөлігі  Алтайдан  Жетісу 

жеріне ойысты, ал екінші бір бөлігі Шығыс Қазақстанда қалып койды. Осы 

кезде  Жетісу  жерінде  Қарақытайдың  әскерлеріне  Хорезм  шахы  Мүхаммед 

шабуыл жасап соққы берді, ал қалғандарын 1213 жылы Күшлікхан басқарған 

наймандар жаулап алды. Қарақытай әскерлері талқандалып жеңілген кез-де, 

олардан  үйғырлар  бөліиіп  шықты.  Осыдан  кейін  Қарақытай  мемлекеті 

қүлады.  Хорезмшах  наймандардың  шабуылынан  қорқып,  оларға  Сырдария 

өзеніне  дейінгі  жерлерді  -  Сайрам,  Ташкент  және  Ферғананың  солтүстік 

бөлігін  бөліп  берді.  1218  жылы  моңғолдар  Жетісу  жеріндегі  наймандарды 

талқандап  жецді.  Қашып  шыққан  Күшлікті  олар  үстап  алып  Бадахшанда 

өлтірді. Бүкіл Шы-ғыс Түркістан мен Жетісу жерлері монғолдардың қол ас-

тына  кешті.Керейттер  туралы  жазба  деректердегі  ең  ерте  мәліметтер  X 

ғасырдың  бас  кезіне  жатады.  Керейттер  конфедерациясының  этникалық 

қүрамы  бір  текті  болмаған.  Ол  түрік  тілді  және  моңғол  тілді  жүрттан 

күралады.  Керейттердің  батысында  -  наймандар,  солтүстігінде  -  меркіттер, 

шығысын-Да  -  татарлар,  оңтүстігінде  -  таңғүттар  мекендеген.  Ке-рейт 

тайпалары  көсемдерінің  екі  ордасы  болған.  Солтүстік  ордасы  -  Орхон 

өзені  бойындағы  Қатынбалық  қаласы.Тарихи  деректерде  керей  ұлысының 

Марғұзхан, Құршақұз, Бұйрықхан, Горхан және Онхан деген билеушілерінің 

аты да аталады. 1171 жылы хан тағы оның баласы Тұырлға көшті. Тоғрылхан 

тұсында  керейіттер  ұлысы  солтүстікте  –  Селенганың  жоғарғы  бойынан, 

оңтүстікте  Хуанхеге  дейінгі,  батыста  –  Хангай  тауынан,  шығыста-Халкин 

Гольге дейінгі жерлерді жайлаған. 

Жалаиырлар  туралы  алғашқы  тарихи  деректер  Х-ғасырдан  бастап 

кездеседі. Жалайыр жайында тарихшылардың негізгі сүйенетін еңбектерінің 

бірі  –  Қадырғали  Жалайридің  1602  жылы  жазған  «Жылнамалар  жинағы» 

деген кітабы. 

Ляо  империясы  және  Қытайдағы  Жин  әулеті  кезінде  Жалайырлар 

Монголиядағы  белді  ұлыстардың  бірі  болған.ХІІІ-ғ.  Басында  Шыңғысхан 

монгол  тайпаларын  бір  орталыққа  біріктірген  кезде,  жалайырлар  оған 

бағынып, 

Шыңғысханның 

басты 

әскери 

күштерінің 

біріне 

айналады.Жалайыр  жасақтары  1219-1221ж.ж.Шыңғысханның  Орта  Азияға, 

Қазақстанға  және  Иранға  жасаған  жорықтарына  қатынасып,  олардың 

арасынан әйгілі әскери қолбасшылар шыққан. 

Қорыта  айтқанда,  монголдар  талқандағаннан  кейін  наймандар  мен 

керейіттер,  жалайырлар  Қазақстан  жерінде  қалыптасып  жатқан  көптеген 

түрік  халықтарының  құрамына,  соның  ішінде  қазақ  халқының  құрамына 

кіріп, біртіндеп сіңісе берді

. 

5.ҮІ-ХІІ  ғасырларда  Орта  Азия  мен  Қазақстанда  қалалар  тез  өсті.  Олар 

сауда  мен  қолөнердің,  дін  мен  мәдениеттің  тірегіне  айналды.  Батыс 

Түркістан  жерінде  Суяб,  Құлан,  Мерке,  Тараз,  Отырар,  Исфиджаб  сияқты 

қалалар бой көтерді. Олардың көтерілуі таптык қоғамның шығуының  айқын 

көрінісі еді.

 

Орта  ғасырда  Қазақстан  өзінің  қалалары  арқылы  әлемдік  қарым-

катынастан  тысқары  қалмай,  Еуропа  және  Азия  елдерімен  Жібек  жолы 

арқылы  сауда  жасасып,  байланысын  үзген  жоқ.  Бұл  кезде  Қазақстанның 

оңтүстігінде  басты  және  ірі  қалалардың  бірі  -  Исфиджаб  (кдзіргі  Сайрам) 

бол-ды. Оның толық сипаттамасын әл-Макдиси берген. "Ис-фиджаб ірі қала, 

-  деп  жазды  ол.  Оның  рабады  (күзеті)  мен  түратын  мединасы  бар.  Онда 

(мединада) төбесі жоқ базарлар, мата базары мен үлкен мешіт бар. Оның төрт 

қакпасы:  Нуджакент  қақпасы,  Фархан  кақпасы,  Шахраны  қақпасы,  Бүхара 

қақпасы,  әр  қақпаның  жанында  рабады  бар".  Исфиджаптан  шыққан 

керуендер  шығысқа  қарай  бет  алып,  Шараб  және  Будухкент  қалалары 

арқылы Таразға барған.

 

УІ-ХІІ  ғасырларда  тікелей  сауда  орталығы  ретінде  мәлім  болған 

Исфиджабта  тауарлардың  көптеген  түрлері  өндіріліп,  осы  жерден  басқа 

жақтарға  мата,  қару-жарақ,  мыс  пен  темір  әкетіліп  тұрды.  Ағын  суы  мол, 

ағашы  көп  және  тамаша  бақшалары  бар  ең  гүлденіп,  көркейген  кенттердің 

бірі  бол-ған  Исфиджаб  қаласының  қазылып,  зерттеліп  осы  уақытқа  дейін 

сыры ашылған жоқ. Бірақ оның қандай рөлі болғаны туралы жазба деректер 

аз емес.

 

Қазақстандағы  Сырдарияның  орта  бойына  орналасқан  ірі  қалаларының 

бірі  -  Отырар.  Араб-парсы  деректеме-лерінде  Отырар  қаласы  Фараб,  одан 

бүрын  Тарбан  (Тра-бан)  деп  те  аталған.  IX  ғасырдың  бас  кезінде  арабтар 

Фадл-ибн  Сахлдың  басқаруымен  Отырар  аймағын  басып  алуға  тырысты. 

Ол шекаралық әскерінің бастығын өлтірді және Қарлүқ жабғуының үлдарын 

қолға  түсірді  деп  хабарлайды  деректемелер.  ҮІІ-ҮШ  ғасырларда  Отырар 

шахристаны  мүнарлары  бар  дуалдармен  қоршалған.  Бүл  дуалдар  қайта 

салынған түрінде ІХ-Х ғасырларға дейін сақталған. Оты-рар тоғыз жолдың 

торабында  түрған.  Одан  шыққан  жол-дың  бір  тармағы  Шавгарға,  екінші 

тармағы  Сырдариямен  жоғары  ерлеп,  оғыздар  қаласы  Сүткентті  басып 

Шашқа, ал төмен қарай Жентке кеткен. Женттен Қызылқүм арқылы Хорезм 

мен  Үргенішке  қаражол  тартылып,  одан  әрі  Еділ  бойымен  Кавказға  асып 

кететін болған. XIII ғ. Жібек жолының осы бөлігі Сарайшық, Сарай-Бату т.б. 

қалалардың үстімен жүрген. 

Отырар аймағында болған бірнеше үсақ коныстар мен қалалардың бірі - 

Кедер  ІХ-Х  ғасырларда  оазистің  астаналық  орталық  дәрежесіне  дейін 

көтерілген,  мүньщ  өзі  саяси  жағдайдың  өзгеруіне  және  осы  ауданның 

оғыздарға  бағы-нуына  байланысты  еді.  Отырар  өмірі  Х-ХІІ  ғасырлардан 

кейін  де  жалғасып,  оның  орта  Сырдария  өңірінің  экономи-касы  мен 

мәдениетіне ықпалы күшті болған. Отырар көлемі жағынан орта ғасырдағы 

ең өскен қала болып саналады. 

Қазақстанға  белгілі  болған  орта  ғасырлық  қалалардың  бірі  -  Тараз.  Ол 

жазба  деректемелерде  568  жылдан  бастап  аталады.  Византия  императоры 

Юстинианның елшісі Зе-марх Килликискийді Батыс түрік қағаны Дизабүл 

осы Тараз қаласында қабылдаған. Шамамен 630 жылы Қытай сая-хатшысы 

Сюань  Цзан  Таразды  (Далассы)  шеңбері  8-9  лиге  (4-4,5  км)  жеткен 

маңызды сауда орталығы деп сипаттай-ды. Ол көпестер қаласы деп аталған 

VII  ғасырда  Тараз  "¥лы  Жібек  жолындағы"  ірі  мекенге  айналды.  Оны 

шапқыншылық  кезінде  түрік,  қарлүқ,  оғыз  тайпалары,  араб  және  иран 

жауынгерлерінің  басып  алып,  талай  рет  ойранын  шығарғаны  женінде 

тарихи мағлүмат-тар бар. 

Х-ХІІ ғасырларда Тараз қаласының су қүбырлары, сонымен қатар күйген 

кірпіштен  көпшілік  үшін  салынған  моншасы  болған.  Оған  жақын  жерде 

Айша-бибінің күмбезі кетерілген. Ол жақсы күйдірілген кірпішпен қаланып 

безендірілген,  қабырғаларына  ою-өрнектер  салынған.  Қатты  қирап  тек 

батыс  жақ  қабырғасы  мен  бүрышы  сақталып  қалған  бүл  күмбез  қазір 

қалпына келтірілді. Тараз жеріндегі ортағасырлық сәулет енерінің тағы бір 

ескерткіші - Қарахан күмбезі. Өкінішке қарай, қираған күмбез XX ғасырдың 

басында  қайта  түрғызылып,  соның  салдарынан  оның  бас-тапқы  жоспары 

бүзылып, сәнді өрнектері өшіп кеткен. Бізге дейін жеткені тек оньщ суреті 

ғана. 

Тараз  Жетісудың  саяси,  экономикалық  және  мәдени  өмірінің  ірі 

орталығы  болған.  Оның  төңірегіндегі  Талас,  Асса  сияқты  өзендердің 

бойында  Томенгі  Барысхан,  Хамукент,  Жікіл,  Адахкент,  Ден,  Нуджикент, 

Қүлан,  Мерке,  Ас-пара,  Жүл,  Баласағүн,  Барсхан  қалалары  мен  қоныстары 

бір-біріне  тізбектеліп  жалғасып  жатқан.  Сондай-ақ,  Іле  өзенінің  алкабында 

Қойлық,  Талхиз,  Екі-оғыз  сияқты  басқа  да  қалалар  орналасқан.  Жібек 

жолдың  бүл  аймақтағы  бөлігі  Ферғаналық  және  Жетісулық  бағыттарын 

қамтыған. 

XI ғасырда Ясы (Түркістан) қаласы Шауғар округінің орталығы саналған. 

Мүнда  XII  ғасырдың  аяғында  Ахмет  Иассауи  күмбезі  салынып,  қала  діни 

орталыққа айналады. 

Сырдариядағы ірі қала - Сығнақ. Қазақстаннын солтүстігі мен солтүстік-

шығысына  баратын  керуен  жол-Дарының  қиылысында  орналасқан  ол  XII 

ғасырда  қыпшақ  бірлестігінің  орталығы  болды.  Қазір  Сығнақтың  орнында 

Сунақ-ата жүрты бар. 

жүктеу/скачать 0,75 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: