1.Қазақтардың эпикалық мәдениеті
Жалпы XV-ХҮІІІ ғ. басында Қазақ халқының тарихи мәдениеті
басты орын алған кезең болды. Тура осы кезде халықтың
ауызша
шығармашылығының әр түрі дами берді және де ауызша,
жазбаша әдебиеттер, шынайы музыкалық өнер де дамыды
.XV-XVII ғғ. үлкен көлемде әр-түрлі жанрдағы халықтың ауызша
шығармашылығы дамыды. Ең жоғарғы орынды “салттық
әндер” алды: сәби өмірге келгенде, тойларда, ауырған кезде,
адам қайтыс болғанда, жаңа жылды қарсы алғанда т.б.. Екі
жастың тойында мына өлеңдер айтылады: “Той бастар”, “Жар-
жар”, “Беташар”, “Қыз танысу”. Адам қайтыс болғанда немесе
қоштасу кезінде өлеңдер айтылады: “Қоштасу”, “Естірту”,
“Көңіл айту”, “Жоқтау”, “Жұбату”.
Қазақ халқының
шығармашылығының ең көп
тараған түрі “терме” болды.
Ақын жыршылар өздері
поэмалар, өлеңдер, тарихи
поэмалар, ертегілер т.б. жазды.
Терме өз шеңінде дауыс
ырғағымен де, өз
ерекшелігімен де
ерекшелінеді. Эпикалық,
тарихи айтуларды тек
қобызбен, домбырамен
жеткізген. Лирикалық әндер
дауыс ырғағымен,
мелодиясымен айрықша.
Достарыңызбен бөлісу: |
