Литература:
1. Абдалина Л.В., Рыжкова Э.Н. Профессионализм преподавателя вуза как психолого-
акмеологическая проблема // Известия ВГПУ. – 2014. - №2(263). – С. 92-94.
2. Есарева З. Ф. Особенности деятельности преподавателя высшей школы / Изд-во
Ленинградского университета, 1974. - С. 58.
3. Сластенин В.А., Исаев И.Ф., Мищенко А.И., Шиянов Е.Н. Педагогика: Учебное
пособие для студентов педагогических учебных заведений / М.: Школа-Пресс, 1997.-512 с.
4. Ефремова Т.Ф. Современный словарь русского языка три в одном: орфографический,
словообразовательный, морфемный. - М.: ACT, 2010. - 699 с.
5. О’Коннор Т. Российское высшее образование: сопоставление с США // Prо et Contra. –
2010. - № 3. – С. 72-80 .
6. Преподаватель в ХХI веке: Рек. указ. [2000-2010] / под ред. Ткаченко О.И. –
Челябинск: изд-во ЮУрГУ, 2010. – 147 с.
Бүркітбаева Б.Д., Аргимбаева А.М., Рахымбай Г.С.
БІЛІМ БЕРУ БАҒДАРЛАМАЛАРЫН ЖЕТІЛДІРУДІҢ КЕЙБІР ҚҰРАУШЫЛАРЫ
Білім беру бағдарламаларын жетілдіру – бұл білім беру саласындағы жаңа
тенденциялармен туындаған шарасыздық. Ақпарат көлемінің болмаған артуына, жаңа ғылыми
бағыттардың туындауына және жаңа технологияларды жасауға байланысты адам өмірінің
барлық салаларындағы түбегейлі өзгерістер білімге елеулі әсер етеді. Білім беруге ақпараттың
тұрақты артатын көлемі, жаңа мүмкіндіктері және оны алу тәсілдері елеулі әсер ететіндігін
атап өту қажет, бұл сәйкесінше оқыту үрдісінің өзін ғана өзгертіп қана қоймай, сондай-ақ
студенттің рөлін де өзгертеді. Жаһандық ақпараттық желінің болуы және компьютерлік
технологиялардың қарқынды дамуы жағдайларында білім беру үрдісінің жылдамдығы ғана
емес, сондай-ақ оқытушының рөлі де өзгереді. Осыған байланысты білім беру бұл білім беру
сапасына залал келтірмей, негізгі пәндерді игеру мерзімін қысқарту мүмкін емес болатын
күрделі жүйе. Қазіргі уақытта оқыту үрдісі студенттен ақыл-ойдың өзіндік шығармашылық
жұмысын талап етеді, ал оқытушы студентке ақпараттың ұшан теңізінде бағдар ұстауға
көмектесуі және ақпаратты білімге айналдыруға үйретуі тиіс.
Қазіргі уақытта жоғары білім сапасын қамсыздандыру мәселесіне аса назар аудару қажет.
Бірақ та біздің республикамыздың жоғары оқу орындарында кадрларды даярлау деңгейі әлі де
нарықтық жағдайлар мен қарым-қатынастарға өткен мемлекеттік немесе жеке компаниялар
мен кәсіпорындардың талаптарына әрқашан жауап бере бермейді. Осы мәселені шешу
кадрларды халықаралық білім беру стандарттары негізінде оқыту және қайта даярлау және
интеграцияланған оқу бағдарламаларын енгізу шартында ғана мүмкін. Осының барлығы оқу
үрдісін жетілдіруді және оны инновациялармен байытуды талап етеді.
Әл-Фараби атындағы Қазақ Ұлттық университетінде халықаралық сапа стандарттары
негізінде жоғары білім сапасын қамсыздандыру бойынша үлкен жұмыс жүргізілуде. Бұл
жағдайда жоғары білім сапасын қамсыздандырудың жергілікті жүйесін Еуропалық білім беру
кеңістігінің стандарттары мен ұсыныстарына бейімдеу сәтті жүргізілуде.
Әрбір жоғары оқу орны оған мемлекет, қоғам және білім үрдісінің қатысушылары
қоятын талаптарға қызметінің сәйкестігіне кепілдік беруі және сапалы білім беру
қызметтерінің көмегімен студенттердің, жұмыс берушілердің және басқа мүдделі тараптың
сенімін ұстауы тиіс. Білім беру қызметтерінің сапасын жақсарту және жоғары оқу орнының
әлеуетін күшейту үшін Әл-Фараби атындағы ҚазҰУ халықаралық стандарттар қатысатын
аккредитациядан, атап айтқанда институциялық аккредитациядан, яғни жалпы жоғары оқу
орны аккредитациясынан және мамандандырылған аккредитациядан – кәсіби білім беру
бағдарламалары аккредитациясынан өтті. Халықаралық тәжірибеде, соның ішінде жоғары білім
берудің еуропалық кеңістігінде аккредитация процедурасы білім беру қызметтерінің сапа
кепілдігінің негізгі нысаны болып табылады және сапаны бақылау мен мониторингінен жоғары
оқу орындарын қолдау мен ынталандыруға өтуге, білімнің жоғары деңгейін, ұтымды ішкі
үрдістерді және бақылау құралдарын қамтамасыз етуге мүмкіндік береді. Біздің
университетіміздің сәтті аккредитациясының нәтижесі шетелде оқу немесе жұмысқа тұру
126
кезінде біздің түлектеріміздің құжаттарын мойындау болып табылады. Химиялық-
технологиялық білім беру бағдарламаларының көптеген студенттері мен магистранттары
халықаралық тағылымдамадан өтеді және Еуропалық Одақ елдерінде екі дипломды білім
алады. ЕО елдерінде тәжірибе алатын оқытушылардың саны жыл өткен сайын сөзсіз артып
келе жатқандығын атап кету керек. Бұл тенденция әрине қуантады.
Біздің еліміздің жоғары оқу орындарында көптеген бақылау-қадағалау процедуралары
тәжірибеде қолданылады: бес жылда бір рет мемлекеттік аттестаттау (2015 жылдан бастап
қолданылмайды), институциялық және мамандандырылған аккредитация, білім беру
бағдарламалардың халықаралық аккредитациясы, жыл сайын оқу жетістіктерін сырттай
бағалау (ОЖСБ). Бұл әлемнің бірде-бір елінде жүргізілмейтін бақылаудың артық жүйесі
екендігі
сөзсіз.
Бітпейтін
тексерістер,
бюрократизация,
қағаз
шығармашылығы
оқытушылардың педагогикалық және ғылыми жұмысынан назар бөледі. Осы бақылау-тексеру
процедураларын азайту қажет.
Жоғары оқу орындарында білім беру қызметінің сапасын басқару үшін оқыту сапасына,
мониторинг және бағдарламаларды мерзімді қайта қарау, студенттерді бағалауға байланысты
көптеген механизмдерден тұратын оның жоғары деңгейін қамтамасыз етудің сыртқы және ішкі
жүйесі қажет.
Сапаны қамтамасыз етудің университеттік жүйесі көптеген қағидаттардан тұрады, соның
ішінде жоғары оқу орнының сапасы мен стандарттарына сәйкес келетін оқу жоспарлары мен
жұмысшы бағдарламалардың болуын, дәрістердің, семинарлардың және зертханалық
сабақтардың бекітілген бағдарламаларға сәйкестігін, пәндерді әдістемелік қамсыздандырудың
жеткілікті деңгейін, ағымдағы бақылаудың тұрақтылығын атап айту қажет. Оқу үрдісінің білім
беру деңгейін арттыру мақсатында студенттерді білім беру сапасын сырттай және ішкі бағалау
үрдістеріне тарту өте маңызды.
Оқыту тиімділігі студенттерді бағалаудың нақты құрастырылған жүйесі сияқты маңызды
буынға тәуелді. Оқу үрдісінің жоғары деңгейін қамтамасыз ету құраушыларының бірі ғылыми
диссертацияларды қорғауға және оқытушыларға арналған олардың біліктілігін арттыру
бойынша курстар мен семинарларды ұйымдастыруға негізделген профессор-оқытушы
құрамының кәсіби шеберлігін арттыру болып табылады. Бұл жағдайда оқытушылардың кәсіби
ғана емес, сондай-ақ тұлғалық өсуін қамтамасыз ететін психологиялық-педагогикалық
кафедраларға ерекше назар аударылады.
Білім беру бағдарламаларын жетілдіру пән бойынша оқу-әдістемелік кешендерді
тұрақты жетілдірусіз мүмкін емес. Бұл жұмыс электрондық оқулықтарды және интерактивті
оқу құралдарын, сонымен қатар студенттердің өзіндік жұмысын қамтамасыз ететін
қашықтықтағы курстарды жасаудан тұрады.
Университеттік білім жүйесін жетілдіруді тездету үшін оның келесі буындарын күшейту
қажет: оқу және ғылыми зертханалардың материалдық-техникалық жасақтама деңгейін
арттыру, шет тілдерді білетін түлектердің санын арттыру, пәндердің оқу-әдістемелік кешенін
жетілдіру бойынша тұрақты жұмыс жүргізу.
Білім беру үрдісін жетілдіру саласындағы жұмыстардың негізгі нәтижесі бакалаврларды,
магистрларды және докторанттарды даярлаудың жоғары сапасы, яғни кадрларды даярлау
сапасының кепілдігі болып табылады. Жоғары оқу орындары түлектерінің кәсіби біліктілігін
арттыру ҚР жоғары білім жүйесін жетілдірудің жетекші міндеті болып табылады. Кәсіби
біліктіліктің құрамы кәсіби білім, ілім және дағдылардың ғылыми негізделген құрамын
кескіндейтін біліктіліктің нормативтік моделінен тұратын білікті сипаттамамен анықталады.
Осылай талқылай отыра, жоғары білім шешуі тиіс бірінші дәрежелі тапсырма студенттердің
сол немесе басқа кәсіби қызметте терең білім алуы болып табылатындығы айқын болады.
Нәтижесінде жоғары мектептің түлегі ие болуы тиіс басты біліктілікті айқындау өзектілігі
туындайды.
Осыған байланысты университетте оқытудың тиісті деңгейін қамтамасыз етуде оқу
ресурстары маңызды рөл атқарады. Университеттің ғылыми кітапханасын заманауи
техникамен және жабдықпен жабдықтау, оның жұмысының барлық буындарының
технологиялық үрдістерін автоматтандыру, компьютерлендіру және ақпараттық жүйелерге
қосу оқыту сапасына оң әсер етеді.
Мамандықтың жұмысшы оқу жоспарын құрастыру және оқу бағдарламаларын жасау
кезінде пәндердің күрделілігін ескерумен әртүрлі пәндер бойынша кредит сандарын бөлуге
ойланып, дифференциалды қарау қажет. Білім беру үрдісі қайталауды қоспайтын, үздіксіз
127
логикалық байланысқан пирамида негізінде іске асырылуы тиіс. Университеттің оқу үрдісінде
өзіндік ғылыми зерттеулердің рөлін күшейту керек. Бұл дәрістер мен тәжірибелік сабақтардың
құрамын ғана байытып қоймайды, сондай-ақ студенттердің дербестігін, жігерлілік және
шығармашылық қабілеттерін дамытуға себепші болады.
Жаңа курстарды, оқу құралдарын және оқулықтарды жасау да маңызды болып табылады.
Оқу үрдісін ұйымдастырудың атап айтқанда кредитті-модульді жүйесі қашықтықтағы
курстарды және электрондық оқулықтарды, студенттердің білімін бақылаудың тестілік
бағдарламаларын жасаудан және тәжірибелік сабақтар мен дәрістерді жүргізу кезінде
таныстырылымдарды қолданудан тұратын оқу үрдісіне инновациялық педагогикалық
технологияларды енгізуге себепші болады.
Республиканың жоғары мектебінде әртүрлі инновациялық білім беру технологияларын
тарату, дәрістер курстарына өзіндік ғылыми-зерттеу жұмыстарды енгізу, семинарлық және
тәжірибелік сабақтарды оқытуға, студенттік ғылыми курстар жұмысына инновациялық
ғылыми-тәжірибелік идеяларды, ғылым күндерін және әртүрлі деңгейдегі конференцияларды
енгізу өте маңызды болып табылады.
Оқыту үрдісіне жаңашылдықтарды тиімді енгізу үшін университеттің баспа
басылымдармен байланысумен және факультеттер мен университеттердің сайттарында білім
беру бағдарламаларын жетілдіру құраушыларына қатысты барлық сауалдарды жариялаумен
қамтамасыз етілетін ақпаратты жариялау өте маңызды екендігін атап кету керек.
Әл-Фараби атындағы Қазақ Ұлттық университетінде білікті білім беру бағдарламаларын
әзірлеуге және кәсіби пәндерді жасауға жұмыс берушілер қатысты, бұл өз кезегінде жоғары
оқу орындары мен жұмыс берушілердің кәсіби бірлестіктерінің әлеуметтік серіктестігін
дамытуға себепші болды. Сонымен қатар химия және химиялық технология факультетінде ірі
кәсіпорындар, соның ішінде ұлттық холдингтер қызметкерлері білім беру үрдісіне тартылды.
Өкінішке орай, жоғары оқу орындары мен жұмыс берушілердің әлсіз өзара қарым-қатынасы
байқалады. «Жұмыс беруші – жоғары оқу орны» серіктестігін үйлестіру үшін қосымша күш
салу қажет және бұл жағдайда басшы рөлі сөзсіз Білім және ғылым министрлігіне тиесілі.
Жаңа жетілдірілген оқу бағдарламаларын жасау, оқытудың белсенді әдістерін және
үдемелі білім беру технологияларын, кредитті-модульді жүйе бойынша заманауи оқу-
әдістемелік материалдарды енгізу, білім, ғылым және инновациялық қызмет интеграциясы,
түлектерде кәсіби біліктілікті қалыптастыру – осының барлығы заманауи университеттің даму
стратегиясын құрайды.
Осылай, білім беру бағдарламаларын жетілдірудің барлық жоғарыда аталған
құраушылары білім берудің халықаралық сапа стандарттарына сәйкес келетін оқытудың
жоғары деңгейін қамтамасыз ете алады.
Габитов Т.Х.
НЕОБХОДИМОСТЬ ОТКРЫТИЯ СПЕЦИАЛЬНОСТИ «КУЛЬТУРНАЯ
АНТРОПОЛОГИЯ» В КАЗАХСТАНЕ
В системе высшего образования Республики Казахстан в настоящее время происходят
радикальные реформы. Необходимость реформ продиктована потребностью Казахстана выйти
на международный уровень качества и стандартов образования, поднять качество
отечественного образования и добиться признания отечественных дипломов в зарубежных
странах. Эти реформы предполагают освоение не только внешних и формальных параметров
западных моделей образования (кредитная система, структурный формат «бакалавриат –
магистратура – PhD» и т.д.), но и «внутренних», содержательных параметров. Последнее
относится к содержанию того, что должно преподаваться – к перечню и содержанию учебных
дисциплин. Какие-то из этих дисциплин соответствуют западным аналогам и не требуют
радикального пересмотра, но другие требуют кардинального изменения содержания. К
последним относится и «культурология».
На сегодняшний день в рамках факультета философии и политологии осуществляется
подготовка специалистов по культурологии. В качестве образца была взята структура курса и
теоретико-методологическая программа преподавания учебная дисциплина «культурология»
128
российского аналога. Свой окончательный вид она приняла к началу 1990-х гг., и с тех пор
существенно не менялась.
В западных университетах и их учебных программах не значится дисциплина
«культурология», но в этих университетах преподается курс под названием «культурная
антропология» и «cultural studies». Как самостоятельная учебная и научная дисциплина
культурная антропология изучается во многих ведущих западных и азиатских университетах, а
профессия «культурного антрополога» является одной из самых востребованных среди
гуманитарных специальностей. Это же можно сказать и о дисциплине «cultural studies».
По своему предмету эти дисциплины ближе всего к культурологии. Но они настолько
различны содержательно, что нет никакой возможности совместить, «скорректировать»,
сблизить эти дисциплины. Во-первых, они различны тематически: культурология и культурная
антропология изучают совершенно разные темы. В культурной антропологии отсутствуют
базовые для культурологии темы цикла «история культуры» (культура древнего мира, античная
культура, культура средневековья и т.д.). Несколько совпадают циклы «теории культуры», но и
здесь они существенно разнятся: целый ряд философско-культурологических теорий последних
двух-трех десятилетий, радикально повлиявших на современную культурную антропологию,
отсутствуют в российско-казахстанской культурологии.
Во-вторых, они различны методологически: культурология ориентирована больше на
традиционные классические методы философии и гуманитарных наук, тогда как культурная
антропология использует новейшую методологию, сложившуюся в последние 30 лет
(культурный релятивизм, постструктурализм и постмодернизм, феминизм (как методология),
лингвосемиотика, постфрейдизм и др.) и ряд этнографических методов (полевые исследования,
соучаствующее наблюдение и др.) В этой связи возникает потребность в преподавании новой
дисциплины и подготовке нового поколения специалистов, которые способны будут адекватно
и своевременно реагировать на наиболее динамичные вызовы современных тенденции,
возникающих в культуре.
Поэтому на ряду с подготовкой специалистов культурологов, основная цель и задача
которых заключается в обеспечении преподавании учащимся истории и теории культуры в
рамках школ, лицеев, гимназий, средних школ, колледжей, имеется потребность в подготовке
нового поколения специалистов, способных обеспечить потребность общество в знании
инновационных изменений происходящих внутри самой культуры, в осуществлении
межкультурной коммуникации. Причиной тому влияние классической методологии в
исследовательских программах, т.к. устаревшие методы культурологии не способствуют, а
скорее блокируют понимание сложных и динамичных процессов и изменений, происходящих в
современной культуре. Известно, что результаты исследования, и в естественных, и в
гуманитарных науках в решающей степени зависят от методологии исследования, от
применяемых в науке методов. Поэтому освоение современной методологии является
важнейшей частью подготовки нового поколения специалистов.
В-третьих, культурология и культурная антропология различны по целям и задачам: если
культурология стремится дать глобальную всемирно-историческую единую картину
человеческой культуры, то культурная антропология нацелена на изучение множества
различных локальных, этнических, национальных культур. Задачей культурной антропологии
является не изучение истории мировой культуры, а исследование конкретных современных
культур, включая собственную национальную культуру. В современных условиях научно-
информационный багаж культурологии должен быть реализован на уровень передачи знания
учащимся средних школ, гимназий, лицеев, колледжей, и школьникам необходимо усвоения
этой суммы знаний представленных в дисциплине «культурология». Этот аспект реализован в
практике подготовке специалистов по «кульутрологии», что также важно, т.к. без этой суммы
знаний человеку очень сложно ориентироваться в мире, осуществлять межкультурную
коммуникацию.
Для современного состояния общества очень важным является исследование новых
трансформаций и изменений, происходящих в современной культуре, знание этих тенденций не
возможно без проведения специальных научных исследований. Для знания этих тенденций
необходимы специалисты способные их изучать, и представлять не только знания, но и
практические рекомендации. Культурная антропология – это практическое исследование
культуры, основанное на полевых исследованиях (field studies), она имеет дело не с понятиями,
а самими вещами и процессами, имеет дело с людьми.
129
Культурная антропология (культурантропология) – это особая область культурологии,
изучающая процесс взаимоотношения человека и культуры. Как самостоятельная дисциплина
она сложилась в европейской культуре к концу XIX века. Предметное поле этой дисциплины
связано со сравнительным изучением различных культур и сообществ. Культурантропология
рассматривает проблему человека как творца и творения культуры в филогенетическом и
онтогенетическом аспектах, т.е. основные культурантропологические исследования
направлены на изучение становления человека как феномена культуры.
Культурантропологию составляют биологическая антропология, которая концентрирует
свое внимание на биологии человека как вида ; социальная, изучающая социальное поведение
человека, становление человека как социального существа и институтов его социализации;
когнитивная антропология, концептуализирующая культуру как систему символов.
Культурантропологию в целом характеризует междисциплинарность подходов к
изучаемому объекту и динамичность методологических ориентиров. В связи с этим
культурантропология представлена множеством научных направлений и школ, пополнявших
исследовательское поле этой дисциплины. Ведущие научные направления и школы,
заложившие основы этой науки были сформированы в Европе и США. Среди множества
направлений и исследовательских объединений наиболее известными являются англо-
американская, немецкая и французская научные школы.
Этнография как наука, изучающая культуру и быт народов мира и этнология как наука о
сравнительном изучении культур являются основными дисциплинами, составляющими
культурантропологии. Ведущие ученые - представители этих научных дисциплин заложили
основы культурантропологии начиная с XIX века, а в XX веке диапазон этих дисциплин
расширился за счет использования и применения методологического инструментария,
заимствованного из других социо-гуманитарных наук, а также в силу изменения эмпирической
базы исследований.
В XX веке актуализируется проблема изучения культуры как экосистемы и ее
инвариантов, что говорит о сменяющейся парадигме самого гуманитарного знания,
ориентированного на совмещение прежде антагонистически понимаемых сущностей человека -
природного, естественного и искусственного, культурного.
Любое новое направление сталкивается с проблемой определения своего предметного
поля. Культурная антропология возникла тогда, когда многие исследователи гуманитарии
обратили свой взгляд к «проблеме человека», в рамках которой история должна была
сконцентрировать свой взгляд на многообразии человеческой личности, на ее не только
экономической, политической и других видах осязаемой активности, но также и на
«внутренних», ментальных проявлениях деятельности.
Особый вклад в становление антропологии внесли историки школы «Анналов». Однако
было неверно сводить появление нового направления лишь только с деятельностью
французских исследователей. Традиции социальной антропологии, в лице А. Рэдклифф-Брауна,
Б. Малиновского, К. Леви-Строса, оказали значительное влияние на процесс становления
исторической антропологии.
Особо следует обратить внимание и на соотношения понятий «история ментальностей» и
историческая антропология. Является ли одно продолжением и развитием идей другого?
Включает ли антропология историю ментальностей? Или же это два независимых
направления? Кроме того, важно отметить и проследить роль этнологии в процессе
становления историко-антропологического знания.
Особое внимание при изучении этого раздела следует обратить внимание на работы
теоретиков нового направления, в частности, отечественного исследователя А.Я. Гуревича. Его
исследование «Исторический синтез и школа «Анналов» раскрывает взаимосвязь традиции
французских «анналистов» и историков антропологов.
Следует обратить внимание и на дискуссию о предмете и методе исторической
антропологии. В частности, на тот факт, что некоторые исследователи вообще отказываю
антропологии в каком либо особом предмете, называя ее «культурной практикой».
Знакомство с наиболее значимыми теориями и концепциями представителей
культурантропологии расширяет горизонты культурологического знания и обогащает
методологический арсенал исследователя. Методы культурантропологических исследований и
их результаты находят широкое применение в современных исследованиях культуры народов и
социальных структур различных сообществ.
130
В западных странах культурный антрополог это востребованный специалист, подобно
практическому социологу или психологу. В современных условиях невиданной динамичности,
подвижности и встреч (столкновений) различных культур чрезвычайно важно знание
особенностей чужой культуры, с которой кому-то предстоит иметь дело, или в которой
предстоит пожить. Это важно для правительств и государств, для бизнесменов и
предпринимателей, для муниципальных и региональных властей, для корпораций и фирм, для
преподавателей и ученых, студентов и школьников, принимающих участие в программах
научных и учебных обменов, для туристов, выбирающих страну отдыха, и для многих других
категорий людей. К примеру, правительство хочет установить контакты с некой новой страной,
корпорация хочет открыть филиал в какой-то стране, муниципальные власти посылают
делегацию в город-побратим, ученый-преподаватель едет на долгосрочную стажировку в
другую страну – все они обращаются к культурному антропологу с просьбой дать сведения или
провести исследования интересующей их культуры. Таким образом, подготовка специалистов
по «культурной антропологии» восполнит имеющуюся потребность в компетентных
специалистах, способных дать ответы на запросы общества.
Казахстану как молодому развивающемуся государству, стремящемуся получить
полноценное международное признание, такие специалисты нужны не в последнюю очередь.
Поэтому исследования, не только своей собственной, но и других культур является веянием и
запросом современного общества, которое не может боле осуществлять межкультурные
коммуникации на основе силы, денег или за счет собственных природных ресурсов.
Исследование чужой культуры особенно важно в условиях глобализации и модернизации, для
решения конфликтных проблем и предотвращения таких ситуаций как внутри самой страны,
так и в деле сотрудничества с другими странами. Казахстан должен готовить культурных
антропологов. Диплом «культуролога» в западных странах не будет востребован и действенен,
т.к. эти специалисты готовятся для потребностей образовательных услуг средними школами и
гимназиями. Для сопоставимости и признания дипломов необходима подготовка нового
поколения специалистов, который получает диплом «культурного антрополога», изучившего те
дисциплины, которые входят в западный стандарт культурной антропологии.
Все вышесказанное подводит нас к выводу о том, что для Казахстана необходимо
открытие новой учебной и научной специальности «культурная антропология», и подготовка
специалистов по этой специальности, которая будет отвечать международным стандартам
образования. В КазНУ им. аль-Фараби с 2008 по 2011 гг. существовл кафедра «культурной
антропологии», которая ввела эту дисциплину в общий курс культурологии в качестве базовой
дисциплины (3 кредита). Но этого явно недостаточно для полноценной подготовки культурного
антрополога. В рамках экспериментальной программы МОиН с 2007г. по 2011 существовла
докторантура (PhD) по специальности «культурная антропология». На сегодняшний день
прошли обучение 4 докторанта. В 2010 г. был осуществлен выпуск первого доктора PhD по
специальности «культурная антропология». За этот период были приглашены соруководители
докторантов PhD из Южной Кореи (проф. Канг Шин-пё), США (проф. Синтия Вернер),
Швейцарии и ФРГ (Петер Финке и Макс Шлее), Финляндии (Ееро Тарасти), Турции (проф.
Ахмет Ташагыл, проф. Хайрани Алтынташ), которые провели лекции и консультации по
актуальным вопросам культурной антропологии. В свою очередь преподаватели кафедры
ознакомились с зарубежным опытом: проф. Нуржанов Б.Г. в университете Беркли(США), проф.
Габитов Т.Х. в Университете Мимар Синан (Турция), ст.преп. Кобекова Б.К. в
Калифорнийском университете, Техасском университете A&M (CША).
Достарыңызбен бөлісу: |