Қабырғасын ерітіп, бүкірейген еркек бес қабатты үйдің ауласындағы сәкіде

…Маңмаңгер кекілің келте, жалың майда, 
Байлаған сені сылап қалқатай-да. 
Жүресің желмаядай жануарым, 
Көрейін қызығыңды осындайда… 
Жайсаңғалидың есіне анау ән салып тұрған әдемі кісі түсті. «Қайрат 
Байбосынов қой!» деп анық танып, жаны ышқынып кетті. Екі самайына жасы 
тарамдана ағып: 
Ахау, туған елім 

Балаң едім. 
Өзіңе осынау әнге сала келдім, — 
деп ән сӛзі есіне түсіп қосылды. Ақанның сыр­шыл сезімге толы әні жан-
дүниесін оятып, жылап жатты. 
«Мен ӛмір сүрдім деп жүрмін-ау, мына тірі ӛлік қалпымда. Басымдағы 
жалғыз баспанаға да, қанымнан жаралған балаларға да ие бола алмай 
жатысым мынау — орыстан қалған темір гаражда. «Есіл ӛткен ӛмір-ай!», — 
дейтін баяғыда әкесі қор болып жүрген жандарға. Сол айтпақшы ӛмірім зая 
кетіп, есіл ӛтіпті ғой», — деп жарты ғасырдан соң ӛз ана тілінде ойлап, 
аңырап «Ахау, туған елім, балаң едім, Ӛзіңе осынау әнге сала келдім», — деп 
ӛзегі ӛртеніп, жанарын жұмды. 
СӘУЛЕ ДОСЖАН