Асанбаева Сәуле Асанбайқызы
187
Тәңір-Ұмай қосағы – көк түрік дәуірінің туындысы. Осындай (еркек
– аспан мен ұрғашы – жер қосағы) деген трафарет-модель одан кейін де,
оларға дейінгі көшпелілер мифологиясында да болған тұрақты эпитет [6].
Түркі мифологиясындағы Тәңір – аспан құдайы. Ежелгі сенім бойынша
ол аспанның рухы немесе иесі ретінде қабылданады. Бұл сөздің тарихы
туралы көп пікірлер бар. Мысалы, тәңір этимонын арнайы қарастырған
ғалымдар Е.Жұбанов пен А. Ибатовтың пікірлері бар. Ертедегі мифтік
аңыз бойынша, таң және іңір деген екі
періште жер тұрғындарының
тыныс-тіршілігін күні бойында кезекпен қадағалап тұрады-мыс. Өз
кезектерін қараңғылық түсер алдында ғана ауыстырады екен. Таң – күн
ұйықтар орынға кеткенде іңір оның орнына қарауылға тұрады. Осы екі
арадағы мезгіл жер тұрғындары үшін қастерлі болған. Олар ерте (іңір
түспей) жатқан беймезгіл шақта ұйықтап қалған адамдардың ырыс-
несібесі кем болады деп сенген. Бұл ұғым күнмен таласа жатпау, күнмен
бірге түрегелу: ерте тұрған еркектің ырысы артық, ерте тұрған әйелдің
бір ісі артық деген өмірлік қағидаларда көрініс тапқан.
Жубанов Е, Ибатов А. «Анализ этимона таңірі всевышний (опыт
ретроспективного подхода)» (1990) атты мақаласында «тәңір» этимонын
мифтік танымдағы жоғары-төмен қарама-қайшылығымен қарастырады.
Сол бойынша, та – «жоғарғы» дегенді білдірген: тау, төбе, таңдай, тамақ,
таңқы-танау, тамызық, тамшы т.б. көптеген сөздер арқылы, ал –ің –
«төмен» дегенді білдіретін: еңіс, еңкіш, еңбек, еңсесі түсу, еңіреу т.б.
сөздер арқылы түсіндіреді.
Сондай-ақ, ақ пен қарадан, ала триадасының шығатынын
ескерген
көне түркі ескерткіштерінде аla atlyг jol täŋri яғни ала атты тағдыр
тәңірісі деген – біздің ойымызша үш дүниенің әміршісі, жақсылық пен
жамандықты тең ұстап тұратын құдірет [6, 92 б.].
«Ұмай» сөзінің этимологиясы профессор Қ. Жұбановтың «Қазақ
тілі бойынша зерттеулер» (1999) атты еңбегінде былай анықталады:
«Мусульманская религия не оставила место чистому виду культа Умай
у казахов. Но зато процедура почитания Умай сохранилась в довольно
чистом виде. Во время родов женщины бросают в
огонь масло или
сало, обращаясь при этом к какимто забытым божествам со словами:
От ана! Май ана! Жарылқа! Они не знают такого божества. Но ее имя