Бабаев С. Б., Оңалбек Ж. К

экономикалық 
заңдылықтар 
ашылды, 
олардың 
қоғамды 
сауаттандыруға байланысты ерекшеліктері зерделенді.  
Педагогиканың əлеуметтану ғылымымен байланысы ежелден келе 
жатқан,  дəстүрлі.  Себебі  бұл  екеуін  де  толғандыратын  ортақ 
проблемалар:  білімді  жоспарлау;  халықтың  əртүрлі  топтары  мен 
əлеуметтік  қатарының  негізгі  даму  бағыттарын  айыра  тану;  əрқилы 
əлеуметтік орта мен ұйымдардағы тұлғаның қоғамдық кемелденуі мен 
тəрбиесі заңдылықтарын ашу. 
Қоғам  мен  мемлекеттегі  білім  саясатының  қалыптасуы  əрдайым 
үстемдік  жүргізуші    партиялар  мен  таптардың  идеологиясы  негізінде 
түсіндіріледі; бұл тұрғыдан педагогика мемлекеттік оқу-тəрбие құралы 
ретінде  саясаттану  ғылымының  заңдылықтарына  сүйене  отырып, 
адамның  саяси  сана  субъектісі  ретінде  қалыптасуының  шарттары  мен 
механизмдерін  белгілейді,  саяси  идеялар  мен  талаптарды  игеріп, 
орындау мүмкіндіктерін нақтылап, ашып отырады. 
Педагогиканың  басқа  ғылымдармен  байланыстарын  талдауға  сала 
отырып, оларды пайдаланудың келесі формалары анықталған: 
– басқа ғылымдардың негізгі идеялары, теориялық болжамдары мен   
қорытындыларының  педагогикада пайдалану; 
– 
бұл 
ғылымдарда 
қолданылатын 
зерттеу 
əдістерін 
шығармашылықпен қабылдап, меншіктеу; 
–  психология,  жоғары  жүйке  қызметі  физиологиясы,  əлеуметтану 
жəне  басқа  да  ғылымдар  зерттеулерінің  нақты  нəтижелерін 
педагогикада қолдану;             
–  адамды  жан-жақты  жəне  көптарапты  зерттеуде  педагогиканың 
қатысуы. 
Жекеленген  əдістемелер – оқудың  жалпы  заңдылықтарын  жəне 
пəндерді оқытуда қолдану ерекшеліктерін зерттеуші пəн дидактикасы. 
Педагогика  тарихы  –  əрқилы  тарихи  дəуірлердегі  педагогикалық 
идеялар  мен білімдендіру тəжірибесін зерттейтін ғылым саласы. 
Педагогика  ғылымындағы  жаңа  салалардың  жіктелу  процесі 
белсенді  түрде  жалғасын  табуда.  Соңғы  жылдардың  өзінде 
педагогиканың бұрын болмаған салалары өзінің қажеттілік маңызымен 
көзге  ілінуде:  білім  философиясы,  салыстырмалы  педагогика, 
əлеуметтік педагогика ж.т.б. 
 
 
Сұрақтар мен тапсырмалар 
 
1.  Тұрмыстық  тəрбие  біліктерінен  ғылыми  педагогикалық 
білімдердің айырмашылығы неде? 
2.  Педагогика  пəні  мен  педагогикалық  тəжірибеге  негіздеме 
беріңіз? 

3.  Педагогика қызметтері қандай? 
4.  Əлеуметтік қажеттілік ретінде білім сипаттамасын беріңіз. 
5.  Білімнің педагогикалық процесс ретінде мəнін ашыңыз. 
6.  Аталған  ұғымдарға  түсініктеме  беріңіз:  педагогикалық 
процесс,  педагогикалық  жүйе,  педагогикалық  өзара  ықпалдастық, 
тəрбие,  оқу,  педагогикалық  технология,  педагогикалық  іс-əрекет, 
педагогикалық міндет. 
7.  Қазіргі заман педагогика ғылымының құрылымы қандай? 
8. 
Педагогиканың басқа ғылымдармен байланыс формаларын атаңыз. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

2-дəрісбаян. Педагогика əдіснамасы мен əдістері
 
 
Жоспары: 
 
1.  Педагогика əдіснамасы жөнінде түсінік 
2.  Педагогиканың философиялық негіздемесі 
3.  Педагогиканың жалпы ғылымдық əдіснамасы 
4.  Педагогикалық зерттеулердің əдіснамалық принциптері 
5.  Педагогикалық зерттеулерді ұйымдастыру 
6.  Педагогикалық зерттеу əдістемесі мен əдістер жүйесі 
 
2.1. Педагогика əдіснамасы жөнінде түсінік 
 
Ғылым дамуының басты шарты-жаңа деректермен үздіксіз толығып 
бару.  Ал  деректердің  жинақталуы  мен  олардың  түсініктемесі  ғылыми 
негізделген  зерттеу  əдістеріне  тəуелді  келеді.  əдістер,  өз  кезегінде, 
ғылым  аймағында  əдіснама  атауын  алған  теориялық  принциптердің 
бірлікті тобымен міндетті байланыста болады.  
Қазіргі  заман  ғылымында  əдіснама  деп  ғылыми-танымдық  іс-
əрекеттердің  түзілу  принциптері,  формалары  мен  тəсілдері  жөніндегі 
білімді  айтамыз.  Ғылым  əдіснамасы  зерттеу  жүйесіндегі  құрылымдық 
бірліктердің  –нысаны,  талдау  пəні,  зерттеу  міндеттері,  зерттеу 
құралдар  тобы  т.б.  сипаттамасын  береді.  Сонымен  бірге  зерттеу 
міндеттерінің  шешімін  табу  процесіндегі  əрекеттер  бірізділігін 
белгілейді.  Осыдан,  педагогика  əдіснамасын  педагогикалық  таным  жəне 
болмысты  қайта  жасаудың  теориялық  ережелер  топтамасы  ретінде 
қарастырған жөн. 
Əрқандай  əдіснама  қалыпты  көрсетпе-нұсқау  жəне  реттестіру 
қызметтерін  атқарады.  Дегенмен,  əдіснамалық  білім  екі  күйде  іске 
асырылуы мүмкін: дескриптивтік не прескриптивтік. 
Дескриптивтік  əдіснама  –  ғылыми  білімдердің  құрылымы  мен 
ғылыми  таным  заңдылықтары  жөніндегі  білім  ретінде  зерттеу 
процесіне  бағыт-бағдар  береді,  ал  прескриптивтік  əдіснама  –зерттеу  
іс-əрекеттерін  реттеп  барудың  жол  жобасын  белгілеп,  көрсетеді. 
Дəстүрлі  əдіснамалық  талдауда  ғылыми  іс-əрекеттерді  жүзеге  асыру  
тиімділігімен  танылған  ұсыныстары  жəне  ережелеріне  байланысты 
құрастыру  міндеттері  басымдау  болса,  ал  дескриптивті  талдауда 
ғылыми  таным  процесінде  іске  асырылған  зерттеу  əрекеттерін 
қайталап баяндау, түсіндіру қызметтері атқарылады. 
Əдіснамалық  білімдер  тобы  төрт  деңгейлі  келеді  (Э.Г.  Юдин): 
философиялық, жалпы білімдік, нақты ғылымдық жəне технологиялық. 
Əдіснаманың  ең  жоғары  философиялық  деңгейі  танымның  жалпы 
принциптері  мен  бүкіл  ғылымның  категориялар  құрылымын 

негіздейді.  Осыдан  философиялық    білімдердің  барша  жүйесі 
əдіснамалық қызмет атқарады. Екінші – жалпы ғылымдық –əдіснама 
деңгейінде  ғылымдардың  баршасында  не  көпшілігінде  қолданылуы 
мүмкін  теориялық  тұжырымдарды  белгілейді.  Үшінші    деңгей – 
нақты  ғылым  əдіснамасы  қандай  да  нақты  ғылыми  пəн  аймағында 
қолданылатын  зерттеу  əдістері  мен  принциптерінің  жиынтығын  
құрайды.  Нақты  ғылым  əдіснамасы  белгілі  саладағы  ғылыми  тануға 
тəн  болған  проблемаларды,  сондай-ақ  жоғарылау  келген  əдіснамалық 
деңгейлерге  байланысты  алға  тартылатын  мəселелерді  де  қамтиды, 
мысалы:  педагогикалық  зерттеулердегі  жүйелестіру  мен  жобалау 
(моделдеу)  проблемалары.  Төртінші  деңгей – технологиялық 
əдіснама  –зерттеу  əдістері  мен  техникасын  белгілеп,  деректі 
эмпирикалық  материалдарды  жинақтап,  алғашқы        өңдеуден  өткізіп, 
кейін  оларды  ғылыми  білімдер  өрісіне  қосу  қызметтерінен  хабар 
береді.  Бұл  деңгейдегі  əдіснамалық  білім  нақты  көрсетпе-нұсқау 
сипатына  ие.  Əдіснаманың  барша  деңгейлері  күрделі  жүйеде  бірігіп, 
өзара  сабақтастықпен  байланысты  келеді.  Ал  əрқандай  əдіснамалық 
деп  танылған  білімнің  мазмұндық  негізі  философиялық  деңгейден 
іздестіріледі,  себебі  таным  процесі  мен  болмысты  қайта  жасау 
əрекеттерінің  дүниетаным,  көзқарас  бағдары  осы  философиямен 
айқындалады.  
 
2.2. Педагогиканың философиялық негіздемесі 
 
Қазіргі  кезеңде  адам  зерттеулеріне  байланысты  əрқилы  ғылымдар 
əдіснамасы  сипатында  көптеген  философиялық  бағыт-бағдарлар, 
теориялық  көзқарастар  бір  қатар  жасауда.  Солардың  ішінен  бүгінгі 
педагогикада  өз  орнын  тапқан  келесі  философиялық  білімдерді 
ажыратуға 
болады: 
экзистенциализм, 
прагматизм, 
неотизм, 
неопозитивизм, диалектикалық материализм ж.т.б. 
Экзистенциализм  немесе  адамның  тіршілік,  болмыс 
толғаныстары 
философиясы. 
Бұл 
бағытты 
дəріптеуші 
көрнекті  өкілдер: Н.А. Бердяев, Л.И. Шестов (Ресей), М. Хайдеттер, 
Г.  Ясперс  (Германия),  Ж.  Сатр,  А.  Камю  (Франция),  Э.  Брейзах,  П. 
Тиллих  (АҚШ)  т.б.  Экзистенциализмнің  негізгі  ұғымы-  тіршілік – өз 
«меніне»  шомған  жекеленген  адам  болмысы.  Экзистенциалистер 
түсінігінде  шынайы  дүниенің    мəні  оның  субъектті  сипатта    болуына 
тəуелді.  Олар  тікелей  объектив  білімдер  мен  объектив  шындықты 
мойындамайды.  Сырттай  дүние  əр  адамның  ішкі  «мені»  тарапынан 
қалай қабылданса, солай танылуы тиіс.  
Экзистенциалистер    қазіргі    қоғамның    жеке  адамды  күйреуге  
соқтыратын,  оның  өзіндік  ерекшелігін  жойып,  қауымнан  аласталуына 
жəне 
т.б.себепші 
келеңсіздіктерін 
алға 
тартады. 
Мұндай 

қиыншылықтан  құтылудың  жолын  олар  əр  адамның  өзін-өзі 
кемелдендіру  əрекетімен  байланыстырады.  Осыдан,  мектептің 
мақсаты,  экзистенциалистердің  пікірінше,  оқушыларды  өзін-өзі 
қалыптастыруға үйретіп, өз «менін» жасауға қажет тəрбие, білім беру. 
Шынайы  білімдерге  қарсы  тұруымен  аталған  бағыт    теоретиктері 
мектеп  бағдарламалары  мен  оқулықтарына  қарсылық  білдіреді.  Білім 
құндылығы  мен  қажеттілігі  əр  нақты  тұлға  үшін  өзіндік  маңызға  ие 
болуынан мұғалімнің міндеті оқу, тəрбие материалын игеруде оқушыға 
толық еркіндік беріп, оның ынта-ықыласы мен қызығуларына жол ашу. 
Заттар  мен  құбылыстар  мəнін  ұғыну  оқушы  еркінде.  Ал  ұғу  процесі 
санаға  негізделмей,  бала  сезімдері,  арманы  мен  сеніміне  орай  іске 
асырылады.  Экзистенциализм  жекелеп  оқытудың  философиялық 
негіздемесі ретінде танылып отыр. 
Неотомизм – орта  ғасырлық  діни  философ  Фома  Аквинскийден 
бастауын  алған  əдіснамалық  бағыт.  Бұл  ағымның  ерекшелігі – сана 
объективтігін  мойындайды.  Бірақ  мұның  астарында  сыр  бар:  сана 
неотомистер үшін діни догмаларды дəлелдеу мен шіркеудің адамдарға 
болған ықпалын күшейте түсу құралы ретінде ғана қажет. 
Ғылыми  білімдердің  адамдар  өміріне  жан-жақты,  берік  енуін 
мойындаудан, неотомистер ортағасырлық Ф.Аквинский идеяларын осы 
заман  жағдайлары  мен  талаптарына  сəйкестендіре  қолдануға  мəжбүр 
болып отыр. Алайда олар танымында дүние екі талай: заттасқан жəне 
рухани.  Заттасқан  болмыс-  ең  төмен  деңгейлі,  өлі,  мақсаты  мен  мəні 
жоқ дүние – оны зерттейтін ғылым. Эмпирикалық деректерді жинауға 
бағдарланған  ғылым  дүние  мəнін  ашуда  қауқарсыз,  себебі  ол  мəн 
Алланың  қолында.  Сондықтанда  анайы  шындық,  неотомистердің 
пікірінше,  Жаратқан  ақылымен  ғана  танылады,  оның  аяны  арқасында 
ғана пенде санасына қонады. 
Адам – екі  тарапты,  қосарланып  жүретін  заттасқан  жəне  рухани 
дүниеден  тұрады.  Соңғысы  жоғары  құндылық  ретінде  танылып, 
тұлғаның  адамгершілік  сипатын  көрсетеді.  Бұл  адамға  мəңгі  өмір 
берген Алла тартуы. 
Неотомистер  мектептің  шектен  тыс  ақыл-ойға  тəуелділігін  
(рационалдығын)  сынап,  оны  баланың  санаға  дейін  тума  берілген 
астарын  қалайтын  табиғи  мүмкіндіктерін  (сүйіспеншілік,  бақыт, 
еркіндік пен өмір мəнінің негізі) жадтан шығарғандығымен айыптайды. 
Сондықтан барша оқу жəне тəрбие жүйесі баладағы Алладан  дарыған 
санаға дейінгі ұмтылысты дамытуға бағытталуы қажет. 
XIX-XX  ғ.ғ.  тоғысында  химия,  биология  жəне  т.б.  жаратылыстану 
ғылымдарының  өрістей  дамуымен  философия  сахнасында  жаңа – 
позитивистік  бағыт  пайда  болды.  Бұл  бағыт  өкілдері  табиғаттану 
пəндері  мен  оларда  қолданылатын  əдістерді  əсіре  дəріптеп,  сандық 
зерттелген дəйектерді ғана дұрыс та дəлелді деп таниды. Таптық күрес, 

қоғам 
дамуы, 
əлеуметтік 
қайшылықтармен 
байланысты 
проблемаларды  тіпті  де  жалған,  ғылыми  деректеуге  келмейді  деп 
жариялады.  Позитивистер    үшін  бірден  бір  мəнді  ғылымдар – бұл 
математика  мен  табиғаттану,  ал  қоғамдық  ғылымдар-  шындыққа 
сиыспайтын ертегі. 
Неопозитивизм  мəндік  тұрғыдан  өз  негізі  позитивизмді  қолдай 
отырып, қазіргі заман ұғымдары мен терминдерін пайдалануымен осы 
дəуір  философиясында  елеулі  орын  иеледі.  Педагогика  əлсіздігін, 
неопозитивистер,  оның  шынайы  деректермен  іс-əрекеттерге  орынды 
мəн  бермей,  пайдасыз  идеялар  мен  абстракцияға  бой  ұрғандығынан 
көреді. Олар білім беру жолында мазмұнға  емес, əдістерге елеулі мəн 
беріп, оқу мен тəрбиеде негізгі нəрсе «білім емес, ал оны ұғу мен игеру 
əдістері» - деген тұжырымды алға тартты. Неопозитивизмнің  көрнекті 
өкілі-  ірі  атомшы  ғалым,  АҚШ-тың  саяси  қайраткері – Дж.  Конант. 
Оның  «Бүгінгі  Америка  орта  мектебі», «Американ  мұғалімдерін 
дайындау»  атты  еңбектері  АҚШ  педагогикасының  өркендеуіне  зор 
үлесін қосты. 
Прагматизм  философиялық  ағым  ретінде XIX-XX ғ.ғ.  шектерінде 
пайда  болды.  Ғылым,  техника  жəне  өндірістің  қарқынды  дамуы 
материалистік  философияның  тұғырын  бекіте  түсіп,  абсолюттік 
идеализмнің  негіздеріне  ақау  салды.  Прагматистік  бағытты 
қалаушылар  идеализм  мен  материализмнен  бөлектенген  жаңа 
философияны  ұстанатынын  жария  етті.  Прагматизмдегі  басты  ұғым- 
«тəжірибе», «іс»(грекше  «прагма»),  осыдан  олар  болмыс  танудың 
негізі жеке адамның іс-тəжірибесінде деп біледі де объектив білімдерді 
мойындаудан  бас  тартады.  Олардың  пікірінше,  адамның  практикалық 
іс-əрекетінің  нəтижесінде  алынған,  ол  үшін  құндылықты  болған 
білімдер ғана шынайы сипатта болуы мүмкін. 
Прагматизмнің  аса  көрнекті  өкілі-  американдық  ғалым-Дж.Дьюи. 
Оның  шығармашылығымен  жүзеге  келген  прагматикалық  педагогика 
көптеген  елдердің,  əсіресе  АҚШ-тың  мектептік  білім  жүйесінің 
қалыпқа  түсіп,  өркендеуіне  зор  ықпал  жасады,  əлі  де  ықпал  жасауда. 
Өзінің  көптеген  педагогикалық  еңбектерінде  Дж.Дьюи  ескі, 
схоластикалық  мектепті  сынай  отырып,  оқу  мен  тəрбиеге  орай  аса 
маңызды болған бірқатар принциптерді алға тартты. Олардың ішіндегі 
бала  белсенділігін  дамыту,  бала  оқуының  ықпалды  мотиві-  қызығуға 
дем  беру  принциптерінің  орындалуын  білім  игертудегі  басты  міндет 
деп есептеді. 
Прагматизмнің тірек ұғымы «тəжірибеге» сүйене отырып, Дж.Дьюи 
оқу  процесінің  негізі    баланың  жекеленген  іс-əрекеттік  тəжірибесінде 
болатынын  уағыздады.  Оның  ойынша,  оқу-білім  мақсаты  балаға 
тумадан  берілген  инстинкттер  мен  қабілеттердің  өзіндік  көрінуіне 
ықпал жасау. Дж.Дьюи жəне оның ізбасарлары (Т.Брамельд, А.Маслоу, 

Э.Келли  жəне  т.б.)  инабаттылық  тəрбиесі    мəселелерін  де  осы 
жекеленген  тəжірибе  тұрғысынан  қарастыруды  дəріптейді.  Адам  өз 
əрекет-қылығын  басқаруда  алдын  ала  жоспарланған  принциптер  мен 
ережелерге  тəуелді    болмай,  нақты  жағдай  мен  көзделген  мақсатқа 
орай  белгілі  əрекетке  кірісуі  қажет  екендігін  мақұлдайды.  Жеке 
табысқа  жету  жолында  жəрдем  бергеннің  бəрін  прагматистер  ізгілік 
нышаны ретінде таниды. 
Диалектикалық  материализм  табиғат,  қоғам  жəне  ойлау 
процестерінің  жалпы  қозғалыс  жəне  даму  заңдылықтары  жөніндегі 
философиялық  білім  ретінде XIXғ. 40-жылдарында  туындады.  Ол  
XXғ.,  əсіресе  социализм  елдерінде  кең  өріс  тапты.  Бұл  бағыттың 
көрнекті өкілдері – К.Маркс жəне Ф.Энгельс қоғам тарихын танудың 
құралы  материализмді  жариялай  отырып,  теориялық  таным  үшін 
қоғамдық тəжірибенің рөлін негіздеді, материализм мен диалектиканы 
табиғи ұштастыққа келтірді. 
Диалектикалық  материализмнің  негізгі  тұжырымдары  келесідей: 
материя – бірінші,  ал  сана – одан  туындаушы,  материяның  (адам 
миының)  дамуы  нəтижесінде  пайда  болатын  өнім  (материалистік 
монизм  принципі);  объектив  дүние  мен  сана  құбылыстары  себепті  шарттасқан, 
өзара байланысты жəне тəуелді (детерминизм принципі); барша заттар 
мен  құбылыстар  қозғалыс  жағдайында  болып,  дамиды  жəне  өзгеріске 
келеді. 
Диалектикалық  материализм  философиясында  аса  маңызды  орын 
диалектика заңдарына берілген: сандық өзгерістердің сапалық ауысуы, 
қарама-қарсылық бірлігі мен күресі, жоқты жоққа шығару. 
Диалектикалық  материализм  педагогикасының  негізгі  идеялық 
ұстанымы-  тұлға  қоғамдық  қатынастардың  объекті  де,  субъекті  де. 
Адамның  тұлғалық  дамуы  мен  кемелденуі  сыртқы  жағдайлармен 
себепті  тəуелділікте  (детерминирован),  сонымен  бірге  сол  нақты 
адамның  табиғи  болмысына  байланысты.  Тұлға  дамуында  жетекшілік 
рөл – тəжірибеде.  Ал  тəрбие  тарихи  жəне  таптық  сипатқа  ие  болған 
күрделі  əлеуметтік  процесс.  Тұлға  жəне  адам  іс-əрекеті  ажырамас 
тұтастық  құрайды,  яғни  тұлға  іс-əрекетте,  еңбекте  көрінеді  жəне 
қалыптасады. 
Жаңаланған  дəуір  педагогикасы  философиялық  деңгейлі  əрқилы 
əдіснаманы өз ғылыми зерттеулерінің бас қаруы ретінде міндетті түрде 
қолданып, пайдалануы қажет. 
 
 
2.3. Педагогиканың жалпы ғылымдық əдіснамасы  
 
Жалпығылымдық  əдіснама  қоршаған  болмыс  құбылыстары  мен 
процестерінің  жалпыланған  байланысы  жəне  өзара  шарттастығына 
негізделген  жүйеліліктен  танылуы  мүмкін.  Ол  əрбір  зерттеуші  мен 

практикті белгілі құрылымға, сондай-ақ өзінің жасау заңдылықтарына 
ие өмір құбылыстарының белгілі жүйесіне бағдарлайды. 
Жүйелілік мəніне орай əрқандай салыстырмалы дербес бірліктер өз 
бетінше  шектелмей,  өзара  байланысқан  даму  мен  қозғалыста 
қарастырылады.  Осыдан  ол  жүйені  құраушы  элементтерде  көріне 
бермейтін  біріктіруші  жүйе  қасиеттері  мен  сапалық  белгілерді 
анықтауға  көмектеседі. Жүйеліліктің заттасқан жəне тарихи қырлары 
келесідей  зерттеу    принциптерін  бірлікте  іске  асыруды  қажет  етеді: 
тарихилық,  нақтылық,  көптарапты  байланыстар  мен  дамуды 
ескеру. 
Жүйелілікті  білуден  педагогикалық  теория,  эксперимент  пен 
практика тұтастығы орындалады. 
Теориялық  негізде  жобаланған  экспериментте  біршама  тексерілген 
ғылыми  білімдер  мен  тұжырымдардың  шынайылылығы  практика 
міндеті  мен  талаптарына  орай  өлшестіріледі.  Практикадан  білімнің 
жаңа  іргелі  проблемалары  туындайды.  Сонымен,  теория  практикалық 
шешімдердің  дұрыстығына  арқау  болады,  ал  білім  тəжірибесіне 
байланысты  ұланғайыр  проблемалар  мен  міндеттер  іргелі  дəстүрлерді 
қажет ететін жаңа сұрақтардың туындауына жол ашады. 
Педагогикалық  технологиялар  жөнінде  алдағы  дəрісбаяндарда  сөз 
болады. 
 
 
2.4. Педагогикалық зерттеулердің əдіснамалық  
принциптері 
 
Ғылыми-педагогикалық 
зерттеулер 
жүргізуде 
төмендегідей 
принциптерді басшылыққа алу қажет:  
- педагогикалық    құбылыстардың    шынайылылығы    мен 
шарттасқандығын ескеру, себебі дүниедегінің бəрі өзінің ішкі объектив 
заңдары, 
қарама-қарсылықтары 
жəне 
себепті-салдарлы 
байланыстарына орай жасайды əрі дамиды; 
- құбылыстарды даму барысында зерттеу; 
- бір    құбылысты    екіншілерімен  өзара  қатынаста  байланыстыра 
зерттеу; 
- зерттеу  процесінде  қалаған  ғылыми  проблеманың  шешімі  бірін-
бірі 
толықтырып 
отырушы 
көптеген 
əдістер 
кешенімен 
орындалатынын естен шығармау; 
- зерттеу  əдістері  зерттелетін  құбылыстың  мəн-мағынасына  сай 
келуі; 
- даму  процесін  сол  дамудың  қозғаушы  күші  жəне  даму  көзі 
саналатын  оның  қарама-қарсылықтарына негізделген өзіндік  қозғалыс 
жəне өзіндік даму ретінде қарастыру; 

- сынақталушыға, 
білім-тəрбие 
процесіне 
зиян 
келтіретін, 
адамгершілік- 
инабаттылық 
талаптарына 
қайшы 
болатын 
эксперименттерді өткізбеу. 
 
2.5.Педагогикалық зерттеулерді ұйымдастыру 
 
Педагогика  саласындағы  зерттеулер – бұл  білім  заңдылықтары, 
оның  құрылымы  мен  механизмдері,  мазмұны,  принциптері  мен 
технологиясы жөніндегі  жаңа мəліметтерді алуға бағытталған ғылыми 
ізденіс  процесі  жəне  оның  нəтижесі.  Педагогикалық  зерттеулердің 
міндеті- деректер мен құбылыстарды түсіндіру жəне оларды алдын ала 
болжастыру. 
Бағытталу 
тұрғысынан 
педагогикалық 
зерттеулер 
іргелі 
(фундаменталды),  қолданбалы  жəне    болжам-жобалау    (разработки)  
деңгейіндегі  болып  үш  топқа  бөлінеді.  Іргелі  зерттеулер  нəтижесінде 
педагогиканың  теориялық  жəне  практикалық  жетістіктерін  қорытушы 
жалпы  тұжырымдамалар  алынады  немесе  болжам  жобалаумен 
педагогикалық 
жүйелерді 
дамытудың 
моделдері 
ұсынылады. 

жүктеу/скачать 1,76 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: