i V 1
(1 T 2 )
0
0
Мұндағы V 1
− еріткіштің парциалдық мольдік көлемі, βT −
еріткіштің ерітіндідегі изотермиялык сығылғыштық коэффиценті.
Демек, осмос қысымы дегеніміз еріткіштің
көлем бірлігіне келетін, компоненттер арасындағы термодинамикалық ынтықтық. Осмос қысымы неғұрлым көп болса, ∆μ
i абсолют
мәні де соғұрлым
көп болады, яғни еріткіштің полимерге деген термодинамикалық
ынтықтығы да артады. Кез-келген төмен молекулалық қосылыс және өте сұйытылған жоғары молекулалық қосылыстардың осмос қысымы Вант-Гофф заңымен сипатталады. Бірақ тәжірибе жүзінде көпшілік полимер ерітінділерінің осмос қысымы Вант-Гофф заңдылығынан алынатын осмос қысымынан біршама жоғары екені дәлелденген және оны график түрінде келтіруге болады (6.7-сурет).
Төмен молекулалық қосылыстардың осмос қысымы концентрация-
ға тура пропорционал артса, жоғары молекулалық қосылыстардың осмос қысымының өсімі концентрациядан кем болады. Демек, поли- мер ерітінділеріне Вант-Гофф заңын қолдануға болмайды. Аталған өзгешелік макромолекулалардың тізбекті құрылысының салдарынан туады. Ұзын да иілгіш макромолекулалардың кинетикалық
элементі
тұтас макромолекула емес, оның фрагменттері − сегменттер. Сондықтан макромолекула ерітін- діде бірнеше қысқа молекулалар- дың қасиетін көрсетеді. Макро- молекула неғұрлым иілгіш болса, ерітіндінің осмос қысымы соғұр- лым жоғары болады да, Вант-Гофф заңы бойынша алынатын осмос қысымынан көбірек ауытқиды. Флори-Хаггинс теориясы бойынша, осмос қысымының полимердің концентрациясына
тәуелділігі