«Үкім шықты» өленің ұсынамыз

Кенет сөйлеп радио қоя берді,

Үкім шықты тыңдаңдар-тыңдаңдар деп,

Айдаһардай айбаттанып дүрілдеді.

Одан әрі тізімді оқып сақылдады,

Қазақтың боздақтарын қамап алып,

Қойға шапқан қасқырдай алқымдады.

Туған жылын, аттарын атап жатты,

Көзімде жас, кеудемді қайғы керіп,

Шабақталып, жүрегім, қанға батты...

Қайталап қақылдады сағат сайын,

Жазаның ең ауырын атағанда,

Аспаннан сынып түсті күн мен айым...

Он жеті, қыршын жандар оққа ұшты,

Не үшін өлгендерін білмей кетті,

Қайысып, қара жер де дір-дір етті!

Көр де жоқ, кебін де жоқ, қалды жайрап,

Күн күрсініп, аспанда ай тұтылса,

Ойран болып тулады теңіз қайнап.

Мұз бүркеніп, қар жамылып таулар тұрды,

Төре-қара деген жоқ топырлатып,

Қолға түскен боздақтың бәрін қырды.

Талай ару зарланып жесір қалды,

Ата-аналар аһ ұрып аңырап жатса,

Мал-мүлкін олжалап талап алды.

Соның бірі болдым да, қала бердім,

Қайғының қара тонын арқау етіп,

О халқым! өксіп жүріп өлең өрдім.
2-жүргізуші

Туған ұлтының тілегін жырлап өткен ақын “бар қазақтың көкірегіне кіріп, солардың жүрегінде жүретінін” біліп кетті. Бұған дәлел көп, соның бірі – көзі тірі­сін­де оған арналған өлеңдердің, игі тілектердің том-том боп жиналғаны. Іні-сіңлі әріптестерінің оған жыр арна­мағаны кем де кем. Ал, жандары қысылып, әлде­не­ге алаңдап мазасызданғанда, іздейтіні де Мәриям апа болатын. Мұңдарын шағып, сырын төккен хаттар, ақыл-кеңес сұрап соғылатын телефон қоңыраулары, әйтпесе арнайы іздеп келіп, өздерін қинаған түйт­кілдің шешімін сұрап, риза боп кететін­дерін жақындары, бала-шағасы жақсы білетін. “Ешбір жанға “мазаладың” деп көрмеген адаммын, – дейді бір оқырман хатына жауабында. – Көптің бабын табам деген кісіге жақсы атақ та, тыныш өмір де, рахат тұрмыс та болмайтынына көзім әбден жетті”. Осындай ерекшелігін жоғары бағалаған тілектерді тыңдайық.

Сіздің өмірбаяныңызбен танысқан сайын ғажайып таңқалатын, мақтан ететін қадір-қасиетіңізге табынам, қызығып та, қызғанып та қараймын.