Қазақстан республикасы бiлiм және ғылым министрлiгi

287

Получив ранение в поясницу он, истекая кровью стал искать госпиталь, но в темноте не найдя, 

оказывается в окопе. Всю ночь боль не отступала, рана давала о себе знать и лишь под утро, его 

нашли и перевезли в госпиталь:

Таба алмай госпитальді адастық біз

Сағат та түнгі он екі болғандай кез

Кездесіп алдымыздан қазған окоп,

Келдік те сол араға түнедік біз.

Түн бойы жара қақсап ауырады,

Сөйткенше таң сарғайып атып қалды.

Бір кісі бізге келіп жолықты да,

Подвотпен госпитальге әкеп салды.

  По  приказу  начальника  госпиталя  его  на  пароходе  перевозят  в  Серпухов,  красивый  и 

удивительный город:

Оканың аққан бойы қалың ағаш,

Ғажайып табиғаты көзің тоймас.

Пароход келді тоқтап Серпуховқа,

Бұл жерді жамандаған адам оңбас.

Қоршаған ну қарағай қала сырты,

Төрт этаж қызыл үйге әкеп тықты.

Жатырмын тілеп өмір жолдастармен,

Алдағы кім біледі көрекші.

Завершаются  песни-письма с фронта – обращением к родным. В них может быть выражена 

целая гамма различных чувств: беспокойство, жалоба, просьба, а зачастую наставление, вплоть до 

завещания.

В настоящем письме Мухамеджан Мукажанжарулы обращается к  родным со словами «Даже 

если и погибну, после меня остается братишка Шайкен». Обобщенный смысл каждого конкретного 

поэтического  выражения  позволяет  говорить  о  смысле  настоящего  песни-письма  именно  в 

понимании традиции:

Кейбіреу туған жерін мадақтайды,

Әрбір жас құрбы сөзін ардақтайды.

Тағы да кейбіреулер түсін жорып,

Өмірін таразылап салмақтады.

Ендеше сол жастардың біреуі мен,

Іздесе табылмай ма маған да тең,

Ел үшін құрбан болсаң арманың не,

Артымда Шайкенжан бар етегім кең.

 В заключительной части  Мухамеджана Мукажанжарулы  обращается к старшим братьям, тоже 

находящимся на фронте и верит, что они не ранены и надеется на встречу с ними. Это своеобразные 

философские  размышления  юноши-солдата  «Сколько  людей  умирает,  и  ненасытная    земля  их 

поглощает»:

Әубәкір, Сыздық, Кенже, Кәрібай аға,

Ағатай ауыр емес менде жара,

Болған соң сүйек аман ешнәрсе етпес,

Қорықпаңыз қосылармыз біз де жанға.

Осымен жұрт тізбегі тоқтасын да,

Есте жоқ бір өзеннің жағасында.

Соғыста он бес күн боп жараландым,

Майданның Брянск даласында.

Денесі жерде қалды талай ердің,

Сонда да тойымы жоқ қара жердің.

Кезінде бір- бір елге ие болған,

Қаншасы мерт болды ғой кемеңгердің.

жүктеу/скачать 11,32 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: