Әке парызын өтеу
О, Халайық! Мен деген әкемнің айтылмаған сырымын,
Мұршасы болмай, жазылмай қалған жырымын.
«Әкеңнен аумай қалғансың» - дейді көргендер,
Айтуларынша: «Тек, сәл жасарған копия түрімін».
Ұстаған деседі ол адамшылықтың ілімін,
Адалдықпенен еңбектің қыздырып өткен көрігін.
Келте ғұмыры шорт үзіліп түскенде, артына
Мені тастап кеткен, жалғастыр деп өмірін.
Аманатты өтеу - зор парыз, тебіренемін мен содан,
Армандаймын: үрдісінен ойының шықсам ба деп шарқ ұрам.
Кешір, әке, олқы соғып жатсам егер кей кезде
Риза бол, әйтеуір, жерім жоқ аянып қалған.
Әкемнің мен артындағы мұрасымын, жалғастырар ілімін,
Шаңырағының иесі, үміт күткен, сеніп кеткен ұлымын.
Тынши алмай күндіз-түні батамын ойға,
«Аманатын ақтай алмай қалам ба» - деп, мұңлымын.
Жалғыз тұяқ, бір кезде жалаңаш еді жан-жағым,
Болмап еді сенерім, қолдады тек аруақтар мен Құдайым.
Түріп алып етек-жеңді күресемін өмірде,
Әке алдында парызымды өтеу үшін әрдайым.
Достарыңызбен бөлісу: |
