Сабақ Тақырып: Өзіңді тану -өмірді тану Құндылық

Күту залының шетінде жылынып отыр. Қап-қара киінген. Егде тартқан. Бүкірейген. Жанында түйіншек жатыр. Онда тамақ жоқ тәрізді, болмаса шешей күні бойы оған қолын бір тигізер еді. Кеш батты. Адамдар ұйқыға жайғасуда, абыр-сабыр, ниеті жаман жүргіншілерден өздерін қауіпсіздендіру үшін шабадандарын ыңғайластырып қоюда.

Ал шешей әлі қозғалмады. Ол ұйықтаған жоқ. Көздері ашық, бірақ айналасында болып жатқандарға құлықсыз, ішкі зарын қыспаққа алып отырғандай, кішкентай иықтар діріл қағады. Ол өзінің жасырын дұғасында әлдекімді еске алып отырғандай, сақтары мен еріндерін әрең жыбырлатады.

Вокзалдың мазасыз түні аяқталды. Ол таңертен де сол қалпында отырды, бұрынғыша үнсіз, жүдеу. Талтүсте оған жақын екі үш жасар баласымен әйел келіп жайғасты. Сәбилердің бірі келіп, оның еденге дейін түскен қара пальтосына қолын тигізді. Шешей мойнын бұрып, бұл әлемді алғаш көріп тұрғандай таңырқай қарады. Бұл жанасу оны өмірге қайтарды, оның көздері нұрланып, күлімсірей қарады, ал қолдары үлбіреген шаштарды емірене сипады.

Баласының мұрнын сүртпекші болған әйел шешейдің есікке қарап, әлденені күткендей қарауын байқап, сұрады: «Апа, сіз кімді күтіп отырсыз? Пойызыңыз нешеде?»

Сұрақ шешейді қатты састырды. «Қызым менің пойызым жоқ!» одан сайын бүкірейе түсті.

«Апа айтыңызшы, сізге не болды?! Тамақ ішкіңіз келе ме? Алыңыз!»

Піскен картоп ұсынды.

Оның тамағына жас тығылды... кенет ол бойын жинап, вокзалдың осынау зор кеңістігіне қайғысын паш еткендей қуатты күш жарып шықты: «Құдайым! Кешіре гөр, оны! Деп ыңырсыды да, бетін қолдарымен жауып, бүктетіліп қалды.

«Балам, балам...Қымбаттым...Жалғызым...Қарашығым...Жазғы күн шуағым...Шырылдаған торғайым...Әкелдің... Тастадың ....» деп теңселе айтты кеп, айтты кеп.

Ол үнсіз қалды да, құдайға сиынып, Құдайым, Кешіре гөр» деді.

Амалы құрып, енді жылауға да, сөйлеуге де әлі келмеді.

«Балақандар шешеймен болыңдар» айқайлаған әйел касса бет алды.

Қайырымды жандар! Көмектесіңдер!Маған билет керек! Анау шешейді алып кетем, залдың шетіндегі шешейді нұсқап, ол маған апа болады! Қазір пойызым келеді!».

Әйел бір қолымен шешейді, екінші қолымен сөмкесімен балаларын ұстады.

Оларға қарап, ақырын ғана дұға ғып, осы кездесу үшін Құдайға ризашылық білдірдім. Ғажап, Курган қаласындағы вокзалда өзім куә болған осы оқиғаны айтсам, адамның бірнеше минут ішінде осындай маңызды шешім қабылдағанына ешбірі сенбейді.