206
сылдыратып жүруші еді. Бір күні ғайып болды. Сабақтың
басталғанына бір-ақ ай өткен.
Бұл – біздің мектебіміздегі бірінші ұрлық. Алғашқы ойға
келгені: сырттан келген біреу алды дедік. Бұл көңілсіз жағдайды
балаларға хабарладық. Қоңыраудың жоғалғанын жаман ырымға
жорығысы келмесе де, мұғалімдер мұңайып қалды. Жайсыз хабар
оқушылар арқылы үйден-үйге тарап кетті. Мақтаған мектебі осы
ма дегендей, пенделіктің де жылжи жорғалап жүрмесіне кім
кепіл? Жаңа мектепке сыншы көп.
«Жығылған үстіне жұдырық», екі-үш күн өткен соң, бір
оқушының шешесі келді: «Бұрын 300 баланың ішінде
жоғалмайтын кепкі жоғалды», – дейді. Қоңыраудың жоғалғанын
естіп келген сияқты. Мұғалімнен оқушылардың сөмкесін
қарауды талап етіпті.
Бұл оқиға көп уақыт өткен соң еске алуға оңай болғанымен,
әжептәуір есеңгіретіп тастады. Бүкіл үмітімізді жоққа
шығарғандай. Мұғалімдер «Шынында, ішімізде ұры жоқ па
екен?» дегендей сескене қарап қалғанда, есін жиған Ләйла бике
болды.
– Қой, сөмке қарау деген не сұмдық?
Әңгімені ары қарай өрбітпедік, сол жерде қала берді. Тағы екі-
үш күн өткен соң, жоғалған кепкіні кітап сөрелерінің үстінен
тауып, Фарида бикенің қуанышы қойнына сыймады.
Достарыңызбен бөлісу: