1-мәтін Бір үзім Нан Подъезден шыққан кішкентай қыз қолындағы жұқа дорбаны әрең көтеріп, қоқыс
жәшігіне әкелді де, аудара салды. Жапырақтан-жапырақтай кесілген, жартылай
желінген аппақ нандар!
Мұны көзі шалып калган Ғаббас кария:
- Әй, балам-ау, обал смес пе? - дегеише қыз подъезд есігінс зып бсріп кіріп кетті.
Нұржан мектептен қайтып келе жатқан. Көрші қарияның ренжим, басын шайқап
отырғанын көріп:
- Ата, кімге ренжіп отырсыз? - деп сұрады.
- Е-ей, балам-ай! Біреу тонып секіреді, біреу тоңып секіреді. Сонау сұрапыл Ұлы Отан
соғысы жылдары біз он-он бір жастагы бала едік. Қарнымыз тойып тамақ та ішпейміз.
Нанды мөлшерлеп береді. Жегіміз кеп, тәбетіміз тартып тұрса да сұрамаймыз... Қазір
ше? Нанды қадірлемейміз. Қатып қалса, қоқыс жәшігіне әкеп тастаймыз. Ысырапқа жол
беріп, аяқасты етеміз. Олай жасауға болмайды.
