88
1167 нұсқа
1-мәтін
Бір үзім нан
Подъезден шыққан кішкентай қыз қолындағы жұқа дорбаны әрең көтеріп, қоқыс
жәшігіне әкелді де, аудара салды. Жапырақтай-жапырақтай кесІлген, жартылай
желінген аппақ нандар!
Мұны көзі шалып қалган Ғаббас қария:
- Әй, балам-ау, обал емес пе? - дегенше қыз подъезд есігіне зып беріл кіріп кстгі.
Нұржан мектептен қайтып келе жатқан. Корші
қарияның рсижіп, басын шайқап
отырғаиын коріп:
- Ата, кімге ренжіп отырсыз? -деп сұрады.
- Е-ей, балам-ай! Біреу
тойып секіреді, біреу тоңып секіреді. Сонау сұрапыл Ұлы Отан
соғысы жылдары біз он-он бір жастағы бала едік. Қарнымыз тойып тамақ та ішпейміз.
Нанды мөлшерлеп береді. Жегіміз кеп, тәбетіміз тартып тұрса да сұрамаймыз... Қазір
ше? Нанды қадірлемейміз. Қатып қалса, қоқыс жәшігіне әкеп тастаймыз. Ысырапқа жол
беріп, аяқасты етеміз. Олай
жасауға болмайды,
Достарыңызбен бөлісу: 
