Issn 2308-0590 Индекс 74661 редакциялық кеңес мағауин Мұхтар Қазақстанның халық жазушысы Ғарифолла Есім

22

пен Н.Н.Максимов «Дала уалаяты» газетіне хат

жазып,  Халиолланың  жазуларын  Омбыға

жіберсе деп сұрады. «Еңлік-Кебектің» ғажайып

әңгімесін Н.И.Наумов «Сибирь» газетіне басып

шығарды,  тағы  Ақмола  облысының  газетіне

шығарды (1892). Халиолланың көп жазулары

Н.Н.Максимовтың архивінде сақтаулы» [6, 194-

б.],-  деген  пікіріне  сүйенсек  жоғарыдағы  екі

әңгімеге  де  Халиолланың  да  қатысы  бар.

Қатысы  болғанда  ел  ішіндегі  осындай  аңыз-

әңгімелерді  жинап,  орыс  оқымыстыларын

таныстырған адамның бірі – Халиолла. Демек,

Еңлік-Кебек  оқиғасының  алдымен  орыс

басылымдарында  жарық  көруі  Халиолланың

еншісінде.  Ал,  сюжеті  жағынан  бір-біріне

ұқсас,  бірақ  жазылу  машығы  екі  бөлек  қос

әңгімені  бір  Халиолла  жазды  деу  қисынға

келмейді.  Алғашында  бұл  аңызды  хатқа

түсіруші Халиолла да, кейіннен 1892 жылғысы

Абай  өңдеуінен  өткен  сияқты.  Өйткені,  бұл

нұсқаның тілі көркемдік құралдардан, әсіресе

адам портретін жасау детальдарынан да жадау

емес. Бірер мысал: «Ұзын бойлы, ақ киіктей,

шашы  қарғаның  қанатындай  қара,  маңдайы

жазық, көзі қара һәм өткір» Еңлік, «Түсі суық,

қарт  кісі»  Нысан  абыз  портреттері  –  сол

заманның  жазуларында  кездесе  бермейтін

көріктеулер. Кебектің толғанысы: «Маңайына

қараса,  биік  жартас,  қалың  орман  ағаш  һәм

сарқырап  ағып  жатқан  бұлақ  дейді.  Сонда

Кебек батыр  ойлады дейді  – менің  ғұмырым

да осы дүниемен бірдей-ау,- деп. Мына жартас

болса бір қалыппенен тұратын дүние, самсап

тұрған орман өткен ғұмырға ұқсас, ағып жатқан

су  –  өтіп  бара  жатқан  ғұмыр  ғой,-  деп».

Кейіпкердің  ішкі  көңіл-күйі  психологиялық

егіздеу арқылы шебер жеткізілген. Ол кездегі

қазақ прозасына жат болған мұндай үлгілерді

қазақ  поэзиясына  пейзаждық  лириканы

әкелген Абайға ғана телуге болады.

Н.И.Наумов  сияқты  орыс  зиялылары

«Қазақ  туралы  хикая»  деген  әңгімесін

«Природа  и  люди»  журналына  басты  делік.

1900  жылы  орыс  журналынан  алынды  деген

осы әңгіменің басында Халиолла өмірінен елес

беретін төмендегідей жолдарды оқуға болады:

«...менің  қызметімнің  өзі  де  жүріп  тұру,  бір

жерден бір жерге көшіп жүруге лайықты еді.

Жай  қызмет  арасында  істейтұғын  емес  еді.

Соның үшін құмар боп жүрген маған әрдайым

кез  кеп  тұрды.  Естуге  қазақ  турадарынан

әртүрлі хабарлар, хикаяларды тұрмыс халдері

турасынан»,-  деген  сөздер  әскери  қызмет

бабымен  бір  арада  тұрақтамаған,  соны

пайдаланып  ел  арасындағы  аңыз-әңгімелерді

жинаушы  Халелдің  қарекетін  аңғартады.  Дәл

осы әңгіменің бір нұсқасы Абай қолында қалуы

мүмкін. Өйткені, Халел өлгенде барлық кітап-

қағаздарын  Абай  алған.  Абай  Халиолланың

жазғанын  өңдеуден  өткізіп,  Шәкәрім  арқылы

баспаға ұсынды деген болжам жасауға болады.

Екі әңгімені салыстырғанда Абайдікі делінетін

нұсқаға аса сауатты біреудің араласқаны бірден

байқалады.  Дәл  осы  нұсқадағы  Тимучиннің

Шыңғыс тауларына келіп Шыңғыс хан атануы,

хан  көтерген  биік  –  Хан  биігі,  Орда  тауы  –

ханның  ордасы  болғандығы  туралы  аңыздар

«Қазақ турасынан хикаяда» жоқ. Ол – заңды да.

Себебі, Халиолланың Шыңғыс туралы аңызы

«Қазақ  аңызы»  деген  атпен  орыстың  басқа

басылымында  бөлек  басылған-ды  [7].

Халиолланың: «В 160 км к югу возвышаются

горы  Чингистау.  Эти  горы  определяются

долиной от стоящих горных груп Орда, Догалан

и Чунай. Почти посередине горного Чингис-тау

возвышается  отдельная  гора  под  именем

«Кхан». Об этих местах сохранилась у кайсаков

следущие придание», деп (сонда)  жалғасатын

сөз  саптаулары  1892  жылғы  нұсқада  Абай

қаламымен өңделген деген болжам айтамыз.

Енді,  Абай  мен  Халиолланың  ортақ

туындысы  саналатын  әңгіменің  соңында

Ұмтылған  (дұрысы  –  Мұтылған  Б.Е.)  есіміне

қатысты  мәселенің  басын  ашып  алу  керек

сияқты. М.Мағауиннің осы лақап атқа қатысты:

«1892  жылы  отыз  төрт  жасқа  жаңа  шыққан

Шәкәрімнен  гөрі,  сөз  өнерінің  асқар  биігіне

жеткен,  алайда  «қалың  елі  –  қазағына»  әлі

таныла алмай, тар қапаста күңіреніп отырған

Абайға көбірек үйлеседі» [1],- деген болжамы

шындыққа жанаса қоймайтын сияқты. Әңгіме

Абай мен Халиоллаға ортақ десек, Шәкәрімнің

бүркеншік  есімінің  тұруына  себеп  не?  Бұған

бірнеше  ой-барлау  жүргізуге  болады.  Жазған

шығармаларын  өз  атынан  жарияламауы  –

Абайдың  машықты  ісі  болғандығы  белгілі.

ШӘКӘРІМТАНУ

2014 №2 (23)

23

Оның түрлі себептері де болған. 1889 жылы

«Дала  уалаятының  газетіне»  «Жаз»,  «Болыс

болдым  мінеки»  деген  өлеңдері  шәкірті

Көкбайдың  атынан  берілсе,  Коншиннің

жариялауы  бойынша  шыққан  «Орта  жүз

қазақтарының рулары туралы» шежірені де ел

ішіндегі  дау-дамайдан  сақтанып,  өз  атынан

бергізбеген.  Ал,  Еңлік  пен  Кебектің  тағдыры

тіпті  ауыр.  Ата  дәстүрінен  аттағандарды

жазалап,  әділ  билік  айтқан  бір  рулы  елдің

ұранына айналған Кеңгірбайға қарсы сөз айту

ел  ішінің  жанжалына  әкелетінін  Абай  жақсы

білген.  Кеңгірбай  биді  тым  қатты  сынап

жіберген Мағауияның «Еңлік-Кебегін» тыңдап:

«Көсем (Мағауия көсе болған – Б.Е), көселікке

салған екенсің. Ел арасы бүлінеді. Жария етпе!-

деп  тыйым  салып,  қиссаны  қайта  жазуды

Шәкәрімге тапсырған деген сөз сақталған» [8,

152-б.].

Халиолла  да  тарихи  есімдерді  өзгертіп

беруінің  басты  себебі  осы,  ру  арасының

ушығып кетер қақтығысынан сақтанған. Тіпті,

«Кебековтен  жазып  алдым»  дегендегі

Кебековтің  өзі  –  Халиолланың  ойдан  алған

кейіпкері, Кебектің ұрпағының аузынан естідім

дегенге  келтірген  қисыны  шығар.  Бұдан

шығатын  қорытынды,  Халиолла  адамдардың

атын  өзгертіп  берсе,  Абай  да  өз  нұсқасында

авторлығын  көрсетпеген.  Шығарманың  түп

қазығы  Халиолланікі  болғандықтан  Абай

«Мұтылған»  деген  бүркеншік  есіммен  беруі

мүмкін. Байыбына барып қарасақ, «Мұтылған»

Абай  мен  Шәкәрімнен  гөрі  қыршынынан

қиылған,  жазған  еңбектері  сақталмай  ұмыт

болып бара жатқан Халиолла Өскенбайұлына

келеді.  Шәкәрім  кейіннен  арманына  жетпей

өмірден  озған  аяулы  ағасына  деген  құрмет,

інілік  парыз  есебінде  өз  шығармаларын  осы

атпен  жариялауы  ықтимал.  Шәкәрімнің

бүркеншік  есімі  дәл  осы  шығармадан  бастау

алды десек ше? Әрине, бұл болжам ғана. Қалай

деген  күнде  де,  Халиолладан  қалған  әңгіме-

аңыздарды,  тарихи  шежірелерді  қарап,

сұрыптап,  жарамдысын  өңдеп  баспаға

дайындауда  Абайдың  қолқанаты  болған

Шәкәрім бұл тақырыпқа енді өзі ынтықты. Осы

оқиғаға байланысты іле-шала екі поэма жазады.

Демек, «Қазақтардың естерінен кетпей

жүрген бір сөз» деген әңгімені алғашында ел

аузынан  жазып  алған  Халиолла  да,  Абай  ол

әңгімелерді    көркемдік  талаптарға  сай  етіп

өңдеген.  «Қазақ  турасынан  хикая»  деген

Халиолланың  шығармасын  Абай  өңдеп,

«Қазақтардың  естерінен  кетпей  жүрген  біраз

сөз»  деген  кейбір  пікірлерде  келтірілгендей

«деректі  очерк  қана  емес»  [9,  383  б],  көркем

әңгіме  жазып  қалдырады.  Әрине,  Абай

заманындағы  әңгімеге  қойылатын  талап  пен

бүгінгі әңгіменің талап-тілектің арасы жер мен

көктей екенін де естен шығармауымыз керек.

Шәкәрім осы әңгімелердің негізінде, Абайдың

тапсырмасы  бойынша  «Еңлік-Кебек»,

«Қалқаман-Мамыр»  поэмаларын  жазады.

Кейіннен Әуезов бұл тақырыпқа пьеса жазып,

1917 жылы Әйгерім отауында алғашқылардың

бірі болып қазақ театрының сахнасын ашты.

Тамыры  Абайдан  тарап,  әр  жанрда

ақындық айналасында жапырақ жайған Еңлік

пен 

Кебек 

оқиғасының 

бірнеше

интерпретациялық  үлгісін  Абай  және  оның

ақындық  мектебінің  аясында  қарау  –

шығармашылық бірлік, тақырып ортақтастығы

сияқты  мәселелердің  байыбын  аша  түсуге

жетелейді. Абай айналасында бір тақырыптың

бірнеше үлгідегі нұсқасын салыстыра зерттеуге

кеңірек  көңіл  бөлуіміздің  себебі  Халиолла,

Абайлардың  қатысы  бар,  Мағауия,  Шәкәрім

поэма жазған, кейіннен М.Әуезов пьеса арнаған

тарихи  оқиғаның  әр  автордың  көркемдік

танымында  көрініс  беруін,  шығармадағы

ұқсастықтар  мен  даралық  нақыштарды

айқындау.

Абай  тапсырмасымен  Еңлік  пен  Кебек

оқиғасын поэма еткен бірінші Мағауия болды.

Мағауияның  өз  қолжазбасы  сақталмаған.

Дайырбай  Қожанұлы  деген  М.Әуезовке

тапсырған жалғыз қолжазба арқылы бізге жетіп

отыр. Оның себебі түсінікті. Ел арасына тараған

аңызды жырлауда Мағауия тарихи шындықты

екі  жастың  жазықсыз  құрбандығына  апарып

тірейді. Сол себептен Еңлік пен Кебек – қатыгез

зорлықшыл  топтың  қолынан  құрбан  болған

бәйкүнә  жандар  да,  ал  оған  үкім  шығарған

Кеңгірбай  –  «іші  қатты,  залым  би»  болып

сомдалған. Шығарманың басында:

ШӘКӘРІМТАНУ

2014 №2 (23)

24

Заманның ғаділетсіз надандығын,

Қозғады жүрек, тілім, сөйле мығым.

Баяғыны көксейді білімсіздер

Мінекей көрсетейін жамандығын,

– деп, автор өз позициясын айқын көрсетеді.

Бұл  тұрғыдан  алғанда  Мағауияның  поэмасы

тарихи шығарма емес. Шәкәрім поэмасындағы

сияқты оқиғаның нақты қай уақытта, қай жерде

болғандығы туралы ақпарат та жоқ. Автордан

тек:

Батыр Кебек қиссасын білуші едім

Көп кейіген жүрегім дейді шығар,

– деген ақпар ғана аламыз. Тарихи оқиға бұл

арада  фон  ғана.  Сондықтан,  бата  бұзған  екі

жасты  ақтадың,  талай  ұрпақ  «Би  ата»  деп

табынған Кеңгірбай  биді қараладың  деп кінә

арта  алмаймыз.  Ақынның  авторлық  идеясы

онсыз да өз заманында тұсалды. Мағауияның

көркемдік  шындығын  сол  кездегі  қоғам

қабылдай алмайтын еді. Соны байқаған Абай

бұл  шығарманың  халыққа  таралуына  тиым

салды.  Абай  тарапынан  қабылданбаған

туындының  «кемшілігін»  негізінен  осы

мәселеге  қатысты  деп  танығанымыз  жөн.

Әйтпесе, Мағауияның «Еңлік-Кебегі» ақынның

жас  шағындағы  алғашқы  поэмасы  бола

тұрғанмен бәлендей сорлы шығарма емес. Абай

шәкірттерінің ішінде сөзбен сурет сала білетін

лирик ақын – осы Мағауия. Өлеңдерінен көңіл-

күй  әуені  есіп,  нәзік  сезімнің  сипаты

байқалатын ақынның поэмасы да – екі жастың

махабатын  баяндайтын  лиро-эпикалық

шығарма.  «Мағауия  жазған  «Еңлік-Кебекте»

рушылдықтың белгісі де жоқ. Найман, Тобықты

деп  қарамайды,  «халық»  деген  ұғым  бар.  Өз

елінің – Тобықты ру басыларының Еңлік пен

Кебекке  қаталдығын  Мағауия  кешпейді»  [10,

128-б.]. Жаратылысынан нәзік жанды ақынның

екі жастың сезім-сырларын ақтарып, қайғылы

тағдырына  ортақтаса  мұңға  батуы  да  заңды.

Абайдан бастау алып, жаңа белеске көтерілген

қазақ лирикасын өз мәнінде жалғастыра алған

Мағауияның «Еңлік-Кебек» поэмасында лирик

ақынның атын ақтап алар көркемдік нысандар

жүрген бір сөзде» кездесетін портрет түрлері

поэмада кемеліне келген:

Тіп-тік жауырын, нәзік бел, бұрымы ұзын,

Салмақпенен салады қара көзін.

Жауап берсе қалжыңға сондай ұста

Ешкім сөгер жан емес айтқан сөзін.

Биік қабақ, ақ сұрлау, қара қасты,

Тік маңдай, толық жүзді, қолаң шашты.

Қарауында бір түрлі реңі бар

Сынап, байқап қалатын жеңіл жасты.

Суретте Абай поэзиясының ізі байқалады.

Тіпті, қыз портретін беруде сыртқы пішіні ғана

емес,  ішкі  жан  дүниесіне  де  бойлай  аласыз.

Ақылы  мен  көркі  астасқан  сұлудың  киген

киіміне дейін өзіне жарасымды. Дәл осындай

портрет  Шәкәрім  поэмасына  жат.  Қыз  бен

жігіттің  серт  байласқан  кезі  поэмадағы

лирикалық мотивті күшейте түседі.

...Қыраулатқан атпенен

Қысты күні желмекке.

Дүниеде тоқтау бар ма екен

Жарын іздеп келмекке.

...Сағымды қуып сандалып

Кетті күнің келмеске.

Суыған көңіл қозғалмас,

Жар сөзіне: «кел кешке»

...Жаралы болды жас жүрек

Бола ма енді сөнбеске,

– деген сияқты автор монологындағы Абай сөз

саптауының  үлгісін  байқамауға  болмайды.

Нағыз реалистік шығармаға жауап бола алады

бұл  жолдар.  Мағауия  Еңлік  пен  Кебектің

оқиғасын өзінше өріп, адал махаббат иелерін

жазықсыз өлімге қиған қазақтың салтын сынап

көрсетуді мақсат етіп, лирикалық күйге толы

ғашықтық поэмасын жазады.

Кейіпкерлер  арасындағы  қарым-

қатынасты  сөз  етер  болсақ,  Мағауия

поэмасындағы  Еңлікке  тіл  қататын  Кебектің

өзі.  Нағыз  қазақтың  ибалы  қызы  «Қойыңыз

тоқтаталық  шайтанға  ермей»  деп  алқынған

жігіт көңілін тежейді. Қатты өтініп Қақпатасқа

шақырған жігіттің сөзінен соң ғана Еңлік қыз

жетерлік. «Қазақтардың естерінен кетпей

ШӘКӘРІМТАНУ

2014 №2 (23)

25

байлайды.  Шәкәрімде  керісінше,  ұйықтап

жатқан  батырды  қыз  оятып  мұңын  шағады.

Атастырылған  күйеуінің  ынжықтығын  айтып

Кебекке  байлана  түседі.  Тіпті,  «Қайда  барсаң

обалым жібермейді» деп жігіттің алмасына амал

қалдырмайтындай. «Соғысқа сылтау таба алмай

отырған  Матай  мен  Тобықтыны  бүлдірмелік»

деген  Кебектің  секем  сөзі  де  қызға  тоқтау

болмайды. Демек, Шәкәрімде бастаушы – қыз.

Шыны керек бұл арада Мағауия қос ғашығының

бейнесі моральдық жағынан биік тұр. Жігіттің

қолқа  салуы  жарасымды.  Сондай-ақ,

Мағауияның Еңлігі – ұстамды, ұяң, алды-артын

ойлайтын  нағыз  қазақтың  ақылды  үкілісі.

Шәкәрімнің  кейіпкері  туралы  ондай  сөз  айта

алмаймыз.  Әбден  ашынған,  не  ашылған  сұлу

ғана  бір  көрген  адамының  мойнына  оралады.

Солай  дей  тұрғанмен  Шәкәрім  Еңілігінің

ашынуына қортыққа күштеп қосақтаған қатал

салт-дәстүр  себепкер.  Қазақтың  өңі  айналып,

әбден  жаман  жағына  асқынған  әдет-салты

Еңлікті  өжет  етеді.  Қалай  десек  те,  Шәкәрім

поэмасында бәленің басы Еңілік қыздан болып

тұр.  «Шын  сүйсең  мені  алып  қаш,  келер  істі

жалғыз-ақ  Алла  білер»  деп  Кебекті

мәжбүрлегендей  кейіпте  сомдаған  автор.

Осылайша  ақын  ел  тізгіні  билердің  қолында

болған уақыттағы қазақтың салт-дәстүріне іш

тартып,  бата  бұзған  екі  жасқа  кінә  артқандай

болса,  Мағауия  керісінше  Еңлік  пен  Кебекті

жазықсыз жандар етіп көрсетеді. Екі ақынның

авторлық  позициясы  екі  басқа.  Көркемдік

шешім тұрғысынан келгенде екеуіне де дау айта

алмайсың.  Өйткені,  бірі  махабат  тақырыбын

негізгі  өзек  етіп  лиро-эпикалық  поэма  жазса,

екіншісі тарихи оқиғалардың негізінде тарихи-

әлеуметтік  поэманы  ұсынды.  Шәкәрімнің

шығарманың  басында  тоқталатын  тарихи

оқиғалары  жеке  кейіпкерлердің  трагедиялық

күйіне  қызмет  етеді.  М.Мағауиннің  бұны

«тарихи шығарма емес» дейтіні де сондықтан.

Тақырып бір болғанмен, екі автордың ұстанымы

екі  басқа.  Шәкәрім  Мағауияны  қайталамаған.

Шығарманың атының өзі «Жолсыз жаза яки кез

болған іс» деп аталуында да көп мән жатыр.

Мағауияға қарағанда Шәкәрімнің поэмасы

ел ішіне кеңінен тарады. 1912 жылы Семейдегі

көрді.  Көп  уақыт авторы  ақталмаған  поэманы

ел  арасында  айтып  жүрді.  Тек,  1988  жылы

«Жазушы»  баспасынан  шыққан  ақынның

жинағында,  «Жалын»  баспасынан  шыққан

«Жолсыз жаза» жинағында жарық көрді. Дәл сол

жылы  «Жұлдыз»  журналында  шықса,  1990

жылғы  ақынның  «Рауан»  баспасында  қайыра

басылған өлеңдер жинағында жарияланды [11].

Әртүрлі зерттеушілердің құрастыруымен жарық

көрген  Шәкәрім  шығармаларының,  соның

ішінде  «Жолсыз  жаза»  поэмасының

текстологиясында сын көтермейтін кемшіліктер

болды. Ақын жинақтарындағы текстологиялық

ақаулықтарды  тізіп  көрсетіп,  ол  туралы  дер

кезінде 

мәселе 

көтерген 

ғалым

Қ.Мұхамедханұлы  болатын  [12].  Қайымды

қайталап,  немесе  ойын  жалғап  текстологияға

талдау  жүргізуді  жөн  көрмедік.  Айтайық

дегеніміз,  қазіргі  күнде  М.Мағауиннің

«Жұлдыз»  журналына  басқан  нұсқасы

текстологиялық  жағынан  тәуірі  ретінде

танылып  отыр.  Жарты  ғасырдан  артық  атын

атауға тиым салынған ақынның шығармаларын

жарыққа шығарған зерттеуші қауымға ел алғысы

шексіз. Десек те, Шәкәрімді тану, басқаға таныту

бір  күнмен,  немесе  бірер  жылмен  шектелмек

емес.  Енді  аяқтана  бастаған  Шәкәрімді  тану

ғылымы 

ақын 

 

шығармаларының

текстологиялық  зерттеуден  өткен  толық

шығармалар    жинағының  академиялық

нұсқасын дайындаса, ақын мұрасының бір олқы

тұсы бүтінделе түсер еді.

Мағауия шығармасына қарағанда Шәкәрім

поэмасы 

мол 

пішілген. 

Махаббат

трагедиясының  маңайында  қалып  қоймай,

замана  кейпіне,  өткен  күннің  тарихи

оқиғаларына  тәптіштей  тоқталады.  Жеке

характерлердің шиеленіскен трагедиясы арқылы

қоғамдағы  әлеуметтік  қайшылықтардың  бет-

бедерін көрсете білген озық туынды. Еңлік пен

Кебектің  қайғылы  халіне  себеп  болған

қоғамдық-әлеуметтік  жағдайларды  санамалап

көрсетуінің ар жағында елдің тарихи шежіресін

ұсыну да жоқ емес. «Қазақтың түп атасы» өлең-

шежіресінде  «Шежіремнің  Еңлік-Кебек  оқы

бірін»  деп  ескертетіні  бар.  Негізгі  оқиғаның

алдындағы тарихи ақпар махаббат табыстырған

«әрі-бері толықсып барып» жолығуға бел

«Жәрдем» баспасынан жеке кітап болып жарық

ШӘКӘРІМТАНУ

2014 №2 (23)

26

бөгеттерді  алдын-ала  сипаттайды.  Қалмақпен

соғысты  былай  қойғанда,  онсыз  да  жерге

сыймай  қысқа  күнде  қырық  шабысатын

көршілес ел – Матай мен Тобықтының арасына

бітпес дау әкеліп отырған екі тентекті шарасыз

Кеңгірбай ұстап береді. Елінің тыныштығы үшін

батырын  оққа байлайды.  Бұл арада  Кеңгірбай

жеке  бастың  мүддесінен  ел  тыныштығын

жоғары  қоя  білген  ел  қамқоры,  ағайынның

панасы.  Шәкәрім  позициясы,  ол  –  заманын

айыптаушы.

Әншейін әңгіме деп құлақ салма,

Құр ғана қызығы мен қызын алма.

Ғаділ-залым, шафхатлы-мейірімсіз

Соларды айыра алмай, қапы қалма,

– деп ескертеді поэма соңында.

Ал,  Мағауия  шығармасына  Абай

тиымының  артында  жағымсыз  бейнеленген

Кеңгірбай би образы тұрғаны белгілі. Поэмада

Еңлік-Кебек лаңының тууына Кеңгірбайдың екі

қылығы себеп болған:

Тобықтыда сол күнде Кеңгірбай би,

Қыз қайнынан астыртын алыпты сый.

Айтады қыз еліне бітім жерде:

Әуелі ұстап алып қызыңды тый,

– деп, парақор ретінде көрсетсе, екінші себеп:

Жуантаяқ жақсысы Тоқтамыспен,

Кеңгірбай араз еді бірер істен.

Кеңгірбай би – баспасөздегі екі әңгімеде

де  оқиғаның  қайғылы  аяқталуына  себепкер.

«Сонда  бүтін  Тобықтыдан  шыққан  төбе  би

Кеңгірбай  айыптыларды  Матайға  жаза  салу

үшін беруді тілеп, Тоқтамыс би жоқта қылықты

қылды  дейді...  Кеңгірбай  сыртынан  Кебекке

болысса  да,  ішінен  Кебекті  өлтіргенін  тәуір

көрді  дейді,  халық  оған  ауып  кетпесін  деп...

Сөйтіп  ақырында  Кеңгірбай  Кебекті,  Еңілікті

баласыменен  «Не  қылсаң  ол  қылыңдар»,-  деп

берді  дейді».  Әңгімедегі  Кеңгірбайдың

әрекеттері  Мағауияда  бояуы  қалыңдатыла

берілгені анық. Мағауия биге екі қиянат жасаған.

десе, екіншісі – Кебекті алдап қолға түсіріп, өз

қолымен өлтіреді. Осы көркемдік қиялын Абай

Мағауияға  кешпеген  сияқты.  Шығарманы

қайтара  жазуға  тапсырма  алған  Шәкәрім

Кеңгірбай бейнесін сомдауда өте нәзік жолды

ұстанған.  Шәкәрім  Кеңгірбайының  жалғыз

кінәсі  –  қыз  жоғалтқан  көрші  елдің  сөзін  әу

баста құлаққа ілмегендігі.

Қуа-қуа осы сөз анықталды,

Матайлар Тобықтыға кісі салды.

Қыз дегенің немене, білмейміз деп

Тобықты оны елемей жатып алды,

– дейді, Шәкәрім поэмада. Оның өзінде қызды

іздеуші  Матай  еліне  жауабын  дер  кезінде

бермей,  сөзбұйдаға  салуы  –  жорыққа  кеткен

Тоқтамысты тосуы деп ақтайды автор. Қалған

жерде Кеңгірбай шарасыз.

М.Әуезов  те  пьесада  Шәкәрім

поэмасының  оқиғасын  негіз  еткен.  «Абай

жолы»  эпопеясында  Еңлік-Кебек  жырына

таласатындардың  ішінде  Мағауия  болмайды.

Шәкәрімнің орнына қиялап кіргізген Дәрмен

мен Шұбарды  Еңлік жырына  таластырғанда,

Әуезов  Мағауияның  дәл  осы  поэмасын

жазғанын  білмеді  емес.  Мағауияның  «Еңлік-

Кебегін»  бізге  жеткізуші  Мұхтардың  өзі.

«...Образдарды  бейнелеуде,  өткеннің

қараңғылығын сынап көрсетуде, адамгершілік

талабын  ең  үлкен  мақсат,  арман  етіп  биік

сапада танытуда Мағауияның бұл поэмасы да

өз  уақытындағы  бағалы  еңбек  болатын»  [57,

236-  б.],-  деп  ең  алғашқылардың  бірі  болып

Мағауия  поэмасына  толымды  баға  берген

Әуезов  романда  Мағауияның  Еңілік  жырына

оқиғаға  араластырмауының  мәні  неде?

Абайдың салған тыйымы Әуезов заманында да,

одан кейін де ел ішінде әлі мәнін жойған жоқ-

тын.  Әулиедей  сиынған  Кеңгірбай  бабаның

атына  ауыр  сөз  айтқан  Мағауияның  Еңлік

жыры эпопеядан тыс қалды. Мұхтардың пьеса

жазуда  тек  Шәкәрім  нұсқасына  сүйенуіне  де

қаншама 

уақыт 

өткенмен, 

тасқа

таңбаланғандай  болып  жаңғырып  тұрған

Мағауияға жасаған Абай ескертпесі әсер етпеді

емес.  Ал,  ата-баба  намысы  дегенге  жанын

қос ғашықтың бірге болуына мұрсат бермейтін

жасаған. Бірі – қыз қайындарынан пара алды

ШӘКӘРІМТАНУ

2014 №2 (23)

27

тап  болғанын  ғалым  Т.Жұртбай  «Бесігіңді

түзе»  еңбегінде  егжей-тегжейлі  жазған

болатын. Абайдың айналасында бірнеше ақын

бірден қызығушылық танытып жырлаған аса

бір тартымды трагедиялық әфсана Әуезовті де

баурап,  қазақ  даласында  тың  өнердің

шымылдығын  ашуға  итермеледі.  Бұл  –  өз

алдына ұзақ әңгіме. Біздің айтайық дегеніміз,

Еңлік- Кебек тақырыбының бастау көзі Абай

екенін  алғаш  айтқан  Әуезов  еді.  «Абай

жолына»  үңілейік.  Шәкірттерін  ертіп  Еңлік

пен Кебек моласының басында тұрып: «Осы

жалғыз  мола  осынау  елсіз  жотаға  пайда

болғалы,  міне,  биыл  жүз  рет  жадырап  жаз,

кірбең тартып күз кепті. Сол бір ықылымнан

бергі  көп  буындар  тіршілігінің  үнсіз  куәсі  –

осы мола. Бұл қос мола – ішіне аса бір ауыр

сыр  бүккен  молалар.  Шанда  бір  осы  тұсқа

соғып  өткенде,  әлдебір  арылмаған  қарызым

бардай  боламын.  Ақындық  қарызым

сияқтанады. Бұнда жатқан бір қыз, бір жігіт.

Жігіті Кебек, қызы Еңлік атанушы еді!- деген

кезде  Абайдың  үні  ажарланып,  машықты

қалпына  ауысып,  қатаң  сөйледі»  [14,  7-б.],-

деген сөздерді Әуезов Абайдың аузына тегін

салып отырған жоқ. Абайдың ақындық қарызы

өтелді.  Шәкірттері  өтеді.  Мағауия  мен

Шәкәрімнің соңын ала мүлде бөлек, қазаққа

бейтаныс жанрда Әуезовтің өзі Еңлік-Кебекті

қайта түлетті.

Шәкәрімнің кейіпкерлері нағыз өмірдің

өзінен алынған күрделі бейнелер. Мағауияда

Еңлік  пен  Кебек  қаншалықты  кіршіксіз  ақ

болса,  Кеңгірбай  оларға  қарсы  тип,

соншалықты  ұнамсыз.  Ал,  Шәкәрімнің  қыз

бен  жігітін  немесе  биді  дәл  солай  етіп  бір

жағына  шығара  сала  алмайсыз.  Бейнелер  –

нағыз реалистік.

Бірнеше  интерпретациялық  үлгіге

түскен  туындыларда  ортақ  белгілер  де

жетерлік. Тақырып бірлігі, оқиға ұқсастығы,

ондағы  кейіпкерлер  бейнесінің  сомдалуы

сияқты  негізгі  ұқсастықтарды  айтпағанда,

кейбір  жеке  құбылыстардың  еш  өзгермей

барлық  шығармаларда  көрініс  табуы  Абай

көрсеткіші    бола  алады.  Әңгімеде  «...  ұзын

бойлы, ақ киіктей, шашы қарғаның қанатындай

қара, маңдайы жазық, көзі қара һәм өткір» боп

келетін қыз бейнесі Мағауияда «Биік қабақ, ақ

сұрлау,  қара  қасты»  деп  суреттелсе,  Шәкәрім

«Ажалың  биік  қабақ,  сұрлау  қыздан»    деп

Нысан абыздың аузына осы сөзді салады. Тіпті

дәл  осы  деталь  «Сұңғақ  бойлы,  биік  қабақ,

сұрлау  қыздан  ажалың  бар»      деп  М.Әуезов

трагедиясында  да  өзгермеген  күйде  алынған.

Биік қабақ, сұрлау қыз – тек Еңліктің портреті

емес,  Кебектің  ажалын  жұмбақтап  тұрған

символ.

Екінші ортақ дүние қос мұңлықтан қалған

бала.  Әңгіменің    1892  жылғы  өңделген

нұсқасында  далада  қалған  бала  жылап  өлсе,

1900  жылы  басылған  әңгімеде  Матайлар

баланы да өлтіреді. Мағауия Кеңгірбай тобын

қаралап:

Балаға ешбір пенде қарамапты,

Тобықты неткен жандар діні қатты.

Шеткі Ақшоқы басында бесігімен

Деседі бір күн бойы жылап жатты,

– десе, осы өлең мәнерін бұзбаған Шәкәрім:

Надан жұрттың болады діні қатты,

Қабекеңе тапсырмай аманатты.

Шеткі Ақшоқы басында қалған бала

Шырқырап күн батқанша жылап жатты,

– деп жағдайды авторлық позициясына орайлап

бұрып әкетеді. Еңлік пен Кебектен Ермек атты

бала  қалыпты-мыс.  Бұл  туралы  ел  аузынан

жеткен дастан да бар. Ол – бөлек әңгіме.

Еңлік-Кебек  –  Абай  айналасында  үлкен

қызығушылықпен  қолға  алынып,  ақын

шәкірттердің  жарыса  поэма  етіп  жазған  сол

кездегі ел аузында жүрген тарихи оқиғалардың

елеулісі. Халықтың өткен тарихын танып-білу

ғана  емес,  сол  асыл  қазынаны  кейінгіге

жеткізуді  мұрат  еткен  Абай  өзі  де  қатысып,

шәкірттеріне де тапсырма беріп, бұл тақырыпқа

қайта айналып соға берген. Ел аузында алуан

түрлі  боп  айтылатын  аңыз-ақиқаты  аралас

әңгіменің шәкірттері тарапынан жырланғанда

салатын қыр қазағының арасына барып (1917

жылы  Әйгерім  ауылы  Ойқұдықта)  ойын

көрсетуде 

Әуезовтің 

қаншалықты

айналасындағы шығармашылық бірліктің

ШӘКӘРІМТАНУ

жүктеу/скачать 2,46 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: