ЗІКІРШІНІҢ ҚАБІРДЕГІ ХАЛІ

Хақ зікірі жүрек көзін ашар, достар.

Истиғфарды тынбай айтып тап қанағат,

Шайтан-лағын тән мүлкінен қашар, достар.

Күндіз – Алла, түнде Алла деп шырла, балқы.

Тар лаһатқа кірер сәтте нұрға малты,

Періштелер Алла нұрын ашар, достар.

Періштелер шырақтарын жағып тұрар.

Момын пенде оны көріп зарық қылар,

Пәни-жалған жарығынан қашар, достар.

Барша рухтар жиылып кеп шаттанғасын,

Дұға қылып, – Алласына аттанғасын,

Жүмілә әруақ сүйіп бір-бір құшар, достар.

Мүңкір-Нәңкір кіріп келер оқтай қарып.

Лаулап тұрған екі көзі оттай жанып,

Нұрды көріп тағзым етіп қашар, достар.

Еңірейді көздің жасын шашып-төгіп,

Хақ зікірін айтқан жанға ғашық болып,

Қанат қағып көкке қарай ұшар, достар.

Қабірдегі ұлымнан не сұрадың? – деп;

Ей, бейәдеп, ұқты нені құлағың? – деп,

Мүңкір-Нәңкір оңды-солды қашар, достар.

Қылам азат, – кепілдік хат жолдаймын да,

Берем күллі игілікті ондай құлға! –

Барлық қылған күнәларын кешер, достар.

Шүкір қылар жатқан барлық ажалдылар.

Әруақ біткен кірлерінен тазарды бар,

Қабірстанға Хақ рахметін шашар, достар.

О, Жаратқан! –

Біз құтылдық қабірдегі бар азаптан.

Біз – тірілдік! –

Өлік едік нала – батпан. –

Дұға қылып Хаққа қолын жаяр, достар.

Бар жарықтың

«Иесі – Сен»! –

Жасын көрдің сан ғәріптің.

«Лұтыф етсең»*, – талайсызға бақ дарыттың,

Сәжде қылып шәкір тілін ашар, достар.

Дидар үшін дүние-боқты шашып тынған,

Ақыреттің шын саудасын кәсіп қылған

Хауыз-Кәусар сусынынан ішер, достар.

Жүз мың шайтан жаулық қылса жоқ зауалы.

Әр қадамда артық болар «қал» уа «хәлі»,

Даналықпен Хақ жолдарын ашар, достар.

Хақиқаттың дариясынан терген маржан,

Мағрифаттың дүкенінде зергер болған

Қимылдаса – дүр мен гауһар шашар, достар.

Шар зарыб ұрып, сахарларда тұрса жылдам,

Жәрдем келіп ерендерден нұр сағынған,

Сұлтан болып, дүр базарын ашар, достар.

Қазіретсіп, араласпас дауға жалған.

Пақырлықтан ләззат ап, тәубә қонған

Ғәріп болып улы сусын ішер, достар.

Нәпсі – пәле! –

Жер-көкті жеп сапырмақшы.

Топырақ боп жатса да өлмес – кәпір-нәпсі,

Нәпсісі өлген һүр мен ғылман құшар, достар.

Жасыл құс
«Лә иләһа илл-Алла» – тағаты бар

Құл аузынан жасыл құс шығады ұшып.

Дүр жақұттан тоқылған қанаты бар,

Қарсы алады ғаршылар құрақ ұшып.

Құлды тілер бар тілмен Тәңіріден.

Дәргейіне жабысып, зар-үнімен:

«Жарылқа!» – деп күндіз-түн қылады ышық.

Ей, достарым, сол құстың аянынан

Мен айтайын, тыңдаңыз баянынан,

Жәннатқа ертіп кірген соң табар тыныш.

Бір тынбаймын, – дейді құс, – небір заман».

Шақта ғана зарын Жар қабылдаған,

Сонда қонар жайғасып, алар тыныс.

Халің мүшкіл, ғафыл боп қалған адам.

Машайықтар сахарда «Алла-лаған»

Хақ Дидарын көреді, бақ қонады.

Тілге алғалы: «Лә иләһа илл-Алланы» –

Хақ зікірі – Жан, Ділге құйған нәрі,

Ла маканда* сол құсқа тап болады.

Жаннан кеш, алқа ішінде жан қыйнағын.

Алла үшін тәрік болсын бар жыйғаның,

Талақ қыл түн ұйқыңды – өшсін мұндар.

Өң – сынық, жүзін жаспен жуып сығар.

Тамұққа менмендерді қуып тығар,

Тозақта тәкаппарлар өтпес сын бар.

Тақ – халас, жасы жуды саулап бетті.

Сенің де ғұмырың тәмәм – нәубет жетті,

Тәуба қыл күнің үшін ей, пәтшағар!

Алла – жат, еңіресең де өршеленіп.

Жеңілсең – тіріледі, жеңсең – өліп,

Ұйқыңды құстай үркіт – түнде шырмар.

Аздырар жолдан бұрып мүрде қылып.

Сонымен сүрдің өмір бірге жүріп,

Нәпсіні, нәпсіні теп ей, пәтшағар!

Қосады діннен қуып кәпірлерге.

Өлерде иман кетер ғафыл желге,

Нәпсіден ақылға ер де болғын бизар.

Сондықтан жер жарылды – сойқан болып.

Үлгісін Мұса Кәлим айтар келіп:

Екеуін үлгі алмаған Құдай қарғар!

Кетем деп, жолға жыйнал, сыйлық апар.

Көр-дағы кеткендерді – ғибрат ал,

Тек сонда жатқан жерің болар гүлзар.

Хақ үшін құрбан қылды Жан мен Ділін.

Дүние емес, ақыретке пәрменді кім? –

Сол жанға үр мен нөкер бәрі даяр!

Жер де ойбай, көк те ойбай ғып жылатады.

Парызшыл, тәубашылды ұнатады,

Жарылқап, – сол құлдармен сұхбат құрар.

Бар халық сол бір жанды тілер Хақтан.

Ондай құл қиямет күні жігер тапқан,

Ол ұлды періштелер құптап тұрар.

Ғашықтар татады оны тәуба қылған.

Қайығы тәубасыздың аударылған,

Ішер-дүр ол бейбақтар улы зәһар.

Санынша бұл дүнияның құрдым болар.

Қайым күн жетпіс мың жыл сүргін болар, –

Тәубашыл құлдар үшін туды баһар.

Тәкаппар, қалай бері аттамақсың?!

Құл Ахмет, нәпсі тыйып, дат қыламын,

Пірмұған тағар ма екен ақ тұмарын!?

Бейхабар көрмей-білмей қан ағызар,

Жан даусын естігей де Пәруардигар.