Би мен ән жұмысты (еңбекті) ұйымдастыру үшін шыққан. Келе-келе ән, би
ритмдерін дін де пайдаланған. Буын да содан шыққан. Ән мен буын (арабша бір
сөз бар) органик бір зат; ритм мен әнді буыннан ажыратып алуға болмайды. Буын –
айтылуы жағынан бір бүтін (самостоятельно-акустический целый), әріп ондай
емес. Әр буын жіңішке де жуан да, қоңыр да ашшы да, ұзын да қысқа да айтыла
алады. Буын жазуда емес, айтуда бой көрсетеді. Жазуда әріп пен сөз ғана мағына
құрайды (басым болады). Жазудан буын іздеу, ән іздеу – надандық. Аудиторияда
дәріс оқығанда біз жиі-жиі сөйлейміз, ал митингіде (жиындарда) олай емес, сөзді
бөліп-бөліп сөйлейміз. Біз қазір буынды да осыған пайдаланамыз:
– Буын көбінесе бірнеше фонемадан құралады, сондықтан оны «фонемалар
синтаксисі» деуге де болады;
– Ритм (ырғақ) дегеніміз белгілі – бір сөзде сөз бөлшектерін қайталап,
симметрия жасау;
– Буын түрліше айтылады: біреулері алабөлек күшті естіледі, мұны
