14
«Мо ласындай бақсының, жалғыз қалдым – тап шыным». Мұнда «мо ла тә різ ді
дөң ки ген (мола – өлген адамның сүйегі жерленген бейіт)» де ген ма ғы нада айтылып
тұр. «Бақ сы – ер те де ел қы ды рып, ау русыр қау ды ем дей тін бал гер ден гө рі
«
жын
да рын ша қы рып», жай адам ның қо лы нан кел мей тін не ше түр лі ісәрекет көр сет
кен ді гі мен аты шық қан тәуіп. Кө бі не се ау ру дың бой ынан
«
жыншай тан дар ды» қу ып
«ем деу ге» ше бер бол ған». Сол ор та ның тү сі ні гі бой ын ша Абай өзінің ру ха ни жал ғыз
сы ра уын «бақ сы ның моласына» теңеп отыр.
Р.Зайкенова«Абайтану»оқулығы
Достарыңызбен бөлісу: 
