50
«Мына қыз кедейдің
қызы. Дер шағында оқуға түскен. Оқырлық жағдайы
толық. Тұлғасында, мінезінде кісі боларлық белгілер
бар. Олай болса түбінде
бұдан əлеуметтік адам шығуында сөз
жоқ. Олай болса менің бірінші
міндетім:
осы қыздың осы оқу жолын білім өмірінің жайлануына жеткізуге көмектесу».
«Екінші ... – деген сөздің артынан Асқар біраз бөгелді. Ондағы айтайын
дегені: «бұл қыз түбінде мендік болуға тиісті» деген
сөз еді. Бұл сөзді айтуға
бөгет болған себеп екеу: біреуі – «біреуге уəде қылып қойса қайтем?», екіншісі
– қыздың көңілі менің көңілімнен тура шыға қоярын кім біледі». «Біреуге уəде
қылсын, қылмасын, - деді Асқар ойын қорытып, мен мұны сүйдім. Олай
болса,осы ойымды орындауға тиістімін!..»
«Тиістімін!» - дегенде Асқардың дыбысы шығып кетті. Ол сасып қалды.
Үйдегілердің біреуі оянып қалды ма?» дегендей басын ақырын көтеріп қарап
еді, ешкім оянған жоқ екен.
Ол аз отырды да, көзін Ботагөз жаққа аударды. Ботагөз көрпесін кеудесіне
шейін ғана жауып, беті ашық, шалқасынан ұйықтап жатыр екен. Асқар құлағын
тігіп еді, алған демі естілмеді. Оған Ботагөз дем алмастан ұйықтап жатқандай
көрініп, кеуде жағына көзі түсіп еді, ішкі ақ көйлегінің шеті көтеріліп-басылған
кеудеден азғана қозғалып жатыр екен.
Қадала қараған Асқардың көзіне күңгірт жарықтан елестеген Ботагөз,
күндізгісінен де сұлу сықылданып кетті».
Достарыңызбен бөлісу: