жатады. Элеуметгік философия әлеуметтік- гуманитарлык білімдерді пэндік тұрғыда ұйымдастыра отырып, оның методологиялык өзегі ретінде көрінеді (мысалы, кешегі өткенде ғана ол "тарихи материализм" рөлімен көзге түсті). Элеуметгік танымныц методологиялык бағдарында герменевтиканың да түсіндіру және интерпретациялау фшософиясы ретіндегі үлкен маңызы бар. Элеуметгік философия мен "элеуметгік философтардың" казіргі жағдайы екі христианды еске түсіреді: біріншісі ѳз құдайына сыйына отырып, оны үнемі мадактап отырса, екіншісі оган үнемі сұрақ жаудырумен ѳтеді. Элеуметгік философияда да сол сиякты: біріншілері ѳзініц "кұдайы" - коғамды мадақтай отырып, оның акыл- ойынан, жетістігінен жэне прогресінен үміт күтсе, екншілері - "Біз кімбіз? Қайдан шыктық? Қайда барамыз? Әлемдегі біздің болмысымыздың мэні неде?" - деген сүрактармен, калыптаскан ахуалдың шешімін іздейді. Бұлардың екеуінің арасындагы ұксастык олар ең алдымен түсінуге ұмтылып, сонан кейін ғана "түсіндіруге" 214
тырысады (ал Құдай болса өзін түсінуді емес, өзіне сенуді калайды, бірак коғам Құдай емес кой!) Әлеуметтік философияның үшінші функциясы оның танымдык, эвристикалык кызметі болып табылады. Ол танымдык мәдениеттің элементі ретінде нактылыкты тек "бейнелеп" кана коймай, коғамдык өмірдің зандылыктары мен принциптерін калыптастыра отырып, бірнәрсені ашуға қабілеті бар, белгілі бір