адамдардың араласуының творчестволык формасына тэн дискурсивтік,
яғни пайымдык тіл еді. Вербальды-дискурсивті дамудың негізгі күралы
- тіл, дыбыстык сөз”, - деп атап көрсетеді.
Қазақ философиясын мойындадык делік, тілі бар, діні бар, ділі бар,
мәдениеті мен тарихы бар, билер мен даналары бар халыкта философия
болмады дегенге сену киын. Сонда: “казак философиясы кандай
философия?” деген сүрак ойға оралады емес пе? Бұған Ғұмар Қараштың
321
сөзімен «өмір пәлсапасы” деп кыска жауап беруге болады. XX ғасырда
“экзистенциализм”, “экзистенциалдык философия” деген ұғымдар кең
тарады. Көпшілік мұны тек біздің заманымыздың туындысы деген
пікірге
апарады.
Шындығында,
экзистенциалдык
мәселелер
философтарды сонау гректер заманынан бері толғандырып келеді (Т.
Рыскалиев. Даналык пен түсініктің үлгілері. А., 1999.)-
“Қазак
философиясынан методологияны да, гносеологияны да іздеп эуре
болудың қажеті жок“, - деп, ойын жалғастырады казак философиясын
зерттеушілердің бірі - Т. Рысқалиев. Олардыц орнын табиғи туа біткен
сезім, ангару, интуиция басып жатыр. Философия дегенді аныктайтын
негізгі
белгілер
осы
мәселелердің
төңірегінде
болып
келеді:
рационалдык-теориялык философиялык жүйе, бірімен-бірі байланысты
категориялар жүйесі, гылым, методология, гносеология, онтология,
идеология. Қазак философиясынан таза түрде бұлардың бірде бірі орын
алмаған. Олай болса, бір кезде Мухтар Әуезов айтқандай, Абайды да,
Шәкәрімді де, Ыбырайды да, F. Қарашты да философтар катарына
жүктеу/скачать Достарыңызбен бөлісу: |
