техникалык және технологиялык революцияның одан эрі теревдеп
өрістеуі, эмбебаптык (жаһандық) проблемалардың шиеленісуі, көптеген
соіщалистік елдерде тоталитарлық режимдердің калыптасып-қирауы,
бірінші жэне екінші дүниежүзілік соғыстардын салдары т.б. Осылар
сияқты
маңызды
окиғалар,
жалпыадамзаттык
өркениеттің
(цивилизация), мәдениеттің жэне адамдар тағдырының бүгінгісі мен
болашағы туралы бұрыннан калыптаскан концепцияларын баска
эдіснамалык кағидалар негізінде кайта карап, кей жағдайда, түбегейлі
өзгерген
философиялық
ой
төңірегінде
калыптаскан
жүздеген
философиялық ағымдар мен мектептер дүниеге келді. Солардың бірі -
неопозитивизм еді.
Неопозитивизм
философиялык ағым ретінде 1922 жылы курылған
Вена үйірмесінің кызметімен байланысты дүниеге келді. Ол өзініц даму
сатысында 3 кезеңнен өтті. Біріншісі XIX ғасырдың 30-40 жылдары
калыптаскан Огюст Конт (1798-1857 ж), Джон Стюарт Милль (1806-
1873 ж.) жэне Герберт Спенсердіц (1820-1903 ж.) позитивистік
ілімдерімен тікелей байланысты. Олардың ілімдері бойынша, ғылым
ешкандай философияға мұктаж емес, сондыктан ол философиянын
пайдасыз, өздеріне өздері кайшы келетін идеяларынан арылуы кажет. Ал
денелер мен кұбылыстардың мәні мен шығу себептерін шешемін деп,
шеше алмай, карама-қайшылыкка толған бұрынғы философияның
орнына, жаңа позитивистік (шынайы, нағыз, дұрыс деген мағьгнада)
философия жасау керек. Оның негізгі міндеті - сезімдік тэжірибелердің
(объективтік нактылыктъі емес) деректерін жүйелеу, ғылымдардың
нәтижесін тұжырымдап жалпы корытындылар жасау.
Неопозитивизмнің екінші кезеңі XIX ғасырдың аяғы мен XX
Достарыңызбен бөлісу: |
